All Chapters of หลี่หนิงซินข้ามเวลาไปเป็นมารดาให้เจ้าก้อนแป้ง ยุค80: Chapter 1 - Chapter 10

หลี่หนิงซินได้ให้กำเนิดบุตรสาว หน้าตาจิ้มลิ้ม แต่ตัวเล็กจนน่าเป็นห่วง เธอผ่านความเป็นความตายมาอย่างโดดเดี่ยวไร้เงาสามีเคียงข้าง พ่อแม่พี่น้องของสามี พอเห็นว่าเธอให้กำเนิดลูกสาวต่างก็ชิงชังแหนงหน่ายนางมู่หลีกับสามีออกอุบายขับไล่ลูกสะใภ้กับหลานที่เพิ่งเกิด ให้ออกไปใช้ชีวิตกันตามลำพังที่กระท่อมเล็กปลายทุ่ง ทั้งไม่ยอมให้หนิงซินใช้ชื่อมู่ปิงเฉิงลงในใบเกิด ว่าเป็นพ่อของเด็กน้อยเป่าเปา หลังจากนางมู่หลีได้โทรไปบอกเรื่องที่เกิดขึ้น มู่ปิงเฉิงก็บอกมารดาว่าต้องการแต่งงานใหม่กับคุณหนูหว่าน นางมู่หลีจึงปล่อยข่าวว่าหนูน้อยเป่าเปาเป็นลูกชู้ และหลี่หนิงซิเวทมนตร์ก็ตั้งท้องตอนที่สามีไปทำงานต่างเมือง แม้คนบ้านใกล้เรือนเคียงจะรู้ความจริงอยู่บ้าง แต่เรื่องก็ลุกลามยิ่งกว่าไฟลามทุ่งหลี่หนิงซินอดทนรอให้สามีกลับมาเพื่อที่เธอจะได้พูดคุยกับเขาให้รู้เรื่อง เธอยอมทำงานบ้านรับใช้คนในบ้านมู่ทุกอย่าง เพื่อขอโอกาสอยู่รอสามี จากวันเลื่อนเป็นเดือน จากเดือนเลื่อนเป็นปี จนเวลาผ่านไป 2 ปี ในที่สุดหนิงซินก็ทนพิษอาการป่วยไข้และขาดสารอาหารไม่ไหว กับข้าวที่พอหาได้เธอก็ยกให้ลูกสาวกินทั้งหมด เพราะลูกคือดวงใจของเธอแล้วก็มาถ

ระหว่างที่กำลังเดินกลับกระท่อมน้อยของตนเอง เสี่ยวเปาที่ยังไม่ทันหายตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นจึงเอ่ยถามมารดา ลึก ๆ แล้วหนูน้อยกลัวว่าแม่จ๋าของเธอจะไม่สบายจริง ๆ "ฮึก แม่จ๋าไม่ซาบายหย๋อ อึก แม่จ๋าจะทิ้งเป่าเปาม้าย" (แม่จ๋าไม่สบายเหรอ แม่จ๋าจะทิ้งเป่าเปาไหม)หนิงซินที่ได้ยินแบบนั้นก็รีบเอาน้ำในมิติออกมาล้างเลือดที่เปื้อนมืออยู่ออกให้หมด เพราะกลัวว่าเป่าเปาจะตกใจมากกว่าเดิม พอเห็นว่ามือสะอาดจึงรีบอุ้มลูกน้อยขึ้นมาปลอบ"ไม่ใช่แบบนั้นจ้ะ เมื่อกี๊แม่จ๋าแค่แสดงละครเพื่อให้คนที่บ้านนั้นหลงเชื่อ พวกเค้าจะได้ไม่กล้ามาเข้าใกล้พวกเราอีก""ซาแดงลาคองหย๋อ" (แสดงละครเหรอ)"ใช่จ้ะ อีกไม่นานพวกเราต้องไปจากที่นี่แล้ว ว่าแต่ลูกเสียใจไหมที่ต้องไปจากที่นี่ ลูกรักพวกเค้ารึเปล่า"หนูน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของผู้เป็นแม่พยายามทบทวนคำถามเพื่อค้นหาคำตอบเท่าที่สมองเล็ก ๆ จะคิดได้ ทว่าไม่มีครั้งไหนเลยที่หนูน้อยรู้สึกผูกพันหรือรักใคร่ มันมีแต่ความเจ็บปวดและความผิดหวังเสมอมา"หื่อ ยักมะได้ ค้าวมะให้ยัก ย่าบอกเป่าเปายูกจู้ ม่ายมีป้อจ๋า ยูกจู้คือไยหย๋อแม่จ๋า"(รักไม่ได้ เค้าไม่ให้รัก ย่าบอกเป่าเปาลูกชู้ ไม่มีพ่อ ลูกชู้

หนิงซินเดินออกจากร้านมาแล้วเปิดดูใบรายการคำสั่งซื้อ ดวงตาของเธอลุกวาวเป็นประกายเหมือนเห็นแสงสว่างที่ส่องผ่านเข้ามาจากปลายอุโมงค์"รอดแล้วเป่าเปาลูกแม่ ฮ่า ฮ่า ฮ่า""ยอดแย้วหย๋อ?" (รอดแล้วเหรอ)"รอดแล้วจ้ะ ตามแม่มานี่เร็ว เราต้องรีบไปหาห้องพักแล้วนะ"เสี่ยวเปาเดินตามแม่ของเธอไปอย่างว่าง่ายเพื่อไปหาคุณยายที่ร้านนำชา เพื่อไปเอากุญแจบ้านเช่าตามที่นัดหมายกันเอาไว้ก่อนหน้านี้"เปิดเข้าไปเลยนะลูก ถ้าชอบก็ขนของเข้าไปอยู่ได้เลย""ค่ะป้า เดี๋ยวหนูมานะคะ เป่าเปามาขึ้นรถไปดูบ้านกันเร็วลูก""ค่า"หลังจากได้กุญแจบ้าน หนิงซินก็พาลูกน้อยขึ้นจักรยานแล้วปั่นเข้าไปในซอยข้างร้านค้าทันที ไม่ถึง 150 เมตรเธอก็พบบ้านหลังที่ 2 เลขที่ 8 ซึ่งเป็นบ้านชั้นเดียว มีรั้วรอบขอบชิดน่าพอใจไม่น้อย"ลงมาได้แล้วลูก อึ๊บ"หนิงซินอุ้มลูกน้อยลงจากจักรยานแล้วรีบไขกุญแจเปิดเข้าไปดูข้างใน พร้อมกับจูงจักรยานเข้าไปเก็บด้วย บ้านหลังนี้เนื้อที่ไม่เยอะ ตัวบ้านข้างหนึ่งอยู่ติดกับรั้ว แต่มีไม้เลื้อยเกาะตามรั้ว รวมถึงไม้ดอกไม้ประดับคอยบดบังสายตาเวลาขนย้ายสิ่งของได้อย่างเหมาะเจาะ"บ้างไคหย๋อแม่จ๋า" (บ้านใครเหรอแม่จ๋า)"บ้านเช่าจ้ะ เรา

รุ่งเช้าวันต่อมาวันนี้หลี่หนิงซินตั้งใจจะพาลูกสาวออกไปปั่นจักรยานดูร้านรับซื้อนาฬิกา แต่เธอก็ยังไม่มั่นใจว่ายุคนี้จะมีร้านแบบนั้นหรือไม่ ค่ำคืนที่ผ่านมาเธอกับลูกนอนหลับพักผ่อนอยู่ในมิติ บางเวลาหนิงซินก็แอบออกมาดูนอกมิติว่าโจรขโมยไหมแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น"วันนี้กินข้าวต้มดีไหมลูก""ดีค่า แม่จ๋ากิงโก๋โก๋ด้วยได้ม้าย" (ดีค่ะ แม่จ๋ากินปาท่องโก๋ด้วยได้ไหม)"โก๋โก๋?""โก๋โก๋เมื่อวางงายแม่จ๋า" (ปาท่องโก๋เหมือนที่กินเมื่อวานไงแม่จ๋า)"อ๋อ ปาท่องโก๋ที่ร้านคุณยายเหรอลูก""ช่ายค่า""ได้ ๆ เดี๋ยวแม่พาเดินออกไปซื้อ ขอแม่ต้มหม้อน้ำซุปไว้ก่อนนะคะ หนูนั่งเล่นตัวต่อรอแม่จ๋าก่อนนะ"สองแม่ลูกพูดคุยกันระหว่างที่เดินลงจากบันไดชั้นสองของร้านอาหาร หลังจากตกลงกันได้ต่างคนก็แยกย้ายกันไปทำหน้าที่ของตนเอง หนูน้อยเสี่ยวเปาไปนั่งเล่นอยู่ในคอกกั้นเล็ก ๆ ของเด็ก ในนั้นมีทั้งตุ๊กตาเจ้าหญิง และตัวต่ออีกหลายอย่างให้เลือกเล่น"เป่าเปาหนูอยากกินข้าวต้มอะไรลูก หมู กุ้งหรือปลา""จุ้งตัวโต ๆ ค้า" (กุ้งตัวโต ๆ ค่า)"ได้เลย"หนิงซินตั้งหม้อน้ำซุปแล้วใส่กระดูกหมูลงไป ตามด้วยเกลือ รากผักชีและพริกไทดำอีกเล็กน้อย เธอดูความแรง

ช่วงค่ำของวันนี้ในขณะที่หนิงซินกำลังเช็ดตัวให้ลูกน้อยอยู่ในมิติ โชคดีที่ในมินิมาร์ทมีทั้งยาลดไข้และยาแก้ปวดแก้อักเสบของเด็กขายอยู่ด้วย เธอจึงได้นำออกมาให้เป่าเปากิน พร้อมกับติดแผ่นเจลช่วยลดอุณหภูมิให้อยู่คงที่ไม่ให้ไข้ขึ้นสูง"แม่จ๋า เป็งไยหย๋อ" (แม่จ๋าเป็นอะไรเหรอ)หนูน้อยที่นอนอยู่บนเตียงเห็นว่าผู้เป็นแม่นิ่งเงียบจึงเอ่ยถามด้วยความสงสัย"แม่คิดว่าเราต้องจัดบ้านกันใหม่แล้วล่ะลูก""ไมหย๋อ" (ทำไมเหรอ)"แม่สังหรณ์ใจจ้ะ เราออกไปนอกมิติแล้วจัดบ้านข้างนอกกันดีกว่านะ"หนิงซินเพิ่งได้รู้ตอนที่ชางหยวนมาส่งว่าเขาเป็นญาติผู้น้องของเถ้าแก่ชางจื่ออันที่เป็นคู่ค้าของเธอ หากวันหน้าเขาหรือใครมาที่นี่อาจจะสงสัยได้หากไม่เห็นเครื่องนอนหรือเครื่องครัวที่จำเป็นต้องใช้"สังหองคือไยหย๋อ เป่าเปาม่ายยู้เยย" (สังหรณ์คืออะไรเหรอ เป่าเปาไม่รู้เลย)"เอาเป็นว่าไปอยู่ใกล้ ๆ แม่ ถ้าปวดแผลหรือง่วงนอนเมื่อไหร่ให้รีบบอกแม่ เข้าใจใช่ไหมจ๊ะ""ขะจายจ้ะ" (เข้าใจจ้ะ)ถึงจะไม่ค่อยสบายตัวอยู่แต่หนูน้อยก็ยังซุกซนหยอกล้อมารดาได้ตามประสา เรื่องราวในวันนี้ยังคงติดตาและฝังอยู่ในห้วงความรู้สึกผิดของหนิงซินไม่เสื่อมคลาย หากเธอรู้