ตอนที่ 7 ผู้หญิงที่น่าสงสาร

ตอนที่ 7 ผู้หญิงที่น่าสงสาร

เมื่อนายสันติเห็นบุตรสาวขึ้นมานั่งบนรถก็เลยถาม ถึงว่าที่ลูกเขยทันที

"ตาภพล่ะ"สันติถามบุตรสาว

"กลับไปแล้วค่ะ"เธอตอบ

"อ้อ" สันติรับคำสั้นๆก่อนจะหลับตาลงพักผ่อนสายตาต่อ

ด้านของปองภพที่กลับขึ้นมาหาหญิงสาวที่รอเขาอยู่ในห้องทันที

เสียงกริ่งห้องตรงข้ามทำให้มาวินที่ยืนพิงประตูห้องอยู่ค่อยๆ แง่มประตูออกไปมอง ก็เห็นปองภพกำลังยืนกดกริ่งประตูอยู่ มาวินหันกลับมายิ้มให้กับเพื่อนทีนที

วินัยยิ้มเยาะที่มุมปากพลางพึมพำออกมา

"สงสารผู้หญิงที่เป็นคู่หมั้นคนนั้นเนอะ? เธอจะรู้หรือเปล่าว่าคู่หมั้นของตัวเองทำผู้หญิงคนอื่นท้อง"วินัยพึมพำออกมาด้วยความรู้สึกสงสาร ไม่ใช่ว่าเขาชอบเสือกเรื่องของคนอื่นแต่เพราะผู้หญิงคนนั้นน่าสงสารจริงๆ ผู้หญิงทั้งสวยและเก่งขนาดนั้นจะต้องมาแต่งงานกับผู้ชายเฮงซวยแบบนี้พวกเขาไม่เห็นด้วยจริงๆ

"นายว่าผู้หญิงคนนั้นจะรู้ไหมว่าคู่หมั้นของตัวเองเจ้าชู้มากๆแบบนี้?"มาวินหันมาถามคนเป็นเพื่อน

"คงไม่รู้หรอก เพราะถ้ารู้ผู้หญิงคนไหนบ้างจะรับได้"วินัยตอบ

"ถ้าเป็นอย่างนั้นก็น่าสงสารผู้หญิงคนนั้นนะ ได้สามีทั้งทีก็ดันมีของแถมตามมาด้วย" วินัยเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงสุดจะสงสาร

เห้อ!

ทั้งสองถอนหายใจออกมาพร้อมกันโดยไม่รู้เลยว่าคำพูดของตัวเองมีใครอีกคนกำลังคิดตาม

ภาคิดฟังที่คนสนิททั้งสองพูดคุยกันแล้วให้คิดไปถึงหญิงสาวซุ้มซามคนนั้นขึ้นมา เขาออกไปยืนที่ริมระเบียงอัดบุหรี่เข้าปอดมองดู ทิวทัศน์ของเมืองเชียงใหม่ ด้วยแววตาเหม่อลอยจนคนสนิททั้งสองไม่กล้าแม้แต่จะส่งเสียงรบกวนผู้เป็นนายจนต้องแอบหลบไปอยู่กันอีกมุม

อีกฝากห้องตรงข้าม

"พี่ภพ"หญิงสาวที่รออยู่ภายในห้องเรียกชายหนุ่มน้ำเสียงดีใจ

"อืม"ปองภพขานรับเสียงเหนื่อย

"ทำไม่ยังไม่นอน?"ปองภพถามเสียงเรียบ

"รอพี่ภพอยู่ค่ะ!ก็พี่ภพบอกจะมาคุยเรื่องลูกไม่ใช่เหรอคะ?"หญิงสาวถาม

"ก็คุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ?..ว่าผมจะดูแลคุณกับลูก?"เขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงกระด้าง ทำเอาหญิงสาวกัดริมฝีปากจนเลือดซิบด้วยความโกรธ

"คุณก็รู้ตั้งแต่แรกแล้วนี่ว่าผมกำลังจะแต่งงาน..และผมก็เคยบอกคุณแล้วนะว่าอย่าปล่อยให้ตัว้องท้อง.แต่คุณก็ยังปล่อยให้ตัวเองท้อง เพราะฉันฉะนั้นอย่าได้คิดที่จะเรียกร้องอะไรให้มาก!"เขาหันมาเอ่ยกับหญิงสาวเสียงเย็น

"เอาเถอะฉันเองก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีความรับผิดชอบถึงขนาดนั้นในเมื่อเธอปล่อยให้เขาเกิดมาแล้วฉันเองก็จะดูแลเขาให้ดีเท่าที่พ่อคนนึงจะทำได้แต่ เขาจะไม่มีสิทธิ์ในมรดกของฉัน แต่ฉันจะส่งให้เขาเรียน และหางานดีๆให้เขาทำ มีเงินเดือนให้เธอกับลูกทุกเดือนเธอไม่ต้องกลัวว่าเธอสองแม่ลูกจากลำบาก ในฐานะพ่อ ฉันไม่ปล่อยให้เธอกับลูกลำบากแน่นอน" คำพูดที่เห็นแก่ตัวของชายหนุ่มทำเอาคนฟังถึงกับตัวชา นี่เท่ากับว่าถึงเธอจะพยายามยังไงเขาก็ไม่คิดที่จะยกเธอกับลูก มาเป็นเมียออกหน้าออกตาของเขาอย่างนั้นหรือ เธอคิดด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ และอิจฉาริษยาคนที่เขากำลังจะแต่งงานด้วย

"แต่ฉันขอบอกเธอเอาไว้ตรงนี้เลยนะว่าเธอกับลูกจะต้องอยู่อย่างสงบเสงี่ยมไม่ก่อเรื่องให้กับฉันไม่เช่นนั้นเธอกับลูกจะไม่ได้อะไรจากฉันเลยแม้แต่บาทเดียว?" เขาพูดต่อโดยไม่เปิดโอกาสให้หญิงสาวได้พูดเลยแม้แต่คำเดียว

"เอาล่ะในเมื่อฉันได้พูดสิ่งที่ฉันอยากจะพูดไปจนหมดแล้วฉันก็หวังว่าเธอจะทำตาม" เขาพูดพรางถอดเสื้อสูทออกจากตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ออกมาอีกทีก็มีแค่ผ้าเช็ดตัวพันกายท่อนล่าง แล้วเดินเข้าหาหญิงสาวที่อยู่ในชุดนอนบางเบาด้วยท่าทางกระหายอยาก โดยไม่สนใจเลยว่า คนเบื้องหน้ากำลังตั้งท้องอยู่ ไม่นานเสียงครางกะเสาและเสียงเนื้อกระทบเนื้อก็ดังกึกก้องไปทั่วห้อง ชั่วโมงแล้วชั่วโมงเล่าจนอิ่มหนำสำราญกับรสกรามสวาท เขาจึงได้พลิกตัวกลับลงมานอนหงาย ด้วยเนื้อตัวเปลือยเปล่าส่งให้เห็นรูปร่างที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม หายใจหอบเหนื่อยเพราะกรามสวาทที่พึ่งจะจบลง

ส่วนหญิงสาวที่พึ่งจะสนองการสวาทให้กับชายหนุ่มเสร็จก็ลูบไปที่หน้าท้องที่แบนลากของตัวเอง พลางถอนหายใจด้วยความโล่งอกที่เธอไม่ได้รู้สึกเจ็บหน่วง หรือมีอาการใดๆให้ตัวเองต้องหวาดวิตก ถึงเธอกับเขาจะมีเซ็กส์กันเพิ่งจะเสร็จไป แต่เขาก็ไม่ได้รุนแรงเหมือนกับทุกครั้งที่ทั้งสองมีอะไรกันเขาค่อนข้างที่จะเบามือและทะนุถนอมอาจจะเป็นเพราะเขายังเป็นห่วงเด็กในท้องอยู่ก็อาจจะเป็นไปได้ เมื่อคิดมาถึงตรงนี้หญิงสาวก็พอจะใจชื้นขึ้นมาบ้างว่าเขาเองก็เป็นห่วงลูกในท้องของเธออยู่ไม่น้อย หลังจากที่ทั้งสองเข้าห้องน้ำทำความสะอาดร่างกายเสร็จ ปองภพก็หลับไปด้วยความอ่อนเพลีย โดยไม่ได้พูดถึงเรื่องเด็กในท้องอีก 

ด้านของธารธาราเอง ก็กำลังจะเตรียมตัวเข้านอนหลังจากที่เธอกลับมาจากงานเลี้ยงเธอก็ตรงไปที่ห้องทำงานทันทีเพื่อเคลียร์งานให้เสร็จ จนเวลาล่วงเลยเกือบจะเที่ยงคืนเธอจึงกลับออกมา เพื่อไปอาบน้ำและเตรียมตัวจะเข้านอน ในขณะที่เธอกำลังจะเคลิ้มหลับเสียงข้อความ Line ในโทรศัพท์มือถือของเธอก็ดังขึ้น

"ใครกันที่ส่งข้อความมาดึกขนาดนี้หรือจะเป็นที่ภพ"เธอพึงทำก่อนจากการหาโทรศัพท์ ที่วางอยู่บนโต๊ะหัวนอนขึ้นมาเปิดอ่าน...

"ใครกัน " เธอมองดูรายชื่อที่ส่งมาก็ไม่คุ้นตา เธอขมวดคิ้วมุ่นก่อนจะเปิดดูข้อความที่ถูกส่งมา.. ด้วยความสงสัยและอยากรู้

...แต่สิ่งที่เธอเห็นกลับเป็นรูปถ่ายของคนรักที่นอนอยู่บนเตียง โดยมีผ้าห่ม ปิดบังท่อนล่างเอาไว้ ท่อนบนเปลือยเปล่าหลับสนิทอยู่ โทรศัพท์แทบจะหลุดออกจากมือ ใบหน้าร้อนพราวด้วยความรู้สึกร้อนใจ เมื่อเห็นภาพถ่ายของคนรัก แน่นอนว่าคนไทยไม่ใช่คนที่รักอยู่แน่นอนต้องเป็นคนอื่นที่ถ่าย แล้วใครกันล่ะที่สามารถถ่ายรูปของคนที่หลับโดยปราศจากเสื้อผ้าอยู่บนเตียงนอนแบบนี้ได้ถ้าไม่ใช่คนที่นอนอยู่ด้วยกัน

ธารธาราคิดด้วยเนื้อตัวที่สั่นเทา หัวใจบีบอัดจนชาแทบจะหยุดเต้นเมื่อคิดว่า เธอกำลังถูกคนรักนอกใจไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น เธอรีบกดโทรศัพท์โทรหาคนรับทันทีด้วยมือที่สั่นสะท้าน ต่อให้เธอโง่สักแค่ไหน ก็ดูออกว่าสภาพของคนรักที่อยู่บนเตียงนั้นมันเกิดอะไรขึ้น

ตืด!!..ตืด..ตืด! ตืด!!..ตืด..ตืด!

ตืด!!..ตืด..ตืด!ตืด!!..ตืด..ตืด!

ไม่รับ.. เคยกดโทรออกหาชายคนรักมากเกิน 10 ครั้ง..แต่ก็ไม่มีใครรับ

"พี่ภพ พี่ภพอยากทำอย่างนี้กับน้ำนะคะ?" เธอพรึมพำด้วยน้ำเสียงที่สันเทาพลางกดโทรศัพท์หาคนรักอีกครั้ง.. เหมือนเดิมไม่มีใครรับ เธอพยายามโทรหาคนรักอยู่อย่างนั้นเป็นชั่วโมงชั่วโมงจนเธอต้องยอมแพ้ว่างโทรศัพท์ในมือลงด้วยความรู้สึกสับสนและร้อนใจ

แล้วเธอก็ต้องหยิบโทรศัพท์มือถือของตัวเองขึ้นมาอีกครั้งเมื่อนึกถึงเพื่อนสนิท เธอรีบกดโทรศัพท์โทรหาเพื่อนสนิททันทีด้วยมือ พี่แอนแรง

เสียงโทรศัพท์ดังไม่นานก็มีคนกดรับสายพร้อมกับเสียงหวานๆที่คุ้นเคยของเพื่อนรักตอบกลับมา

"ว่าไงจ๊ะโทรมาซะดึกเชียว เพิ่งจะกลับจากงานเลี้ยงเหรอจ๊ะ" เสียงของรุ้งรดาถามกลับมา

 ธารธารา น้ำตาหยดแมทรงผิวหน้าได้ยินเสียงของเพื่อนสนิท กว่าที่เธอจะตอบคำถามของเพื่อนออกไปได้ก็ใช้เวลาหลายวินาที

"รุ้ง "เธอเรียกชื่อของเพื่อนสนิทออกไปด้วยน้ำเสียงที่ซำเภาเป็นคนปลายซ้ายสังเกตได้รีบถามกลับมาทันทีด้วยน้ำเสียงเป็นห่วงที่เป็นใย

"ยัยน้ำแกเป็นอะไรหรือเปล่า?" รุ้งรดาถามคนที่อยู่ต้นสายด้วยนั้นเสียงร้อนใจ

ธารธาราที่ไม่คิดที่จะปิดเรื่องที่มีคนส่งรูปถ่ายของคนรักมาให้เธอกับเพื่อนสนิท เธอจึงเล่าเรื่องทุกอย่างให้กับเพื่อนสนิทฟังทั้งหมด..

"ใจเย็นๆยายน้ำแกอย่าเพิ่งคิดมากมันอาจจะเป็นรูปเก่าสมัยที่แกกับพี่ภพยังไม่ได้ตกลงเป็นคนรักกันก็ได้ หรืออาจจะเป็นเพื่อนของเขาแกล้งเธอเล่นหรือเปล่า แกอย่าเพิ่งคิดมากสิใจเย็นๆเข้าไว้" เสียงของรุ้งรดาเอยปลอบใจเพื่อนรักมาตามสาย

"แล้วน้ำจะทำยังไงฉันถึงจะรู้ว่านี่มันคือรูปเก่าหรือว่าเพื่อนเขาส่งมาแกล้งน้ำเล่นๆ หรือน้ำจะถามพี่ภพออกไปตรงๆดี" เธอถามออกไปด้วยไม่รู้ว่าจะทำยังไงต่อไปดี เพราะเธอไม่เคยเจอกับสถานการณ์แบบนี้มาก่อน เพราะปกติแล้วคนรักของเธอไม่เคยมีพฤติกรรมแบบนี้ตลอดเวลาที่คบกันมาความเจ้าชู้แม้แต่นิดเดียวเธอก็ไม่เคยเห็น 

"ไม่ดีไม่ดี เธออย่าไปถามเขานะ แล้วก็อย่าให้เขารู้ด้วยว่ามีคนส่งรูปถ่ายมาให้เธอ..เอาอย่างนี้ ช่วงนี้เธอก็พยายามสังเกตดูพฤติกรรมของเขาไปก่อนดีไหม ถ้าเธอถามเขาออกไปตรงๆถ้าเกิดมันเป็นเรื่องจริงเขาก็จะไหวตัวทัน เธอก็จะไม่รู้ว่าเขานอกใจเธอจริงหรือเปล่า"

"น้ำควรจะทำอย่างนั้นใช่ไหม?"ธารธาราถามคนเป็นเพื่อนกลับด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ

"ใช่ถ้าเธออยากจะรู้.. เธอต้องทำตัวเป็นนักสืบ."

อืม!

เสียงขานรับในลำคอที่แสนจะแผ่วเบาตอบกลับมาตามสาย

" แล้วถ้าเธอจับได้ว่าพี่ภพนอกใจเธอจริงๆเธอจะทำยังไงเธอยังจะแต่งงานกับพี่ภพอยู่ไหม?"รุ้งรดาถามกลับมาด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียด

"ไม่รู้น้ำไม่รู้น้ำไม่รู้ว่าจะทำยังไง น้ำไม่เคยเตรียมตัวเตรียมใจ เอาไว้สำหรับเรื่องนี้มาก่อนเลย เธอก็รู้ว่าพี่ภพไม่เคยทำตัวเหลวไหลให้น้ำต้องระแวงหรือเตรียมตัวเตรียมใจ น้ำไม่รู้ว่าน้ำจะทำยังไงจริงๆ" เธอตอบกลับมาเสียงพร่า เพราะเธอไม่รู้จริงๆว่าจะรับ เรื่องนี้ได้ยังไง เพราะเธอไม่เคยเตรียมใจเอาไว้ก่อนจริงๆ ถึงเธอจะทำงานเก่งเฉดเช่นผู้ชาย แต่ยังไงเสียเธอก็เป็นผู้หญิง ทั้งจิตใจและร่างกายเธอก็เป็นผู้หญิง มีหรือที่ดวงใจน้อยๆของเธอจะรับเรื่องแบบนี้ได้.. ไม่ได้เธอรับมันไม่ได้จริงๆ

คำตอบของคนเป็นเพื่อนทำให้รุ้งรดดาอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนจะตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"ยังมีเวลาคิด ระหว่างที่เธอสืบหาความจริงอยู่นี้ เธอก็ถามใจตัวเองไปด้วยก็แล้วกันว่าถ้ามันเกิดขึ้นจริงๆเธอจะรับมันได้หรือเปล่ายังจะแต่งงานอยู่กับเขาหรือเปล่า?"

คำพูดของเพื่อนทำให้ทานธาราเก็บเอามาคิดก่อนที่เธอจะบอกลาเพื่อนรัก แล้วกลับมาอยู่ในความคิดของตัวเองต่อเพียงลำพัง

"ขอบใจมากนะรุ้งที่ให้คำปรึกษากับน้ำน้ำจะเก็บเอาไปคิดดู แค่นี้ก่อนนะ น้ำเหนื่อยมากแล้วน้ำขอไปนอนก่อน"เธอรีบตัดบทแล้ววางสายจากเพื่อนรักทันที

"อืม..อย่าพึ่งคิดมาก ไปนอนเถอะ" รุ้งรดาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงห่วงใย จากนั้นคนทั้งสองก็ต่างฝ่ายต่างก็วางสายไป

ธารธารากลับมาอยู่ในความคิดของตัวเองอีกครั้ง ถ้าคนรักนอกใจเธอขึ้นมาจริงๆเธอจะยังรับได้ไหม เธอจะให้อภัยเขาได้ไหมถ้าเขาร้องขอ เธอยังจะแต่งงานกับเขาได้อยู่อีกหรือเปล่าเธอคิดอยู่อย่างนี้วนไปวนมาอยู่หลายสิบรอบจนเธอผล่อยหลับไปด้วยความรู้สึก เหน็ดเหนื่อยทั้งกายและใจ

เช้าวันถัดมา

เจ้านายจะลงไป ทานอาหารเช้าที่ห้องอาหารด้านล่างหรือจะให้เด็กเสิร์ฟเอาขึ้นมาส่งบนห้องดีครับมาวินที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยแล้วเข้ามาถามผู้เป็นนายที่กำลังยืนแต่งตัวอยู่ที่หน้ากระจกด้วยนะเสียงนอบน้อม

"เดี๋ยวฉันลงไปทานข้างล่างเอง" ภาคินตอบเสียงเรียบ โดยไม่ได้หันมามองอย่างลูกน้องที่ยืนอยู่

จากนั้นคนทั้ง 3 ก็เปิดประตูออกมาจากห้องเพื่อลงไปทานอาหารที่ห้องอาหารด้านล่างของโรงแรม