-๓๑- ห่วง

"ทำไมมึงมาช้าขนาดนี้!!"

เสือหาญตวาดจนลั่นป่าแต่กลับได้การขมวดคิ้วจะเสือโชคกลับมาแทน ความจริงแล้วมันยังผ่านไปไม่นานเท่าไหร่นัก แต่เขากลับรู้สึกว่าช้ามากเหลือเกิน ยิ่งก้มมองคนที่ดูเหมือนเจ็บเจียนจะขาดใจเขาก็ยิ่งรู้สึกโกรธ

หวานใจถูกพยุงให้นั่งและพิงตัวเอาไว้ที่อกของเสือหาญทันทีหลังเสือหาญได้ยินหมอคมบอกว่าจะต้องผ่าเอากระสุนออกจากแขนของหวานใจโดยเร็วเพราะอาการเสียเลือดมากของเธอ

"มีผ้าไหม ให้นังหนูหวานใจกัดไว้หน่อย"

เสือโชครีบส่งผ้าสะอาดที่เอาติดกระเป๋ามาด้วยให้เสือหาญ ผ้าผืนนั้นถูกพับหลายทบก่อนเขาจะยื่นให้หวานใจได้กัดไว้ เธอยอมกัดมันอย่างว่าง่าย เพียงแค่คิดว่าอยากจะมีชีวิตรอดต่อไป

น้ำยาฆ่าเชื้อที่มีติดไว้ในหมู่บ้านอยู่แล้วจากการเอาเงินที่ปล้นพวกคนชั่วไปซื้อมาไว้ถูกราดลงบนมีดเล่มคมเพื่อฆ่าเชื้อ ก่อนจะใช้ผ้าเช็ดจนแห้งสนิท

เสือหาญออกแรงกอดอีกคนแน่นขึ้นในตอนที่มือเล็กยกมาบีบแขนเขาไว้เพราะปลายมีดแหลมกำลังกดลงที่แผล เสียงร้องอื้ออึงผ่านผ้าปิดปากนั้นยังส่งความเจ็บปวดมาจนถึงหัวใจของเสือหาญอีกด้วย แม้ไม่ได้ดังแต่กลับแฝงไปด้วยความทรมาน

"อดทนหน่อยนะ เอ็งจะไม่เป็นอะไร"

"อื้ออออออ"

เสียงร้องเฮือกสุ