ตอนที่ 3 จู่โจม

ตอนที่ 3 จู่โจม

เมื่อวานคุณธีภพโทรมาบอกผมว่าวันนี้ลูกสาวของท่านจะมาเริ่มทำงานกับผมวันนี้เป็นวันแรก ผมจึงให้คนจัดโต๊ะไว้รอเธอตั้งแต่เมื่อวานเรียบร้อยแล้ว

"ก๊อก ก๊อก ก๊อก" สงสัยจะมากันแล้ว

"เชิญครับ"

"คุณอลิสามาแล้วครับบอส" เป็นเสียงของไอ้วินเลขาของผม ผมให้มันไปรับเธอขึ้นมา

"สวัสดีครับน้องแอม เชิญนั่งก่อนครับ" ผมยิ้มให้เธอ แล้วบอกให้เธอนั่งลงที่เก้าอี้ด้านหน้าโต๊ะทำงานของผม

"ไอ้วินมึงออกไปก่อน"

"ครับ"

เมื่อไอ้วินเดินออกจากห้องทำงานส่วนตัวของผมไปแล้ว ผมจึงลุกออกจากเก้าอี้ของตัวเองแล้วเดินมายืนพิงขอบโต๊ะทำงานด้านหน้าใกล้ๆกับเก้าอี้ที่เธอนั่งอยู่

"ยืนห่างๆฉันหน่อยก็ได้มั้งคะ" เธอทำท่าเขยิบหนีแต่ผมก็ขยับตามไป

"คิดถึงคุณจังเลย อยากให้คุณนั่งบนตักของผมด้วยซ้ำ มา!"

"ว๊าย!!" เขาใช้ความเร็ว ยกตัวฉันขึ้นจากเก้าอี้ตัวที่ฉันนั่งอยู่แล้วลงไปนั่งแทน จากนั้นเขาก็รั้งเอวของฉันให้นั่งลงไปบนหน้าตักของเขาทันที ไอ้บ้านี่! ทำไมไวอย่างนี้นะ

"ปล่อยนะ คุณจะทำอะไร!" เธอดิ้นขลุกขลักอยู่บนหน้าตักของผม ดิ้นไปก็เท่านั้นแหละเพราะผมคงไม่ยอมปล่อยเธอไปง่ายๆหรอก ผมใช้แขนกอดเธอเอาไว้ ยิ่งเธอดิ้นแรงเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งกอดเธอแน่นขึ้นเท่านั้น

"อย่าเสียงดังสิคุณ เดี๋ยวไอ้วินมันก็สงสัยหรอกว่าเราสองคนกำลังทำอะไรกันอยู่" เธอพยายามแกะมือของผมออก ผมจึงใช้มือที่กอดเธอเอาไว้ดันแผ่นหลังเล็กของเธอให้เข้ามาประชิดกับตัวของผมเป็นจังหวะที่ใบหน้าของเธอหันมาตรงกับใบหน้าของผมพอดี ปลายจมูกโด่งๆของเธอที่ไปทำมาจากเกาหลี ชนเข้ามาที่แก้มของผม

หัวใจของฉันเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ เมื่อได้สบตากับเขา ปลายจมูกของฉันกำลังจะผละออกจากใบหน้าหล่อๆ แต่คนเจ้าเล่ห์ก็รีบฉกฉวยประกบจูบลงมาบนริมฝีปากของฉันทันที มือทั้งสองข้างของฉันผลักไปที่หน้าอกแน่นๆของเขาทำให้ริมฝีปากของเราผละออกจากกัน

"ฉันมาเรียนรู้งานนะ ไม่ได้มาให้คุณหาเศษหาเลยแบบนี้!" เธอยังไม่ยอมหยุดดิ้น

"เพราะอะไรคุณถึงยอมมา" ฉันเม้มปากแน่น คำถามนี้ฉันไม่ขอตอบ

"ปล่อย!" ฉันก้มหน้าลงใช้ปากงับกัดไปที่แขนของเขาทันที

"โอ๊ย!!" ในที่สุดฉันก็ได้เป็นอิสระ รีบลุกยืนขึ้นทันที

"โอเคๆ ผมไม่แกล้งคุณแล้วก็ได้" เขาทำท่าลูบแขนตรงที่ถูกฉันกัดเป็นรอยเขี้ยว ช่วยไม่ได้นิดหน่อยก็เอา ผู้ชายมือปลาหมึกเอ๊ย!

"คุยเรื่องงานกันดีกว่าค่ะ เสียเวลา!"

"โอเคครับ ผมจะให้คุณเรียนรู้งานจากไอ้วินเลขาของผมคนเมื่อกี้นะครับ เพราะถ้าผมสอนเองคุณคงไม่ได้งานแต่จะได้อย่างอื่นไปแทน" ผมพูดยิ้มๆ ได้ผัว!

"นี่! พูดให้มันดีๆ" ดุเก่งจริงจริ๊ง

"ไอ้วินมันทำงานกับผมมานาน ผมจะให้คุณเริ่มทำงานจากง่ายๆก่อน ทำจนกว่าจะทำงานที่ไอ้วินทำอยู่ทั้งหมดของมันได้ ถ้าคุณทำได้ผมจะถือว่าคุณจบหลักสูตรขั้นที่หนึ่งแล้ว"

"ค่ะ"

"จากนั้นคุณก็ค่อยมาเรียนรู้งานบริหารจากผมต่อ โอเคมั้ยครับ"

"ค่ะ"

"โต๊ะของคุณอยู่ด้านนอก ผมให้คนจัดไว้ให้นั่งข้างๆไอ้วิน จะได้สอนงานกันง่ายขึ้น"

"แค่นี้ใช่มั้ยคะ"

"ยังครับ ช่วงเที่ยงคุณจะต้องไปทานข้าวกับผมทุกวัน วันไหนไม่มาทำงาน โทรมาบอกผมด้วย ห้ามหายไปเฉยๆเพราะผมคิดถึง"

"อี๋! ไอ้บ้า" ด่าเสร็จเธอก็หมุนตัวเดินออกไปเลย ผมนั่งมองเธอเดินออกไปด้วยรอยยิ้ม แล้วลุกขึ้นไปนั่งทำงานตามเดิม

ฉันเปิดประตูออกมาพร้อมกับปรับสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด

"คุณอลิสา เชิญนั่งครับ"

"เรียกแอมก็ได้ค่ะ"

"ครับคุณแอม เชิญนั่งครับ"

"เริ่มเรียนงานกันเลยดีกว่านะครับ เดี๋ยวผมจะต้องเข้าประชุมกับบอสอีก"

"คุณวินต้องเข้าประชุมด้วยเหรอคะ"

"ต้องเข้าสิครับ ผมเป็นเลขานะ ส่วนคุณแอมก็เป็นผู้ช่วยผมอีกทีก็แล้วกัน เดี๋ยวสักพักพอเป็นงานแล้ว ผมจะพาคุณเข้าไปนั่งประชุมด้วย"

"บอสคุณใจดีมั้ยคะ" ฉันหมายถึงเวลาทำงาน

"แล้วแต่ครับปกติก็ใจดีนะ ส่วนเรื่องงานบอสค่อนข้างจริงจังครับ” แสดงว่าดุ...คุยกับคุณวินนิดหน่อยจากนั้นเขาก็เริ่มสอนงานให้ฉันค่ะ สักพักใหญ่ๆ คนที่อยู่ด้านในห้องก็เดินออกมาจากห้องทำงาน

"นั่งให้มันห่างๆกันหน่อย" พูดอะไรของเขาเนี่ย...คุณวินก็บ้ายอรีบถีบเก้าอี้ของตัวเองออกจากฉันทันที ฉันมองหน้าเขาด้วยสายตานิ่งๆ แอบไม่พอใจนิดหน่อย

"ไปไอ้วินได้เวลาประชุมแล้ว"

"ครับ บอสเดินนำไปก่อนเลยครับเดี๋ยวผมตามไป" เขาเดินนำออกไป ส่วนคุณวินก็รีบหยิบอุปกรณ์ที่ต้องใช้แล้วเดินตามไปติดๆ

เมื่อเวลาผ่านไปจนเกือบถึงเวลาพักเขาสองคนเดินตามกันกลับมา

 "คุณเตรียมตัวนะเดี๋ยวออกไปทานข้าวกัน" เขาหันมาพูดกับฉันก่อนที่จะเดินหายเข้าไปในห้องทำงานส่วนตัว ดูเขาเหนื่อยๆไม่เหมือนคุณธรณ์ที่ฉันรู้จักเลย

@ร้านอาหารไม่ไกลจากบริษัทมากนัก

"คุณอยากทานอะไรสั่งเลย สั่งเผื่อผมด้วย"

"ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าคุณชอบกินอะไร"

"สั่งมาเถอะ ผมกินได้หมดแหละ" ฉันจัดการสั่งอาหารที่ฉันชอบมานั่งทานกัน ส่วนเขาก็นั่งดูอะไรในมือถือก็ไม่รู้ สงสัยจะเป็นเรื่องงานที่เพิ่งออกมาจากห้องประชุมเมื่อสักครู่

"คุยกับกิ๊กอยู่เหรอคะ" ฉันเอ่ยแซวขำๆเห็นเขาเงียบไป ฉันไม่ค่อยชินเลย

"เมียนั่งอยู่นี่ใครจะกล้าล่ะครับ" ฉันเป็นฝ่ายแซวเขาก่อนแต่ทำไมเป็นฉันที่เขินเองล่ะ

"ใครเป็นเมียคุณ ฉันไม่ใช่" เขาวางมือถือลงบนโต๊ะข้างๆ

"ผมดีใจนะที่คุณตัดสินใจมาเรียนงานที่นี่"

"คุณพ่อขอร้องให้ฉันมาค่ะ"

"พ่อคุณเนี่ยนะ ท่านตามใจคุณขนาดนั้น ถ้าคุณไม่ยอมท่านจะไปทำอะไรคุณได้" รู้ทันอีก!

"แล้วคุณล่ะ คิดยังไงถึงอยากสอนงานฉัน"

"ที่จริงประโยคนี้คุณไม่น่าถาม" ทำไมฉันถึงรู้สึกเขินอีกแล้ว แววตาของเขาที่มองมาที่ฉันยิ้มๆ ทำให้ฉันต้องก้มหน้าลงแล้วตักอาหารเข้าปากไปเงียบๆ

"กลับมาจากเกาหลีนานแล้วเหรอ" คำถามสบายๆเหมือนคนคุยกันปกติ แต่ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเขาแคร์ ไม่ได้นะแอมเธอต้องใจแข็งเข้าไว้

"กลับมาได้สองเดือนแล้วค่ะ"

"คุณคิดถึงผมบ้างหรือเปล่า" คำถามของเขา ทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมองหน้าเขา

"ไม่ค่ะ"

"คุณนี่ใจร้ายมากเลยนะ" เขาต่างหากที่ใจร้ายกับฉัน...

"แล้วทำไมฉันจะต้องคิดถึงคนที่ทำกับฉัน..." แบบวันนั้นด้วย...

"ไหนคุณบอกว่าไม่โกรธผมไง"

"ฉันอิ่มแล้ว ขอตัวไปเข้าห้องน้ำสักครู่นะคะ" ฉันหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไป

ฉันไม่โกรธที่ผู้ชายคนแรกของฉันคือเขา นั่นอาจจะเป็นเพราะฉันแอบมีความรู้สึกดีๆให้เขาอยู่ก่อนบ้างแล้ว แต่ฉันโกรธตัวเองที่ยอมเป็นของเล่นให้ผู้ชายอย่างเขาถึงแม้ว่าวันนั้นฉันจะเมาก็ตาม ที่จริงฉันไม่ควรปล่อยให้ตัวเองเมาขนาดนั้นไง ฉันพลาดเองฉันไม่โทษเขาแต่โทษตัวเอง รู้ทั้งรู้ว่าไปกับเสือแต่ก็ไม่ยอมระวังตัวเองให้ดี