บทที่ 406

"หยางหยาง ไม่เป็นไรนะ?"

แม่โจวทำเรื่องแบบนั้นลงไป พอกลับมาก็พอจะนึกถึงหลานชายได้บ้าง

หลานชายสายนอกเป็นหวัดรอบนี้ ทรมานจนคนเด็กคนแก่อยู่ไม่สงบสุขกันทั้งบ้าน ลำพังแค่ไข้ขึ้นซ้ำหลายรอบก็ทำให้ผู้ใหญ่กังวลมากพอแล้ว

หยางหยางเด็กกว่าเสียวเป่าขวบนึง ถ้าติดหวัดขึ้นมาก็ไม่รู้ว่าจะทรมานมากขนาดนั้น

"ผมไม่ได้กลับบ้าน ไม่เห็นหยางหยาง คงไม่เป็นไรมั้ง ตอนอยู่แถวหมู่บ้านผมเห็นไห่หลิงยังไปทำงานตามปกติ"

ทรมานกันมาทั้งคืน ตบตีทั้งเขากับเย่เจียนีไปแท้ๆ แต่ไห่หลิงกลับยังไปทำงานราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เขายังไม่เท่าไหร่ แต่จนตอนนี้เย่เจียนียังไม่กล้าออกมาจากโรงแรมมาเจอหน้าคน รอยนิ้วมือทั้งห้ายังไม่จางหายไปจากใบหน้าเลยด้วยซ้ำ

เมื่อคืนหลังจากที่สองพี่น้องไห่หลิงออกจากโรงแรมไป เย่เจียนีกอดเขาแล้วร้องไห้อยู่นาน บอกว่าที่เธอต้องมาเจอความอัปยศอดสูแบบนี้ก็เป็นเพราะเขา ร้องไห้จนเขาปวดใจไปหมด

แล้วก็ยิ่งเกิดความแน่วแน่แล้วว่าจะหย่า

"งั้นก็ดี ฉันก็จะได้หายห่วง ทำเรื่องแบบนั้นไป ในใจแม่ก็เป็นทุกข์ไม่น้อย ถึงจะพูดยังไงหยางหยางก็เป็นหลานชายแท้ๆของฉัน ผิดที่แม่มันนั่นแหละที่ใจร้าย ลูกยังเล็กอยู่แท้ๆยังทิ้งไปทำงานได