บทที่ 33 โมโหหึง [3]

ใครเลยจะไปคิดว่านางจะอาจหาญถึงขั้นผงกศีรษะขึ้น ใช้หน้าผากตนเองกระแทกเข้าใส่อีกฝ่ายเต็มแรง

“เมื่อครู่เจ้าพูดว่าอะไรนะ” ชายหนุ่มถึงกับหยุดชะงักได้สติ แต่มิใช่เพราะแรงกระแทกเมื่อครู่แต่เป็นคำพูดของนางต่างหาก เมื่อครู่ไม่ได้หูฝาดไปใช่หรือไม่

“ข้าบอกให้ท่านหยุด” หญิงสาวตอบไม่เต็มเสียงนัก ด้วยกระแทกไปเต็มแรงทำให้รู้สึกเจ็บหน้าผากไม่น้อย ได้แต่ใช้มือลูบจุดที่เจ็บที่สุดปรอย ๆ มิใช่ว่ามันปูดบวมแล้วหรือ นางถึงได้ปวดตุบ ๆ เช่นนี้

“ไม่ใช่คำนี้”

“อ่ะ เออ.. อวิ๋นเฉิง” หญิงสาวหน้าม้านไปอีกทาง นางเรียกดี ๆ แล้วเขาไม่สนใจ ก็เลยหลุดเรียกชื่อเล่นเขาไปน่ะสิ

“เรียกอีกครั้งได้หรือไม่” นามนี้มีเพียงท่านแม่และนางเท่านั้นที่รู้ เมื่อก่อนเขาอยากให้เรียกมากแค่ไหนเสวียนหนี่ไม่เพียงไม่ทำตาม นางมักจะเรียกเขาว่านายท่านเซี่ย ทำสิ่งตรงกันข้ามที่เขาต้องการ

“อวิ๋นเฉิง อื้อ”

ปากอวบอิ่มถูกฉกชิมอีกครั้งทันทีที่พูดจบ ปลายลิ้นร้อนควานหาความหอมหวาน อีกทั้งเอวสอบได้เริ่มขยับโยกอีกครั้ง คราวนี้ไม่มีความรุนแรง ไม่บังคับฝืนใจ ทุกท่วงท่าอิริยาบถเต็มไปด้วยความอ่อนโยน เร่าร้อนและเรียกร้อง

“อ่าห์” เสวียนหนี่เองที่พอมีอารมณ์ร่วม นางไ