Semua Bab หวนคืนสยบรักสามีผู้ใจร้าย: Bab 1 - Bab 10

ตั้งแต่โบราณกาล มนุษย์ต่างยึดมั่นในความเชื่อ ความศรัทธา และสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่เปรียบเสมือนแสงนำทางในยามมืดมน แม้กาลเวลาจะผันเปลี่ยนจากอดีตสู่ปัจจุบัน แต่ความศรัทธานั้นยังคงหยั่งรากลึกในหัวใจของผู้คนในสายตาของใครหลายคน "พระแม่ลักษมี" คือเทพีแห่งความรัก ความอุดมสมบูรณ์ และโชคลาภ ผู้เป็นที่เคารพบูชาอย่างมั่นคง มะลิน หญิงสาววัยยี่สิบต้น ๆ ยืนอยู่ท่ามกลางแสงแดดยามเช้าของเดือนมีนาคม หน้าสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ที่เต็มไปด้วยผู้คน เธอมองแถวยาวเหยียดด้วยแววตาเปล่งประกาย "ถึงแม้เธอจะเจออุปสรรค แต่ทุกอย่างจะผ่านพ้นไปด้วยดี มันเป็นเช่นนี้มาตั้งแต่เริ่มต้น..." เสียงของหญิงชราผู้ขายดอกไม้กล่าวเบา ๆ ขณะมองมะลินด้วยสายตานิ่งลึก "คะ? คุณยายว่าอะไรนะคะ? หนูได้ยินไม่ค่อยถนัด" มะลินเอ่ยถาม แต่หญิงชราเงียบไป ไม่มีคำตอบ เธอเพียงแต่หันไปจัดของอย่างเงียบ ๆ ก่อนจะหยิบดอกบัวสีชมพู 8 ดอก พวงมาลัยดอกมะลิ และธูปหอม 9 ดอก มายื่นให้ "จำไว้นะแม่หนู อยากได้สิ่งใด ต้องตั้งจิตให้มั่น อธิษฐานให้ชัดเจน บอกชื่อ วันเดือนปีเกิด และเล่าความตั้งใจเหมือนพูดกับญาติผู้ใหญ่" "ขอบคุณค่ะ" มะลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม แม้ในใจจะ

เสียงไก่ขันยามเช้าแทรกผ่านม่านบางของบ้านไม้กลางหมู่บ้านเล็ก ๆ ท่ามกลางอากาศสดชื่นของเช้าวันใหม่ ภายในห้องนอนเล็ก มะลินยังคงหลับสนิทใต้ผ้าห่มผืนหนา ร่างกายเธอยังไม่ทันได้พักเต็มที่ หลังจากนั่งเขียนนิยายจนถึงเกือบตีสอง"กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง..."เสียงโทรศัพท์ปลุกเธอให้ค่อย ๆ ยื่นมือไปควานหาอย่างงัวเงีย ก่อนจะหยิบขึ้นมาดูชื่อสายเรียกเข้า"น้ำเย็น...โทรมาแต่เช้าเชียว"เธอรับสายอย่างครึ่งหลับครึ่งตื่น"ฮัลโหล...นี่จะไปบินหรือไง โทรมาตอนเช้าแบบนี้!"เสียงหัวเราะจากปลายสายตอบกลับมาแทบจะทันที"บ้าหรือ แกนี่นะ ฉันเป็นไกด์ ไม่ใช่แอร์จะไปบินอะไรล่ะ!"มะลินหัวเราะออกมาอย่างอารมณ์ดี ทั้งคู่พูดคุยหยอกล้อกันตามประสาเพื่อนสนิท น้ำเย็นคือเพื่อนเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่า มะลินไม่ใช่พนักงานออฟฟิศธรรมดา แต่เธอเป็นนักเขียนออนไลน์ ที่กำลังสานฝันของตัวเองอยู่เงียบ ๆ"มีทั้งข่าวดีแล้วก็...ข่าวร้ายจะบอกแกนะ"มะลินลุกขึ้นนั่งบนเตียงทันทีที่ได้ยิน"ข่าวดีคือ...วีซ่าแกผ่านแล้ว!"เธอแทบกรี๊ดด้วยความดีใจ "เย้! ได้ไปอินเดียจริง ๆ แล้ว! แล้วข่าวร้ายล่ะ?""ฉันต้องพาลูกทัวร์ไปญี่ปุ่นอาทิตย์หน้า...เลยไปกับแกไม่ได้แล้ว"มะลินถอ

สถานที่แห่งนี้ได้สมญานามว่าเป็นดินแดนแห่งเทพเจ้า ยอดเขาแต่ละลูกมักมีเรื่องราวเล่าขานสืบทอดกันจากรุ่นสู่รุ่นถึงความเชื่อของเทพปกรณัม ผู้คนต่างพากันหลั่งไหลเข้ามาตามความศรัทธาในทวยเทพ ยิ่งได้ไปเยือนสถานที่จริง ยิ่งทำให้รู้สึกอยู่ใกล้ชิดกับพระองค์และตอกย้ำในความเชื่อมั่นว่าสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุกพระองค์คอยสถิตและประทานพรแก่ลูกหลานผู้ศรัทธาอยู่ ณ ที่แห่งนี้กลิ่นกำยานจากเบื้องหน้าโบสถ์คละคลุ้งไปทั่ววัดในเมือง เสียงสวดเบา ๆ ผสานกับเสียงกระดิ่งและเปลวเทียนที่สั่นไหวไปตามลม ทำให้บรรยากาศรอบตัวเต็มไปด้วยความสงบและศรัทธา"ขอให้ครอบครัวของลูกมีแต่ความสุขด้วยค่ะพระแม่"สุฮาไม่รู้จะทำเช่นไรถึงจะช่วยรักษาหัวใจของลูกชายอย่างอิคชาน อย่างน้อยการขอพรอาจเป็นเพียงวิธีเดียวที่ช่วยเยียวยาความรู้สึกห่วงให้พอจางหายไปบ้างอีกมุมหนึ่งมะลินนั่งคุกเข่าอยู่หน้าพระแม่ลักษมี หลับตาพนมมือแนบอก เธออธิษฐานเงียบ ๆ ในใจ พร้อมเสียงพร่ำของมนต์ที่เบาจนคล้ายเสียงกระซิบจากฟ้า"ขอให้หนูประสบความสำเร็จในเส้นทางนักเขียน และ...หากเป็นไปได้ ขอให้ความรักของหนูราบรื่นด้วยเถอะเจ้าคะ"เมื่อเสร็จพิธี เธอลุกขึ้นอย่างเบา ๆ และหันไปหยิบกระเ

ภายในรถยนต์สีดำหรูที่แล่นฉิวไปตามถนนใน ความเงียบปกคลุมบรรยากาศราวกับไม่มีอากาศให้หายใจมะลินนั่งชิดประตู ดวงตาเบิกโพลง ร่างกายเกร็งจนแทบจะกลายเป็นหิน ข้าง ๆ เธอคือชายหนุ่มชาวอินเดียผู้สง่างาม ที่เพิ่งช่วยเธอจากเด็กขอทาน และ...กลายเป็น 'สามีในนาม' โดยไม่ตั้งใจอิคชานนั่งไขว่ห้าง ใบหน้านิ่งราวกับหินผา เขาไม่เอ่ยอะไรสักคำตั้งแต่ขึ้นรถ มีเพียงเสียงเครื่องยนต์กับลมหายใจของทั้งคู่เท่านั้นทนไม่ไหวแล้ว...เงียบอะไรขนาดนี้ "คุณจะไม่พูดอะไรเลยเหรอ?" มะลินเอ่ยปากแล้วหันไปมองไปหน้าคมที่นั่งอยู่ข้างๆเขาหันมามองช้า ๆ ดวงตาคมนั้นจ้องลึกอย่างจับผิด"คุณอยากให้ฉันพูดอะไรล่ะ? ว่าผมควรจะขอบคุณที่คุณโกหกแม่ผม? หรือควรชื่นชมที่คุณเล่นละครสมบทบาทโดยไม่ตั้งใจแบบนั้น?""ฉันไม่ได้ตั้งใจ! ฉันแค่...แค่ตอบรับเพราะกลัวแกเสียใจ ฉันไม่ได้รู้ด้วยซ้ำว่าแม่คุณเข้าใจว่าอะไร!"เขายิ้มบาง ๆ อย่างไม่เชื่อ "คุณมีทางเลือกจะพูดความจริง...แต่คุณก็ไม่พูด เพราะคุณเองก็เล่นตามบท"มะลินกำมือแน่น หัวใจเต้นแรงอย่างสับสน "ฉันจะกลับโรงแรมเดี๋ยวนี้ พรุ่งนี้เช้าฉันจะไปอธิบายกับแม่คุณเอง" มะลินรู้สึกว่าการแต่งงานมันเป็นเรื่องใหญ่เธอจึง

ห้องทำงานของอิคชานเงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจตัวเอง แสงแดดลอดผ่านม่านบาง ทำให้แผ่นหลังกว้างของเขาเป็นเงาเข้มราวกับกำแพงที่ไม่มีใครทะลุผ่านมะลินยืนอยู่ห่างออกไปไม่กี่ก้าว ใจเต้นแรงจนแทบจะทะลุอก "ฉันขอโทษ..." เธอพูดออกมาแผ่วเบา แต่เสียงนั้นกลับยิ่งปลุกความเงียบให้หนักอึ้งขึ้นอิคชานมุมปากขยับเพียงเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มที่คล้ายจะยิ้ม แต่กลับเต็มไปด้วยความเย็นชา "... ขอโทษ" เขาหันมาช้า ๆ สายตาคมเข้มจ้องเธอแน่นิ่ง เหมือนจะมองทะลุไปถึงหัวใจ "คุณรู้ไหม ว่าคำพูดของคุณมันไปคล้ายใคร"มะลินนิ่งงัน เขาก้าวเข้ามาใกล้อีกนิด เสียงของเขาเย็นจัด"กิตาก็พูดแบบนี้...คำขอโทษเพื่อลบล้างความรู้สึกติดค้างในใจแต่ไม่เคยรู้สึกจริง ๆ "เธอสะอึกไปเล็กน้อย หัวใจเหมือนโดนบีบ"ผมเคยคิด...ว่าคุณแตกต่าง ถึงเราจะรู้จักกันไม่นาน คุณไม่ได้สนใจฐานะของผม คุณทำให้ผมเชื่อว่าคุณอาจจะเป็นคนที่ไม่เหมือนใคร...ที่ฉันเฝ้าคอย...แต่มันเป็นเพียงการแสดง...ฉันผิดเองที่เปิดใจยอมรับผู้หญิงไร้ที่มาเช่นคุณ""สุดท้าย...ก็เหมือนกันหมด พวกผู้หญิง... ล้วนแต่หลอกลวง"มะลินเบิกตากว้าง "ฉันไม่เคยคิดจะหลอกคุณเลยนะ ฉันแค่...""โกหก!" เขาตวัดเสียง