Share

บทที่ 10 ทางที่ดีเธอเลิกกับเขาก่อน

แต่เสียงที่ดังขึ้นกลับไม่ใช่เสียงของฟู่เยี่ยนฉือ แต่กลับเป็นเลขาส่วนตัวของเขาโทรกลับมา

สวี่ชิงฮวนผิดหวังเล็กน้อย แต่ก็ยังอยากที่จะลองดู “ฉันคือเพื่อนร่วมชั้นของประธานฟู่ ชื่อสวี่ชิงฮวนค่ะ รบกวนคุณช่วยบอกเขาหน่อยได้ไหมคะ? หวังว่าเขาจะโทรกลับมาหาฉัน”

“ได้ครับ คุณสวี่ ไม่ทราบว่ามีเรื่องอะไรอีกไหมครับ?”

“……ไม่มีแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ”

หลังจากวางสายไป จู่ ๆ เธอรับรู้ได้ถึงความรู้สึกตอนที่แม่ของเธอกระโดดลงมาจากตึกในตอนนั้น

ตอนที่สถานการณ์คับขันต่าง ๆ บีบบังคับให้จนมุม มันอยากจะตายๆให้ไปจบๆไปซะ!

……

ในโรงพยาบาลหนาวมาก

หลังกลางดึก สวี่ชิงฮวนที่นอนอยู่บนเก้าอี้เฝ้าคนไข้ก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา ถึงได้พบว่าตัวเองง่วงจนนอนหลับไป

ลุกขึ้นดูแม่ที่กำลังหลับอยู่ แล้วก็ช่วยจัดผ้าห่มให้กับเธอ

ในมือถือ ฟู่เจียเจียส่งข้อความมาอย่างนับไม่ถ้วน

[ฮวนฮวน เธออย่าเพิ่งร้อนใจนะ ฉันโทรหาพ่อแม่ฉันแล้ว พวกเขาตกลงให้เธอยืมอีกหนึ่งล้านบาท แบบนี้เธอก็มีสองล้านบาทแล้ว! พวกเราค่อย ๆ รวบรวม พรุ่งนี้ฉันจะติดต่อเพื่อนๆคนอื่นอีก ต้องรวบรวมได้แน่ๆ]

[เธออย่าทำให้ฉันตกใจสิ เธอตอบฉันหน่อย! อย่าทำเรื่องโง่ ๆ เด็ดขาดเลยนะ]

[ฮวนฮวน ตอนนี้เธออยู่ที่ไหน? ฉันถึงเมืองเป่ยเจิ้งแล้ว ฉันจะไปเอาเงินที่พ่อแม่ฉันตอนนี้ รวบรวมครบสองล้านสองแสนห้าหมื่นบาทแล้ว!]

สวี่ชิงฮวนรีบลุกขึ้นออกไปนอกห้องไอซียู โทรกลับหาฟู่เจียเจีย

“เธอทำให้ฉันตกใจเกือบตายเลยรู้ไหม!”

“ขอโทษนะ……เมื่อกี้ฉันอยู่ในห้องไอซียูน่ะ ปิดเสียงโทรศัพท์เอาไว้”

“ฉันกลัวว่าเธอจะร้อนใจจนคิดสั้น อย่าท้อแท้นะ ใครบอกว่าไม่มีความหวังสักนิดล่ะ? ใครกันนะที่เคยพูดเอาไว้ว่า ปัญหาที่สามารถใช้เงินแก้ไขได้ นั่นไม่ใช่ปัญหา!”

สวี่ชิงฮวนฉีกยิ้ม กำลังจะเอ่ยปากพูด หางตาเห็นอีกด้านหนึ่งของทางเดินโรงพยาบาล มีคนรูปร่างสูงใหญ่ปรากฏตัวขึ้น ภาพนี้มันเหมือนกับเทวดาจุติ

ข้างหู เป็นเสียงเรียกของฟู่เจียเจีย “ฮัลโหล? ฮวนฮวน! ฮัลโหลฮัลโหลฮัลโหล? ทำไมฉันไม่ได้ยินเสียงของเธอล่ะ?”

เห็นเพียงแค่ชายหนุ่มก้าวขายาว เดินจ้ำอ้าวตรงมาทางเธอ จากนั้นขมวดคิ้วหนาและถอดชุดคลุม ห่อร่างผอมบางของสวี่ชิงฮวนเอาไว้

“ กลางคืนอากาศเย็น แบบนี้จะไม่สบายเอาได้นะ”

เสียงของเขายังคงเย็นชา ดวงตาสีดำที่ลึกซึ้งมองไปที่ตัวของเธอ

ทำให้สวี่ชิวฮวนที่กำลังคิดว่าตัวเองสิ้นหวัง จนเกิดภาพหลอนออกมา

“เสียงของใครน่ะ? ฮัลโหล ฮวนฮวน” อีกฝ่ายของโทรศัพท์ ฟู่เจียเจียยังคงพูดอยู่

สวี่ชิงฮวนได้สติขึ้นมา รีบพูดว่าด้านนี้มีธุระกะทันหัน แล้วรีบวางสายไป

“คุณ คุณมาได้ยังไง?”

“เธอตามหาฉันไม่ใช่เหรอ?”

เธอรีบเม้มปากที่แห้งผาก ยกมือขึ้นลูบผมด้วยสัญชาตญาณ “ฉัน คือฉัน……ฉันจะหาคุณ”

คำพูดอยู่ข้างปาก สวี่ชิงฮวนกลับพบว่าไม่รู้ว่าตัวเองควรจะพูดอะไร

แต่ฟู่เยี่ยนฉือ เงียบขรึมไปไม่กี่วินาที ก็เอ่ยปากพูดอย่างเสียงทุ้มต่ำ “เธอพิจารณาดีแล้วรึยัง?”

สวี่ชิงฮวน ไม่ได้ลังเลแม้แต่นิดเดียว “ฉันยอมแต่งงานกับคุณ! ไม่ใช่ไม่ใช่ ฉันยอมช่วยคุณ คุณ……จะสามารถช่วยแม่ของฉันได้ไหม?”

เขาไม่เคยเห็นสวี่ชิงฮวนร้อรนแบบนี้มาก่อน แอบยิ้มมุมปากอย่างอดไม่ได้ วินาทีต่อมาเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้

“งั้นแฟนของเธอจะทำยังไงล่ะ?”

“……”

“ฉันไม่ยอมเป็นชู้หรอกนะ ทางที่ดีเธอไปเลิกกับเขาก่อน”

ตอนนี้ เดี๋ยวนี้

สวี่ชิงฮวนอยากจะพูดว่าตัวเองไม่มีแฟนอะไรด้วยซ้ำ แต่นี่ก็หมายความว่า ตอนกลางวันตัวเองตั้งใจปฏิเสธเขาไม่ใช่เหรอ?

แบบนี้ตอนเช้าออกคำสั่งตอนเย็นกลับมาเปลี่ยนแปลง ฟู่เยี่ยนฉือจะคิดว่าตัวเองกำลังล้อเขาเล่นกับเขามั้ยนะ!

ดังนั้นก็ได้ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอแค่พยักหน้า “ฉันจะเลิกกับเขาตอนนี้”

“อืม ตอนนี้ดึกเกินไป พรุ่งนี้เช้าพวกเราไปจดทะเบียนสมรสกัน”

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status