Share

บทที่ 435

Author: จิ้งซิง
“สมัยนี้แม้แต่แม่ชีก็ยังชอบแต่งตัวแล้วสินะ แต่น่าเสียดายไม่รู้จักดูน้ำหน้าตัวเอง ของที่นี่เจ้าก็คู่ควรซื้อหรือ?”

หญิงสาวชุดเหลืองที่เบียดเวินซื่อจนกระเด็น หลังจากก้าวเข้าไปแล้ว หันกลับมามองเวินซื่อแวบหนึ่ง พร้อมทำหน้ารังเกียจแล้วเอ่ยขึ้น

“เหอะ เจ้าพูดอะไรของเจ้า? ธิดา...คุณหนูของข้าไม่คู่ควรอย่างไรหรือ?!”

ฉางเสี่ยวหานรีบพุ่งไปข้างหน้า ปกป้องเวินซื่อไปด้วย พลางจ้องหญิงสาวชุดเหลืองไปด้วย

“คุณหนูอย่างข้ากำลังพูด บ่าวอย่างเจ้าพูดแทรกได้หรือ?”

หญิงสาวชุดเหลืองกล่าวอย่างโมโห “หมอมอ ตบปากนางเดี๋ยวนี้!”

“เจ้าค่ะ คุณหนูดูให้ดีนะเจ้าคะ!”

หญิงวัยกลางคนด้านหลังหญิงสาวรีบถลกแขนเสื้อขึ้น ง้างมือตบมาหาเสี่ยวหาน

“เสี่ยวหาน ตบกลับไป”

เวินซื่อทำหน้าเย็นชา แล้วพูดออกไป

เสี่ยวหานที่เดิมทียังลังเล เมื่อได้ยินดังนั้นดวงตาลุกวาว เบี่ยงตัวหลบฝ่ามือหญิงวัยกลางคน จากนั้นกระโดดแล้วง้างมือตบกลับไปหนึ่งฉาด

เพียะ !

เสียงฝ่ามือดังชัดเจนหน้าทางเข้าร้านเฟิ่งอวิ๋น

ตบไปบนใบหน้าหญิงวัยกลางคน พร้อมทั้งหักหน้าหญิงสาวชุดเหลืองด้วย

“เจ้า! นางบ่าวชั่ว พวกเจ้ากล้าตบตีคนของข้าหรือ พวกเจ้าทั้งสองคนคงเบื่อโลกแล้วสิน
Continue to read this book for free
Scan code to download App
Locked Chapter

Latest chapter

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 1006

    เวินเฉวียนเซิ่งที่ตกลงมาจากหลังม้ายังไม่ทันได้ตั้งตัว ทันใดนั้นก็ทำให้เขาได้เห็นภาพที่ตะลึงจนตาแทบถลนม้าที่ตื่นกลัวยกร่างกายส่วนหน้าขึ้น จากนั้นขาหน้าของมันเหยียบลงไปบนขาเวินเฉวียนเซิ่งอย่างแรงทันใดนั้นเสียงกระดูกแตกหักดังชัดเจนเสียงที่ดังขึ้นพร้อมกันยังมีเสียงร้องโหยหวนของเวินเฉวียนเซิ่ง“โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ย!”“ใต้เท้ากั๋วกง!”องครักษ์เพียงหนึ่งเดียวที่เหลือเพราะได้รับบาดเจ็บหนัก จึงไม่ทันขัดขวางทุกสิ่งที่เกิดขึ้นต้องทนเห็นขาของผู้เป็นนายถูกม้าที่ตกใจเหยียบจนหักต่อหน้าต่อตา ต่อมาเขารีบพุ่งเข้าไป ก่อนที่ม้าตัวนั้นจะเหยียบผู้เป็นนายของเขาเป็นครั้งที่สอง จัดการม้าตัวนั้นในดาบเดียวเมื่อม้าตัวนั้นตาย ผู้คนที่อยู่ตรงนั้นแบ่งเป็นสองฝ่ายฝ่ายหนึ่งคือเวินเฉวียนเซิ่งที่นั่งอยู่บนพื้น โดยขาทั้งสองข้างเลือดเนื้อเละกับองครักษ์ที่ทั่วร่างอาบไปด้วยเลือดอีกฝ่ายหนึ่งคือพวกเป่ยเฉินหยวนที่เร่งกลับมาจากนอกเมือง และมองดูภาพที่เกิดขึ้นอย่างเย็นชา“เป่ย เฉิน หยวน!”สองมือเวินเฉวียนเซิ่งสั่นเทา กอดขาข้างที่บาดเจ็บของตัวเองไว้แน่น ใบหน้าเจ็บปวดจนบิดเบียว ในดวงตาคือความโกรธแค้นและชิงชังที่สลับกันไ

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 1005

    “ทางที่ดีเจ้าพูดคำไหนคำนั้น”เป่ยเฉินหยวนรับคำอย่างเย็นชาด้วยประโยคนี้แต่เวินฉางอวิ้นกลับนึกว่าหลานซื่อตายไปแล้วจริงๆสมองของเขาสับสนไปชั่วขณะ นั่งซื่อบื้อตรงที่เดิมอยู่อย่างนั้น มองดูแล้วเลื่อนลอยยิ่งกว่าเดิมเป่ยเฉินหยวนไม่สนใจเขาอีก คนหนึ่งถูกทรมานจนบ้า อีกคนถูกทรมานจนโง่ไปแล้วหากลากต่อไปก็มีแต่เสียเวลา หลังจากสั่งให้เกาเย่ามัดตัวพวกเขาแล้วพาดไว้หลังม้า เป่ยเฉินหยวนพากองทัพธงดำเร่งเดินทางกลับเมืองหลวงขณะเดียวกัน อีกด้านหนึ่งหลานซื่อกำลังหลับตานอนอยู่บนเตียงอย่างสงบใช่ว่ากำลังนอนหลับ ใช่ว่ากำลังนอนพักผ่อนตอนนี้นางกำลังสัมผัสติดต่อกับสถานการณ์ของกลุ่มแมงมุมพิษนึกไม่ถึงเลย เวินเฉวียนเซิ่งจะทอดทิ้งพันธมิตรของตัวเองอย่างเด็ดเดี่ยวขนาดนั้นหากให้ฉินจื่ออ๋างรู้ว่า ตัวเขาเสี่ยงตายลอบสังหารธิดาศักดิ์สิทธิ์แทนเวินเฉวียนเซิ่งอยู่ทางนี้ แต่อีกด้านหนึ่ง เมื่อคิดว่าบิดาของเขาถูกเวินเฉวียนเซิ่งทอดทิ้ง ตายอย่างอนาถอยู่ท่ามกลางการแก้แค้นของพวกแมงมุมพิษ เขาจะโกรธแค้นเวินเฉวียนเซิ่งขนาดไหน?เมื่อคิดได้ดังนั้น หลานซื่อเรียกจู๋เยวี่ยอย่างไม่เดือดร้อนใจ อยากให้นางไปที่ป่าแห่งนั้น นำร่า

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 1004

    เป่ยเฉินหยวนนั่งอยู่บนหลังม้า เหลือบมองพวกเขาจากที่สูง น้ำเสียงเย็นเยียบ “กัดฟันอดทนให้ดีละ หากทนไม่ไหว ก็ช่างเถอะ”ช่างเถอะหรือ?ช่างอะไรกัน?ช่างที่เขาจะทารุณกรรมขุนนางของราชสำนักหรือ?เดิมทีฉินจื่ออ๋างนึกว่าเป่ยเฉินหยวนแค่ข่มขู่พวกเขา แต่เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ในที่สุดฉินจื่ออ๋างถึงได้รู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี“ต่อให้ท่านเป็นอ๋องผู้สำเร็จราชการแทนก็ทำเช่นนี้ไม่ได้! ข้าเป็นรองเสนาบดีศาลต้าหลี่ เป็น...”ยังไม่รอให้ฉินจื่ออ๋างพูดจบ เป่ยเฉินหยวนบนหลังม้าก็หันกลับไปทันที พร้อมฟาดแส้ในมือ “ไป!”เชือกที่มัดอยู่บนข้อมือของฉินจื่ออ๋างและเวินฉางอวิ้น ถูกดึงจนตึงทันที กระชากพวกเขาจนตัวปลิวอย่างแรง“หยุดนะ รีบหยุดเดี๋ยวนี้!”ฉินจื่ออ๋างไม่ทันตั้งตัว เกือบจะล้มหัวคะมำลงพื้นเพื่อไม่ให้ตัวเองล้มหน้าคว่ำ เขาจำเป็นต้องใช้สองขาวิ่งไปตามหลังม้าของเป่ยเฉินหยวนอย่างรวดเร็วแต่สองขาจะวิ่งเร็วกว่าสี่ขาได้อย่างไร?อีกอย่าง เป่ยเฉินหยวนก็ไม่ยอมให้เป็นเช่นนั้นดังนั้นฉินจื่ออ๋างวิ่งไปได้เพียงไม่กี่ก้าว พลันถูกเชือกบนข้อมือกระชากจนล้มลงกับพื้น ล้มลงอย่างน่าอเนจอนาถเหลือเกินยังไม่ทันที่เขาจะได้ย

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 1003

    ทว่าเขายังพูดไม่ทันจบ เกิดเสียงดังพรวด เบื้องหน้ามีลูกธนูสวนกลับมาอย่างรวดเร็ว พุ่งทะลุแทงหัวใจของเขาเหมือนตำแหน่งเดียวกับที่ลูกชายของเขาฉินจื่ออ๋างปักมีดลงตรงหัวใจของหลานซื่อเพียงแต่หลานซื่อมีชีวิตรอด แต่เขากลับไม่รอดแมงมุมมากมายตามเขามา เพียงเสี้ยววินาทีก็ปกคลุมเขาไปทั่วตั้งแต่หัวจรดเท้าส่วนด้านหลังเขา องครักษ์มือสังหารอีกหลายคนที่ถูกทอดทิ้งเหมือนกัน ยามนี้แต่ละคนกลายเป็นโครงกระดูกสีขาว ไม่มีเลือดเนื้อเหลือสักนิดแมงมุมเนื้อเน่า ไม่กินเลือดเนื้อ แต่ทำให้เนื้อเน่าโดยเฉพาะของเหลวพิษของมันหนึ่งหยดเพียงพอทำให้ร่างกายเน่าเปื่อยหากไม่ระวังถูกมันกัดเข้าหนึ่งคำ แล้วถ่ายเทของเหลวพิษเข้าไป ภายในเวลาไม่ถึงเจ็ดลมหายใจ จะตายทันทีคนที่ร่างกายแข็งแกร่งอาจจะอยู่ได้นานกว่าสักสองลมหายใจ แต่ผู้ที่ร่างกายแก่ชราอย่างเสนาบดีศาลต้าหลี่ ย่อมตายทันทีแมงมุมทั้งหมดแทบจะไม่รอช้า ตามติดพวกเวินเฉวียนเซิ่งที่หลบหนีไปทันทีเวลาเพียงชั่วครู่ ผืนป่าแห่งนี้สงบลงอย่างสิ้นเชิงขณะนี้ อารามสุ่ยเยว่แม้หลานซื่อจะไม่มีอันตรายถึงชีวิตแล้ว แต่ก็ถูกเป่ยเฉินหยวนห้ามไว้ ไม่ให้นางออกหน้าชั่วคราว โดยมีเขาออกหน

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 1002

    ขณะที่เวินเฉวียนเซิ่งกำลังคิดเพ้อเจ้อ กลุ่มแมลงพิษรอบด้านเริ่มโจมตีรวดเร็ว“คุ้มกันใต้เท้ากั๋วกง!”แมงมุมพิษมากมายบ้างก็โจมตีจากพื้นดิน บ้างก็โจมตีลงมาจากต้นไม้เหนือศีรษะทั่วทั้งสารทิศ เหล่าเหล่าองครักษ์และมือสังหารแทบจะไม่สามารถป้องกันตัวโดยเฉพาะองครักษ์มือสังหารเหล่านั้นที่ถูกกัดยังไม่ทันที่พวกเขาจะรู้สึกตัว ในผืนป่าเกิดเสียงร้องโหยหวนดังระงมสูงต่ำสลับกันไปเมื่อเวินเฉวียนเซิ่งมองดู เพียงเวลาแค่ชั่วขณะ มีองครักษ์และมือสังหารหลายคนที่ล้มลงพื้นกะทันหันในทันทีเพียงไม่นาน พวกเขาหลายคนที่ล้มลงก็หมดลมหายใจพวกเวินเฉวียนเซิ่งตระหนักถึงบางอย่างทันที“ระวัง แมลงกู่เหล่านี้มีพิษ!”“อย่าให้โดนพวกมันกัด!”พวกเวินเฉวียนเซิ่งรีบปกปิดร่างกายตัวเอง ตรงส่วนที่ผิวหนังเปิดเผยสู่ภายนอกทว่าต่อให้ทำเช่นนั้น ก็ไม่อาจต้านทานแมงมุมเหล่านั้นที่โจมตีไปทั่วทุกอณูรูขุมขน“ใช้ไฟเผา เผาให้เกิดเป็นทางเดิน แล้วเดินออกไป!”พวกเขาไม่รู้ว่าภายในผืนป่าแห่งนี้มีแมงมุมกู่ชนิดนี้ซ่อนอยู่มากน้อยเพียงใดพวกเขารู้เพียง หากเป็นเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าอีกไม่นานพวกทั้งหมดคงต้องตายอยู่ในผืนป่าแห่งนี้!พวกองครักษ์

  • หลังบวชชี บรรดาท่านพี่ก็อ้อนวอนให้ข้าสึก   บทที่ 1001

    บนต้นไม้ บนพื้น...ล้วนเป็นเสียงที่ทำให้รู้สึกอดไม่ได้ที่จะขนลุกไปทั่วร่างอย่างไม่มีสาเหตุเมื่อรอให้ทุกคนมองเห็นบางสิ่งมากมายที่ปรากฏขึ้นกะทันหันในสายตา สีหน้าของทุกคนต่างตื่นตระหนกนั่นคือสิ่งใด?!สิ่งที่ดูแน่นหนา สิ่งที่เป็นผืนสีดำขนาดเล็ก ภายในชั่วพริบตาก็คลานอยู่โดยรอบพวกของเวินเฉวียนเซิ่งอย่างรวดเร็ว แล้วล้อมพวกเขาทั้งหมดเอาไว้“นั่นคือแมงมุม!”เสนาบดีศาลต้าหลี่ร้องเสียงหลงทันใดรูม่านตาของเขาหดเล็ก มองดูแมงมุมเหล่านั้นด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ พูดอย่างผวา “ทำไมป่าแห่งนี้ถึงได้มีแมงมุมเยอะขนาดนี้? พวกมันคิดจะทำสิ่งใด?!”อยากทำสิ่งใด?ย่อมต้องมาสังหารพวกเขาแน่นอนหลานซื่อไม่ให้กลุ่มแมลงพิษปรากฏตัวต่อหน้าพวกที่มาสืบค้นภายในอารามสุ่ยเยว่ แต่ไม่ได้บอกว่าไม่ให้พวกมันจัดการพวกเวินเฉวียนเซิ่งที่แอบดูอยู่ที่ลับพวกแมลงพิษสุดที่รักของนางขวัญผวาขนาดนี้ หากไม่ให้พวกมันระบายออกมาเสียบ้าง คงจะอดกลั้นจนอึดอัดแย่พอดีกับที่หลานซื่อรู้จุดที่พวกเขาซ่อนตัวแต่แรกแล้วอีกทั้งยังให้แมลงพิษหลายตัวจับตาดูอยู่ตลอดดังนั้นหลังจากเวินซื่อออกมาจากมิติป้ายหยก นอกจากให้อวิ่นซิงปลอบใจพวกแมลงพิษ ยังมีคำ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status