บทที่ 9 เบอร์มือถือของฟู่เยี่ยนฉือ

เธอนึกถึงคำพูดที่ฟู่เยี่ยนฉือพูดกับตัวเอง

เขาบอกว่า เขาสามารถรับผิดชอบค่ารักษาของคุณแม่ได้ แถมยังหาหมอที่ดีที่สุดให้เธอได้อีกด้วย!

ในตอนนี้ นี่เป็นทางเลือกเพียงหนึ่งเดียวแล้วละ!

สวี่ชิงฮวนเริ่มเปิดหาเบอร์โทรศัพท์ของเพื่อนมัธยมต้นอย่างบ้าคลั่ง โชคดีที่หาเจอคนหนึ่งและขอร้องให้เธอลากตัวเองกลับเข้าไปในกลุ่มไลน์ แต่คิดไม่ถึงว่า…..หลังจากที่ตัวเองออกจากกลุ่ม ฟู่เยี่ยนฉือก็ออกจากกลุ่มด้วย!

[ตอนนี้มีคนติดต่อฟู่เยี่ยนฉือได้ไหม?]

เธอรีบส่งข้อความเข้าในกลุ่มไลน์ทันที และก็ไม่สนว่าคนอื่นจะวิพากษ์วิจารณ์ตัวเองลับหลังอย่างไร

ไม่นานนัก เพื่อนนักเรียนหวังจ้งตอบกลับประโยคหนึ่ง [เอ๊ะ? ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้อยู่ในกลุ่มหรอกเหรอ? ไม่กี่วันก่อนฉันยังเห็นเขาอยู่ในกลุ่มอยู่เลย ทำไมถึงออกจากกลุ่มแล้วล่ะ!]

[ออกจากกลุ่มเป็นเรื่องปกติไม่ใช่เหรอ? ตอนนี้เขาเป็นถึงประธานของฟู่ซื่อ ปัจจุบันกับอดีตเทียบกันไม่ติดเลย ไม่มีอะไรคุยกับพวกเราคนธรรมดาหรอก]

[ฮ่าฮ่า ดูความอิจฉาของนายสิ!]

คนในกลุ่มนี้เริ่มเบี่ยงเบนไปจากหัวข้อ ไม่นานนักข้อความคุยกันก็ดันประโยคของสวี่ชิงฮวนหายไป

ในตอนที่เธอขมวดคิ้วคิดหาวิธีอื่น จู่ ๆ ในกลุ่มก็มีคนแท็กเธอ!

[สวี่ชิงฮวน? ฉันมีเบอร์โทรของฟู่เยี่ยนฉือ แต่ไม่ได้ติดต่อกันหลายปีแล้ว ไม่รู้ว่าเขาเปลี่ยนเบอร์แล้วหรือยัง นี่ก็เป็นครั้งที่แล้วที่เขาเป็นฝ่ายติดต่อฉัน เป็นตอนที่เขาอยากให้ฉันลากเข้ากลุ่ม ฉันบันทึกเบอร์เอาไว้แล้ว]

ที่ตอบกลับข้อความของเธอก็คือหัวหน้าห้องตอนที่พวกเขาอยู่มัธยมต้น ไม่นานนักเขาก็ส่งเบอร์โทรศัพท์มาให้ส่วนตัว

สวี่ชิงฮวนเหมือนได้รับสมบัติ รีบกดโทรออกไป

แต่กลับมีเสียงของผู้หญิงเย็นเยือกดังขึ้น “สวัสดีค่ะ เลขหมายที่ท่านเรียกอยู่ขณะนี้ไม่สามารถติดต่อได้……”

เสียงนี้ เหมือนกับน้ำเย็นกะละมังหนึ่ง สาดเข้าหน้าของเธออย่างแรง ทำให้เธอได้สติขึ้นมาได้ทันที แม้แต่กลุ่มไลน์ก็กดออกจนหมด

ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่?

เห็นคำพูดของฟู่เยี่ยนฉือเป็นจริง?

คนเขามีคนในใจแล้ว บางทีในตอนที่เสนอออกมาว่าจะแต่งงานกับตัวเอง อาจจะแค่ทะเลาะกับคนในดวงใจเฉยๆเองก็ได้ อาจจะผิดใจกันนิดหน่อยเอง!

ทำไมถึงลืมความแตกต่างที่ใหญ่หลวงระหว่างพวกเขาไปได้นะ? ตอนนี้แม้แต่หน้าของเขาก็ยังไม่ได้เจอ ยังคิดว่าหลังจากปฏิเสธเขาแล้ว เขายังจะรับปากช่วยตัวเองอีก

วางโทรศัพท์ลง สวี่ชิงฮวนกลับมาถึงห้องไอซียู

ไม่รู้ว่าแม่หลับไปแล้วหรือว่าสลบอยู่ บรรยากาศเงียบจนทำให้เธอหวาดกลัว

ด้านหลัง หมอตรวตสอบค่าตัวเลขของเจิ้งชิวจือครู่หนึ่ง ข่มเสียงถามสวี่ชิงฮวน “พิจารณาแล้วเป็นยังไงบ้าง จะผ่าตัดไหม?”

“คุณหมอคะ เงินนี้……ผ่อนจ่ายให้โรงพยาบาลได้ไหมคะ?”

เสียงของสวี่ชิงฮวนแห้งผาก เพราะว่าทั้งวันไม่ได้กินน้ำแม้แต่หยดเดียว

“เรื่องนี้ไม่ได้หรอกนะ” หมอหวังก็จนปัญญา “ผมก็อยากช่วยคุณ แต่ว่าคุณก็รู้ถึงอาการของแม่คุณ บวกกับคุณกับแม่ก็ไม่มีสินทรัพย์คงที่ โรงพยาบาลไม่มีทางยอมให้พวกคุณผ่าตัดก่อน เรื่องนี้คุณต้องเข้าใจด้วยนะครับ”

“……”

อันที่จริงคำตอบนี้ สวี่ชิงฮวนไม่แปลกใจเลย

เธอไม่มีอะไรจริง ๆ นั่นแหละ

“คุณไปกินอะไรหน่อยเถอะ ตรงนี้มีผมช่วยคุณดูก่อนครู่หนึ่ง คืนนี้แม่ของคุณต้องอยู่ในห้องไอซียู มีคุณคนเดียวที่เฝ้าอยู่ อย่าให้ถึงเวลาที่คุณจะไม่ไหวเอาซะก่อน”

สวี่ชิงฮวนพยักหน้า และพูดกล่าวขอบคุณ

แต่เธอกินลงที่ไหนกัน? ซื้อแค่น้ำแร่ให้ตัวเองขวดหนึ่ง ในตอนที่หยิบโทรศัพท์จ่ายเงิน เบอร์ผมโทรศัพท์เมื่อครู่กลับโทรกลับมา…….

เป็นฟู่เยี่ยนฉือ!

สวี่ชิงฮวนกดปุ่มรับสายทันที , “ฟู่เหยี่ยน...”

“สวัสดีค่ะ ไม่ทราบว่าใครคะ?”