ตอนที่ 67.“แต่พี่มาร์คก็หล่อนะ แต่ไว้หนวดเคราแบบนี้ก็หล่อดิบเถื่อนไปอีกแบบอิอิอิ”“ยัยแมงปอขี้ประจบ”“ถ้าประจบแล้วรอดชีวิตก็น่าประจบนี่นา เอ่อพี่มาร์คคะเล่าเรื่องที่นี่ให้ฟังบ้างสิ เรื่องพี่มาร์คก็ได้ ได้ไหมคะ” อรุณนารีเอ่ยปากถามเขาดวงตาใสแจ๋วรอคอยคำตอบ“ทำไมอยากรู้อะไร น้ำผึ้งกับไอ้แฝดนรกสองตัวยังเล่าเรื่องพี่ไม่หมดอีกเหรอ”“โธ่พี่มาร์คก็ ว่าไปนั่นเอางี้แมงปอเล่าเรื่องแมงปอก่อนก็ได้”เธอบอกอย่าใจป้ำและเล่าเรื่องของตัวเองก่อนรวมทั้งเรื่องเพื่อนรักทั้งสองคน และความผูกพันที่พวกเธอมีต่อกันและเรื่องที่มักมีคนเข้าใจเธอกับเนตรนาราผิดว่าเป็นคู่รักร่วมเพศเป็นเลสเบี้ยนด้วย (แต่เธอไม่รู้หรอกว่าคำเฉลยนั้นมันสร้างความโล่งอกและพอใจให้กับใครบางคนที่เคยเข้าใจผิดแบบนั้นมาก่อนเป็นอย่างมาก)“คนอื่นที่ไม่รู้จักเราชอบมองว่าเราเป็นคู่ทอมดี้ คนแถวๆ นี้ก็เคยกล่าวหาแมงปอ”แล้วก็โดนแขวะจนได้ เหมันต์หัวเราะในลำคออย่างอารมณ์ดีจนหญิงสาวต้องหันมามองอย่างแปลกใจและก็ต้องตาค้างกับความสดใสและรอยยิ้มอันทรงเสน่ห์ของเขาและต้องรีบหลบตาทันทีเมื่อเขาหันมา หญิงสาวแอบหน้าแดงอย่างช่วยไม่ได้ หัวใจสาวเต้นกระหน่ำจนแทบทะลุอก...แ
ตอนที่ 68.เสียงนกร้องจิ๊บๆ ไพเราะราวกับเสียงเพลงจากสวรรค์ แสงแดดอ่อนๆที่ทอลอดผ่านกิ่งใบของต้นไม้น้อยใหญ่เป็นลำแสงสีทองอบอุ่นทำให้หญิงสาวที่หลับอุ่นสบายมาตลอดคืนขยับตัวเบาๆ อย่างแสนเสียดายความอบอุ่นที่เธอรู้สึกว่าเมื่อคืนนี้เธอหลับสบายราวกับนอนบนเตียงนุ่ม และเมื่อนึกได้ว่าบัดนี้ตนเองอยู่ที่ไหนกับใคร และอย่างไรร่างบางก็ทะลึ่งพรวดขึ้นอย่างหายงัวเงียเป็นปลิดทิ้ง และเมื่อพบว่าข้างกายเธอไร้เงาของทั้งคนและสุนัขยิ่งทำให้เธอตกใจขวัญเสียจนแทบร้องลั่นป่า “คนบ้าหมาก็บ้า ทิ้งฉันไว้คนเดียวแหงๆ เลย ฮือๆๆ ไอ้คนใจร้าย ไอ้หมาใจดำ” อรุณนารีโวยวายกับตัวเองซบหน้าลงบนหัวเข่าอย่างหวาดหวั่น เพราะคิดว่าเธอถูกทิ้งไว้เพียงลำพังในป่าที่ไม่คุ้นเคยแม้ว่าตอนนี้จะมีแสงสว่างของยามเช้าตรู่ให้เห็นบรรยากาศโดยรอบที่ปกคลุมด้วยต้นไม้น้อยใหญ่และโขดหินสูงต่ำและเธอโชคดีอย่างที่เขาว่าจริงๆ เมื่อเธอมองไปยังที่ที่เธอหล่นลงมาซึ่งห่างจากโขดหินที่เธอใช้หลบน้ำค้างเมื่อคืนนั้นมันเป็นเวิ้งป่าพรุที่ไม่มีก้อนหินใหญ่หรือโขดหินแข็งๆ แต่มันเป็นพื้นที่ดูเหมือนจะโล่งกว้างและเต็มไปด้วยใบไม้ที่ทับถมกันหลายชั้นจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดี
ตอนที่ 69.“นี่พี่มาร์คคะทางนี้มันเป็นทางราบนะคะไม่ใช่หน้าผาสักหน่อยเวอร์อีกแล้ว บ่นเป็นตาแก่ไปได้” หญิงสาวเถียงฉอดๆ อย่างอารมณ์ดีแล้วยังแกว่งขาเรียวไปตามจังหวะการเดิน สายตาก็ชมนกชมไม้สบายอารมณ์เจ้าคอบร้าก็เดินนำหน้าอย่างแสนสุขใจมันกระโดดงับหยอกเย้าผีเสื้อตัวน้อยสีสวยไปอย่างอารมณ์ดีไม่แพ้นายสาวของมันเสียงน้ำกระทบโขดหินดังเข้ามาใกล้ แล้วภาพน้ำตกที่เป็นสายยามโรยตัวมากจาหน้าผาสูงก็ปรากฏต่อหน้าสายน้ำที่กระเซ็นซ่านยามกระทบโขดหินด้านล่างเป็นประกายยามต้องแสงตะวันยามเช้าดูงดงามจับตา แอ่งน้ำใสด้านล่างน่าลงไปแช่และแหวกว่ายให้สำราญใจ“ว้าว สวยจังเลย พี่มาร์คดูสิมันสวยมากๆ ดูๆ ตรงนั้นมีผีเสื้อตัวใหญ่จังสีสวยด้วย โหกล้วยไม้ตรงนั้นก็สวยพาแมงปอไปดูใกล้ๆหน่อยสินะคะ นะๆๆ” หญิงสาวอ้อนคนที่อนุเคราะห์แผ่นหลังให้ขี่อย่างน่ารักและมีหรือที่เธอออดอ้อนขนาดนี้แล้วใครจะไม่ใจอ่อน ดังนั้นเหมันต์จึงพาเธอไปยืนดูกล้วยไม้ช่องามที่ขึ้นแซมแทรกตามโขดหินตามที่เธอร้องขอ และเมื่อเท้าบางแตะพื้นหินเท่านั้นความดีใจจนลืมตัวทำให้หญิงสาวถลาไปดูความงดงามของกล้วยไม้ช่อนั้นทันที และมาถึงตอนนี้เหมันต์จึงรู้ตัวว่าถูกแม่แมงปอหลอกขี่ห
ตอนที่ 70.ชายหนุ่มพูดแข็งๆ แก้เก้อ เพราะเขาเองก็เขินเธอเหมือนกันกับความใกล้ชิดเมื่อครู่แม้จะรู้ว่าตอนนี้เธอไม่ค่อยเจ็บข้อเท้าแล้ว แต่ด้วยความอยากใกล้ชิดเธอทำให้เขาต้องใช้วิธีนี้อย่างหน้าด้านๆ มันก็ไม่ผิดไม่ใช่หรือทีเขาอยากทำอะไรตามใจตัวเองบ้างเพราะตอนนี้ไอ้นิสัยเห็นแก่ตัวนิดๆ ของผู้ชายมันเข้าสิงสู่จิตใจที่แห้งแล้งมานานของเขาให้อยากเอาเปรียบหญิงสาวน่ารักตรงหน้านี้สักครั้ง และหญิงสาวคนนั้นที่ยืนมองเขาตาปริบๆ ก็ทำตามแบบยังงงๆ ระคนขัดเขินอยู่นั่นเองแต่สุดท้ายเธอก็ต้องอาศัยแผ่นหลังกว้างนี้อีกครั้งเหมันต์พาเธอเดินลัดเลาะมาด้านหลังของเกาะซึ่งเป็นสวนมะพร้าว และห่างออกไปเล็กน้อย จะเป็นฟาร์มหอยมุกที่ตอนนี้สามารถให้มุกเม็ดงามไม่แพ้จากที่ใด และตอนนี้เครื่องประดับจากไข่มุกของเกาะพราวแสงจันทร์ก็ขึ้นชื่อและเป็นที่ต้องการของตลาดทั้งในและต่างประเทศ“โอ้โห ดูสิกาแฟกำลังสุกเลย สวยจังๆ”อรุณนารีเอ่ยอย่างตื่นตาตื่นใจกับภาพไร่กาแฟเล็กๆ เมื่อหายขัดเขินไปบ้างแล้ว และพยายามหาเรื่องคุยกับเขาเพื่อกลบเกลื่อนความขัดเขินนั้นและภาพไร่กาแฟเล็กๆ เกือบสิบไร่ที่เขียวขจีเต็มไปด้วยผลกาแฟดกเต็มต้นและคงจะให้ผลผลิตมากพอสม
ตอนที่ 71. เสียงออดอ้อนฉอเลาะของแอนนิต้าดังขึ้นทำให้หญิงสาวชะงักและอดที่จะหันมามองไม่ได้ และก็ได้พบกับภาพบาดตาเมื่อแอนนิต้าโน้มลำคอแกร่งของเหมันต์ลงมาและประจับเรียวปากสีสวยลงบนริมฝีปากหยักหนาอย่างไม่แคร์สายตาใคร แต่คนที่แคร์ก็หันหน้าหนีภาพนั้นทันทีเช่นกัน และอาการของหญิงสาวชายหนุ่มก็หารอดพ้นสายตาอันเฉียบคมของนายหญิงแห่งเกาะพราวแสงจันทร์ไปได้ “ปล่อยผมนะแอนนี่ ทำอะไรน่าเกลียดให้เกียรติพ่อผมบ้าง”เหมันต์สะบัดหน้าหนีใบหน้าสวยเฉี่ยวของแอนนิต้าทันทีเมื่อเขาเห็นแววตาไหวระริกของคนตัวเล็กที่สะบัดหน้าหนีเขาเข้าห้องไป ชายหนุ่มผลักร่างงามนั้นเบาๆ และถอยห่างมองเธอด้วยแววตาที่คนถูกมองหนาวเหน็บไปถึงก้นบึ้งหัวใจ มันเย็นชา และกร้าวแกร่ง ไม่หลงเหลือความหวานหรือความอาวรณ์ใดๆ ให้เธอเลยแม้เพียงเสี้ยว แอนนิต้าคิดอย่างเจ็บปวดและแสนเสียดายที่เธอกำลังจะเสียเขาไปให้นังผู้หญิงตัวเล็กหน้าจืดนั่น และเธอยอมไม่ได้เมื่อเธอตั้งใจมาทวงสิ่งที่ควรจะเป็นของเธอคืน เธอก็ต้องได้คืนและจะไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ด้วย “แหมมาร์คคะ พูดอะไรอย่างนั้นคะแอนนี่แค่คิดถึงคุณและเป็นห่วงม้ากมาก เลยแค่อยากจูบรับขวัญคุณเท่านั้น
ตอนที่ 72.“ฮันนี่รอฉันด้วยสิ” ริคเอ่ยเสียงหวานแล้วเดินดักหน้าดักหลังสาวน้อยที่ทำท่ามึนตึงใส่เขามาตั้งแต่เขากลับมา จนวันนี้เป็นวันที่สองแล้วเธอยังไม่ยอมพูดคุยกับเขาดีๆ“ใครๆ เป็นฮันนี่ของคุณพูดดีๆ นะคนบ้า” ในที่สุดสาวน้อยก็ทนไม่ไหว จนต้องระเบิดความขุ่นเคืองออกมา“ก็ฮันนี่นี่ไง เป็นฮันนี่ของพี่ริคขา” ชายหนุ่มตีขลุมให้ตัวเองเสร็จสรรพและถือโอกาสที่ดรุณนุชเผลอดึงจักรยานคู่ใจนั้นมาคร่อมขี่เสียเอง สาวน้อยตาคมจึงได้แต่มองเขาอย่างฮึดฮัด“ก็ภาษาไทยชื่อน้ำผึ้งแปลเป็นภาษาอังกฤษว่าฮันนี่ และภาษาอังกฤษคำว่าฮันนี่ก็แปลว่าน้ำผึ้งสุดที่รักไงจ๊ะคนสวยของพี่ริค ฮันนี่ๆ ที่รักๆ”“คนบ้าหยุดล้อเขานะ” ดรุณนุชหน้าแดงก่ำเมื่อใบหน้าหล่อเหลากระชากใจนั้นชะโงกเข้ามาใกล้เกือบชิดใบหน้าสีน้ำผึ้งแดงปลั่งด้วยความขัดเขินของเธอ“ก็รึไม่จริง ฮันนี่ที่รัก น้ำผึ้งที่รักก็ความหมายเดียวกัน”“เค้าไม่ใช่ที่รักของใครอย่ามาพูดมั่วๆ นะ ใครเขาไปรักใครตอนไหนกัน”“จริงเหรอที่ไม่ใช่ที่รักของใคร ว้าแย่จังอย่างนี้พี่ริคสุดหล่อก็ผิดหวังน่ะสิ เขาไม่ยอมเป็นที่รัก ไม่ยอมเป็นฮันนี่เสียนี่ แย่จังว่าไงกุ้งแก้ว นายว่าฉันอกเดาะรึเปล่า”เจี๊ยกๆ
ตอนที่ 73.“โธ่ตัวเองไม่มีน้ำยาเองยังจะมางอนคนอื่น”“ไม่ได้งอนโว้ย แค่ทนเห็นคนมีความสุขไม่ได้” เด่นดังตะโกนสวนกลับมากับคำพูดเย้ยหยันของน้องสาวที่หัวเราะเบาๆ ตามหลังมา“มีอะไรให้แอนนี่ช่วยไหมคะทุกๆ คน” เสียงที่ดัดจนหวานดังขึ้นท่ามกลางความสนุกและมีความสุขของทุกคน และเหมือนเสียงนั้นมีมนต์ดำ ทำให้ทุกคนที่กำลังง่วนอยู่กับงาของตนชะงักและหยุดสิ่งที่ตัวเองกระทำอยู่ทันที เด็กที่กำลังชูมือหมุนรอบตัวก็หยุดหมุนหันมามองสาวสวยนิ่ง มือที่ช่วยกันตอกตะปูของเหล่าชาวเกาะก็ค้างแล้วก็มองเธอนิ่ง เด่นดังและชะเอมที่กำลังป้ายฝีแปรงทาสีอยู่ก็นิ่งค้างมองมาที่เธอเช่นกัน อรุณนารีและดรุณนุชที่กำลังยกแก้วขึ้นดื่มน้ำแก้กระหายมองไปที่หญิงสาวแสนสวยในท่าที่แก้วจ่อริมฝีปากค้างเติ่งและหากไม่ได้คิดไปเองเหมือนลมจะหยุดพัดไปชั่วขณะด้วยแอนนิต้ายิ้มค้างจนเหงือกแทบแห้งเมื่อเห็นทุกคนชะงักค้างหันมามองที่เธอนิ่ง จนหญิงสาวเก้อไปจนต้องกระแอมไอเพื่อเรียกความมั่นใจกลับมาและเหมือนว่ามีใครกดปุ่มเพลย์ให้แผ่นซีดีเล่นต่อ อาการตาค้างมือค้างและสายลมก็พัดผ่านทุกอย่างก็กลับมาสู่สภาวะปกติ“เอ่อ คงไม่กล้ารบกวนหรอกครับคุณแอนนิต้า” ชายคนหนึ่งกล่า
ตอนที่ 74. “หึหึหึ ปากดีจริงนะยัยเปี๊ยก อยากรู้ให้มาถามพี่มาร์คหรือ ว่าปากแมงปอปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมจริงไหมงั้นเหรอ ถ้าพี่มาร์คจะบอกให้คนอื่นได้รู้ว่าปากแมงปอหวานแต่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมล่ะแบบนี้มันก็ต้องลองพิสูจน์สินะหึหึหึ” ชายหนุ่มยิ้มและพูดพึมพำคนเดียวขณะเดินเรื่อยๆ ไปที่ที่หญิงสาวอยู่ทันทีด้วยอารมณ์ที่เบิกบานราวหนุ่มน้อย แล้วเขาต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงเอะอะโวยวายจากทิศทางที่กำลังจะไป และเมื่อได้ยินชัดว่ามันคืออะไรร่างสูงใหญ่ก็วิ่งไปยังที่แห่งนั้นทันที “กรี๊ดไอ้หมาบ้าไอ้ลิงกังหน้ามึนหยุดนะ กรี๊ดๆๆ” แอนนิต้ากรีดร้องโวยวายเมื่อเจ้ากุ้งแก้วและเจ้าคอบร้าวิ่งวนรอบๆ หญิงสาวสวยที่ตอนนี้เลอะเทอะเปรอะเปื้อนด้วยสีที่ใช้ทาเวทีและน้ำหวานที่นำมาเลี้ยงคนงาน เจ้าสองตัวพากันส่งเสียงขู่เธอที่กระทืบเท้าเร่าๆ อย่างหัวเสียเมื่อเธอถูกเจ้าสัตว์หน้าขนตัวร้ายทั้งสองกลั่นแกล้ง “หยุดนะคอบร้า กุ้งแก้ว” เสียงห้าวดังขึ้นและเจ้าสองตัวร้ายหยุดกะทันหันและวิ่งไปหลบหลังสองสาวที่ยืนหุบยิ้มและกลั้นหัวเราะทันทีที่เห็นร่างสูงใหญ่เดินหน้าตึงเข้ามา ส่วนแอนนิต้าเมื่อเห็นร่างของเหมันต์เธอก็วิ่
ตอนที่ 173.บรรยากาศบ้านหลังงามย่ำแย่ อึมครึมมากขึ้นทุกวันๆ เจ้ากุ้งแก้วและจัสมินเองก็ไม่ได้มีความสุขไปด้วยมันทั้งสองตัวเองก็เครียดจนล้มป่วยเพราะทั้งอาหารและอากาศที่แตกต่างอีกทั้งความเซื่องซึมและไม่ร่าเริงของดรุณนุชจึงทำให้พวกมันทั้งสองพลอยซึมเศร้าไปด้วย แต่ความเย็นชาหมางหมองดังกล่าวไม่ได้รอดพ้นสายตาผู้อาบน้ำร้อนมาก่อนเช่นนายใหญ่ทั้งสองของคฤหาสน์แห่งเวลส์ไปได้เพราะพวกเขาแอบสังเกตลูกๆ มาได้สักระยะหนึ่ง คุณราเชลจึงต้องเรียกบอดีการ์ดคู่ใจของริคมาไถ่ถาม“พอกันทั้งคู่ ท่ามากปากหนักเฮ้อ ลูกชายคุณก็อายุไม่น้อยแล้วนะคะราฟ ทำไมถึงได้ขี้ขลาด ท่ามากขนาดนี้นะ แล้วเมื่อไหร่เราจะได้อุ้มหลานล่ะคะ” คุณราเชลบ่นให้สามีอย่างฉุนๆ เมื่อนึกถึงความท่ามากของบุตรชายช่างเหมือนบิดาตอนหนุ่มๆ ไม่มีผิด เพราะกว่าจะเอ่ยปากขอนางแต่งงาน นางก็เกือบต้องได้แต่งงงานกับชายหนุ่มที่ทางครอบครัวหาไว้ให้“โธ่ที่รัก จะมาว่าแต่ริคเป็นลูกผมคนเดียวได้ยังไงเล่า ก็ลูกบังเกิดเกล้าของคุณเหมือนกันนั่นแหละน่า” สองสามีภรรยาต่างเง้างอดใส่กันจนไมค์และเจมส์ที่ถูกสั่งให้คอยดูแลความปลอดภัยให้กับดรุณนุชที่บ้านเป็นกรณีพิเศษถึงกับส่ายหัวมองหน้าก
ตอนที่ 172. “ใช่ลูก ถึงแล้วก็ส่งข่าวมาบ้างนะ”นายใหญ่เสริมภรรยาพลางสวมกอดชายหนุ่มและเด็กชายตติยะอย่างรักใคร่เอ็นดูแม้จะได้รู้จักเด็กชายเพียงไม่นานแต่ความเฉลียวฉลาดเกินวัยก็ทำให้เขานึกถึงลูกๆ ในวัยเด็ก“ครับ” ริคตอบสั้นๆ เหมันต์ก็เดินเข้ามาตบบ่าเขาเบาๆ“ฉันคงคิดถึงนายเหมือนกัน ขอให้โชคดีเพื่อน ฝากน้องสาวฉันด้วยดูแลเธอดีๆ ล่ะ”แล้วชายหนุ่มทั้งสองก็กอดกันและตบหลังกันเบาๆ อย่างให้คำมั่นสัญญา ก่อนที่เหมันต์จะผละออกมาโอบกอดร่างบางของดรุณนุชที่เพิ่งผละจากอกของนางดวงดี“เราก็ด้วยนะเด็กดื้อเพลาๆ ลงบ้างไอ้นิสัยรั้นๆ น่ะรู้ไหม” เหมันต์สั่งสอนเด็กดื้ออย่างเอ็นดู“พี่มาร์คก็พูดเหมือนแม่กับพี่ดีเลย น้ำผึ้งไม่ใช่เด็กๆ แล้วนะคะ”“ใช่ ไม่ใช่เด็กๆ แต่เป็นสาวและมีสามีแล้วด้วย”เหมันต์ต่อให้และสาวน้อยก็ได้แต่พ้ออย่างขัดใจนิดๆ เธอไม่ได้อยากตามริคไปเลย แต่ถ้าเธอไม่ไป เธอเองก็ต้องโหยหาเขา และมารดาของเธอเองก็คงไม่ยอมให้เธออยู่ที่นี่ด้วยเพราะว่าเธอออกเรือนมีสามีแล้ว สามีภรรยาควรจะอยู่ด้วยกันไม่ว่าที่ไหนก็ตามและอีกหลายๆ เทศนาซึ่งมารดาและนายหญิงวารินบอกกล่าวแก่เธอ“พี่น้ำผึ้งกลับมาเยี่ยมหนูดีกับพี่แ
ตอนที่ 171.“ให้มันจริงเถอะ” ก่อนที่สองหนุ่มจะต่อปากต่อคำกันริคก็เดินขึ้นเรือนมาด้วยใบหน้าที่เหมือนคนอกหักรักคุดอย่างไรอย่างนั้น“อ้าวพี่ริคมาแต่เช้าเลย มาครับเรากำลังจะทานข้าวกันพอดี” วสันต์เอ่ยชวนอย่างแช่มชื่น “อ้าวแล้วน้ำผึ้งล่ะครับ” คิมหันต์ถามอย่างแปลกใจ“น้ำผึ้งพาหนูดีไปทานข้าวกับพี่ๆ ที่บ้านน่ะเห็นว่าหนูดีกลัวคิมมากเลยไม่กล้าขึ้นเรือนมา” ริคเล่าเรียบๆ แต่คนฟังถึงกับหน้าเสียไปเล็กน้อยแต่ก็ปรับสีหน้าเป็นเรียบเฉยโดยเร็วจนไม่มีใครทันสังเกต“ว่าแต่ทุกคนอยู่ที่ห้องอาหารใช่ไหม”“ครับ เราไปกันเถอะ” วสันต์ตอบ แล้วสามหนุ่มก็เดินไปที่ห้องอาหารซึ่งตอนนี้นายหญิงวารินและอรุณนารีกำลังลำเลียงอาหารออกมาวางบนโต๊ะตัวสวยโดยมีลูกมือตัวโตคอยช่วยถือนั่นถือนี่ให้ไม่ห่างกายจนนายหญิงรู้สึกเวียนหัวคนติดเมียจนอยากจะเอาตะหลิวฟาดกบาลสักทีด้วยความหมั่นไส้ แต่ทำได้เพียงค้อนลูกชายคนโตปะหลับปะเหลือก“โอ๊ยเห็นทีเช้านี้กับข้าวคงหวานไปหมดนะว่าไหมครับ”“ใช่ไม่หวานอย่างเดียวนะ คงมีมดตกลงไปในกับข้าวบ้างล่ะงานนี้”“นี่นายสองคนไม่ต้องมากินข้าวร่วมกับฉันกับเมียก็ได้นะไปเลยไปๆ กินที่รีสอร์ตโน่นเลย” เหมันต์มองน้องชายอย่า
ตอนที่ 170.“แหมนายหัวคะ มาช้านะคะนี่มัวทำอะไรกันอยู่เอ่ย ว่าไงแกแมงปอเหนื่อยมากจนต้องให้นายหัวเขาอาบน้ำแต่งตัวแล้วประคองมาเลยเหรอแก” เนตรนาราเอ่ยกระเซ้าเพื่อนรักเหมือนรู้เหตุการณ์ก่อนหน้านี้เมื่อเห็นเหมันต์โอบประคองร่างเล็กๆ ของเพื่อนรักไม่ห่าง และเธอก็ได้ค้อนโตๆ จากเพื่อนรักมาแทนคำตอบพร้อมกับทำปากขมุบขมิบคาดโทษ เนตรนาราจึงได้แต่เสหัวเราะเก้อๆ ทั้งที่อยากจะหัวเราะดังๆ แม้ว่าเธอจะยังไม่เคยรักใคร แต่ไอ้อาการหลงเมียแบบเป็นเอามากและรอยแดงๆ บนลำคอขาวๆ ของเพื่อนรักก็เป็นหลักฐานชิ้นสำคัญว่าเธอคงจะหยอดถูกจุด แล้วยิ่งเห็นใบหน้ายิ้มแฉ่งบานฉ่ำของนายหัวมาร์คซึ่งเธอเคยได้ยินเพื่อนรักบ่นให้ฟังบ่อยๆ ว่าทั้งเคร่งขรึม รกรุงรังและเย็นชาแถมปากร้ายเมื่อคราวแรก ไม่มีให้เห็นแม้แต่น้อย มีเพียงใบหน้าของนายหัวมาร์คผู้ซึ่งกำลังอยู่ในห้วงรักแบบถอนตัวไม่ขึ้น“ไอ้เนตรแกก็ไปว่าไอ้แมงเดี๋ยวแม่คุณก็โกรธ น้อยใจงานเข้าพี่มาร์คอีกหรอก” อโนมาปรามเพื่อนรักแต่ตนเองก็ไม่วายส่งสายตาล้อเลียนไปให้เจ้าภาพทั้งสองเช่นกัน“แกก็ว่าแต่ฉัน ดูแกมองล้อไอ้แมงเหมือนกันล่ะน่า”“แหม ก็คนมันหมั่นไส้นี่หว่า”“อ้อนจ๋า ที่รักดูสิลูกอ้อนจะหาแ
ตอนที่ 169.ชายหนุ่มหลงใหลไปกับรสชาติหวานล้ำที่ได้รับจากร่างเล็กๆ ตรงหน้าที่ไม่น่าเชื่อว่าจะทำให้เขามีความสุขได้มากขนาดนี้ และคอยแต่จะหาโอกาสเชยชิมความหอมหวานจากร่างสาวจนเธอแทบหมดแรง แม้จะนึกสงสารหญิงสาวที่อ่อนด้อยประสบการณ์แต่เธอก็เร่าร้อน ไร้เดียงสาจนน่าสั่งสอนให้เป็นงานเป็นการ ซึ่งเขาก็ไม่รอช้าที่จะสอนสั่งแมงปอตัวน้อยแม้จะต้องคอยข่มความต้องการและค่อยเป็นค่อยไปเหมือนอย่างเช่นตอนนี้ที่เขาต้องคอยสอนสั่งและใจเย็นกับร่างเล็กๆ เปล่าเปลือยให้คล้อยตามและไม่หวาดผวาต่อความรักซึ่งเขามีให้กับเธอล้นปรี่ความหอมหวานของดอกไม้แรกผลิทำให้เขาไม่อาจทนต่อความเย้ายวนนั้นได้ ริมฝีปากร้อนๆ จึงดูดดื่มเชยชิมไปทั่วทุกตารางนิ้วบนร่างขาวผ่องที่เปลี่ยนเป็นสีชมพูระเรื่อทั้งตัว เสียงครางแผ่วหวานยิ่งกระตุ้นให้เขาเกิดความต้องการมากขึ้น ดวงนวลหน้าใสแดงปลั่งกับริมฝีปากเล็กๆ เห่อบวมเผยอน้อยๆ ยิ่งดูเร้าอารมณ์ให้โหมกระพือจนเขาอดไม่ได้ที่จะเงยหน้าจากยอดอกสีหวานไปดูดซับความหอมหวานในโพรงปากสาวอย่างเร่าร้อนลิ้นหนาสอดรัดเคล้าคลึงดูดดื่มจนลิ้นเล็กๆ พ่ายแพ้ไม่เป็นท่าและยอมศิโรราบแก่เขา ร่างสาวที่ดูเหมือนร้อนเร่าจนแทบปริร้าวบิ
ตอนที่ 168. พิธีหมั้นและแต่งในวันเดียวกันแบบเรียบง่ายทว่าเต็มไปด้วยกลิ่นไอของความรักและหวานชื่นทั้งสองฝ่าย ทั้งเจ้าสาวเจ้าบ่าวต่างยิ้มแย้มผ่องใส แม้แขกเหรื่อจะมีแค่เพียงญาติๆ ไม่กี่คนแต่ทั้งงานก็สมบูรณ์แบบมีพิธีการที่ครบถ้วน ฝ่ายบิดามารดาเจ้าบ่าวเจ้าสาวต่างก็แย้มยิ้มแก้มปริที่เห็นบุตรสาวหนุ่มของตนเป็นฝั่งเป็นฝา เมื่อได้ไหว้พระรับพรและพิธีการในตอนเช้าสิ้นสุด แล้วก็มาถึงพิธีการในตอนเย็นซึ่งเป็นงานเลี้ยงเล็กๆ แต่บรรยากาศสุดแสนโรแมนติก ที่ได้รับการเนรมิตรจากเนตรนาราเจ้าแม่โปรเจคเช่นเคย เธอเสกสรรงานเลี้ยงแบบดนตรีในสวนมีดนตรีแจ๊สขับกล่อมท่ามกลางสวนน้ำตกจำลองและทุกคนแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีสันสดใสงดงามเรียบหรู “ขอบคุณนะคะคุณอารี คุณสินธุ ที่ยกแมงปอให้ลูกชายของเรา” นายหญิงวารินเอ่ยขึ้นในขณะนั่งรับประทานอาหารกันพร้อมหน้าของบรรดาคุณปู่คุณย่าคุณตาคุณยายในอนาคต ไม่ว่าจะเป็นครอบครัวของคุณนายดวงดี เนตรนารา อโนมา และครอบครัวของกันต์เพื่อนรักของอัคคีสามีของเธอ และครอบครัวของพ่อเลี้ยงแม่เลี้ยงแห่งคุ้มอินจำปาญาติสนิทของเนตรนาราที่มาร่วมงานมงคลนี้ด้วย“แหมจะขอบคุณอะไรกันคะ เราต่างหา
ตอนที่ 167. “พี่ขอโทษถ้าสิ่งที่พี่ทำมันทำให้น้ำผึ้งลำบากใจและเข้าใจผิดตลอดมา” ชายหนุ่มพูดขึ้นมาท่ามกลางความเงียบซึ่งทั้งสองปล่อยให้ความคิดของตนเองล่องลอย โดยต่างก็เข้าใจไปคนละทิศคนละทาง ริคปล่อยมือจากเอวบางแล้วก้าวถอยหลังออกมาหนึ่งก้าวมองใบหน้าคมสวยอย่างตัดพ้อน้อยๆ ก่อนจะเดินจากไปปล่อยให้ดรุณนุชมองตามแผ่นหลังกว้างด้วยความน้อยใจและเสียใจที่อยู่ๆ เขาก็ปล่อยให้เธอจมอยู่กับความรู้สึกเหมือนถูกทอดทิ้งไว้เพียงลำพัง สิ่งที่เขาทำกับเธอตอนนี้มันบ่งบอกว่ารักเธอตรงไหน สาวน้อยคิดอย่างเจ็บปวดพลางทรุดนั่งลงบนพื้นทรายนุ่มมองท้องทะเลงามเพียงลำพังด้วยดวงใจที่สับสนเจมส์และไมค์ มองดูสองสามีภรรยาที่เดินไปคนละทิศคนละทางแล้วมองหน้ากันก่อนจะส่ายหน้าอย่างระอาจิตเมื่อคนทั้งสองต่างปากหนักและคิดมากกันทั้งคู่ดูก็รู้ว่าทั้งสองรักกันแค่ไหนแต่ต่างคนต่างอมพะนำไม่ยอมเอ่ยปากบอกในสิ่งที่ตนคิดและรู้สึกให้อีกฝ่ายได้รับรู้ แม้เขาทั้งสองจะไม่เคยมีความรักเพราะชีวิตที่เสี่ยงเป็นเสี่ยงตายเสมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย แต่เท่าที่พวกเขามองดูอาการของคนมีความรักและเรียนรู้จากพฤติกรรมของนายใหญ่และนายหญิงแห่งเวลส์ ก็พอจะรู้ว่
ตอนที่ 166.“แมงปอจ๋า จะไปไหนน่ะ” เหมันต์รั้งมือบางเบาให้เธอหยุดเดิน พลางเดินมาหยุดตรงหน้าเธอ “แมงปอจะไปติดกรอบรูปให้เสร็จเสียทีค่ะ เหลือแค่อีกไม่กี่หลัง พี่มาร์คถามทำไมคะจะไปช่วยหรือ” “ถ้าแมงปอให้พี่ทำอะไรพี่ก็เต็มใจทำจ๊ะ” ชายหนุ่มเอ่ยอย่างออดอ้อนและก็ได้ค้อนงามๆ จากสาวเจ้า “ถ้างั้นก็เดินไปค่ะงานแมงปอจะได้เสร็จสมบูรณ์เสียที เปิดรีสอร์ตไม่ทันรับนักท่องเที่ยวไม่รู้ด้วย” “ไม่เป็นไรจ๊ะ แมงปอจะได้อยู่ที่นี่นานๆ ไงพี่มาร์คเลี้ยงได้อยู่แล้วเมียแค่คนเดียวสบายมาก” “ใครเป็นเมียพี่มาร์คกันคนบ้าหน้าไม่อายเขายังไม่ได้ยอมเป็นเสียหน่อยขี้ตู่ชะมัด” หญิงสาวเอ่ยเสียงอุบอิบใบหน้าแดงก่ำอย่างน่าดู “ก็อีกไม่กี่วันหรอกน่า ยังไงแมงปอก็บินหนีพี่มาร์คไม่ได้อยู่แล้ว ถ้าหนีนะพี่มาร์คจะเด็ดปีกเสียให้เข็ด คอยดูสิ” “พี่มาร์คบ้าๆๆ” อรุณนารีทุบแขนแกร่งอย่างขัดเขินเมื่อเจอสายตาหวานฉ่ำล้อเลียนของเขา ชายหนุ่มรวบร่างบางไว้ในวงแขนก่อนจะวางร่างบางให้ยืนบนโขดหินเล็กๆ จนความสูงของเธอเท่ากันกับเขา ใบหน้าทั้งสองจึงอยู่ในระดับเดียวกัน หนุ่มสาวม
ตอนที่ 165. “ไอ้อาการแบบนี้มันเป็นไปได้หรือหมอเก่ง มันเกิดขึ้นบ่อยหรือเปล่าคะ” ดรุณนุชถามบ้าง “มันไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยหรอกนะน้ำผึ้ง เคสนี้นานๆ จะมีเกิดขึ้นกับคนไข้บ้าง แต่มันก็ไม่ได้เกิดขึ้นบ่อยด้วย แต่กรณีของหนูดีอาจจะเป็นข้อยกเว้น เอ่อผมคิดว่าเธอคงจะมีความทรงจำที่เลวร้ายเกี่ยวกับคิมหันต์มากเกินไปรึเปล่า...” หมอเก่งอ้อมแอ้มพูดเบาๆ ในตอนท้ายพลางชำเลืองมองใบหน้าที่เรียบเฉยของคิมหันต์ ซึ่งใบหน้าเรียบเฉยนั้นเขาไม่อาจคาดเดาได้ว่าชายหนุ่มคิดอะไรหรือรู้สึกอย่างไรกับเรื่องที่เกิดขึ้น “เอาเป็นว่าหนูดีแค่จำคิมไม่ได้ชั่วคราวใช่ไหม” นางดวงดีเอ่ยขึ้นบ้างและพลธวัชก็พยักหน้าช้าๆ เป็นคำตอบ “แล้วนานแค่ไหนที่เธอจะจำนายคิมได้” “มันก็ขึ้นอยู่กับตัวเธอเองว่าจะเปิดรับคิมหันต์เข้าไปในความทรงจำหรือเปล่า” หมอเก่งให้เหตุผล เท่านั้นเองคิมหันต์ก็เดินลงเรือนไปทันทีทำให้ทุกคนมองตามอย่างแปลกใจและเดาความรู้สึกของชายหนุ่มไม่ออก “สมน้ำหน้ามัน ถูกหนูดีเกลียดจนไม่อยากจดจำ” เหมันต์เอ่ยขึ้นอย่างอดไม่ได้และก็ได้ลูกทุบเบาๆ จากอรุณนารีพร้อมกับดวงตาเขียวๆ