ตอนที่ 1 แรกพบก็ไม่ถูกชะตาซะแล้ว (3)

“ไปกันเถอะลิลลี่” พิศลดาลุกขึ้นยืนเดินนำลิลลี่ออกไปจากร้านโดยมีสายตาของมาร์ตินคอยจับจ้องอยู่แล้วรีบลุกตามออกไปโดยไม่สนใจอรนุชอีกเลย

“ยัยอาจารย์นั่นจากที่เชิดๆ หยิ่งๆ ตอนนี้หมดสภาพเลยเนอะ” ลิลลี่พูดขึ้นหลังจากที่ทั้งคู่กำลังเดินไปยังหอประชุม

“นี่ล่ะผู้ชายพอเบื่อแล้วก็เขี่ยทิ้งแต่บางทีอาจารย์อรนุชก็ทำตัวเองรู้ทั้งรู้ว่าเป็นได้แค่ของเล่นก็ยังจะไปเล่นกับเขาอีก”

“เรื่องนั้นช่างมันเถอะตอนนั่งอยู่ในร้านฉันเห็นคุณมาร์ตินมองแกบ่อยมากนะแล้วที่สำคัญตอนที่เขาให้ฉันเรียกแกไปถ่ายรูปให้เขาก็เอาแต่จ้องแกไม่วางตาเลยฉันว่าเขาต้องชอบแกแน่ๆ เลยความสวยของแกคงเข้าตาคุณมาร์ตินเข้าแล้วละ”

“จะบ้าเหรอ อย่างฉันเนี่ยนะ ไม่มีทางหรอกย่ะ แล้วอีกอย่างแกบอกว่าเขาเปลี่ยนผู้หญิงบ่อยขนาดนี้ ก็คงมองฉันเหมือนผู้หญิงที่เขาเคยควงด้วยนั่นแหละแต่เผอิญฉันไม่ได้เหมือนสาวๆ ของเขาฉันไม่ชอบคนเจ้าชู้แกก็รู้ถ้าฉันจะรักใครสักคนคนๆ นั้นต้องรักฉันจริงๆ และที่สำคัญนั่นรุ่นพ่อเลยนะ”

“เว่อร์ แก 18 เขา 30 แค่ห่างกัน 12 ปี เองฮ่าๆ” ลิลลี่พูดอย่างขำๆ ไม่ได้คิดจริงจังอะไรก็จริงอย่างที่เพื่อนเธอพูดถ้าเราจะรักใครสักคน คนนั้นจะต้องรักเราจริงๆ

“ว่าฉันแก่ขนาดเป็นพ่อเธอเลยเหรอสาวน้อย ถ้าจะเป็นพ่อก็ต้องเป็นพ่อทูนหัวของเธอเท่านั้น และฉันก็ยังไม่มีใครนะ” มาร์ตินพึมพำออกมาเบาๆ แล้วเดินตามหลังสองสาวไปเงียบๆ

“อร๊าย! คุณมาร์ตินหล่อมากๆ เลยแกว่าไหมลิลลี่ เฟิร์น” ชมพู่สาวโคราชที่เพิ่งจะมาถึงมหาวิทยาลัยเอ่ยขึ้น

“เบาๆ หน่อยก็ได้มั้งชมพู่ ฉันว่าฉันหนักแล้วนะแกนี่หนักกว่าฉันเยอะเลย” ลิลลี่กระแทกไหล่ชมพู่เบาๆ ชมพู่เป็นเพื่อนอีกคนหนึ่งของเธอและพิศลดา

“ฉันนี่นะเยอะ แกลองดูพวกรุ่นพี่แล้วก็พวกรุ่นเดียวกับเราสิสะดีดสะดิ้งกว่าฉันซะอีก” ชมพู่พยักเพยิดไปยังพวกรุ่นพี่แล้วก็พวกรุ่นเดียวกันที่นั่งยืดคอบ้างก็หยิบเครื่องสำอางค์ขึ้นมาเติมหน้า

“เออว่ะ” ลิลลี่พยักหน้าเห็นด้วย

เสียงอื้ออึงเงียบลงเมื่อมาร์ตินเดินเข้ามา สายตาเขากวาดมองไปจนทั่วห้อง แล้วหยุดมองที่สาวน้อยของเขาที่กำลังมองมาทางเขาพอดี ปากหยักยกขึ้นน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยแนะนำตัวอย่างเป็นทางการแต่ก็ต้องสะดุดลง เมื่อสายตาคู่คมเห็นว่ามีผู้ชายหน้าอ่อนมานั่งข้างสาวน้อยของเขา และพูดคุยกันจนทำให้เขาเกิดอาการไม่พอใจแต่ก็ไม่สามารถทำอะไรได้ ในเมื่อเขาและเธอไม่ได้เป็นอะไรกันคุยกันสักคำก็ยังไม่เคย

“คุณมาร์ตินเขาเป็นอะไรทำไมหน้าตาบึ้งตึงขนาดนั้นเหมือนไม่พอใจอะไรเลย” ชายหนุ่มที่นั่งข้างพิศลดาเอ่ยขึ้นอย่างสงสัยแล้วยังสายตาแปลกๆ ที่มาร์ตินส่งมาให้เขาอีกทำเหมือนโกรธอะไรเขางั้นแหละ

พิศลดาลอบมองมาร์ตินตามที่เพื่อนร่วมคณะเธอพูดขึ้นอยู่ๆ ทำไมอีตานั่นถึงทำท่าเหมือนอยากจะฆ่าใครขนาดนั้นด้วย น้ำเสียงที่ใช้พูดก็ห้วนสิ้นดีแถมมองมาทางเธอตาขวางๆ อีกด้วยท่าจะบ้าเธอไม่ได้ทำอะไรให้สักหน่อย

หลังจากที่มาร์ตินบรรยายเสร็จ พิศลดาก็ออกไปจากห้องทันที ไม่ได้รุมล้อมเขาเหมือนกับคนอื่น กว่าที่มาร์ตินจะแยกตัวออกจากวงล้อมได้ก็ต้องใช้เวลานานพอสมควร และก็ต้องหัวเสียเมื่อมองหาสาวน้อยของเขาไม่เจอเสียแล้ว เสียงห้วนเลยสบถคำหยาบคายออกมา เขาตั้งใจจะมาคุยกับเธอสักหน่อย ดันไม่ทันซะงั้น ก็ได้ วันนี้ไม่ทันไม่เป็นไร วันหน้ายังมี เขาไม่ยอมง่ายๆ หรอก