บทที่ 8 อย่าเสแสร้งเพราะข้ารู้ดี

บทที่ 8 อย่าเสแสร้งเพราะข้ารู้ดี

หนิงหลงรีบเดินออกจากห้องมาพร้อมกับความอับอายกลับมาที่ห้องเพื่อเปลี่ยนเสื้อผ้าเมื่อนางมาถึงห้องได้กรี๊ดร้องทำร้ายข้าวของกระจัดกระจายเต็มห้อง

"กรี๊ด ๆ ทำไมทำไมต้องโผล่มาตอนนี้ด้วยนะ แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่แผนของข้าจะสำเร็จ ฮูหยินนางร้ายนักใช่มั้ยวันนี้ตบใบหน้าของข้าสักวันข้าจะใช้มีดกรีดใบหน้าของเจ้าให้เสียโฉม คอยดูเถอะเมื่อนั้นท่านใต้เท้าจะยังรักเจ้าอยู่หรือไม่? แผนที่จะเข้าไปรับใช้แทนถิงถิงคงใช้ไม่ได้แล้ว ข้าต้องคิดแผนใหม่" หนิงหลงโมโหเคลียดแค้นเยี่ยนเอ๋อที่ตบบนางในครานี้ มือของนางลูบที่ใบหน้าดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองไปด้านหน้าราวกับถูกปีศาจเข้าร่าง

สองวันต่อมาอ้ายเสินได้กลับมาที่เรือนและไปหาฮูหยินเพื่อรายงาน

"เป็นเช่นไรบ้างได้ความว่าอย่างไร " เยี่อยเอ๋อเอ่ยถามทันทีเมื่อเห็นอ้ายเสินเข้ามาที่ห้องโถง

"ฮูหยินข้าไปอยู่ในหอคณิกามาสองสามวันเพื่อสืบหาเรื่องที่ท่านให้ไปสืบและแฝงตัวอยู่บริเวณหน้าเรือน พอได้รู้ว่าหนิงหลงสตรีที่ท่านให้ข้าไปสืบประวัติ นางมิได้เสียบิดาไปขอรับข้ารู้เรื่องมาจากบ่าวรับใช้ในเรือนที่ออกมาดื่มสุราเพียงข้านำเงินหลอกล่อเขาก็ได้เอ่ยบอกเท่าที่รู้มาขอรับ นางเป็นบุตรสาวของสาวใช้ที่อยู่ในเรือนของใต้เท้าขอรับ

การที่บิดานางตายหาใช่ความจริง แต่นางเข้ามาอยู่ที่นี่เพราะเหตุผลอันใดนี่ข้าเองไม่ทราบต้องไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนเสียก่อน แต่บ่าวรับใช้บอกว่าหนิงหลงผู้นี้นั้นนางชอบความสบายชอบยั่วยวนท่านใต้เท้าคนก่อน แต่ไม่รู้เพราะเหตุใดนางถึงถูกใต้เท้าส่งตัวมาที่นี่ ข้าว่าต้องมีอะไรแน่ ๆ ขอรับ " เยี่ยนเอ๋อยิ่งคิดยิ่งน่าสงสัย คราก่อนนั้นนางเห็นหนิงหลงมากับบิดาที่เจ็บป่วยใกล้ตาย แต่ครั้งนี้มิใช่เหมือนคราก่อนหรือทุกอย่างจะเปลี่ยนไปกัน

“เจ้าไม่ต้องไปสืบหาแล้ว แต่ต่อจากนี้เจ้าต้องคอยจับตาดูทุกฝีก้าวของหนิงหลงไว้ให้ดี ข้าไม่รู้เจตนาของนางแต่ที่ข้ามองออกนางต้องการขึ้นเป็นอนุของท่านใต้เท้าเป็นแน่ เพราะไม่กี่วันก่อนนางได้เข้าไปหาท่านใต้เท้าเพียงลำพังตอนนั้นโชคดีที่ข้าเข้าไปทัน แม้จะมองออกว่านางต้องการเป็นอนุ แต่ที่ข้าไม่เข้าใจคือใต้เท้ามู่ที่ส่งตัวนางมาและโกหกท่านใต้เท้าว่านางเสียบิดาชีวิตน่าสงสาร ข้าว่าเรื่องนี้ท่านใต้เท้ามู่ต้องมีแผนอันใดกับตระกูลของข้าเป็นแน่” เยี่ยนเอ๋อเริ่มสงสัยเพราะเรื่องครานี้ช่างแตกต่างทุกอย่างช่างมีเรื่องชวนให้คิดไปหมด

“แต่ฮูหยินเจ้าคะ ใต้เท้ามู่ท่านเองก็เอ็นดูใต้เท้าหลี่หย่วนจื่อและเป็นผู้มีพระคุณข้าไม่เห็นจะเข้าใจเลยเหตุใดต้องทำเช่นนี้ด้วย”

“ถิงถิงจิตใจมนุษย์น่ากลัวกว่าที่เจ้าคิดอีกมาก พวกเจ้าทั้งสองจงระวังตัวด้วย”

“แล้วเรื่องนี้ฮูหยินไม่แจ้งให้ท่านใต้เท้ารับรู้หรือขอรับ” อ้ายเสินเอ่ยถามฮูหยินอย่างเป็นห่วง

“ไม่ล่ะ รอข้าแน่ใจเสียก่อนหากไม่ได้เป็นอย่างที่ข้าคิด จะเกิดเรื่องบาดหมางขึ้นได้ ข้าต้องไตร่ตรองหาความจริงเรื่องนี้เสียก่อนแล้วค่อยแจ้งท่านใต้เท้า”

“ขอรับ” เมื่อพูดคุยกันเสร็จสิ้นอ้ายเสินได้ไปพักตามคำสั่งของเยี่ยนเอ๋อ นางทอดสายตามองไปด้านหน้ามือประคองยกถ้วยน้ำชาขึ้นมาจิบ พลางครุ่นคิดจนสมองของนางหนักหน่วงราวกับถูกหินพันชั่งทับถม

“ฮูหยินเจ้าคะ ตั้งแต่วันนั้นข้าสังเกตไม่เห็นหนิงหลงมีอาการอันใดเลย และไม่มีท่าทีอันใดด้วยหรือว่านางคิดจะวางแผนอันใดอยู่กันนะ” ถิงถิงพูดในสิ่งที่นางคิดออกมา

“ไม่ว่านางคิดจะทำอันใดข้าจะขัดขวางนางเอง ไปดูนางกันว่าตอนนี้นางทำอันใดอยู่ตั้งใจทำงานหรือไม่?” เยี่ยนเอ๋อลุกขึ้นอยากไปเห็นว่าเวลาที่นางอยู่กับผู้อื่นนางจะเป็นเช่นไร

“เจ้าค่ะ” ทั้งสองเดินไปที่ห้องครัวของเรือน หนิงหลงนางกำลังทำงานของนางเรื่องที่นางถูกฮูหยินทำร้ายนั้นได้กล่าวขานในกลุ่มของสาวใช้ ทุกคนต่างคิดว่าครั้งนี้ฮูหยินทำเกินกว่าเหตุทั้ง ๆ ที่หนิงหลงเพียงแค่นำขนมกับน้ำชาไปให้ท่านใต้เท้าเท่านั้นไม่เห็นต้องลงไม้ลงมือ สาวใช้เข้าไปถามหนิงหลงที่บีบน้ำตาร้องไห้ออกมาอย่างเจ็บปวดแถมยังปกป้องฮูหยินอีกด้วย

“หนิงหลงเจ้าช่างน่าสงสารนัก เสียบิดาไปยังไม่พอมาอยู่ที่เรือนนี้ยังถูกฮูหยินรังแกเพียงเพราะเจ้ามีใบหน้าที่งดงามไหนจะอายุน้อยกว่าฮูหยิน เจ้าจำไว้นะอย่าได้เข้าใกล้ท่านใต้เท้าอีกหากไม่อยากเจ็บตัว” สาวใช้นางหนึ่งได้เอ่ยออกมา

“อึก อึก ข้าไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ฮูหยินทรงรักท่านใต้เท้ามากเลยคิดว่าข้าจะไปยั่วยวน แต่พวกพี่ ๆ ไม่ต้องว่าฮูหยินหรอกนะเจ้าคะข้าสมควรที่จะโดนทำโทษเพราะข้าไม่ควรเข้าใกล้ท่านใต้เท้า”

“หนิงหลงเจ้าช่างมีจิตใจที่ดีเหมือนหน้าตาของเจ้าจริง ๆ ต่อจากนี้พวกข้าจะใจดีกับเจ้าเอง มาสิมากินขนมด้วยกันก่อนแล้วค่อยไปทำงานของเจ้า” สตรีอีกนางหนึ่งได้เอ่ยขึ้น หนิงหลงแอบยิ้มในใจที่สาวใช้ในเรือนโง่งมเชื่อคำพูดของนางและเห็นใจนาง

“ขอบใจพวกท่านมากๆ นะเจ้าคะที่เอ็นดูข้า” หนิงหลงหยิบขนมมากินพลางเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม เยี่ยนเอ๋อเดินมาได้ยินแต่นางไม่ได้เข้าไปในทันที เพราะนางอยากรู้ว่าหนิงหลงจะเอ่ยอันใดอีกหรือไม่แต่เมื่อไม่ได้ยินว่านางเอ่ยอันใดต่อเยี่ยนเอ๋อได้ก้าวเท้าเข้ามายังครัวที่พวกนางกำลังนั่งกินขนมอยู่ เมื่อทุกคนเห็นใบหน้าของฮูหยินต่างพากันวางขนมยืนขึ้นก้มโค้งให้นายหญิงทุกคน ใบหน้าของหนิงหลงซีดเผือกเพราะไม่รู้ว่าฮูหยินจะได้ยินที่นางเอ่ยออกมาเมื่อครู่หรือไม่?

“ฮูหยินมีอันใดถึงมาที่ห้องครัวหรือเจ้าคะ “สาวใช้ที่ดูมีอายุมากกว่าทุกคนได้เอ่ยขึ้น

“ข้าไม่ได้มีธุระอันใดกับพวกเจ้าหรอก พวกเจ้าพักผ่อนเถอะส่วนเจ้าหนิงหลงตามข้ามา " สาวใช้พากันมองหน้ากันพร้อมส่งสายตาเป็นกำลังใจให้หนิงหลงอย่างน่าสงสาร ไม่คิดว่าฮูหยินจะมาหาเรื่องนางถึงที่ห้องครัว

“เจ้าค่ะฮูหยิน” หนิงหลงแสร้งทำใบหน้าเศร้าสร้อยเดินตามหลังฮูหยินกับถิงถิงออกไป เยี่ยนเอ๋อพานางเดินมาที่สะพานบึงบัวในเรือน เป็นสถานที่เงียบสงบ นางจำได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่นางพาหนิงหลงมาแล้วนางเห็นใต้เท้าหลี่กำลังเดินมาทางนี้นางแสร้งทำเป็นมีปากเสียงกับเยี่ยนเอ๋อและพลาดตกลงไป ให้ทำใต้เท้าหลี่กระโดดลงไปช่วยแถมยังต่อว่าที่ฮูหยินทำนั้นเกินกว่าเหตุไปจริง ๆ เยี่ยนเอ๋อยังจำฝังใจ

เมื่อเดินมาถึงกลางสะพานนางได้หยุดเดินและหันกลับมาหาหนิงหลงพร้อมเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ

“เจ้าเข้ามาอยู่ที่นี่ทำไม เจ้ามีเจตนาอันใด”

“เอ่อ..ฮูหยินเอ่ยเรื่องอันใดเจ้าคะ ข้าไม่เข้าใจ” นางยังแสร้งทำเป็นใสซื่อไม่รู้เรื่องรู้ราว

“เฮอะ! ไม่รู้เช่นนั้นหรือ? เจ้าคิดว่าข้าโง่งมอย่างนั้นหรือ ข้าไม่ได้ใจดีมีเมตตาเช่นท่านใต้เท้าหลี่หย่วนจื่อ ข้ามองเจ้าออกตั้งแต่คราแรกที่เจ้าเข้ามาบอกข้ามาว่าเจ้าเข้ามาอยู่ในเรือนแห่งนี้เจ้าหวังสิ่งใดอยู่” เยี่ยนเอ๋อเอ่ยออกมาเสียงดังใช้มือทั้งสองข้างจับแขนของนางและบีบที่แขนด้วยแรงที่มีทั้งหมด

“ฮูหยินเข้าใจข้าผิดแล้วเจ้าค่ะ ข้าเป็นเพียงสาวใช้ต้อยต่ำข้าแค่ต้องการที่ซุกหัวนอนเท่านั้น มิได้หวังอันใดที่เกินกว่าตนมีเลยเจ้าค่ะ” หนิงหลงสั่นเทาดวงตาเอ่อแดงราวกับจะร้องไห้ เยี่ยนเอ๋อเห็นนางไม่ได้รู้สึกผิดและเห็นใจแม้แต่น้อยเพราะนางรู้ดีว่าตอนนี้หนิงหลงกำลังแสร้งบีบน้ำตาเพื่อแสดงความน่าสงสาร

“เจ้าโกหกใครก็โกหกได้แต่เจ้าโกหกข้าไม่ได้หรอกนะ เจ้านะหวังอยากเข้ามาเป็นอนุของท่านใต้เท้าใช่หรือไม่? ไม่สิไม่ใช่แค่อนุแต่เจ้าต้องการมาเป็นฮูหยินแทนที่ของข้าใช่หรือไม่? ” เยี่ยนเอ๋อกระซิบข้างหูของนางทำให้นางชะงักเอ่ยวาจาใดไม่ออกไม่คิดว่าสตรีที่ท่านใต้เท้ามู่บอกว่าอ่อนแอมีเมตตาจะร้ายกาจถึงเพียงนี้ สายตาของเยี่ยนเอ๋อหันไปเห็นท่านใต้เท้าหลี่หย่วนจื่อกำลังเดินมาทางนี้พอดี นางแสยะยิ้มอย่างชั่วร้ายก่อนจะจับมือของหนิงหลงที่งงงวยอยู่นั้นฟาดเข้าที่ใบหน้าของนางและจับมือของหนิงหลงผลักตนเองตกน้ำเหมือนดั่งที่หนิงหลงเคยทำเมื่อคราก่อน

“โอ๊ย! หนิงหลงเจ้าโกรธที่ข้าตบเจ้าวันนั้นจนเจ้ามาทำร้ายข้าเช่นนี้หรือ ถิงถิงช่วยข้าด้วย กรีด!!!!.” เสียงกรี๊ดร้องดังลั่นใต้เท้าหลี่หย่วนจื่อเดินมาเห็นใจของเขาหล่นวูบรีบวิ่งเข้าไปช่วยเยี่ยนเอ๋อที่กำลังตกน้ำอยู่ในตอนนี้อย่างรีบร้อน

“ฮูหยินเจ้าคะ ใครก็ได้ช่วยฮูหยินด้วยฮูหยินถูกหนิงหลงผลักตกน้ำ” สาวใช้ในเรือนที่อยู่ระแวกนั้นรีบพากันมามุงดูกันอย่างล้นหลาม หนิงหลงยืนอึ้งอ้าปากค้างมองมือตนเองที่ยังอยู่ท่าเดิม

“ไม่จริง!! ข้าไม่ได้ทำอันใดสักหน่อยฮูหยินเป็นคนจับมือข้า ข้ายังไม่ได้ทำอะไรเลย” หนิงหลงตื่นตระหนกตกใจตัวสั่นเทามองไปด้านหน้าเห็นใต้เท้าหลี่ช่วยฮูหยินขึ้นมาแถมตอนนี้นางหมดสติไปอีกด้วย

ดวงตาของใต้เท้าหลี่แข็งกร้าวมองมาหาหนิงหลงอย่างโหดเหี้ยมจนนางสั่นไหวไปทั้งร่างกาย

“หากฮูหยินเป็นอันใดข้าจะลงโทษเจ้าอย่างสาสม จับตัวหนิงหลงไปขังไว้ข้าจะมาจัดการหลังจากที่ฮูหยินปลอดภัย” น้ำเสียงทุ่มต่ำเอ่ยออกมาอย่างเย็นยะเยือกทำให้หนิงหลงหนาวเข้ากระดูกทรุดตัวนั่งลงกับพื้นในความผิดที่นางยังไม่ได้ทำอันใด สาวใช้กับบ่าวรับใช้ในเรือนต่างพากันซุบซิบนินทาเรื่องที่เกิดขึ้น