เป่าเปาสงสารตัวเอง

12.00 น

หมิงเจ๋อกับเถียนซ่วยรีบมาขนเสบียงอาหารไปที่จุดซ่อมแซมจุดที่ 2 ซึ่งอยู่หมู่บ้านถัดไปอีกไม่ไกล หนิงซินได้เอาผลไม้ของเฉิงฮวนออกมา 4 กล่อง แบ่งไปจุดละ 2 กล่อง

ไม่นานคนงานรวมถึงชาวบ้านก็นำถ้วยของตัวเองมาตักเอาอาหารที่สามสาวช่วยกันเตรียมไว้ ส่วนยัยหนูเป่าเปาก็มาช่วยแม่จ๋าของเธอแบ่งผลไม้ใส่จานไปให้คนงานที่นั่งกินข้างเป็นกลุ่ม ให้ได้กินกันอย่างทั่วถึง

"ผงไม้ค่า ผงไม้มาแย้ว"

"ขอบคุณครับคุณหนู เจริญ ๆ โตเร็ว ๆ นะครับ"

"คุงค่าคุงลุง"

"กับข้าวนี่เรียกว่าอะไรจ๊ะคุณนาย อร่อยมากเลย ทั้งหมู ทั้งกุ้ง ทั้งกุนเชียง ถ้าคุณนายไม่มาพวกเราคงไม่ได้กินดีอยู่ดีขนาดนี้"

หญิงสูงวัยที่เป็นคนงานในบริษัทเอ่ยขึ้นด้วยความตื้นตันใจ เมื่อมองดูถ้วยอาหารที่พูนเต็มไปด้วยเนื้อสัตว์และเครื่องเคียงนานาชนิด

"ข้าวอบเผือกค่ะคุณป้า ฉันก็อยากจะทำอาหารกลางวันไปส่งให้ทุกวันนะคะ แต่ติดตรงที่ร้านไม่มีคนช่วย เอ๊ะ หรือว่า..เฮียคะ ฉันขอจ้างอาชิงกับอาเล่อไปช่วงงานที่ร้านได้ไหมคะ เผื่อตอนกลางวันจะได้เอาอาหารไปส่งให้เฮียได้สะดวกขึ้น"

ชางหยวนที่ได้ยินแบบนั้นก็ถึงกับยิ้มหน้าบาน เป็นไปได้เขาอยากจะพาลูกเมียติดตามไปด้วยทุกที่เลยด้วยซ้ำ