บทที่ 13 หึง 2

“เชียร์ๆ พี่ชาย น้องอยากได้เพื่อนไวน์มาเป็นพี่สะใภ้ใจจะขาด”

ร่างเพรียวบางสวมผ้ากันเปื้อนเป็นชุดประจำตัวไปเสียแล้ว หญิงสาวหาออร์เดอร์ครึ่งค่อนคืน แถมยังตื่นแต่เช้ามืด เธอทำงานหนักขึ้นเป็นสองเท่าเพราะต้องการเงิน ผู้เป็นน้องสาวได้แต่มองตาปริบๆ แต่ไม่กล้าแย้งอะไร สีหน้าของวันวิวาห์ดูหมองเศร้า เคร่งขรึมขึ้นอย่างน่าเป็นห่วง

เสียงกดกริ่งหน้าบ้านดังขึ้น วันวิวาห์เหลือบตาไปมอง ยังไม่ทันได้ลุกไป วันหวานก็ลุกไปเปิดประตูแทน พริมากับภามมานั่นเอง

“อ้าว! พรีม พี่ภาม มากันสองคนเลย มีอะไรหรือเปล่า”

“ฉันกับพี่ภามเป็นห่วงแกเรื่องคุณคลื่นน่ะ” พริมาว่าพลางเอื้อมไปแตะหลังมือเชิงให้กำลังใจ “เขากัดไม่ปล่อยจริงๆ เมื่อกี้ฉันเห็นเขานั่งอยู่ที่ร้านกาแฟน่ะ”

“คงรอรับน้องโซดาตอนบ่ายแน่ๆ” ภามเดาทางออก

“เขากำลังเล่นสงครามประสาทกับฉัน” วันวิวาห์เอ่ยเสียงลอดไรฟัน ดวงตาฉายฉานมองตรงไปข้างหน้าราวกับดรัณกำลังยืนอยู่ตรงนั้น

“ฉันว่าเขาเอาจริงนะ ดูอยากได้น้องโซดามากเลย สงสัยต่อมความเป็นพ่อจะทำงานละมั้ง”

“พ่อแบบนี้ น้องโซดาไม่ต้องมีเสียดีกว่า” วันวิวาห์เอ่ยอย่างโกรธแค้น มากกว่าจะใช้เหตุผลไตร่ตรองว่าดรัณร่ำรวย อาจจะเลี้ยงลูกได้