ตอนที่8.ทางหนีหัวใจ

ยามเช้าของโรงแรมสามดาวใจกลางเมืองท่องเที่ยวสว่างไสวด้วยแสงแดดอ่อน ๆ ที่ลอดผ่านผ้าม่านแพรหรู มะลินยืนมองสวนด้านนอกจากระเบียง ดอกไม้เมืองร้อนเบ่งบานอ่อนหวาน แต่หัวใจของเธอกลับเต็มไปด้วยความอึดอัด

เมื่อคืนเธอแทบไม่ได้นอน คำพูดของสามีในอนาคต "อิคชาน มันดาลิน"ยังดังก้องในหู...

"อยู่ในบทนี้ต่อไป จนกว่าแม่ผมจะฟื้นตัวดีพอ" เขาไม่ได้ตะโกน ไม่ได้ดุด่า แต่ทุกคำ...หนักแน่นจนยากจะลืม

การเดินทางมายังดินแดนที่มากด้วยอารยธรรมจุดมุ่งหมายหลักก็เพื่อมาแก้บนในสิ่งที่ขอและเป็นความใฝ่ฝันของนักเขียนอย่างมะลิน เดินทางเก็บแรงบันดาลใจในการเขียนนิยาย

หากตามแผนเดิม เธอควรจะเดินทางท่องเที่ยวต่ออีกสองสามวันอย่างสบายใจ แต่ตอนนี้สถานการณ์กลับบีบบังคับให้เธอต้องเลือกระหว่าง หนี...หรือกลายเป็นภรรยาในนาม

มะลินเดินกลับเข้ามาในห้อง รวบผมขึ้นลวก ๆ และหยิบกระเป๋าเป้ เตรียมของด้วยจิตใจที่ยังสั่นไหว

...

ทางด้านคฤหาสน์มันดาลิน สุฮาเล่าเรื่องสะใภ้ต่างชาติให้ทุกคนในครอบครัวฟังด้วยความตื่นเต้น

มูทันนั่งจิบชากับคุกกี้ฟังผู้เป็นภรรยาอย่างใส่ใจ

อดีตประเทศนี้มีการแบ่งชนชั้นออกเป็น 4 วรรณะ สังคมไม่อาจยอมรับการแต่งงานข้ามวรรณะ ลูกที่เกิดจากการแต่งงานนี้จะไม่ถูกยอมรับและเป็นที่รังเกียจในสังคม

วัฒนธรรมประเพณีการแต่งงานที่สืบทอดกันมาอย่างยาวนานจากอดีตจนถึงปัจจุบัน ชายหญิงส่วนมากแต่งงานตามคำสั่งครอบครัว และโดยส่วนใหญ่ไม่ยอมรับสตรีต่างชาติ

แต่ในปัจจุบันโลกได้พัฒนาเป็นยุคแห่งการเปลี่ยนแปลง บ้านเรือนสะอาดทันสมัย ผู้คนมีสิทธิเท่าเทียม นักการเมืองจาก วรรณะ จัณฑาล ได้รับเลือกให้เป็นประธานาธิบดีบริหารประเทศ เป็นสัญลักษณ์ของความเปลี่ยนแปลงทางชนชั้นในสังคมที่แท้จริง 

ส่วนวัฒนธรรมการแต่งงานเองนั้นก็ได้เปลี่ยนไปเช่นกัน หนุ่มสาวคู่รักสามารถเลือกคู่ครองได้เองตามใจและเปิดใจยอมรับสตรีต่างชาติมากขึ้น แต่ถึงกระนั้นบางครอบครัวยังคงวัฒนธรรมการแต่งงานตามคำสั่งพ่อแม่และยังคงมีอิทธิพลอย่างแพร่หลายในบางพื้นที่

ครอบครัวมูทันเป็นตระกูลเก่าแก่แต่ใช้แนวความคิดแบบยุคใหม่เดินทางสายกลาง ไม่เคร่งมากจนเสีย และไม่ดีมากจนเสียนับถือเทพเจ้า รักในวัฒนธรรมของตนมากๆ แต่ก็ไม่รังเกียจว่าที่สะใภ้ต่างชาติแม้แต่น้อย ยิ่งกลับกันหากแต่งงานเธอต้องมาใช้ชีวิตกับลูกชายที่นี่มีแต่ความเห็นใจและจะให้ความรักแก่เธอแทนพ่อแม่

"อิคชานขอวันเดือนปีเกิดลูกสะใภ้มาให้แม่หน่อย อยากให้หลวงพ่อดูฤกษ์ให้เลย"

"แม่คะ เราจะเชิญแขกกี่พันคนดี 1,000 พอไหมคะ?" ริฮาพี่คนที่สองเอ่ยพลางดูแบบการ์ดแต่งงานในมือ

"พี่ว่า 2,000 ดีกว่า" อิมชาน พี่ชายคนที่สามเสนอขึ้น

"วันนี้ลูกไปรับมะลินไปลองชุดแต่งงานนะ" สุฮาหันไปบอกลูกชาย

ทุกคนในบ้านช่วยกันจัดเตรียมงานด้วยความใส่ใจ  ทุกคนดูมีความสุขโดยหารู้ไม่มันคือแต่งงานหลอกลวง ยิ่งทำให้หัวใจอิคชานสั่นไหว...

"ครับ..." อิคชานรับคำเสียงเบา ก่อนเดินออกไปยืนสงบในสวน ปล่อยให้ทุกคนเตรียมงานด้วยความคึกคัก

เขากดเบอร์โทรศัพท์ แต่ปลายสายไม่มีเสียงตอบรับ "หายไปไหน...ไม่รับสายเหรอ?"

"เธออาจจะไม่ได้ยิน"สิงนาทแสดงความคิดเห็นต่อผู้เป็นนาย

"ไม่!"

ความร้อนใจเริ่มกัดกิน เขาตรงไปยังโรงแรมทันที ในใจเขาหวังว่าเธอจะไม่หลอกลวง

"อย่าเป็นเหมือนที่ฉันคิดนะมะลิน ขอให้ฉันคิดผิด"แต่สิ่งที่พบคือ...สิ่งที่เขาคิดเป็นจริง มะลินทำในสิ่งที่เขาเกลียด"การโกหก"

แววตาแห่งความผิดหวัง ผิดหวังที่เขาคาดหวัง เธอไม่เหมือนหนังสือที่เธอเขียน...

"เธอคือคนเขียนหนังสือที่เขาอยากรู้จัก ...ตัวหนังสือของเธอเหมือนกับว่านั่งอยู่ในใจคนที่เจ็บปวดถึงได้เขียนออกมาราวกับมันมีชีวิต"

เธอหายไปแล้ว มะลินเพียงไม่รับผิดชอบในสิ่งที่ก่อ...แถมยังหนี "ละครบทนี้...ในเมื่อเริ่มแล้ว ก็ต้องเล่นให้จบ"

เขากัดฟันพูดขบกรามแน่น

...

ขณะนั้น มะลินรู้สึกโล่งใจเมื่อได้หลีกหนีออกมาจากวังวนของคำโกหก เธอเดินทางข้ามรัฐโดยไม่แจ้งใคร ตั้งใจจะหนีให้ไกลที่สุด แต่ที่ด่านตรวจคนเข้าเมือง เจ้าหน้าที่ชายสวมเครื่องแบบเข้ม ใช้เครื่องสแกนสำรวจอย่างละเอียด

เสียงเตือนดังขึ้น  "ติ๊ก~ ติ๊ก!"

 "ขอตรวจสัมภาระด้วยครับ" เมื่อเปิดกระเป๋า ทองคำจำนวนหนึ่งถูกพบอยู่ภายใน

"ทองคำ!?" มะลินตกใจสุดขีด ไม่รู้ว่ามันมาอยู่ในกระเป๋าเธอได้อย่างไร

เมื่อนึกย้อนก่อนตรวจคนข้ามด่านก็พบว่าระหว่างทางมาเธอเจอสตรีคนไทยเข้ามาพูดคุยอย่างเป็นกันเอง..น่าจะเป็นตอนนั้นที่เขาแอบใส่ทองในกระเป๋าของเธอ

ภายใต้กฎหมายอินเดีย ห้ามนักท่องเที่ยวพกพาทองเกินมาตรฐานโดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้า

"เชิญครับ คุณผู้หญิง" เสียงเข้มของเจ้าหน้าที่พาเธอไปยังสถานีตำรวจทันที

"คุณเป็นส่วนหนึ่งของขบวนการลักลอบนำทองเข้ามาขายใช่ไหม? ใครอยู่เบื้องหลัง บอกมาซะ!"

"เปล่านะคะ! ฉันมีสามีแล้ว เขารวยมาก ฉันไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้เลย!" เจ้าหน้าที่มองด้วยสายตาสงสัย ไม่เชื่อในคำพูดของเธอ

"ขอโทรหาครอบครัวได้ไหมคะ ให้มายืนยันความบริสุทธิ์ของฉัน...ได้โปรด!" มะลินกดโทรหาอิคชาน และในเวลาไม่นาน เขาก็มาถึง

เจ้าหน้าที่ถึงกับอึ้งเมื่อเห็นว่า "สามี" ที่เธออ้างถึง คืออิคชาน มันดาลิน

"คุณอิคชาน...? ผมไม่รู้เลยว่าเธอคือภรรยาคุณ" เขามองมะลินนิ่ง ๆ ก่อนพูดเรียบ ๆ

"ภรรยา...?"

มะลินเริ่มร้อนรน ดวงตาเริ่มสั่นไหว เธอก้าวเข้าไปกอดเขาแน่น  พร้อมกระซิบเบา ๆ "ช่วยฉันอีกครั้งนะ...ฉันสัญญา จะไม่หนีอีกแล้ว ฉันจะแต่งงานกับคุณ"

เขามองเธอเงียบ ๆ "ผมพาภรรยากลับบ้านแล้วนะครับ"

เพียงคำพูดไม่กี่คำ เธอสามารถรอดพ้นจากการจับตัวของเจ้าหน้าที่ตำรวจบ่งบอกถึงอิทธิพลความน่ายำเกรงของเขาเป็นอย่างมาก

เจ้าหน้าที่ปล่อยตัวเธอทันที มะลินถอนหายใจอย่างโล่งอก การหนีไปของเธอในครั้งนี้ เหมือนได้ทำลายความเชื่อใจจากอิคชาน....