ไม่เคยลืม

กล้วย....

"ทำไมแม่กับพ่อต้องให้กล้วยไปอยู่กับพี่ดินด้วย" ฉันถามพ่อกับแม่อย่างเซ็งๆขณะเก็บของใส่กระเป๋าเดินทางเพราะพรุ่งนี้ฉันต้องเข้ากรุงเทพไปอยู่กับพี่ดินผู้ชายที่ฉันเกลียดที่สุดในโลก

"เพราะพ่อกับแม่จะได้สบายใจไงลูก"

"สบายใจอะไรให้กล้วยไปอยู่กับผู้ชายสองต่อสอง><"

"พ่อเชื่อว่าแผ่นดินไม่ทำอะไรลูกสาวพ่ออย่างแน่นอน"

"แม่ก็คิดแบบพ่อ ที่ๆอันตรายที่สุดคือที่ๆปลอดภัยที่สุดนะลูก^^"

"พ่อกับแม่ก็รู้ว่ากล้วยเกลียดอิพี่ดินยิ่งกว่าอะไรกล้วยเกือบตายเพราะเขามาแล้วนะคะ"

"เรื่องมันก็นานมาเป็นสิบปีแล้วพี่เขาก็ไม่ได้ตั้งใจกล้วยยังเก็บเอามาใส่ใจอยู่อีกเหรอลูก"

"กล้วยไม่มีวันลืมหรอกค่ะ" หึใครจะไปลืมได้ลงคนที่ทำให้ฉันเกือบกลายเป็นผีเฝ้าคลองหลังบ้าน

สิบปีก่อนตอนนั้นฉันอายุประมาณ8ขวบฉันกำลังหัดว่ายน้ำในคลองหลังบ้านกับเพื่อนๆ แล้วจู่ๆอิพี่ดินมันมาจากไหนก็ไม่รู้มาหลอกฉันว่าในน้ำมีงูฉันกับเพื่อนๆก็พากันตกใจรีบว่ายน้ำหนีขึ้นฝั่งแต่ที่นี้ด้วยความที่ฉันเพิ่งหัดว่ายน้ำแล้วก็ยังว่ายน้ำไม่แข็งเท่าไหร่ด้วยความตกใจทำให้ฉันเกิดความกลัวจนลืมวิธีการว่ายน้ำฉันก็เลยจมลงไป ตอนนั้นฉันคิดว่าฉันต้องตายแน่ๆแต่ก่อนที่สติฉันจะดับวูบไปเหมือนมีมือของใครมาฉุดฉันขึ้นมาจากน้ำ

แค่ก แค่ก แค่ก ฉันสำลักน้ำเพราะแรงกดตรงหน้าอก

"กล้วยเป็นไงบ้าง" 

"พี่แดน" ฉันลืมตาขึ้นมาก็เจอพี่แดนไทยพี่ชายของพี่แผ่นดิน พี่แดนไทนเขาช่วยฉันงั้นเหรอ

"อื้มมพี่เอง"

"ขอบคุ..." ฉันกำลังจะขอบคุณพี่แดนที่เขาที่ช่วยฉันแต่ไม่ทันได้พูดแม่ก็วิ่งมากับเพื่อนๆของฉันสงสัยพวกมันคงไปตามแม่มาแน่ๆ

"กล้วย กล้วยเป็นยังไงบ้างลูก แม่บอกแล้วว่าอย่ามาเล่นน้ำก็ไม่เชื่อตัวเองก็ใช่ว่าจะว่ายน้ำแข็ง" ฉันรู้ว่าแม่ดุเพราะเป็นห่วง

"แม่ขา ฮือออ กล้วยนึกว่าตัวเองจะตายแล้วไม่ได้เจอแม่กับพ่ออีกแล้ว ฮือออ ฮืออออ"

"น้าขอบใจแดนมากเลยนะที่ช่วยลูกสาวน้า"

"เอ่อคือว่าคน..."

"ไม่มีใครตายงั้นกูกลับบ้านก่อนนะไอ้แดนน้าดาผมกลับก่อนนะครับ" อิพี่ดินพูดแทรกขึ้นมาฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาที่ทำให้ฉันเกือบตายอย่างโกรธๆ แทนที่เขาจะขอโทษฉันเขายังไม่พูดเลยคนอะไรนิสัยแย่ที่สุด 

กลับมาที่ปัจจุบัน

"เอาล่ะเก็บของเสร็จแล้วก็เข้านอนเลยนะลูกพรุ่งนี้ต้องขึ้นเรื่องแต่เช้า"

"ค่ะ" ฉันตอบอย่างเซ็งๆ

วันต่อมา...

ตอนนี้ฉันกำลังยืนรออิพี่ดินอยู่ตรงประตูทางออก เขาบอกพ่อกับแม่ว่าจะมารับฉันที่สนามบินซึ่งตอนนี้ฉันก็นั่งรอเขาได้เกือบสองชั่วโมงแล้วเขาก็ยังไม่มารับฉันสักทีแล้วฉันก็ไม่มีเบอร์โทรเขาด้วย ไอ้จะโทรไปบอกพ่อกับแม่ให้โทรถามว่าเขาถึงไหนแล้วทำไมไม่มารับฉันสักทีฉันก็กลัวพ่อกับแม่จะเป็นห่วงอีกเพราะนี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเข้ากรุงเทพ ฉันก็เลยทำได้แค่หยิบมือถือมานั่งดูซีรี่ส์รอฆ่าเวลาอยู่ตรงนี้แล่ะ

ปี๊นนน ปี๊นนนน ปี๊นนนน เสียงบีบแตรรถดังขึ้นสามทีตรงหน้าฉันเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอมือถือก็เห็นรถสปอร์ตสีดำด้านจอดเปิดไฟเลี้ยววับๆอยู่ตรงหน้าแต่ไม่เห็นคนขับเพราะกระจกรถมันมืดมองไม่เห็นข้างใน ฉันคิดว่าถ้าเป็นรถอิพี่ดินเขาคงกดกระจกลงเพื่อให้ฉันเห็นว่าเป็นเขาแต่นี่ไม่มีท่าทีว่าคนบนรถจะเปิดระจกลงมา ฉันก็เลยไม่ได้สนใจเพราะคิดว่าคงไม่ใช่เขา รถคันนี้คงมารับหรือมาส่งคนอื่นฉันก็เลยก้มหน้าดูซีรี่ส์ต่อ

ปี๊นนนนนนนนนนนนน  เสียงแตรรถดังอีกรอบคราวนี้ดังยาวเลยฉันก็เลยเงยหน้าขึ้นมาอีกรอบ

"นี่ยัยกล้วยเน่าจะขึ้นไม่ขึ้น!!!"  กระจกรถถูกเลื่อนลงพร้อมเสียงของใครบางคนที่ตะคอกใส่ฉันอย่างคนไม่มีมารยาทไม่ต้องถามว่าใครเพราะมีอยู่คนเดียวแล่ะที่นิสัยเสียแบบนี้ 

"แล้วทำไมไม่เปิดกระจกแต่แรกใครมันจะไปตรัสรู้ว่าเป็นรถพี่"

"อ่อฉันต้องเป็นคนลงไปเปิดประตูแล้วต้องเชิญให้เธอขึ้นรถใช่ไหม" ฉันขี้เกียจทะเลาะกับเขาเพราะต่อไปนี้ฉันต้องอยู่กับเขาถึงสี่ปีซึ่งไม่รู้ว่าฉันจะทนทำใจอยู่กับเขาได้นานขนาดนั้นไหม