เรียกฉันว่าผู้หญิงดอกทอง

"วันก่อนเธอเป็นผู้หญิงแสนดี...

วันนี้เธอคือผู้หญิงที่สังคมพร้อมตราหน้าว่า ‘ดอกทอง’

และเธอก็ยิ้มรับมัน”

เสียงเครื่องปรับอากาศครางเบาในห้องที่เงียบจนเหมือนหลุมดำ

ขวัญนั่งนิ่งราวรูปปั้น ตาจ้องจอมือถือที่ยังสว่างอยู่

คำหนึ่งเดียวที่สะกิดลึกถึงกระดูกคือ...

“พรุ่งนี้เจอกันเหมือนเดิมนะครับคนดี ❤️”

ไม่ใช่ข้อความของเธอ

แต่ของเขา กับ “คนอื่น”

ปลายนิ้วของขวัญสั่นเหมือนโดนกระแสไฟ หัวใจเต้นขัดจังหวะ หายใจไม่ออก โลกทั้งใบหดแคบจนแทบกลืนเธอหาย

“ธันวา...” เธอพึมพำชื่อแฟน

ไม่สิ ต้องเรียกว่า “อดีตแฟน”

พรุ่งนี้คือวันแต่งงาน

ไม่ๆ มันเคยเป็น...

สามปีก่อน ขวัญเป็นพนักงานบัญชีธรรมดา เชื่อในศีลธรรม รักเดียวใจเดียว กินข้าวบ้าน นอนเร็ว และมีชายคนรักที่เพียบพร้อมเหมือนเทพบุตร เขาชื่อธันวา เขาอบอุ่น อ่อนโยน อนาคตไกล เธอเชื่อหมดใจว่า เขาคือคนที่โลกส่งมาให้เธอ

แต่ตลอดสามปี เธอไม่เคยรู้เลยว่าเบื้องหลังรอยยิ้มและแสนดีของเขา มีโลกอีกใบ มีผู้หญิงอีกคนที่ฟูมฟักและแอบซ่อนอยู่

22:45 น. ชุดนอนสีอ่อนแนบเนื้อแนบใจ มือถือในมือยังเปิดแชทนั้นอยู่ ทุกข้อความคือมีดกรีดใจเธอช้า ๆ ทว่าบาดลึกในทรวง

เธอไม่ได้ร้องไห้ เพราะน้ำตาไม่ใช่คำตอบอีกต่อไป

หัวใจของเธอไม่ได้แค่พัง แต่มันได้แหลกสลายแทบไม่เหลือชิ้นดี

ขวัญลุกขึ้น เปิดตู้เสื้อผ้า หยิบเดรสสั้นสีดำรัดรูป — ชุดที่เธอไม่เคยคิดจะใส่มาก่อน แต่งหน้าจัดจนคนจำไม่ได้ ปล่อยผมยาวสยายราวกับจะตบหน้าภาพลักษณ์เดิม ๆ ของตัวเอง ฉีดน้ำหอมแรงแบบที่เธอเคยกลัวว่าจะ “ดูไม่ดี” และสวมชุดชั้นในลูกไม้สีแดง ...สิ่งที่เธอเคยเก็บไว้เพียงในความคิด

คืนนี้ เธอไม่ใช่ “ขวัญคนเดิม”

เธอไม่ร้อง

เธอจะลุก

เธอจะ “ล่า”

23:30 น. / ผับย่านทองหล่อ

ไฟสลัวกระทบผิวจนดูเหมือนหนังคนละเรื่อง เสียงเบสสั่นสะเทือนแก้วหู กลิ่นเหล้าผสมอารมณ์เสีย ขวัญนั่งอยู่ที่บาร์ วอดก้าช็อตที่หนึ่ง สอง สาม หายไปในลำคอ และตามไปอีกหลายช็อตจนขี้เกียจจะจำ

เขาเดินเข้ามา — ชายแปลกหน้าที่มีรอยสักเล็ก ๆ แต่เด่นชัดที่ปลายแขน สายตาคมราวกับเห็นวิญญาณ

เสื้อเชิ้ตพับแขน สไตล์คนอันตรายที่ไม่จำเป็นต้องพูดมาก

“มาคนเดียวเหรอครับ?” เขายิ้มกรุ้มกริ่ม เสียงของเขานุ่มลึกเหมือนควันบุหรี่ ที่ดูด้วยตาเหมือนมันล่องลอย หากเผลอไปสูดเข้าก็ทำเอาสำลักได้ง่ายๆ

เธอหันมาช้า ๆ ไม่ตอบ แต่สายตาของเธอพูดว่า "คืนนี้ฉันไม่อยากอยู่คนเดียว"

“ถ้าผมขอเป็นเพื่อนดื่ม คุณจะว่าอะไรมั้ย?”

เธอยิ้มบาง ดื่มวอดก้า แล้วพูดด้วยเสียงเรียบเฉือนใจ

“ช่วยทำให้ฉันลืมทุกอย่างหน่อยสิ”

เธอไม่เคยพาใครกลับห้อง แต่คืนนั้นเธอ “หิ้ว” เขากลับ

และเธอคือคนที่ขึ้นคร่อมเขา

คืนนั้นจึงไม่มีรัก

ไม่มีความผูกพัน

มีเพียงเสียงเนื้อกระทบเนื้อ

เสียงครางที่อัดแน่นด้วยความโกรธ

และความเจ็บที่ระเบิดออกผ่านผิวกาย

เขาหลับหลังผ่านศึก แต่ขวัญจ้องเพดานทั้งคืน เธอไม่รู้จักเขา เขาไม่ได้ทำร้ายเธอเลย แต่ในแสงไฟสลัวที่สะท้อนร่างเปลือยในกระจก เธอรู้ทันทีว่า

“ฉันไม่ใช่ขวัญคนเดิมอีกต่อไปแล้ว”

ร่างกายของเธอคืออาวุธ เสียงครางของเธอคือการประกาศสงคราม

นับตั้งแต่วินาทีนี้ เธอจะไม่มีวันยอมให้ใครควบคุมอีก

เธอหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูป

... ภาพเธอในเดรสดำ ปากแดง แววตาไม่ยอมแพ้ พร้อมแคปชันที่ไม่มีใครเห็น นอกจากตัวเธอเอง

“เรียกฉันว่าผู้หญิงดอกทอง”