ตอนที่ 111.“ต้องการอะไร เราไม่มีอะไรที่เกี่ยวข้องกันนะคุณเหมันต์” นายภากรตอบออกไปสายตาคมกล้าของคนที่ผ่านเรื่องราวทั้งดีและร้ายมามากมายกวาดมองไปทั่วอย่างหาพิรุธและระแวงระวัง“ผมว่าเราเกี่ยวข้องกับโดยตรงเลยล่ะเพราะสิ่งที่คุณกับไอ้ชลเขตกำลังทำอยู่มันส่งผลร้ายต่อครอบครัวของผมและประเทศชาติ”“หึๆ น่าขำจริงๆ มีเรื่องจะพูดกับผมแค่นี้เหรอ” เสียงหัวเราะเย้ยหยันดังก้อง ชายที่ยิ่งใหญ่และโชกโชนในวงการธุรกิจมืดส่ายหน้าอย่างปลงตกกับชีวิตต่อจากนี้ของตนเพราะจากสายตาที่เขากวาดมองเขารู้ว่าทางเดียวที่จะรอดออกไปจากที่นี่โดยไม่บุบสลายนั้นคือการยอมมอบตัว และนั่นคือสิ่งสุดท้ายที่เขาจะทำ“ที่นี่เราควบคุมไว้ได้หมดแล้ว เหลือเพียงแต่คุณเท่านั้นว่าจะยอมมอบตัวหรือเลือกจะถูกจับตาย และขอให้คุณรู้อย่างหนึ่งว่าถ้าเป็นผม ผมจะเลือกมีชีวิตอยู่เพื่อเอาคืนคนที่ทรยศผม” เหมันต์ตะโกนบอกและหวังว่าอีกฝ่านจะเห็นด้วยกับเขา“คุณกำลังถูกไอ้ชลเขตหลอกใช้ มอบตัวและร่วมมือกับเรา เชื่อผมแล้วผมจะช่วยคุณ”นายภากรนิ่งคิดกับข้อเสนอของเหมันต์และนึกถึงสิ่งที่ชลเขตกับเขาทำสัญญาร่วมกันและไม่คิดว่าเขาจะถูกชลเขตหลอกใช้อย่างที่เหมันต์บอกเพราะทั้ง
ตอนที่ 112.“จริงว่ะพวกมึง กูไปห้องที่เหลือนังสองตัวนั่นก็ไม่อยู่มันไปไหนกันวะ หรือว่านี่คือกับดักวะ”ร่างสามร่างของชายฉกรรจ์เป็นเงาในความมืดคุยกันและทำท่าว่าจะผละไปเมื่อเห็นว่าทั้งหมดคือกลลวงแต่ก็เหมือนจะสายไปเมื่ออยู่ๆ ไฟที่ดับมืดทั้งบ้านก็สว่างพรึ่บขึ้นพร้อมกับกระสุนเจาะเข้าที่ขาของพวกมันทุกคนจนมันล้มลงไปนอนโอดโอย เท้าเรียวสองคู่ในรองเท้าบู้ทหนาก็เตะปืนในมือของพวกมันกระเด็นไปไกลพร้อมกับจ่อปืนไปที่หัวของพวกมัน พร้อมกับขาทั้งสี่ของเจ้าคอบร้าก็คร่อมทับพร้อมกับแยกเขี้ยวน่ากลัวใส่คนที่นอนร้องโอดโอยใต้อุ้งเท้าของมัน ส่วนเจ้ากุ้งแก้วได้ทีขึ้นไปนั่งบนอกของเจ้าวายร้ายคนหนึ่ง และในมือของเจ้าก็กุ้งแก้วก็ถือสิ่งที่ทุกคนต่างตะลึงเพราะมันคือ ปืน ซ้ำยังจ่อปากกระบอกปืนไปที่ปากของวายร้ายหน้าเหี้ยมซึ่งตะลึงมองมันตาโตไม่กล้าขยับเพราะกลัว ลิง ทำปืนลั่นคิมหันต์ออกจากที่ซ่อนทันทีที่เขายิงวายร้ายทั้งสามเข้าที่ขาอย่างแม่นยำคนละนัด เขาไม่ต้องการฆ่าใครให้เลือดชั่วๆ ของพวกมันแปดเปื้อนเรือนลีลาวดีสีขาวงดงามแห่งนี้ และการจับเป็นครั้งนี้ก็ยังจะทำให้เขาได้ประโยชน์มากกว่าให้พวกมันตาย“ครับพี่ จัดการได้สบายมากพี่
ตอนที่ 113.“ไม่ได้หรอกค่ะหนูดีห่วงแม่และไม่อยากให้แม่ลำบากใจพี่มาร์คก็รู้นี่คะ”“เอาเถอะเดี๋ยวพี่จะไปส่งก็แล้วกันไปทานข้าวก่อนไป อิ่มแล้วพี่จะไปส่งเอง” เหมันต์ลูบเรือนผมสลวยนั้นอย่างเอ็นดูและเธอก็รับคำอย่างว่าง่ายเมื่อรับประทานอาหารกลางวันแล้วเหมันต์ก็ขับรถพาฤดีชลมาส่งที่โรงแรมในเครือของอัครไพฑูรย์ ซึ่งเขาเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมฤดีชลจึงให้เขามาส่งที่นี่“ทำไมให้พี่มาส่งที่นี่ล่ะหนูดี”“ก็หนูดีรู้ว่าพี่มาร์คคงไม่อยากไปที่บ้านอัครไพฑูรย์เท่าไหร่ และอีกอย่างเดี๋ยวคุณเขตก็ต้องมาที่นี่หนูดีรอเขาอยู่ที่นี่ก็ได้ค่ะพี่มาร์คไม่ต้องเป็นห่วง”“จะไม่ห่วงได้ไงน้องสาวพี่ทั้งคน ถ้าเกิดอะไรขึ้นใครจะช่วย” เหมันต์พูดอย่างไม่พอใจที่ชลเขตทำเหมือนฤดีชลเป็นคนอื่นที่ไม่ใช่น้องเท่าที่เอาสมบัติของแม่ของเธอมาใช้หากินแล้วยังทำเหมือนว่าฤดีชลเป็นเพียงผู้อาศัยในอัครไพฑูรย์ ไม่มีเกียรติไม่มีศักดิ์ศรีอะไร“ถ้าอย่างนั้นก็ตามใจพี่มาร์คค่ะ” ฤดีชลมองชายหนุ่มผู้เป็นหนึ่งในใจเสมอมาที่นั่งอ่านหนังสือฆ่าเวลาที่ชลเขตจะมารับเธอที่ห้องรับรองของโรงแรมที่ชลเขตให้เธอมาพักรอเขา สาวน้อยวางน้ำส้มคั้นเย็นฉ่ำตรงหน้าเขาอย่างแผ่วเบาและอ
ตอนที่ 114.เกาะพราวแสงจันทร์ “วัตสันต์ ให้คนเตรียมเครื่องบินเล็กให้พ่อกับแม่หน่อยลูก” นายหญิงวารินเอ่ยบอกลูกชายอย่างร้อนรน จนผู้เป็นลูกสงสัย“เกิดเรื่องอะไรครับคุณแม่ ทำไมดูรีบร้อนจัง”“ตามาร์คกับหนูดี...” นายหญิงวารินเอ่ยเสียงติดขัดดูกระอักกระอ่วนใจแต่คนเป็นลูกพอจะเดาอะไรออกรางๆ แต่ก็ไม่ถามอะไรมากความ ชายหนุ่มหันไปร้องสั่งคนงานให้เตรียมสิ่งที่นายหญิงต้องการทันที เมื่อได้ในสิ่งที่ต้องการทั้งสองสามีภรรยาก็รีบรุดไปยังสถานที่ๆ เกิดเรื่องทันทีวสันต์ยืนมองเครื่องบินเล็กที่ค่อยๆ บินห่างออกไปด้วยความรู้สึกที่เป็นกังวลไม่แพ้กัน เขามีลางสังหรณ์ว่าเรื่องเลวร้ายที่สุด กำลังเริ่มต้นขึ้นแล้ว ชายหนุ่มถอนหายใจก่อนจะสวมแว่นกันแดดราคาแพงปิดบังดวงตาคมกล้าไม่แพ้พี่ชายทั้งสองแม้จะออกแววหวานอ่อนโยนกว่า แต่ใครๆ บนเกาะแห่งนี้ก็รู้ดีว่าชายหนุ่มตระกูลนี้ดุดัน เหี้ยมเกรียม พอๆ กับหวานหยดย้อยกับหญิงคนรักได้มากพอๆ กันในขณะเดียวกันนั้นอรุณนารี ดรุณนุชพร้อมด้วยริค และคิมหันต์เดินอย่างรีบร้อนไปยังห้องสูทสุดหรูของโรงแรมดัง หลังจากได้รับโทรศัพท์จากชลเขตซึ่งโทรไปหาคิมหันต์ด้วยตัวเองเรื่องที่ได้รับรู้ก็ทำให้เขาแทบท
ตอนที่ 115.“ผมน่าจะถามคุณมากกว่านะนายหัวใหญ่ว่าเลี้ยงลูกยังไงถึงได้แล่นจับผู้ชายทำผัว ไร้ยางอายสิ้นดี เด็กแก่แดด”คิมหันต์สาดคำพูดร้ายๆ ออกไปอย่างไม่เกรงใจใคร“ออกไปรอพ่อกับแม่ข้างนอกคิม อย่าทำให้พ่อกับแม่อับอายคนมากกว่านี้” นายใหญ่นิคลอสต้องปรามด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดคิมหันต์กระแทกเท้าเดินจากไปแต่ไม่วายหันมามองสาวน้อยซึ่งร้องไห้สะอึกสะอื้นในอ้อมอกของมารดาตน ด้วยแววตาของซาตานมองเหยื่อที่จะสังหารไม่มีผิด ฤดีชลตัวสั่นกับสายตานั้นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ขนอ่อนบริเวณลำคอระหงตั้งชันความหนาวเหน็บเย็นวาบไปทั่วตัวจนเธอต้องกอดร่างอบอุ่นของนายหญิงวารินแน่นอย่างต้องการที่พึ่งพา“เอาล่ะเรามาเข้าเรื่องกันเสียที ฉันอยากจะบอกนายว่าหนูดีอายุยังไม่ถึงยี่สิบปีบริบูรณ์เธอแค่สิบเจ็ดยังไม่เต็มสิบแปดด้วยซ้ำ” ฤดีชลยังไม่บรรลุนิติภาวะนั่นคือสิ่งที่เขาต้องการจะสื่อถึง อัครไพฑูรย์ใช้วิธีง่ายๆ และแสนชาญฉลาดได้ทั้งขึ้นทั้งล่อง สองสามีภรรยามองหน้ากันและแอบถอนใจแผ่วเบา ในขณะที่นายหัวใหญ่ชัชชลแอบยิ้มสะใจที่ครั้งนี้พวกหิรัญวารินทร์พ่ายแพ้เขาอย่างราบคาบด้วยแผนการตื้นๆ แต่ใช้ได้ผลดีไม่ว่ายุคไหนสมัยไหนโดยไม่ได้นึกถึงจิตใจ
ตอนที่ 116.“มึงจะทำอะไรกูได้ไอ้มาร์ค ตอนนี้มึงเอาตัวมึงให้รอดก่อนดีกว่า ฮ่าๆ มีเมียเด็กมันก็ดีไปอย่างนะโว้ยกูอยากจะบอกมึงว่าน้องสาวกูน่ะยังสดๆ ซิงๆ รับรองมึงได้ไปจะติดใจฮ่าๆๆ” คำพูดที่แสนหยาบคายของชลเขตยิ่งทำให้ทำนบน้ำตาของฤดีชลพังทลายหลั่งไหล สาวน้อยมองผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายอย่างตัดพ้อ แต่มีหรือที่เขาจะสนใจ ชลเขตหันไปดื่มวิสกี้อย่างสบายอารมณ์ในท่าที่แสนกวนบาทาของชายหนุ่มทั้งสามคนที่มองไปยังเขาอย่างไม่อาจซ่อนความรู้สึกที่มีได้“พี่มาร์คคะ” ฤดีชลหันไปมองเหมันต์ที่ยืนกัดฟันมองชลเขตตาวับวาวด้วยน้ำเสียงสั่นๆ แต่เหมันต์กลับไม่หันมาซ้ำยังเบือนหน้าหนี สาวน้อยเห็นดังนั้นถึงกับร้องไห้โฮอย่างแสนเสียใจ ซึ่งมันก็ทำให้ใจที่ร้อนรุ่มโกรธกรุ่นของเหมันต์อ่อนยวบ ถึงอย่างไรเธอก็คือน้องสาวที่น่ารักของเขาเสมอมาชายหนุ่มหลับตากัดฟันอย่างสุดจะฝืนความรู้สึกที่พลุ่งพล่าน“หนูดีมาหาพี่มาร์ค...” เท่านั้นเองร่างเล็กๆ ของเธอก็ถลาเข้าซุกอกกว้างของชายในฝันอย่างโหยหาทั้งเจ็บปวดไปพร้อมๆ กันอรุณนารีมองภาพนั้นด้วยน้ำตา แต่ไม่ใช่ด้วยความเสียใจหรือหึงหวงที่เขากอดหญิงคนอื่น แต่เป็นความรู้สึกที่ถูกกดดัน บีบคั้นจิตใจ เ
ตอนที่ 117.“แมงปอขอแค่ได้รักและได้อยู่กับพี่มาร์คแบบนี้จนกว่าพี่มาร์คจะแต่งงานก็พอค่ะ อีกอย่างงานของแมงปอก็เสร็จแล้วก็เหลือแค่รอรูปจากยัยเนตรมาแต่งบ้านพักก็เท่านั้น แล้วแมงปอก็ต้องกลับบ้านอยู่ดี แมงปอดีใจค่ะและมีความสุขที่ได้รู้จักและรักพี่มาร์ค คนดีของแมงปอ” อรุณนารีเอ่ยจบก็เขย่งตัวขึ้นจุมพิตที่คางแกร่งเขียวครึ้มด้วยไรหนวดด้วยความรักและยิ้มให้เขาอย่างยินดีไม่เสแสร้งจนชายหนุ่มต้องกอดร่างเธอไว้แน่นอย่างแสนรัก“อย่าไปจากพี่ได้ไหม พี่สัญญาว่าจะจัดการเรื่องนี้ให้เร็วที่สุด หลังจากที่แต่งงานกับหนูดีแล้วพี่จะหย่า”“หย่า...หรือคะ หย่าเพื่ออะไรกันคะ มันไม่มีประโยชน์หรอกค่ะ ยิ่งถ้าเราทำแบบนั้นหนูดียิ่งรู้สึกเหมือนโดนทอดทิ้งและโดดเดี่ยวเธอจะยิ่งเจ็บปวดมากถ้าหากเป็นแบบนั้นจริงๆ”“แล้วพี่ล่ะแมงปอ แล้วเราล่ะทำไมแมงปอไม่คิดบ้างว่าเราก็ต้องเจ็บปวดเหมือนกัน” หญิงสาวหลบสายตาคนรักที่มองมาอย่างตัดพ้อ ร่างเล็กสวมกอดร่างใหญ่โตไว้ในอ้อมแขนซบหน้าลงกับอกแกร่งอย่างไร้แง่งอน สองหนุ่มสาวโอบกอดกันนิ่งเงียบมองท้องทะเล ท้องฟ้า และดวงตะวันที่บรรจบกัน ณ สุดผืนน้ำเบื้องหน้าปล่อยให้ความเงียบเข้าปกคลุมดวงใจสองดวงที่ลอ
ตอนที่ 118. เหมันต์ละริมฝีปากหยักของตนที่ดื่มชิมความหวานจากริมฝีปากจิ้มลิ้มนั้นระเรื่อยลงมาขบเม้มลำคอระหงและซุกไซ้จมูกคมกับพวงแก้มสาวที่แดงก่ำริมฝีปากร้อนๆ ซุกไซ้ไล้วนมาจนถึงแอ่งอกอวบที่สะท้อนหายใจหอบกระเส่าอย่างน่ารักของแม่เงือกสาวที่ตอนนี้วาดแขนเรียวโอบลำคอแกร่งไว้เพื่อทรงกายใบหน้ารูปหัวใจแดงจัดริมฝีปากเล็กๆ นั้นบวมเจ่อจากแรงจุมพิตเผยอน้อยอย่างลืมตัวดวงตากลมโตหลับพริ้มปรือปรอยด้วยความรัญจวนใจ เธอดูน่ารักเซ็กซี่เหลือเกิน เหมันต์ครางในอกอย่างตัดใจและลูบแก้มใสเบาๆ ก่อนจะกดจมูกลงบนแก้มแดงๆ นั้นหนักๆ อย่างหมั่นเขี้ยวก่อนจะสวมบางอย่างลงบนลำคอระหงอย่างอ่อนโยน ความเย็นลื่นที่ทาบทับลงมาบนลำคอระหงของตนทำให้หญิงสาวซึ่งยังอยู่ในภวังค์เสน่หาได้สติมือบางลูบไล้ลงบนวัตถุนั้นอย่างสงสัยและดวงตากลมใสก็เป็นประกายเมื่อรับรู้ว่าสิ่งนั้นคืออะไร “พี่มาร์ค...” อรุณนารีเอ่ยออกมาแผ่วเบาน้ำอุ่นหยาดรื้นดวงตากลมใสด้วยความตื้นตัน หญิงสาวก้มมองสร้อยมุกเม็ดงามที่ทาบเหนือทรวงอกสาวด้วยความตื้นตันและอิ่มเอม “ชอบไหมคนดี พี่ร้อยเองกับมือเลยนะ เลือกมุกเม็ดที่สวยที่สุดจากท้อ
ตอนที่ 173.บรรยากาศบ้านหลังงามย่ำแย่ อึมครึมมากขึ้นทุกวันๆ เจ้ากุ้งแก้วและจัสมินเองก็ไม่ได้มีความสุขไปด้วยมันทั้งสองตัวเองก็เครียดจนล้มป่วยเพราะทั้งอาหารและอากาศที่แตกต่างอีกทั้งความเซื่องซึมและไม่ร่าเริงของดรุณนุชจึงทำให้พวกมันทั้งสองพลอยซึมเศร้าไปด้วย แต่ความเย็นชาหมางหมองดังกล่าวไม่ได้รอดพ้นสายตาผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนเช่นนายใหญ่ทั้งสองของคฤหาสน์แห่งเวลส์ไปได้เพราะพวกเขาแอบสังเกตลูกๆ มาได้สักระยะหนึ่ง คุณราเชลจึงต้องเรียกบอดีการ์ดคู่ใจของริคมาไถ่ถาม“พอกันทั้งคู่ ท่ามากปากหนักเฮ้อ ลูกชายคุณก็อายุไม่น้อยแล้วนะคะราฟ ทำไมถึงได้ขี้ขลาด ท่ามากขนาดนี้นะ แล้วเมื่อไหร่เราจะได้อุ้มหลานล่ะคะ” คุณราเชลบ่นให้สามีอย่างฉุนๆ เมื่อนึกถึงความท่ามากของบุตรชายช่างเหมือนบิดาตอนหนุ่มๆ ไม่มีผิด เพราะกว่าจะเอ่ยปากขอนางแต่งงาน นางก็เกือบต้องได้แต่งงงานกับชายหนุ่มที่ทางครอบครัวหาไว้ให้“โธ่ที่รัก จะมาว่าแต่ริคเป็นลูกผมคนเดียวได้ยังไงเล่า ก็ลูกบังเกิดเกล้าของคุณเหมือนกันนั่นแหละน่า” สองสามีภรรยาต่างเง้างอดใส่กันจนไมค์และเจมส์ที่ถูกสั่งให้คอยดูแลความปลอดภัยให้กับดรุณนุชที่บ้านเป็นกรณีพิเศษถึงกับส่ายหัวมองหน้าก
ตอนที่ 172. “ใช่ลูก ถึงแล้วก็ส่งข่าวมาบ้างนะ”นายใหญ่เสริมภรรยาพลางสวมกอดชายหนุ่มและเด็กชายตติยะอย่างรักใคร่เอ็นดูแม้จะได้รู้จักเด็กชายเพียงไม่นานแต่ความเฉลียวฉลาดเกินวัยก็ทำให้เขานึกถึงลูกๆ ในวัยเด็ก“ครับ” ริคตอบสั้นๆ เหมันต์ก็เดินเข้ามาตบบ่าเขาเบาๆ“ฉันคงคิดถึงนายเหมือนกัน ขอให้โชคดีเพื่อน ฝากน้องสาวฉันด้วยดูแลเธอดีๆ ล่ะ”แล้วชายหนุ่มทั้งสองก็กอดกันและตบหลังกันเบาๆ อย่างให้คำมั่นสัญญา ก่อนที่เหมันต์จะผละออกมาโอบกอดร่างบางของดรุณนุชที่เพิ่งผละจากอกของนางดวงดี“เราก็ด้วยนะเด็กดื้อเพลาๆ ลงบ้างไอ้นิสัยรั้นๆ น่ะรู้ไหม” เหมันต์สั่งสอนเด็กดื้ออย่างเอ็นดู“พี่มาร์คก็พูดเหมือนแม่กับพี่ดีเลย น้ำผึ้งไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ”“ใช่ ไม่ใช่เด็กๆ แต่เป็นสาวและมีสามีแล้วด้วย”เหมันต์ต่อให้และสาวน้อยก็ได้แต่พ้ออย่างขัดใจนิดๆ เธอไม่ได้อยากตามริคไปเลย แต่ถ้าเธอไม่ไป เธอเองก็ต้องโหยหาเขา และมารดาของเธอเองก็คงไม่ยอมให้เธออยู่ที่นี่ด้วยเพราะว่าเธอออกเรือนมีสามีแล้ว สามีภรรยาควรจะอยู่ด้วยกันไม่ว่าที่ไหนก็ตามและอีกหลายๆ เทศนาซึ่งมารดาและนายหญิงวารินบอกกล่าวแก่เธอ“พี่น้ำผึ้งกลับมาเยี่ยมหนูดีกับพี่แ
ตอนที่ 171.“ให้มันจริงเถอะ” ก่อนที่สองหนุ่มจะต่อปากต่อคำกันริคก็เดินขึ้นเรือนมาด้วยใบหน้าที่เหมือนคนอกหักรักคุดอย่างไรอย่างนั้น“อ้าวพี่ริคมาแต่เช้าเลย มาครับเรากำลังจะทานข้าวกันพอดี” วสันต์เอ่ยชวนอย่างแช่มชื่น “อ้าวแล้วน้ำผึ้งล่ะครับ” คิมหันต์ถามอย่างแปลกใจ“น้ำผึ้งพาหนูดีไปทานข้าวกับพี่ๆ ที่บ้านน่ะเห็นว่าหนูดีกลัวคิมมากเลยไม่กล้าขึ้นเรือนมา” ริคเล่าเรียบๆ แต่คนฟังถึงกับหน้าเสียไปเล็กน้อยแต่ก็ปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยโดยเร็วจนไม่มีใครทันสังเกต“ว่าแต่ทุกคนอยู่ที่ห้องอาหารใช่ไหม”“ครับ เราไปกันเถอะ” วสันต์ตอบ แล้วสามหนุ่มก็เดินไปที่ห้องอาหารซึ่งตอนนี้นายหญิงวารินและอรุณนารีกำลังลำเลียงอาหารออกมาวางบนโต๊ะตัวสวยโดยมีลูกมือตัวโตคอยช่วยถือนั่นถือนี่ให้ไม่ห่างกายจนนายหญิงรู้สึกเวียนหัวคนติดเมียจนอยากจะเอาตะหลิวฟาดกบาลสักทีด้วยความหมั่นไส้ แต่ทำได้เพียงค้อนลูกชายคนโตปะหลับปะเหลือก“โอ๊ยเห็นทีเช้านี้กับข้าวคงหวานไปหมดนะว่าไหมครับ”“ใช่ไม่หวานอย่างเดียวนะ คงมีมดตกลงไปในกับข้าวบ้างล่ะงานนี้”“นี่นายสองคนไม่ต้องมากินข้าวร่วมกับฉันกับเมียก็ได้นะไปเลยไปๆ กินที่รีสอร์ตโน่นเลย” เหมันต์มองน้องชายอย่า
ตอนที่ 170.“แหมนายหัวคะ มาช้านะคะนี่มัวทำอะไรกันอยู่เอ่ย ว่าไงแกแมงปอเหนื่อยมากจนต้องให้นายหัวเขาอาบน้ำแต่งตัวแล้วประคองมาเลยเหรอแก” เนตรนาราเอ่ยกระเซ้าเพื่อนรักเหมือนรู้เหตุการณ์ก่อนหน้านี้เมื่อเห็นเหมันต์โอบประคองร่างเล็กๆ ของเพื่อนรักไม่ห่าง และเธอก็ได้ค้อนโตๆ จากเพื่อนรักมาแทนคำตอบพร้อมกับทำปากขมุบขมิบคาดโทษ เนตรนาราจึงได้แต่เสหัวเราะเก้อๆ ทั้งที่อยากจะหัวเราะดังๆ แม้ว่าเธอจะยังไม่เคยรักใคร แต่ไอ้อาการหลงเมียแบบเป็นเอามากและรอยแดงๆ บนลำคอขาวๆ ของเพื่อนรักก็เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญว่าเธอคงจะหยอดถูกจุด แล้วยิ่งเห็นใบหน้ายิ้มแฉ่งบานฉ่ำของนายหัวมาร์คซึ่งเธอเคยได้ยินเพื่อนรักบ่นให้ฟังบ่อยๆ ว่าทั้งเคร่งขรึม รกรุงรังและเย็นชาแถมปากร้ายเมื่อคราวแรก ไม่มีให้เห็นแม้แต่น้อย มีเพียงใบหน้าของนายหัวมาร์คผู้ซึ่งกำลังอยู่ในห้วงรักแบบถอนตัวไม่ขึ้น“ไอ้เนตรแกก็ไปว่าไอ้แมงเดี๋ยวแม่คุณก็โกรธ น้อยใจงานเข้าพี่มาร์คอีกหรอก” อโนมาปรามเพื่อนรักแต่ตนเองก็ไม่วายส่งสายตาล้อเลียนไปให้เจ้าภาพทั้งสองเช่นกัน“แกก็ว่าแต่ฉัน ดูแกมองล้อไอ้แมงเหมือนกันล่ะน่า”“แหม ก็คนมันหมั่นไส้นี่หว่า”“อ้อนจ๋า ที่รักดูสิลูกอ้อนจะหาแ
ตอนที่ 169.ชายหนุ่มหลงใหลไปกับรสชาติหวานล้ำที่ได้รับจากร่างเล็กๆ ตรงหน้าที่ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้เขามีความสุขได้มากขนาดนี้ และคอยแต่จะหาโอกาสเชยชิมความหอมหวานจากร่างสาวจนเธอแทบหมดแรง แม้จะนึกสงสารหญิงสาวที่อ่อนด้อยประสบการณ์แต่เธอก็เร่าร้อน ไร้เดียงสาจนน่าสั่งสอนให้เป็นงานเป็นการ ซึ่งเขาก็ไม่รอช้าที่จะสอนสั่งแมงปอตัวน้อยแม้จะต้องคอยข่มความต้องการและค่อยเป็นค่อยไปเหมือนอย่างเช่นตอนนี้ที่เขาต้องคอยสอนสั่งและใจเย็นกับร่างเล็กๆ เปล่าเปลือยให้คล้อยตามและไม่หวาดผวาต่อความรักซึ่งเขามีให้กับเธอล้นปรี่ความหอมหวานของดอกไม้แรกผลิทำให้เขาไม่อาจทนต่อความเย้ายวนนั้นได้ ริมฝีปากร้อนๆ จึงดูดดื่มเชยชิมไปทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างขาวผ่องที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อทั้งตัว เสียงครางแผ่วหวานยิ่งกระตุ้นให้เขาเกิดความต้องการมากขึ้น ดวงนวลหน้าใสแดงปลั่งกับริมฝีปากเล็กๆ เห่อบวมเผยอน้อยๆ ยิ่งดูเร้าอารมณ์ให้โหมกระพือจนเขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าจากยอดอกสีหวานไปดูดซับความหอมหวานในโพรงปากสาวอย่างเร่าร้อนลิ้นหนาสอดรัดเคล้าคลึงดูดดื่มจนลิ้นเล็กๆ พ่ายแพ้ไม่เป็นท่าและยอมศิโรราบแก่เขา ร่างสาวที่ดูเหมือนร้อนเร่าจนแทบปริร้าวบิ
ตอนที่ 168. พิธีหมั้นและแต่งในวันเดียวกันแบบเรียบง่ายทว่าเต็มไปด้วยกลิ่นไอของความรักและหวานชื่นทั้งสองฝ่าย ทั้งเจ้าสาวเจ้าบ่าวต่างยิ้มแย้มผ่องใส แม้แขกเหรื่อจะมีแค่เพียงญาติๆ ไม่กี่คนแต่ทั้งงานก็สมบูรณ์แบบมีพิธีการที่ครบถ้วน ฝ่ายบิดามารดาเจ้าบ่าวเจ้าสาวต่างก็แย้มยิ้มแก้มปริที่เห็นบุตรสาวหนุ่มของตนเป็นฝั่งเป็นฝา เมื่อได้ไหว้พระรับพรและพิธีการในตอนเช้าสิ้นสุด แล้วก็มาถึงพิธีการในตอนเย็นซึ่งเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ แต่บรรยากาศสุดแสนโรแมนติก ที่ได้รับการเนรมิตรจากเนตรนาราเจ้าแม่โปรเจคเช่นเคย เธอเสกสรรงานเลี้ยงแบบดนตรีในสวนมีดนตรีแจ๊สขับกล่อมท่ามกลางสวนน้ำตกจำลองและทุกคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใสงดงามเรียบหรู “ขอบคุณนะคะคุณอารี คุณสินธุ ที่ยกแมงปอให้ลูกชายของเรา” นายหญิงวารินเอ่ยขึ้นในขณะนั่งรับประทานอาหารกันพร้อมหน้าของบรรดาคุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายในอนาคต ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวของคุณนายดวงดี เนตรนารา อโนมา และครอบครัวของกันต์เพื่อนรักของอัคคีสามีของเธอ และครอบครัวของพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงแห่งคุ้มอินจำปาญาติสนิทของเนตรนาราที่มาร่วมงานมงคลนี้ด้วย“แหมจะขอบคุณอะไรกันคะ เราต่างหา
ตอนที่ 167. “พี่ขอโทษถ้าสิ่งที่พี่ทำมันทำให้น้ำผึ้งลำบากใจและเข้าใจผิดตลอดมา” ชายหนุ่มพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบซึ่งทั้งสองปล่อยให้ความคิดของตนเองล่องลอย โดยต่างก็เข้าใจไปคนละทิศคนละทาง ริคปล่อยมือจากเอวบางแล้วก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวมองใบหน้าคมสวยอย่างตัดพ้อน้อยๆ ก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้ดรุณนุชมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความน้อยใจและเสียใจที่อยู่ๆ เขาก็ปล่อยให้เธอจมอยู่กับความรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งไว้เพียงลำพัง สิ่งที่เขาทำกับเธอตอนนี้มันบ่งบอกว่ารักเธอตรงไหน สาวน้อยคิดอย่างเจ็บปวดพลางทรุดนั่งลงบนพื้นทรายนุ่มมองท้องทะเลงามเพียงลำพังด้วยดวงใจที่สับสนเจมส์และไมค์ มองดูสองสามีภรรยาที่เดินไปคนละทิศคนละทางแล้วมองหน้ากันก่อนจะส่ายหน้าอย่างระอาจิตเมื่อคนทั้งสองต่างปากหนักและคิดมากกันทั้งคู่ดูก็รู้ว่าทั้งสองรักกันแค่ไหนแต่ต่างคนต่างอมพะนำไม่ยอมเอ่ยปากบอกในสิ่งที่ตนคิดและรู้สึกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ แม้เขาทั้งสองจะไม่เคยมีความรักเพราะชีวิตที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเสมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย แต่เท่าที่พวกเขามองดูอาการของคนมีความรักและเรียนรู้จากพฤติกรรมของนายใหญ่และนายหญิงแห่งเวลส์ ก็พอจะรู้ว่
ตอนที่ 166.“แมงปอจ๋า จะไปไหนน่ะ” เหมันต์รั้งมือบางเบาให้เธอหยุดเดิน พลางเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ “แมงปอจะไปติดกรอบรูปให้เสร็จเสียทีค่ะ เหลือแค่อีกไม่กี่หลัง พี่มาร์คถามทำไมคะจะไปช่วยหรือ” “ถ้าแมงปอให้พี่ทำอะไรพี่ก็เต็มใจทำจ๊ะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างออดอ้อนและก็ได้ค้อนงามๆ จากสาวเจ้า “ถ้างั้นก็เดินไปค่ะงานแมงปอจะได้เสร็จสมบูรณ์เสียที เปิดรีสอร์ตไม่ทันรับนักท่องเที่ยวไม่รู้ด้วย” “ไม่เป็นไรจ๊ะ แมงปอจะได้อยู่ที่นี่นานๆ ไงพี่มาร์คเลี้ยงได้อยู่แล้วเมียแค่คนเดียวสบายมาก” “ใครเป็นเมียพี่มาร์คกันคนบ้าหน้าไม่อายเขายังไม่ได้ยอมเป็นเสียหน่อยขี้ตู่ชะมัด” หญิงสาวเอ่ยเสียงอุบอิบใบหน้าแดงก่ำอย่างน่าดู “ก็อีกไม่กี่วันหรอกน่า ยังไงแมงปอก็บินหนีพี่มาร์คไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าหนีนะพี่มาร์คจะเด็ดปีกเสียให้เข็ด คอยดูสิ” “พี่มาร์คบ้าๆๆ” อรุณนารีทุบแขนแกร่งอย่างขัดเขินเมื่อเจอสายตาหวานฉ่ำล้อเลียนของเขา ชายหนุ่มรวบร่างบางไว้ในวงแขนก่อนจะวางร่างบางให้ยืนบนโขดหินเล็กๆ จนความสูงของเธอเท่ากันกับเขา ใบหน้าทั้งสองจึงอยู่ในระดับเดียวกัน หนุ่มสาวม
ตอนที่ 165. “ไอ้อาการแบบนี้มันเป็นไปได้หรือหมอเก่ง มันเกิดขึ้นบ่อยหรือเปล่าคะ” ดรุณนุชถามบ้าง “มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยหรอกนะน้ำผึ้ง เคสนี้นานๆ จะมีเกิดขึ้นกับคนไข้บ้าง แต่มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยด้วย แต่กรณีของหนูดีอาจจะเป็นข้อยกเว้น เอ่อผมคิดว่าเธอคงจะมีความทรงจำที่เลวร้ายเกี่ยวกับคิมหันต์มากเกินไปรึเปล่า...” หมอเก่งอ้อมแอ้มพูดเบาๆ ในตอนท้ายพลางชำเลืองมองใบหน้าที่เรียบเฉยของคิมหันต์ ซึ่งใบหน้าเรียบเฉยนั้นเขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าชายหนุ่มคิดอะไรหรือรู้สึกอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น “เอาเป็นว่าหนูดีแค่จำคิมไม่ได้ชั่วคราวใช่ไหม” นางดวงดีเอ่ยขึ้นบ้างและพลธวัชก็พยักหน้าช้าๆ เป็นคำตอบ “แล้วนานแค่ไหนที่เธอจะจำนายคิมได้” “มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอเองว่าจะเปิดรับคิมหันต์เข้าไปในความทรงจำหรือเปล่า” หมอเก่งให้เหตุผล เท่านั้นเองคิมหันต์ก็เดินลงเรือนไปทันทีทำให้ทุกคนมองตามอย่างแปลกใจและเดาความรู้สึกของชายหนุ่มไม่ออก “สมน้ำหน้ามัน ถูกหนูดีเกลียดจนไม่อยากจดจำ” เหมันต์เอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้และก็ได้ลูกทุบเบาๆ จากอรุณนารีพร้อมกับดวงตาเขียวๆ