เข้าสู่ระบบแชร์
6. จริงหรือ?
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-12 15:21:32ขณะที่นั่งรอโจ๊ก หวังกุยหลันสังเกตเห็นผื่นแดงบนผิวของเด็กหนุ่ม
"เจ้าเป็นโรคผิวหนังหรือ?" นางถามอย่างเป็นห่วง
เด็กชายพยักหน้า "ใช่ขอรับ มันคันและเจ็บมาก"
หวังกุยหลันครุ่นคิด 'นี่อาจเป็นโอกาสที่ข้าจะได้ใช้ความรู้ทางการแพทย์สมัยใหม่ช่วยเหลือคน'
"หลังจากกินโจ๊กแล้ว เจ้าไปที่บ้านข้านะ ข้าจะลองรักษาโรคผิวหนังให้เจ้า"
เด็กชายยิ้มกว้าง "จริงหรือขอรับ? ขอบคุณมากเลย คุณหนู!"
ขณะที่ทั้งสองกำลังกินโจ๊ก หวังกุยหลันก็รู้สึกเหมือนมีใครกำลังจ้องมองอยู่ นางหันไปมองรอบๆ แต่ไม่เห็นใครที่น่าสงสัย
'แปลกจัง' นางคิด 'รู้สึกเหมือนมีคนแอบดูเราอยู่... หรือว่าจะคิดไปเองนะ?'
หวังกุยหลันพาเด็กหนุ่มขอทานกลับมาที่ห้องตรวจของนาง เขามองรอบห้องด้วยความตื่นตาตื่นใจ
"นั่งลงตรงนี้นะ" หวังกุยหลันชี้ไปที่เก้าอี้ไม้ "ข้าชื่อหวังกุยหลัน แล้วเจ้าล่ะชื่ออะไร?"
"ข้าชื่อเสี่ยวหู (หนูน้อย) ขอรับ" เด็กหนุ่มตอบเสียงเบา
หวังกุยหลันยิ้ม "ชื่อน่ารักดีนะ เสี่ยวหู ตอนนี้ข้าจะตรวจดูผิวหนังของเจ้า"
นางเริ่มสำรวจผื่นแดงบนผิวของชายหนุ่ม พลางคิดหนัก 'ดูเหมือนจะเป็นโรคผิวหนังอักเสบ... แต่จะรักษาอย่างไรดีล่ะ?'
หญิงสาวครุ่นคิด หากเป็นโลกที่จากมา ตรวจเลือดหาสาเหตุได้ การรักษาก็ทำไปตามขั้นตอนนี้ แต่ตอนนี้...
"เอาล่ะ ข้าจะใช้วิธีพิเศษรักษาเจ้า"
"วิธีพิเศษหรือขอรับ?" เสี่ยวหูทำตาโต
"ใช่แล้ว" หวังกุยหลันพยักหน้า " น้ำส้มสายชูผสมน้ำผึ้ง!"
"น้ำส้มสายชูกับน้ำผึ้งหรือ?" เสี่ยวหูทำหน้างง "แต่มันเหนียวและเปรี้ยวนะขอรับ"
"ใช่แล้ว!" หวังกุยหลันตอบอย่างกระตือรือร้น "น้ำส้มสายชูจะช่วยฆ่าเชื้อ ส่วนน้ำผึ้งจะช่วยให้ความชุ่มชื้นและสมานแผล"
นางรีบผสมน้ำส้มสายชูกับน้ำผึ้งในชามเล็ก แล้วทาลงบนผิวของเสี่ยวหู
"โอ๊ย! มันแสบ!" เสี่ยวหูร้องลั่น
"อดทนหน่อยนะ" หวังกุยหลันปลอบ "นี่เป็นส่วนหนึ่งของการรักษา"
ขณะที่กำลังทายา จู่ๆ ประตูห้องก็เปิดผางออก
"พี่สาว! ข้าได้ยินเสียงเด็กร้อง เกิดอะไร..." หวังจูหรันชะงักกลางคำ เมื่อเห็นภาพตรงหน้า
หวังกุยหลันยืนนิ่ง มือถือชามน้ำส้มสายชูผสมน้ำผึ้ง ส่วนเสี่ยวหูนั่งหน้าเหยเก หยดน้ำตาคลอ
"นี่... นี่มันอะไรกัน?" หวังจูหรันถามอย่างงุนงง
" ข้ากำลังรักษาโรคผิวหนังให้เสี่ยวหูน่ะ" หวังกุยหลันตอบด้วยความมั่นใจ หวังจูหรันเดินเข้ามาดูใกล้ๆ แล้วจามออกมาดังลั่น
"อะไรกัน? กลิ่นเปรี้ยวจัง! นี่พี่สาวใช้น้ำส้มสายชูรักษาโรคหรือ?"
"ใช่... แล้วก็ผสมน้ำผึ้งด้วย" หวังกุยหลันตอบเสียงอ่อย
หวังจูหรันหัวเราะลั่น "ฮ่า ฮ่า ฮ่า! พี่สาว ท่านนี่ช่างแปลกประหลาดทุกวัน วันก่อนก็ใช้น้ำเกลือรักษาสิว วันนี้ก็ใช้น้ำส้มสายชูรักษาโรคผิวหนัง ต่อไปจะใช้อะไรอีก? น้ำปลารักษาไข้หวัดหรือ?"
หวังกุยหลันหน้าแดงก่ำด้วยความโมโห พูดไปก็คงไม่รู้ น้ำส้มสายชู โครงสร้างทางเคมี CH3COOH กรดน้ำส้ม Acetic acid มีรสเปรี้ยว ช่วยเพิ่มประจุบวกให้กับร่างกาย ทำให้แร่ธาตุต่างดูดซึมเข้าสูร่างกายได้โดยตรง และช่วยเชื่อมนำกระแสประสาทในร่างกายช่วยกระคุ้น ระบบภูมิคุ้มกันของร่างกายช่วยปรับความสมดุลความเป็นกรดด่างในร่างกายได้ดี เธอเคยไปออกค่ายแพทย์อาสาแม้จะยังเป็นนักศึกษาแพทย์แต่ก็ได้เรียนรู้การรักษาด้วยสิ่งที่มี
"โอ้! สมแล้วที่เป็นหมอเซียน" หวังจูหรันพูดเสียงเย้ยหยัน "แต่ระวังด้วยนะ เดี๋ยวคนไข้จะกลายเป็นส้มดองไปซะก่อน"
ทั้งสามคนเงียบกันไปชั่วครู่ ก่อนที่เสี่ยวหูจะพูดขึ้นเบาๆ "คุณหนูขอรับ ข้ารู้สึกว่าอาการคันดีขึ้นแล้วนะขอรับ"
หวังกุยหลันและหวังจูหรันหันไปมองเด็กชายอย่างตกตะลึง
"จริงหรือ?" ทั้งสองถามพร้อมกัน
เสี่ยวหูพยักหน้า "ใช่ขอรับ มันเย็นๆ สบายขึ้นเยอะเลย"
หวังกุยหลันยิ้มกว้าง "เห็นหรือไม่ วิธีของข้าได้ผล!"
หวังจูหรันส่ายหน้า "พี่สาว ท่านนี่มีดวงชะตาแปลกเสียจริง ทำอะไรก็ดูจะสำเร็จได้อย่างไม่น่าเชื่อ"
ขณะนั้นเอง เสียงฝีเท้าก็ดังมาจากนอกห้อง ตามด้วยเสียงทุ้มของชายหนุ่ม
"คุณหนูกุยหลัน ข้ามีเรื่องจะ..." เจียงไห่ถังชะงักกลางคำเมื่อเห็นภาพตรงหน้า ทั้งสี่คนมองหน้ากันไปมา บรรยากาศในห้องเต็มไปด้วยความอึดอัด
"มีอะไรหรือ คุณชายเจียง?" หวังกุยหลันพูดเสียงราบเรียบ
เจียงไห่ถังกระแอมเบาๆ "ข้าแค่จะมาบอกว่า... วิธีนอนที่ท่านแนะนำได้ผลดีมาก ข้าไม่กรนแล้ว"
หวังจูหรันหันขวับไปมองคู่หมั้นของตน "อะไรนะ? ท่านกรนด้วยหรือ?"
เจียงไห่ถังหน้าแดงก่ำ "อา... ใช่ขอรับ"
หวังจูหรันหันมามองพี่สาว "พี่สาว ท่านพูดความจริงสินะ?"
หวังกุยหลันพยักหน้ารับ "ใช่... ข้าบอกแล้วไงว่าไม่ได้โกหก"
หวังกุยหลันถอนหายใจโล่งอก คิดในใจ ' ข้ารอดตายอีกครั้งแล้ว' หลังจากเหตุการณ์วุ่นวายในห้องตรวจ ทุกคนก็แยกย้ายกันไป เหลือเพียงหวังกุยหลันกับเสี่ยวหู
"เอาล่ะ เสี่ยวหู" หวังกุยหลันพูดพลางยิ้ม "เจ้ารู้สึกดีขึ้นแล้วใช่หรือไม่?"
เสี่ยวหูพยักหน้า "ใช่ขอรับ คุณหนู ข้ารู้สึกดีขึ้นมาก ขอบคุณท่านมากๆ เลยนะขอรับ"
ขณะที่หวังกุยหลันกำลังจะพูดอะไรต่อ จู่ๆ เสี่ยวหูก็ลุกขึ้นยืน ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปโดยสิ้นเชิง
"คุณหนูกุยหลัน" เสี่ยวหูพูดด้วยน้ำเสียงที่เปลี่ยนไป ทุ้มและนุ่มนวลกว่าเดิม "ข้ามีเรื่องจะบอกท่าน"
บทล่าสุด
หัวจะปวด...แพทย์ฝึกหัดทะลุมิติไปเป็นหมอเทวดา 19. บทส่งท้าย
“ผมไม่รู้” เขาส่ายหน้าไปมา “ผมเปิดหนังสือเล่มนี้ไม่รู้กี่ร้อยครั้งก็ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง บางทีอาจเป็นคุณที่ต้องเปิดมัน”“ฉัน...”“ถ้าคุณอยากกลับนะ” เขาถอนหายใจเบาๆ “ได้ยินว่าคุณกับคู่หมั้นของน้องสาว...”“ไม่ใช่เสียหน่อย” หญิงสาวแยกเขี้ยวใส่ “นั้นมันเรื่องของเจ้าของร่างนี้ต่างหาก”“ผมไม่รู้ว่าเราจะกลับไปได้ไหม แต่ก็อยากลองดู” โอวหยางฮุ่ยค่อยยิ้มออกมาได้ “แต่เราต้องทิ้งทุกอย่างที่นี่กลับไปในปี2025”หญิงสาวกวาดตามองโดยรอบแล้วคลี่ยิ้มออกมา “ฉันคิดว่า...ฉันเข้าใจที่คุณปู่อยากให้ฉันสานต่อแพทย์แผนจีนแล้ว ท่านอยากให้ฉันเป็นหมอที่ดี บางทีนี่อาจเป็นเหตุผลที่ฉันมาที่นี่”“ถ้าคุณไม่มีอะไรติดค้างที่นี่...เราลองเปิดตำราเล่มนั้นดูไหม ถ้าได้กลับก็ดี ไม่ได้กลับก็ไม่เป็นไร ถึงยังไงอยู่ในร่างโอวหยางฮุ่ยก็ไม่ได้แย่”หวังกุยหลันหัวเราะออกมา เธอผ่อนคลายลงมากแล้วก็เพิ่งนึกได้ว่าจับมือเขาอยู่จึงดึงมือตัวเองออกมา“ร่างนี้ก็ไม่ได้แย่ แต่อยากกลับบ้านมากกว่า”“ไม่ต้องห่วงนะ ถ้า...ถ้ากลับไม่ได้ ผมก็อยู่เป็นเพื่อนคุณ”“คุณไม่โกรธฉันเหรอที่ต้องมาติดแหงกในโลกนี้เพราะฉัน”เขายักไหล่แล้วส่งยิ้มทะเล้น “ก็มาแล้วจะให้
หัวจะปวด...แพทย์ฝึกหัดทะลุมิติไปเป็นหมอเทวดา 18.ความจริงที่ถูกเปิดเผย
“คุณชาย....ท่านเป็นใครกันแน่ เหตุใดข้าพบท่านบ่อยเหลือเกิน ท่านคงว่างงานมากสินะ”ชายหนุ่มหัวเราะร่วนอารมณ์ดี สตรีนางนี้ไม่เหมือนผู้ใดจริงๆ สมแล้วที่...เป็นที่หมายตาและ... "หากข้าบอกว่า...ข้าไม่ใช่คนธรรมดาล่ะ?"นางจ้องหน้าเขาแล้วฉีกยิ้มยียวน “แล้วถ้าข้าบอกว่าข้าไม่ใช่คนธรรมดาล่ะ”‘เพราะข้าเองก็ทะลุมิติมาจากปีค.ศ.2025’“หรือท่านเจ็บป่วยเป็นโรคประหลาดหรือโรคที่พูดกับผู้อื่นไม่ได้” นางกวาดตามองชายตรงหน้า เขารูปร่างสูงใหญ่สวมชุดเรียบๆ แต่ตัดเย็บประณีตสีเข้ม นางเพิ่งสังเกตว่าชายผู้นี้ก็มีใบหน้าหล่อเหลาไม่น้อย ถ้าเป็นยุคปัจจุบันคนผู้นี้ก็เป็นดารานักแสดงได้สบายๆเลยทีเดียว“เหตุใดเจ้าคิดเช่นนั้น”“ท่านมาทดสอบข้าหลายครั้งแล้วมิใช่รึ” นางเบ้ปากใส่ “คนป่วยที่รักษายากที่สุดก็คือคนป่วยที่ไม่ยอมรับว่าตัวเองป่วย”โอวหยางฮุ่ยกระแอมไอ “หากเจ้ารู้แล้ว เจ้าจะลองรักษาข้าดูหรือไม่”“ข้าไม่ได้ตรวจร่างกายท่าน ไม่ทราบอาการ จะรู้ได้อย่างไรว่ารักษาได้หรือไม่” คราวนี้นางตอบจริงจัง“เช่นนั้น พรุ่งนี้ข้าจะให้รถม้าไปรับคุณหนูมาที่จวนของข้า”“ได้ ข้าจะรอ”รถม้าเรียบหรูประเมินด้วยสายตาก็รู้ว่าเป็นรถม้าชั้นดี หวังกุ
หัวจะปวด...แพทย์ฝึกหัดทะลุมิติไปเป็นหมอเทวดา 17. อับอาย
หลิวเสี่ยวเฟยเชิดหน้า "แน่นอน ข้าเป็นถึงบุตรสาวของอดีตหมอหลวง ไม่เหมือนใครบางคนที่โชคดีได้ตำแหน่งมาแบบไม่น่าเชื่อ"บรรยากาศรอบข้างเริ่มตึงเครียด ทุกคนต่างหันมามองการเผชิญหน้าของสองสาวโอวหยางฮุ่ยยิ้มมุมปาก "คุณหนูหลิว ข้าว่าท่านอิจฉาความสามารถของคุณหนูกุยหลันหรือไม่?"หลิวเสี่ยวเฟยหน้าแดงก่ำ "อิจฉา? ฮึ! ข้าแค่สงสัยว่านางใช้เล่ห์เหลี่ยมอะไรถึงได้ชนะการแข่งขัน"หวังกุยหลันกำลังจะตอบโต้ แต่จู่ๆ ก็มีเสียงกรีดร้องดังขึ้น"กรี๊ด! งูงู!"เสียงของสตรีผู้หนึ่งดังลั่นทุกคนหันไปมอง เห็นงูเขียวตัวใหญ่เลื้อยอยู่บนพื้น มุ่งหน้ามาทางกลุ่มของหวังกุยหลัน"ช่วยด้วย!" หลิวเสี่ยวเฟยร้องเสียงหลง พยายามปีนขึ้นไปยืนบนโต๊ะใกล้ๆ แต่โต๊ะนั้นเป็นโต๊ะวางขนม พอหลิวเสี่ยวเฟยกระโดดขึ้นไป มันก็พังครืนลงมา ทำให้ขนมและน้ำชากระเด็นเปรอะเปื้อนไปทั่ว โดยเฉพาะบนร่างของหญิงผู้ก่อเหตุอย่างคุณหนูหลิว หวังกุยหลันมองเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยความตกใจ แต่แล้วนางก็สังเกตเห็นบางอย่าง"เดี๋ยวก่อน..." นางพูดเสียงดัง "นั่นไม่ใช่งูจริงนี่!"นางก้มลงหยิบ "งู" ตัวนั้นขึ้นมา มันเป็นแค่เชือกผ้าไหมสีเขียวที่หลุดมาจากชุดของใครบางคน ทุกคนอ้าปากค้
หัวจะปวด...แพทย์ฝึกหัดทะลุมิติไปเป็นหมอเทวดา 16.งานเลี้ยงและการพบกันของคู่ปรับ
"ท่านรู้ได้อย่างไร?" หวังกุยหลันทวนคำ “หรือท่านเป็นคนทำ!”"หึ" โอวหยางฮุ่ยเบ้ปากแล้วยกมือขึ้นกอดอก "เรื่องแค่นี้ไม่ต้องถึงมือข้าหรอก"หวังกุยหลันขมวดคิ้ว "อุบัติเหตุ?"โอวหยางฮุ่ยยิ้มกริ่ม "ย่อมเป็นเช่นนั้น "หวังกุยหลันคร้านจะพูดจากับเขาอีก นางหันไปสนใจคนเจ็บอ้าตรวจจนมั่นใจว่าไม่มีส่วนใดแตกหักหรือบอบช้ำภายใน“เจ้ารู้หรือไม่ว่าชายหญิงไม่ควรแตะเนื้อต้องตัว” โอวหยางฮุ่ยเอ่ยขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม“ข้าเป็นหมอ จะไม่ให้แตะเนื้อต้องตัวได้อย่างไร” นางเลิกคิ้วเป็นท้าทายแล้วหันไปเขียนเทียบยาให้คนเจ็บที่ได้สติแล้ว“น่าสนใจ” ชายหนุ่มพูดแล้วเดินเข้าไปใกล้ หวังกุยหลันขยับตัวถอยห่างทำให้บุรุษหนุ่มเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม นางกลับเชิดใบหน้าขึ้นแล้วเอ่ย“ท่านไม่รู้รึว่าชายหญิงไม่ควรแตะเนื้อต้องตัว”โอวหยางฮุ่ยหัวเราะลั่นไม่เคยมีสตรีใดกล้าต่อปากต่อคำเขาเช่นนี้มาก่อน "โลกนี้เต็มไปด้วยเรื่องประหลาด คุณหนูกุยหลัน ข้าชอบท่านมากจริงๆ"หญิงสาวได้อ้าปากค้างกับสิ่งที่ได้ยิน เขาพูดทิ้งไว้ไร้คำอธิบายแล้วก็หมุนตัวเดินปะปนกับชาวบ้านหายไปจากสายตานาง‘ประหลาด! เจ้านั้นแหละคนประหลาด!’แสงแดดยามเช้าส่องผ่านหน้าต่างห
หัวจะปวด...แพทย์ฝึกหัดทะลุมิติไปเป็นหมอเทวดา 15. เป็นหมอเทวดาช่างลำบากนัก
"หา!?" ลุงหลี่อุทาน "แต่ถ้าข้าไม่ดื่มเหล้า แล้วใครจะร้องเพลงให้ข้าฟังล่ะ?"หวังกุยหลันได้แต่ส่ายหน้า "ลุงหลี่..."บ่ายวันนั้น ขณะที่หวังกุยหลันกำลังจัดยาให้คนไข้คนสุดท้าย จู่ๆ ก็มีเสียงเอะอะดังมาจากด้านนอก"หลีกทาง! หลีกทางด้วย!" เสียงตะโกนดังขึ้นประตู โรงหมอเปิดผางออก เผยให้เห็นร่างของชายหนุ่มรูปงามในชุดขุนนาง"คุณชายเจียงไห่ถัง!" หวังกุยหลันอุทานด้วยความประหลาดใจเจียงไห่ถังเดินเข้ามาในโรงหมอสีหน้าดูกระวนกระวายใจ "คุณหนูกุยหลัน ข้ามีเรื่องด่วนต้องปรึกษาท่าน!"หวังกุยหลันรีบลุกขึ้น "มีอะไรหรือเจ้าคะ? ท่านดูไม่ค่อยสบายเลย"เจียงไห่ถังมองซ้ายมองขวา ก่อนจะกระซิบ "ข้า... ข้ามีปัญหาเรื่องการนอน"หวังกุยหลันเลิกคิ้ว "อาการนอนกรนของท่านกลับมาอีกหรือ?""ไม่ใช่!" เจียงไห่ถังส่ายหน้า "คราวนี้ข้า... ข้าฝันประหลาด""ฝันประหลาด?" หวังกุยหลันทวนคำ "ประหลาดอย่างไรหรือเจ้าคะ?"เจียงไห่ถังกลืนน้ำลายเอื๊อก "ข้าฝันว่าตัวเองกลายเป็นเป็ด แล้วว่ายน้ำอยู่ในทะเลเต้าหู้"หวังกุยหลันพยายามกลั้นขำ "แล้ว... แล้วมันเป็นปัญหาตรงไหนหรือเจ้าคะ?""ปัญหาคือ..." เจียงไห่ถังทำหน้าเครียด "พอข้าตื่นขึ้นมา ข้าก็อยากกินแต
หัวจะปวด...แพทย์ฝึกหัดทะลุมิติไปเป็นหมอเทวดา 14. งานเลี้ยงโกลาหล
หวังกุยหลันมองโอวหยางฮุ่ยด้วยความประหลาดใจ 'เขามาอยู่ตรงนี้ได้อย่างไรกัน?'"เอาล่ะ" ท่านเจ้าเมืองพูดขึ้น "มาจบพิธีมอบรางวัลกันเถอะ"แต่เมื่อเขาสวมหมวกกลับไป จู่ๆ ก็เกิดอาการคันศีรษะอย่างรุนแรง"โอ๊ย! มันคัน!" ท่านเจ้าเมืองร้องลั่น เกาศีรษะไปมาหวังกุยหลันรีบเข้าไปช่วย "ท่านเจ้าเมือง! ท่านต้องถอดหมวกออกก่อน!"ในที่สุด พิธีมอบรางวัลก็จบลงด้วยภาพของท่านเจ้าเมืองนั่งเกาหัวแปรงๆ หวังกุยหลันกำลังทายาให้ และโอวหยางฮุ่ยยืนอุ้มกบอยู่ข้างๆ ชาวบ้านได้แต่หัวเราะและปรบมือด้วยความขบขันหวังกุยหลันถอนหายใจ คิดในใจ ' นี่มันงานมอบรางวัลหรืองานละครตลกกันแน่?'หลังจากพิธีมอบรางวัลอันวุ่นวาย ท่านเจ้าเมืองได้จัดงานเลี้ยงฉลองชัยให้หวังกุยหลันที่จวนของท่าน บรรดาขุนนางและชาวบ้านชั้นสูงต่างมาร่วมงานกันอย่างคับคั่ง หวังกุยหลันยืนอยู่กลางห้องโถงใหญ่ สวมชุดผ้าไหมเนื้อดีสีแดงแสด แต่ใบหน้ายังคงมีรอยสีเขียวจางๆ"ขอแสดงความยินดีด้วย คุณหนูกุยหลัน!" แขกผู้หนึ่งเอ่ยทัก "ท่านสมควรได้รับตำแหน่งหมอหลวงเมืองจริง"หวังกุยหลันยิ้มเขินๆ "ขอบคุณมากเจ้าค่ะ ข้าจะพยายามทำหน้าที่ให้ดีที่สุด"ทันใดนั้น เสียงโวยวายก็ดังขึ้นจากโต๊
บางทีคุณอาจจะชอบ
ได้โอกาสอีกคราข้าไม่ขอเป็นอนุ
เสี่ยวชิงเทียน10.1K viewsพลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี
โม่เสียวชี่301.9K viewsมเหสีร้อยเล่ห์ของท่านผู้สำเร็จราชการแทน
เย่ว์เหมี่ยว195.1K viewsยอดหญิงแกร่งของเฟิงอ๋อง
หูเทียนเสี่ยว290.6K viewsกลับมาครั้งนี้ข้าขอทวงแค้น
วริษา1.1K viewsชาตินี้ ขอใช้ชีวิตในแบบง่าย ๆ
ประดับดิน11.9K viewsย้อนเวลามาเป็นแม่ค้าผลไม้
橙花3.5K viewsสุดทางยื้อ ไปเถิดข้าปล่อยมือท่านแล้ว
moonlight -mini1.9K views
