บทที่ 11 ประธานฟู่เป็นคนดี

สวี่ชิงฮวนคิดว่านี่มันชักจะเร็วเกินไป แต่ในตอนนี้เขาพูดแบบไหนก็คงต้องเป็นอย่างนั้น ตัวเองมีสิทธิ์ที่จะพูดแทรกได้ซะที่ไหนกัน

เพราะเสื้อผ้าที่คลุมเรือนร่างของฟู่เยี่ยนฉือรวมกับกลิ่นควันบุหรี่อ่อน ๆ ที่ลอยออกมากระทบจมูกของเธอ ทำให้สวี่ชิงฮวนรู้สึกจิตใจสงบขึ้นมา

อาจเป็นเพราะความรู้สึกกดดันจากเมื่อซักครู่ได้ผ่อนคลายลงบ้างแล้ว ท้องของเธอก็ได้ส่งเสียงร้องออกมาไม่ดูเวล่ำเวลา

สวี่ชิงฮวนรู้สึกอายขึ้นมาในทันที จึงค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นอย่างเขิน ๆ!

“ยังไม่ได้กินข้าวหรอ?”

“กินแล้วค่ะ” เธอทำตัวไม่ถูกจริง ๆ และไม่อยากจะสานต่อบทสนทนานี้

ฟู่เยี่ยนฉือก็ไม่ได้อะไรถามต่อ ทำเพียงแค่ยกข้อมือขึ้นแล้วดูจอนาฬิกา “ผมจัดการให้แม่ของคุณไปพักที่ห้องผู้ป่วยวีไอพีแล้ว มีเจ้าหน้าที่ดูแลโดยเฉพาะ ถ้าท่านฟื้นแล้วเดี๋ยวคุณหมอก็คงจะแจ้งคุณเอง ตอนนี้คุณมากับผมก่อนเถอะ”

สวี่ชิงฮวนชะงัก “ไป...จะไปไหนคะ?”

“กินข้าวไง”

“......ฉันกินแล้วจริง ๆ นะคะ!”

เขาเม้มริมฝีปาก ในความปกติของใบหน้าอันหล่อเหลาที่ดูเมินเฉยผิดแปลกมนุษย์มนานั้น เผยความอ่อนโยนออกมาอยู่บ้าง “ไปกินเป็นเพื่อนผม”

สวี่ชิงฮวนไม่กล้าขัดขึ้นมาอีกครั้ง จึงได้พยักหน้าไป “ได้ค่ะ”

เห็นฟู่เยี่ยนฉือหันกลับหลังเดินนำหน้าไป เธอลังเลอยู่สักพักนึกถึงได้เดินตามไป

นี่ดูเหมือนว่าตัวเอง......กำลังหาเสี่ยเลี้ยงอยู่เลยรึไง? การมีที่พึ่งที่แท้ก็เป็นความรู้สึกแบบนี้เองสินะ

……

ขณะที่ตามฟู่เยี่ยนฉือขึ้นรถของเขาไป สวี่ชิงฮวนก็ก้มมองไปที่รองเท้าของตัวเองอยู่ตลอดเวลา จนกระทั่งมีเสียงลมหายใจอยู่ข้าง ๆ เธอถึงได้ทอดสายตามองไปที่คนข้าง ๆ อย่างระมัดระวัง

ดูเหมือนเขาจะเหนื่อยมากเลย พิงเบาะหลับไปซะแล้ว

แสงที่สาดจากนอกหน้าต่างรถ ทำให้เห็นขนตาหนาทึบนั่นของเขาตกลงมา องค์ประกอบทั้งใบหน้าดูดีและล้ำลึก กรอบหน้าคมชัดมากซะจนทำให้เธอรู้สึกถึงการกดดัน ถึงแม้ว่าเขากำลังจะหลับอยู่ก็ตาม

นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่สวี่ชิงฮวนมองดูเขาตอนหลับ

เธอยังคงจำสมัยมัธยมต้นของตัวเองได้ เพราะต้องทำงานหาเงินเลยกลับไปเข้าเรียนสายอยู่เสมอ ครูสงสารเธอ จึงปล่อยให้เธออยู่ทบทวนบทเรียนเองในช่วงเย็นและสอนพิเศษให้เธอฟรี

ในช่วงเวลานั้น ฟู่เยี่ยนฉือที่เป็นเพื่อนร่วมโต๊ะเหมือนกับว่าที่บ้านจะเกิดเรื่องขึ้น เพราะงั้นหลังจากหมดคาบ ทบทวนบทเรียนเองในช่วงเย็น เขาเลยยังจะไม่กลับบ้านในทันที

แต่เขาไม่ต้องเรียน ก็แค่นอนคว่ำหน้าฟุบกับโต๊ะ รอรถของครอบครัวมารับกลับบ้านก็เท่านั้น

สวี่ชิงฮวนยังจำฟู่เยี่ยนฉือในเวลานั้นได้ ที่มักจะชอบสวมชุดบาสไว้ข้างในและสวมชุดนักเรียนทับไว้ข้างนอก ดวงตาอันสดใส ผมตัดสั้นที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายความเป็นเด็กวัยรุ่น ไม่เพียงแต่โตมาจะหล่อเหลาเท่านั้น แถมยังสูงและมีผลการเรียนเป็นที่หนึ่งของโรงเรียนอีกด้วย

เฮ้อ จดหมายรักที่มีคนเอามาส่งให้เขาเต็มจนยัดไม่เข้า แถมบางฉบับก็ส่งผิดไปที่โต๊ะของตัวเธอเองอีก

คิดไม่ถึงเลยว่าการเวลาที่วนเวียนมาตั้งหลายปี จะทำให้ตัวเองกับฟู่เยี่ยนฉือต้องมาผูกสัมพันธ์กัน จนกระทั่งต้องมาจดทะเบียนสมรสกันในวันพรุ่งนี้!

แน่นอนว่า สวี่ชิงฮวนรู้ชัดว่าการแต่งงานครั้งนี้ไม่ได้มีความรู้สึกมาเกี่ยวข้อง เพียงเขาต้องการเอามาเป็นข้ออ้างอะไรสักอย่าง

เมื่อคล้อยผ่านถนนที่เจริญที่สุดในเมืองเป่ยเจิ้น ในที่สุดรถก็มาหยุดอยู่หน้าร้านอาหารที่ไม่ค่อยสะดุดตาร้านหนึ่ง

ฟู่เยี่ยนฉือค่อย ๆ ลืมตาขึ้น สวี่ชิงฮวนถึงได้รีบคืนสายตากลับมา

เขาก้าวขายาว ๆ ลงจากรถก่อน จากนั้นโทรศัพท์มือถือก็ส่งเสียงดังขึ้น คาดว่าน่าจะเป็นเรื่องงาน

สวี่ชิงฮวนที่อยู่ด้านหลังในนาทีนี้ก็ไม่รู้ว่าควรจะตามลงไปรึปล่าว พอเงยหน้าขึ้น ก็สบเข้ากับสายตาของผู้ช่วยที่ติดตามมาขับรถให้

“คุณสวี่ครับ ผมคือคนที่โทรศัพท์กลับไปหาคุณเมื่อกี้เองครับ”

เธอยิ้มแบบเกร็ง ๆ เล็กน้อย “อ๋อ! ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ.....”

“เป็นหน้าที่ผมอยู่แล้วครับ! ตอนนั้นประธานฟู่กำลังประชุมอยู่ หลังจากที่ผมแจ้งให้ท่านทราบ ท่านก็รีบโทรกลับไป แต่ก็ไม่มีใครรับ ถึงได้รีบไปโรงพยาบาลในทันที!”

“.......”

สวี่ชิงฮวนมองการอธิบายที่ดูประจบเล็กน้อยจากสายตาของผู้ช่วยออก

ดูเขาจะเข้าใจในความสัมพันธ์ของตัวเองกับฟู่เยี่ยนฉือผิดไปมาก คิดว่าตัวเองสำคัญกับเขามาก!

ไม่รู้ว่าควรจะต่อบทสนทนายังไง กลั้นใจอยู่นาน สวี่ชิงฮวนก็ยิ้มเขิน ๆ และเอ่ยขึ้นมาว่า “อื้ม ประธานฟู่เขาเป็นคนดีค่ะ”