บทที่ 7 หากข้ามาไม่ทัน

บทที่ 7 หากข้ามาไม่ทัน

ไม่นานนักอ้ายเสินได้เดินตามหลังถิงถิงมาหาฮูหยินที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม

"ฮูหยินเรียกข้ามาพบมีเรื่องอันใดหรือขอรับ”

"ข้ามีเรื่องให้เจ้าไปทำ เจ้าจงไปสืบหาว่าหนิงหลงสตรีที่ท่านใต้เท้าพามานั้นเป็นผู้ใดกันแน่และการที่นางมาอยู่ที่นี่นั้นมีแผนอันใดหรือไม่?"

"ขอรับ ข้าจะรีบกลับมารายงานขอรับ "

"เอานี่ไปด้วย ข้ารู้มาว่าท่านใต้มู่เท้าชอบไปที่หอคณิกากับโรงเตี๊ยม เจ้านำเงินนี่ไปใช้จ่ายหากอยากรู้ล้วงลึกเจ้าต้องแฝงตัวเข้าไปอยู่ในหอคณิกากับโงเตี๊ยมเพื่อจะได้รู้อะไรมาบ้าง"

"ขอรับฮูหยิน" อ้ายเสินรับถุงเงินจากเยี่ยนเอ๋อและเดินจากไปทำงานที่ได้รับมอบหมาย

ฝั่งด้านหนิงหลงนางได้เดินมาที่โรงครัวเห็นพ่อครัวกับสาวใช้ทำขนมกันอยู่นางจึงคิดจะนำขนมนั้นไปให้ท่านใต้เท้าเพื่อหาทางใกล้ชิด นางได้ยินมาจากบ่าวรับใช้คนสนิทของท่านใต้เท้าที่มากินอาหารที่โรงครัวว่าตอนนี้ท่านใต้เท้าทำงานอยู่ที่ห้องทำงาน จึงเป็นโอกาสที่ดีที่นางจะได้ใกล้ชิดเขา นางรีบหยิบขนมใส่จานและยกชาใส่ถาดยกไปหาใตเท้าที่ห้องทันที

ห้องทำงานของใต้เท้าหลี่หย่วนจื่อ

ก๊อก ๆ """

"ผู้ใดกัน"สายตาจับจ้องอยู่ที่หนังสือราชการปากเอ่ยถามผู้ที่มาเยือนเขาในเวลานี้

"ข้าน้อยหนิงหลงเจ้าค่ะ "

"มีเรื่องอะไรอย่างนั้นหรือ" หย่วนจื่อเงยหน้าขึ้นคิ้วขมวดเข้าหากันอย่างงยงวน นางมาหาเขามีเรื่องอันใดกัน

"ข้าน้อยได้ยินว่าท่านใต้เท้าอยู่ที่ห้องทำงานจึงนำขนมที่ทำเสร็จใหม่ ๆ กับน้ำชามาให้เจ้าค่ะ" หนิงหลงรีบตอบกลับทันที

"เช่นนั้นก็เข้ามา"นางรีบเดินเข้าไปด้านในเมื่อได้ยินเสียงของใต้เท้าหลี่สั่งให้นางเข้าไป

นางเดินเข้ามาในห้องจ้องมองใต้เท้าหลี่ผู้หล่อเหลาเพราะยังหนุ่มแตกต่างจากใต้เท้าที่นางเคยรับใช้ทั้งแก่และเหี่ยวร่างกายยังไม่ตอบสนองอีกด้วย นางจ้องมองไปทั่วร่างกายเห็นอกแกร่งของเขาจินตนาการว่าตนเองได้ร่วมรักกับใต้เท้าหลี่ด้านล่างของเขาจะใหญ่เพียงใดแค่เห็นเส้นเลือดที่อยู่บนแขนนางก็ขนลุกซู่แล้ว หย่วนจื่อเห็นนางเงียบไปแถมยังยืนอยู่ที่เดินจึงเงยหน้าขึ้นมามองเห็นนางจ้องมองเขาสายตาหยดย้อย แต่ทว่าเขาไม่ได้สนใจในตัวของนางแม้แต่น้อย

"ทำอันใดรีบยกมาวางไว้แล้วออกไปเสียที ข้ามีงานที่ต้องทำมากมาย และเวลาที่ข้าทำงานไม่ชอบให้ผู้ใดมายุ่มย่าม " หย่วนจื่อเอ่ยออกมาเสียงแข็ง

"เจ้าค่ะท่านใต้เท้า" หนิงหลงรีบเดินนำขนมมาวางไว้ที่โต๊ะรินน้ำชาลงจอก นางได้เข้ามาอยู่กับเขาสองต่อสองเช่นนี้โอกาสมีไม่มากนักนางจะใช้การยั่วยวนที่นางมีเพื่อหว่านเสน่ห์ให้ท่านใต้เท้าหวั่นไหว นางถือจากน้ำชาเดินเข้ามาใกล้ ๆ หย่วนจื่อ

"ท่านใต้เท้าเจ้าคะดื่มน้ำชาสักหน่อยนะเจ้าคะ อุ้ย!!! ร้อนเหลือเกินเจ้าค่ะ ข้าร้อนไปหมดแล้ว " พลางเอ่ยน้ำเสียงเย้ายวนทำให้หย่วนจื่อตกใจหันมามองทำให้น้ำชาที่นางถือมาชนเขากับแขนของเขาถ้วยน้ำชาคว่ำใส่เสื้อของหนิงหลงเต็มหน้าอกของนางจนนางร้องกรี๊ดออกมาอย่างแสบร้อน แม้ว่าน้ำชาไม่ได้ร้อนเท่าไหร่นักหนิงหลงกลับแสดงท่าทีที่ร้อนมากจนหย่วนจื่อตกใจ

"ข้าไม่ได้ตั้งใจเจ้าเป็นเช่นไรบ้าง " หย่วนจื่อจับตัวของนางให้นั่งลงเพื่อดูอาการของนาง นางกำลังเลื่อนมือไปเปิดให้เผยอกขาวเนียนด้านในให้หย่วนจื่อได้เห็นเพื่อยั่วยวนแต่เรื่องไม่คาดคิดกลับเกิดขึ้นเมื่อมีมือคู่หนึ่งมาคว้ามือของนางเอาไว้และดึงตัวนางออกมาพร้อมง้างมือตบเข้าที่ใบหน้าของนาง

"เจ้ามันไม่ได้เรื่อง ทำเรื่องผิดพลาดได้อย่างไรหากท่านใต้เท้าได้รับบาดเจ็บจะทำอย่างไรเช่นนี้ต้องโดนลงโทษ" เยี่ยนเอ๋อมีเรื่องที่จะมาหารือกับหย่วนจื่อได้เข้ามาเห็นหนิงหลงกำลังเปิดผ้าเพื่อยั่วยวนสามีของนาง มีหรือที่นางจะยอมนางรีบย่างเท้าเข้าไปคว้าตัวของหนิงหลงออกมาพร้อมง้างมือตบเข้าที่ใบหน้าของหนิงหลงเต็มแรง

เพี๊ยะ!!!

"ฮูหยินเหตุใดเจ้าถึงทำถึงขั้นนี้ เจ้าลงไม้ลงมือกับนางมันไม่มากเกินไปหน่อยหรือ" หย่วนจื่อตกใจไม่คิดว่าฮูหยินจะลงมือกับสาวใช้ถึงเพียงนี้

"สาวใช้ทำผิดพลาด ล้วนก็ต้องเป็นความผิดพลาดของข้า การอบรมสาวใช้ในเรือนล้วนเป็นหน้าที่ของข้าแค่ยังน้อยไปเจ้าค่ะ" เยี่ยนเอ๋อรีบเอ่ยออกมาเมื่อเห็นว่าหย่วนจื่อกำลังจะเข้าข้างนาง

ใบหน้าของหนิงหลงร้อนผ่าวรอยนิ้วมือของเยี่ยนเอ๋อปรากฏขึ้นเป็นริ้ว ๆ บนใบหน้าอย่างเห็นได้ชัด นางกัดฟันก้มหน้าเก็บความเจ็บแค้นเอาไว้ในใจก่อนจะเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ

"ท่านใต้เท้าข้าน้อยผิดเองที่ไม่ระวังสมควรแล้วที่ฮูหยินจะลงโทษเจ้าค่ะ ข้าน้อยไม่ระวังเอง"

"เจ้ารู้ตัวก็ดีออกไปจากห้องนี้ซ่ะ หากข้าไม่ได้เรียกใช้เจ้าห้ามเข้ามาในนี่อีก " เยี่ยนเอ๋อเองก็พยายามควบคุมตนหากนางมาช้ากว่านี้ไม่เข้าแผนของหนิงหลงหรอกหรือ หากเป็นเช่นนั้นชะตาชีวิตของนางอาจจะเป็นเช่นเดิม ขนาดนางไม่ได้ประมาทแต่ไม่คิดว่าหนิงหลงจะลงมือรวดเร็วถึงเพียงนี้

"เจ้าค่ะ ฮูหยินหนิงหลงผู้นี้จะจำไว้" นางลุกขึ้นเดินออกจากห้องไปเงียบ ๆ แต่ตอนนี้เยี่ยนเอ๋อกลับมีอารมณ์โมโหอยู่อย่างเห็นได้ชัดจนหย่วนจื่อสังเกตได้

"ฮูหยินเหตุใดเจ้าต้องโมโหถึงเพียงนี้ หรือว่าเจ้าไม่ชอบใจนาง "

"จะมีสตรีใดบ้างเจ้าคะที่ชอบใจให้สาวใช้มาใกล้ชิดท่านพี่แถมยังอยู่ในห้องตามลำพังหากข้าเข้ามาไม่ทัน ท่านพี่คงรับนางเข้ามาเป็นอนุสินะเจ้าคะ" เยี่ยนเอ๋อกอดอกหันหลังให้หย่วนจื่อเพื่อระงับอารมณ์แต่เขากลับโอบกอดนางจากด้านหลัง พร้อมหอมแก้มนางฟอดใหญ่

"ข้าไม่คิดเลยว่าฮูหยินจะเป็นเช่นนี้ ข้าเห็นฮูหยินของข้าอ่อนโยนมีเมตตา แต่ข้าชอบนะที่ฮูหยินแสดงท่าทางเช่นดั่งเมื่อครู่มันทำให้ข้ารู้ว่าฮูหยินรักข้าเพียงใด ข้าบอกแล้วอย่างไรว่าข้ามิได้คิดจะรับผู้ใดเข้ามาเป็นอนุต่อให้นางมาเปลืองเสื้อผ้าอาภรณ์ต่อหน้าข้าข้าก็หาได้สนใจ มีเพียงฮูหยินเท่านั้นที่ข้าต้องการ " เยี่ยนเอ๋อได้ยินพอทำให้อารมณ์ของนางเบาลงปล่อยมือออกจากหันกอดแขนของหย่วนจื่อกลับ

"จิตใจบุรุษนั้นยากจะรู้นัก วันนี้ท่านพี่อาจจะเอ่ยออกมาเช่นนี้แต่วันข้างหน้าหารู้ได้ว่าท่านพี่จะรักข้าเช่นดั่งตอนนี้หรือไม่?"

"เจ้าเชื่อใจข้าได้เลยเพราะไม่มีวันใดที่ข้าไม่รักเจ้า ถิงถิงออกไปด้านนอกปิดประตูให้ข้าทีและอย่าให้ผู้ใดเข้ามารบกวน" ใต้เท้าหลี่หันไปสั่งถิงถิงก่อนจะซบลงที่คอกคอระหงของเยี่ยนเอ๋ออย่างคลั่งไคล้ ถิงถิงยิ้มบาง ๆ ก่อนจะก้มหัวเพื่อรับคำสั่งเดินออกมาและปิดประตูให้ทั้งสองได้มีความสุขอยู่ด้วยกัน