เข้าเมืองค้าขายครั้งแรก 2

ลูกค้ารายนี้ตอบกลับ พร้อมถามราคาของผลไม้ เมื่อได้รับคำตอบก็พอใจไม่น้อย ราคาสินค้าร้านนี้ไม่แพงเลย จึงได้สั่งเนื้อหมูจำนวนหนึ่งรวมถึงผักและผลไม้ที่ต้องการ

หยวนอันอันจัดของให้ตามที่ลูกค้าบอก จากนั้นจึงรับเงินมา และเมื่อลูกค้าคนแรกไปแล้วก็มีคนอื่น ๆ ตามมา ทุกคนต่างก็แย่งซื้อสิ่งที่ต้องการ ใช้เวลาไม่นานสิ่งของที่เตรียมไว้ก็ขายหมดเกลี้ยง

การค้าครั้งแรกของหญิงสาวถือว่าผ่านไปด้วยดี ‘พรุ่งนี้คงต้องเตรียมของให้มากกว่านี้เสียแล้ว’ เธอได้แต่คิดในใจ

หญิงสาวไม่ลืมที่จะตีสนิทกับแม่ค้าข้างกัน จึงเอ่ยถามอย่างเป็นกันเองพร้อมกับยื่นเนื้อให้หนึ่งชิ้น

“ขอโทษนะคะป้า แผงนี้มีคนมาขายประจำหรือเปล่า”

“ปกติตรงนี้มีคนมาขายประจำ แต่ดูเหมือนว่าเขาจะย้ายไปอยู่เมืองอื่นน่ะ เธอจะมาขายประจำไหมฉันจะบอกคนดูแลตลาดให้” หญิงวัยกลางคนมักจะหาของป่าและเอาผักมาขาย แต่ไม่มีสิ่งไหนเหมือนกับหยวนอันอันเลย

“ค่ะป้า ฉันตั้งใจจะมาทุกประจำน่ะค่ะ แต่อาจจะไม่ได้เข้าเมืองมาทุกวัน แบบนี้ฉันจะมาขายที่นี่ได้ไหม”  

หญิงสาวไม่รู้หรอกว่าเธอจะสามารถหาข้ออ้างมาที่นี่ทุกวันได้ไหม เพราะเรื่องมิติเธอยังไม่ทันได้บอกใคร แล้วก็ไม่กล้าบอกด้วย กลัวว่าทั้งสามีและย่าจะคิดว่าเธอเป็นปีศาจน่ะสิ

ป้าคนนี้ครุ่นคิดเล็กน้อย หากมาขายทุกวันจะหาที่ประจำง่ายกว่า แต่ถ้ามาไม่ตรงวันมันยากที่จะได้ขายตรงนี้ “ถ้าอย่างนั้นฉันจะลองถามให้ก็แล้วกัน พอดีลูกชายฉันเป็นคนงานในตลาดนี้น่ะ”

“ขอบคุณมากนะคะป้า วันนี้ฉันต้องขอตัวกลับก่อน พรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่นะคะ”

“อืม แล้วก็ขอบใจมากนะสำหรับเนื้อชิ้นนี้” หญิงวัยกลางคนไม่ลืมที่จะขอบคุณเรื่องเนื้อที่ได้รับมา

หยวนอันอันจ่ายเงินแล้วตอนที่เข้ามาเพราะคนดูแลหน้าประตูถามว่ามาซื้อหรือมาขายของ หากเธอจะกลับออกไปตอนนี้ก็สะดวกไม่ต้องนั่งรอให้คนมาเก็บเงินค่าแผง

เมื่อเดินออกมาจากตลาดมืดสิ่งแรกที่ทำคือไปร้านรับจำนำ ซึ่งอยู่ไกลพอสมควรกับตลาดมืดเลยต้องนั่งรถโดยสารแทนการเดิน

ร้านรับขายฝากหรือร้านรับจำนำแห่งนี้ขึ้นตรงกับภาครัฐ ซึ่งเป็นร้านใหญ่พอสมควร และเมื่อเข้ามาด้านในก็จะมีเจ้าหน้าที่คอยรับเรื่อง

“มาขาย มาจำหรือมาไถ่ถอน”

“มาไถ่ถอนค่ะ” หยวนอันอันตอบพร้อมกับยื่นตั๋วจำนำให้ดู

เจ้าหน้าที่คนนี้รับมาแล้วดูรายการพร้อมกับตัวเลขที่เขียนไว้ ก่อนจะเดินไปด้านหลังร้าน ไม่นานก็กลับมาพร้อมกับกล่องบางอย่าง

“ตัวเลขตรงกันไหม เธอลองตรวจดู”

“ตรงกันค่ะ”

พอได้ยินว่าเลขตรงกันเจ้าหน้าที่จึงไขกุญแจเปิดกล่องทันที ซึ่งด้านในมีกำไลหยกวงหนึ่ง

หยวนอันอันยิ้มกว้างเพราะเธอจำได้ว่านี่คือกำไลของย่า

“ไถ่ถอนสามร้อยสิบหยวนพร้อมดอกเบี้ย”

“นี่คือเงินค่ะ” หญิงสาวไม่ลังเลเลยที่จะจ่ายเงินเพื่อเอาสิ่งนี้กลับไปให้ย่า

พนักงานสาวคนนี้สบตาหยวนอันอัน ก่อนจะรับเงินมา แล้วส่งกำไลที่ใส่ถุงผ้าแล้วให้

ซึ่งเมื่อหยวนอันอันรับมาแล้ว เธอจึงรีบเอาใส่กระเป๋า แต่ความจริงแล้วเธอโยนเข้ามิติ เพราะกลัวว่าจะโดนปล้นระหว่างทาง

‘มีมิติก็สะดวกแบบนี้นี่เอง’