บทที่ 840

ฟ่านหลิงชางกำธนูในมือแน่น รู้สึกเพียงว่าแววตาและวาจาของเวินซื่อนั้นเป็นการดูหมิ่นเหยียดหยามเขาอย่างถึงที่สุด!

ลงจากลานประลอง?

ให้เขาลงจากลานประลองในตอนนี้เนี่ยนะ?!

“หลิงชาง!”

ฟ่านชิงเฟิงตวาดเรียกฟ่านหลิงชางอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึม “อย่าลืมที่ท่านย่าของเจ้ากำชับไว้!”

เขาต้องการจะเตือนให้ฟ่านหลิงชางคำนึงถึงสถานการณ์โดยรวมเป็นหลัก

แต่ฟ่านหลิงชางในตอนนี้จะฟังอะไรเข้าหูได้อย่างไร?

“ท่านอาเจ็ดมิต้องพูดมาก หลิงชางย่อมรู้จักขอบเขต”

ฟ่านหลิงชางมองเวินซื่อด้วยสายตาคมกริบ “จะให้เก็บเป้าแล้วยิงใส่กันใช่หรือไม่? ข้าไม่กลัวหรอก ก็แค่กลัวว่าเจ้าจะกล้าพูดแต่ไม่กล้าทำ อย่างไรเสียหัวลูกศรก็แหลมคมนัก หากระหว่างการประลองเกิดพลาดพลั้งขึ้นมา ก็อาจจะได้เห็นเลือดกันบ้าง”

เวินซื่อแค่นเสียงเย็นชา “จะมัวพูดมากทำไม รีบให้คนนำม้ามา”

สายตาของฟ่านหลิงชางปรากฏเจตนาสังหารแวบหนึ่ง

พูดกันดีๆ ไม่ชอบ ต้องให้ใช้กำลังสินะ

“ดี! ใครก็ได้ ไปนำ...”

“หยุดเดี๋ยวนี้!”

ฟ่านหลิงชางยังไม่ทันพูดจบ ทว่าในขณะนั้น ก็มีเสียงแก่ชราเสียงหนึ่งดังขึ้นมาทันที

เวินซื่อและคนอื่นๆ หันไปมอง ก็เห็นฟ่านเจินซื่อมาถึงตั้งแต่เมื่อใด