chapter 13

โอ๊ย! ไอ้ผู้ชายหน้าหม้อ ไอ้คนบ้ากาม เห็นผู้หญิงเป็นไม่ได้ จะต้องหาเรื่องแต๊ะอั๋งและลวนลามอยู่ตลอดเวลา คอยดูฤทธิ์แม่แพรพนัสบ้างเถอะ จะเอาให้เจ็บถึงกระดองใจ ใบหน้าเขียวปั๊ดเป็นกบเลยคอยดู

ใบหน้าขาวสวยยังคงแย้มยิ้มหวานเชื่อมและเบี่ยงหลบจนปลายจมูกโด่งไถลไปถูกเส้นผมแทน มือเล็กค่อยๆ เคลื่อนขึ้นไปโอบรอบบ่ากว้างและทำตัวอ่อนระทวยเหมือนกับขี้ผึ้งโดนลนไฟ

ถึงแม้จะกล้าและแกร่งเหมือนชายอกสามศอกคนหนึ่ง เพราะผ่านร้อนผ่านหนาวและผ่านเรื่องร้ายมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน แต่น้อยครั้งที่ได้อยู่ใกล้ชิดกับชายหนุ่มซึ่งแข็งแกร่งไปทั้งเนื้อทั้งตัวแบบนี้ เพราะในกลุ่มเพื่อนๆ ส่วนใหญ่จะเป็นพวกผอมกะหร่องกะแหร่ง ปากเสียจนเธอถึงกับต้องส่ายศีรษะอย่างรำคาญปนระอิดระอาใจ หรือถ้าหุ่นดีหน่อยส่วนใหญ่ก็มีคนจับจองห้องใจไปหมดแล้ว

“อือ...ปล่อยฉันนะ” กายบอบบางสั่นสะท้านไหว หัวใจดวงน้อยเต้นแรงและเร็ว ปลายมือปลายเท้าเย็นเหมือนกับมีน้ำแข็งเคลือบอยู่ ความกลัวเล็กๆ พุ่งจากหัวใจสู่สมอง ถ้าหากชายคนนี้รู้ว่าเธอกำลังจะทำอะไร มีหวังเขาจะต้องจับทางได้และหาทางเอาคืนจนเธอนั่นแหละจะเสียท่า แต่ถึงจะเป็นอย่างนั้นแพรพนัสก็ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนมาเอารัดเอาเปรียบได้

ปลายเท้าเล็กเขย่งขึ้นเล็กน้อย ปลายนิ้วเล็กๆ ลากไล้ลำคอแกร่งอย่างแผ่วเบาสลับซอกซอนไปพัวพันดึงทึ้งเส้นผมหนานุ่ม ศีรษะทุยแหงนหงายไปด้านหลังเล็กน้อย ดวงตากลมโตเป็นประกายหวานฉ่ำแต่ซ่อนนัยเปรี้ยวและเพลิงไฟเอาไว้ ริมฝีปากบางอิ่มเต็มเผยยิ้มจนเห็นฟันซี่เล็กๆ เคลื่อนขึ้นไปอย่างเชื่องช้าเหมือนกับกำลังจะมอบจุมพิตให้กับชายหนุ่ม แต่แล้ว...

ปึก!! เข่าเล็กยกขึ้นอย่างเชื่องช้าแต่ทว่าหนักแน่น เด็ดเดี่ยวและตรงจุดเป้าหมาย ก่อนจะถอยออกไปยืนยิ้มๆ อยู่ใกล้ๆ กับกระจกแก้ว ดวงตากลมโตไม่คลาดจากเทพกานต์ ส่วนมือก็ควานหากระเป๋าซึ่งจำได้ว่าวางอยู่ไม่ไกล

“โอ้ย!!”

ร่างหนาใหญ่ทรุดลงกองกับพื้นห้องอย่างรวดเร็ว เจ็บและจุกจนหน้าเขียวหน้าเหลืองสลับแดงคล้ำ ลมหายใจหอบแรงและเร็ว มือใหญ่ยกขึ้นชี้ใส่ร่างสูงโปร่งที่ถอยไปยืนวางสะโพกบนขอบเก้าอี้ สองมือเล็กสอดไขว้และประสานกันที่ระหว่างอก ใบหน้าแย้มยิ้มจนตาพราวระยับและสะใจกับภาพที่ได้เห็น

“นี่เธอ...” มือใหญ่ยกขึ้นชี้หน้าแม่นักร้องสาวที่ยิ้มหวาน ดวงตากลมโตเป็นประกายระยิบระยับด้วยความเจ็บใจ

“ขา...เรียกฉันทำไมคะ?” นลินตอบเสียงหวานใส คิ้วคมเข้มเลิกขึ้นสูง

‘อย่างนายเจ็บแค่นี้มันยังน้อยนิดนายเทพ มันจะต้องโดนอีกสักหน่อย จะได้รู้เสียบ้างว่าไม่ควรดูถูกเพศแม่’

“รู้เอาไว้นะคุณ ผู้หญิงทำงานกลางคืนอย่างฉัน มันต้องมีหนามแหลมคอยปกป้องตัวเอง มีเขี้ยวเล็บไว้คอยขับไล่และป้องกันไม่ให้สุนัขจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์บางตัวเอารัดเอาเปรียบ แบบว่าผู้ชายบางคนไว้ใจไม่ได้ เลวยิ่งกว่าสัตว์สี่เท้าบางตัวเสียอีก หลอกฟันจนสาแก่ใจแล้วทิ้งขว้างเหมือนหมาข้างถนนตัวหนึ่ง”

หญิงสาวจิกกัดด้วยคำพูดเจ็บๆ ที่ไม่รู้ว่าจะเข้าไปในกะโหลกหนาๆ ของชายหนุ่มคนนี้บ้างหรือเปล่า แต่ก็ช่างเถอะ เพราะยังไงเสียเกมนี้ก็ยังไม่จบง่ายๆ ระหว่างเธอกับเทพกานต์ยังจะมีเรื่องให้ต้องรบรากันอีกเยอะ แต่ไม่รู้ว่าชายหนุ่มจะสู้ไหวหรือเปล่านะ

มือบางหยิบกระเป๋าและล้วงเข้าไปเอาสนับมือมาจับไว้มั่น พร้อมเดินก้าวไปหาร่างหนาที่ขดตัวงออยู่เบื้องหน้าและอัดเข้าไปกึ่งกลางท้องแข็งแกร่งแรงๆ อีกสองสามครั้งเต็มๆ แรงจนได้ยินเสียงดังปึกๆ

แม้เจ็บแต่เทพกานต์ก็จำต้องกัดฟันทน ไม่ยอมส่งเสียงออกมาให้แม่นักร้องตัวแสบได้ยิน พร้อมกับเรียกคืนสติให้กลับมาโดยไว เพื่อเอาคืนให้หญิงสาวต้องเจ็บและจำเขาไปอีกนาน

“เจ็บหรือคะคุณ...เอ๋...” หญิงสาวแกล้งถามเสียงหวานๆ และเย้ายวน มือเล็กเรียวข้างหนึ่งกอบกำคอเสื้อตัวใหญ่ไว้จนแน่น ในดวงตากลมโตเบิกกว้างเต็มไปด้วยรอยยิ้มอย่างสาสมและสะใจ เยาะเย้ยเยาะหยัน มือที่จับสนับมือไว้มั่นตบไปบนใบหน้าคมคร้ามเหมือนกำลังหยอกล้อด้วยความสนุกสนาน แต่ในหัวใจก็ยังคงมีสั่นไหวและหวาดกลัวอยู่บ้างเหมือนกัน แต่ก็ต้องรีบกลบมันทิ้งไป

“อย่าสงสัยให้มันมากไปเลยค่ะ เพราะคุณไม่รู้จักฉันแน่นอน แต่ฉันจำได้ไม่มีวันลืมเลยว่าคุณชื่อ...เทพกานต์ อรุณสนิทชัยวงศ์ ไอ้ผู้ชายเฮ็งซวยที่เห็นผู้หญิงเป็นเพียงแค่เสื้อผ้าประดับนอกกาย ที่คุณอารมณ์เปล่าเปลี่ยวและอยากขึ้นมาเมื่อไหร่ก็หยิบมาสวมใส่ แต่เมื่อไม่ต้องการก็โละทิ้งลงถังขยะ”

แวบหนึ่งที่เทพกานต์ได้แต่สงสัยว่าหญิงสาวคนนี้รู้จักชื่อเสียงเรียงนามเขาได้อย่างไรกัน แต่ทว่าความเจ็บปวดที่ได้รับก็ดึงเอาสติไปได้เกือบจะหมด เหงื่อกาฬเม็ดใหญ่ผุดขึ้นตามบนใบหน้าคมคร้าม ไม่รู้ว่าเทพกานต์น้อยของเขาจะเป็นอย่างไรบ้าง เพราะเมื่อครู่นี้มันโดนเข้าเต็มๆ และจังๆ เสียด้วย เจ็บจนหน้าแดงหน้าเขียว หายใจติดขัดไปหมด

นลินส่งรอยยิ้มหวานๆ แม้จะจับคอเสื้อตัวใหญ่ไว้มั่นก็จริง แต่ยังสามารถยื่นปลายนิ้วไปลากไล้ผิวกายหนาและสากระคายเหมือนกับผีเสื้อโบยบินเสาะหาน้ำหวานจากเกสรดอกไม้

“ไม่ต้องตกกะใจไปหรอกค่ะคุณเทพกานต์ การที่ฉันรู้จักคุณไม่ใช่เรื่องแปลกเลยสักนิด เพราะตามหน้านิตยสารกับหน้าหนังสือพิมพ์ที่ผู้ชายนิสัยเสียอย่างคุณขยันควงสาวๆ มากหน้าหลายตามันขึ้นอยู่ทุกวี่ทุกวันไงคะ”

นลินลุกขึ้นยืนแต่คนที่กำลังเจ็บอยู่กลับไม่ยอม แขนใหญ่คว้าหมับเข้าที่สะเอวเล็กคอด ดึงแรงๆ จนร่างโปร่งบางเข้ามาแนบชิด ไม่เพียงแค่นั้นชายหนุ่มยังทิ้งตัวลงนอนราบไปกับพื้นห้องโดยมีแม่นักร้องสาวตัวแสบนอนอยู่เบื้องล่าง

“ปล่อยฉันนะนายเทพกานต์ หรือว่านายยังอยากจะเจ็บตัวอีก”

เทพกานต์หัวเราะในลำคอ ถึงแม้ทางกายจะยังเจ็บอยู่ แต่ตอนนี้สมองมันก็กลับเข้าที่เข้าทางเรียบร้อยแล้วและกำลังหมุนวนหาทางเอาคืนแม่ตัวร้ายนี้ให้รู้เสียบ้างว่ากำลังเล่นอยู่กับใคร มือใหญ่จับมือเล็กเรียวและดึงเอาอาวุธที่ทำร้ายเขาจนเจ็บจนช้ำโยนทิ้งไปไกลๆ

ใบหน้าคมคร้ามซบซุกกับซอกคอและบ่ากว้าง “ก็เอาซิแม่ตัวแสบ ฉันอยากรู้เหมือนกันว่าถ้าอยู่ในลักษณะนี้เธอจะทำร้ายฉันได้ยังไง”

หึ...รู้ฤทธิ์ฉันน้อยไปเสียแล้วนายเทพกานต์ แวบหนึ่งที่บนวงหน้าและประกายในดวงตากลมโตเป็นประกายเกรี้ยวกราดและหวาดกลัวก่อนจะจางหายไปอย่างรวดเร็ว เหลือเพียงแค่ความเขินอายและประหม่า สองมือเล็กที่ยกขึ้นยันหน้าอกกว้างในคราแรกเคลื่อนไหวอย่างแผ่วเบาและนุ่มนวล