All Chapters of หัวใจจำยอม: Chapter 1 - Chapter 10

บทนำแสงสีวูบวาบภายในผับหรูฉาบไล้เรือนร่างขาวผ่องให้ดูนวลเนียน และช่วยอำพรางสายตาที่จับจ้องมาอย่างหิวกระหายได้ วันวิวาห์พยายามแกะท่าตามโคโยตี้ที่เต้นอยู่ด้านหน้า ซึ่งเต้นกันด้วยท่วงท่าเซ็กซี่และยั่วยวนอย่างน่าเสียวไส้ มือใหม่อย่างเธอพยายามแล้ว แต่ก็เงอะงะและดูอ่อนเปลี้ยเพลียแรงเหมือนคนไม่ได้กินข้าวเมื่อเทียบกับรุ่นพี่เหล่านั้น ดวงตากลมโตเลิ่กลั่ก มองแขกด้านซ้ายทีขวาที สะท้อนความไม่มั่นใจออกมาอย่างชัดเจน“ไวน์เต้นแรงๆ หน่อย”หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าปอดเรียกกำลังใจ แล้วหลับตาลงพร้อมกับเต้นด้วยท่วงท่าที่คิดว่ายั่วยวนมากที่สุด เธอมีความคิดแบบเด็กๆ ว่าหลับตาเท่ากับไม่รับรู้ว่าแขกมองเธอด้วยสายตาแบบไหน“ดีๆ เก่งแล้ว เต้นเข้าไวน์ ท่องไว้ เพื่อเงิน”ความยาวของเพลงเพียงสามนาที ทว่ามันกลับยาวนานราวสามชั่วโมงในความคิดของเธอ วันวิวาห์เต้นไปพลางนึกว่าเมื่อไรเพลงจะจบเสียที แม้จะอายแต่เธอหลับตาได้เพียงครู่เดียว เพราะต้องลืมตาขึ้นมามองคนข้างหน้าเพื่อแกะท่าต่อไป เธอเตะขาไปข้างหน้า ย่อกายลง ยังผลให้เดรสลาเท็กซ์สีแดงเพลิงร่นขึ้นมาอวดต้นขาเรียวงาม เสียงปรบมือดังเกรียวกราวกับท่วงท่านี้ เธอรีบดึงขากลับมาก่อนใค

บทที่ 1ดวงตาคมกวาดมองไปทั่วบริเวณสถานบันเทิงหรูอย่างเวฟคลับ เหล่านักเที่ยวต่างเพลิดเพลินอยู่กับแสงสีและการบริการที่ทางร้านจัดให้ คนร่างสูงถอนหายใจเบาๆ เมื่อไม่เห็นร่างเล็กแต่อวบอิ่มที่อยากเจอ คนข้างๆ สังเกตแล้วก็เอะใจ“คุณคลื่น...มองหาสาวๆ คนไหนหรือเปล่าครับ ผมจะไปจัดการให้” ธเนตร คนสนิทรีบเสนอ หลังเห็นดวงตาแบบนักล่าเหยื่อจากผู้เป็นนาย“จะบ้าหรือไง กูมองหาไอ้ทศ” ดรัณรีบปฏิเสธเสียงขรึม แล้วมุ่งหน้าเข้าไปหาเพื่อนสนิทที่นั่งท่ามกลางสาวอวบอึ๋มสองคนที่เขาเห็นอยู่ก่อนตั้งนานแล้ว ก็จะไม่ให้เห็นได้อย่างไรในเมื่อนี่เป็นโต๊ะประจำของเขา ธเนตรฟังแล้วถึงกับเกาหัวแกรก“อ้าว! ไอ้คลื่น วันนี้มาช้า มาๆ เลือกเอาคนไหนดี” ทศพรทักทายเพื่อนสนิทเสียงเฮฮา แต่กลับถูกเจ้าของคลับตัวจริงฉุดให้ลุกขึ้น “เฮ้ย! จะพากูไปไหนวะ”“ย้ายที่นั่ง”“ย้ายทำไมวะ”“วิวดี”สั้นๆ แต่ได้ใจความ ดวงตาพราวจับจ้องไปยังเรือนร่างงามในเดรสสีทองเลื่อมระยับ ที่กำลังเสิร์ฟไวน์ให้แขกด้วยท่าทางนุ่มนิ่มแต่ชวนมองอย่างเหลือเชื่อ ในที่สุดเขาก็หาเธอเจอ จนต้องลากเพื่อนย้ายมานั่งในตำแหน่งที่จะเห็นเธอได้ชัดเจน ดูเหมือนว่าเจ้าหล่อนจะเห็นเขาแล้วเช่นกั

ค่ำคืนนี้ เธอเดินเสิร์ฟด้วยสีหน้ายิ้มแย้มมากกว่าทุกวันจนพริมาถาม วันวิวาห์ไม่ได้เล่าให้ฟังว่าแม่มาหา เพราะรู้ดีว่าเล่าไปเพื่อนสนิทจะพูดถึงแม่เธอว่าอย่างไร ไม่ใช่เธอไม่รู้ แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่อยากให้เพื่อนพูดถึงแม่ไม่ดีวันวิวาห์ร่ำลาเพื่อนเสร็จเรียบร้อยแล้วก็รีบกลับบ้านไปหาแม่ แม้รู้ว่าเมื่อกลับไปถึงแม่คงจะหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องอยู่ก็ตามวันวิวาห์เปิดประตูเข้ามาในห้องอย่างเบามือด้วยกลัวว่าท่านจะนอนหลับอยู่ แต่เมื่อกดเปิดโคมไฟก็พบว่าไม่มีคนนอนอยู่บนเตียง“แม่...แม่คะ” หญิงสาวเรียกหาในห้องน้ำ แล้วก็พบว่าท่านไม่ได้อยู่ในห้องลางสังหรณ์ทำให้เธอรีบเปิดไฟกลางห้อง เมื่อแสงไฟนีออนสว่างวาบ ภายในห้องพักขนาดไม่ใหญ่มากนักว่างเปล่า ไร้เงาของมารดา มีเพียงข้าวของต่างๆ ที่ถูกรื้อค้นจนกระจัดกระจาย หยาดน้ำตาหลั่งรินออกมาอาบแก้ม กายเล็กทรุดลงไปกองกับพื้นอย่างหมดเรี่ยวแรง“แม่...”มือเล็กถูกยกขึ้นมาปิดดวงหน้า สะอื้นฮักทั้งๆ ที่ยังไม่รู้ว่ามีอะไรหายไปบ้าง แต่หัวใจรวดร้าวเกินกว่าจะพยุงกายไปตรวจตราสิ่งของภายในห้องได้แม่ไม่เคยรักเธออย่างไรก็ยังเป็นอย่างนั้น ท่านไม่ได้กลับใจอย่างที่เธอแอบหวัง ท่านรักเพียงน้องช

“แบบนี้ก็มีด้วย หนึ่งหมื่นบาทแลกกับการนั่งมองผู้หญิงกินข้าวเนี่ยนะ คนรวยคิดอะไรแปลกๆ อุตส่าห์กลัวแทบตาย”แต่ถึงอย่างนั้น สัญชาตญาณระแวงภัยก็บอกเธอว่าดรัณไม่ใช่ผู้ชายที่น่าไว้ใจอยู่ดี บางทีเขาอาจจะหลอกให้เธอตายใจก็ได้ ถ้าเป็นแบบนั้นจริง เขาอันตรายมากวันวิวาห์สลัดความคิดฟุ้งซ่านออกไปแล้วรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดเสื้อยืดกางเกงยีนแสนธรรมดา ก่อนจะรีบนั่งรถประจำทางไปหาน้องสาวให้เร็วที่สุด โดยไม่ลืมซื้อขนมไปฝากเจ้าตัวเล็กด้วยทันทีที่เจอกันในรอบหนึ่งเดือน ร่างกลมกระปุ๊กลุกก็วิ่งเข้ามากอดแน่นพลางหอมแก้มซ้ายหอมแก้มขวาแสดงความคิดถึงล้นปรี่ จนผู้เป็นป้าตั้งแต่ยังสาวหัวเราะร่วน“ป้าวาย หนูคิดถุงป้าวาย” เด็กหญิงวันปรียาเอ่ยเสียงเล็กเสียงน้อย“โอ๊ย! ป้าจะล้ม หมูน้อยที่ไหนเนี่ย”“หมูเปรี้ยวไง” ‘หมูน้อย’ หอมแก้มผู้เป็นป้าซ้ายขวาฟอดใหญ่ๆ“ป้าไวน์ก็คิดถึงเปรี้ยวม้ากมาก”“พี่ไวน์สวัสดีค่ะ” วันหวานออกมาจากในบ้าน ฉายยิ้มกว้าง นัยน์ตาสดใสเมื่อพบพี่สาวต่างบิดา “เข้าบ้านก่อนสิคะ หนูทำกับข้าวรอรับพี่ไวน์เยอะแยะเลย”วันวิวาห์พยักหน้ารับพลางอุ้มยายลูกหมูกระปุ๊กลุกไว้ในอ้อมแขน ร่างเพรียวบางเดินตามน้องสาวเข้าไปใ

บทที่ 3นักศึกษาสาวก้าวเข้ามาภายในคอนโดขนาดใหญ่มากถึงมากที่สุด เรียกว่าเพนต์เฮาส์คงจะถูกกว่าเพราะมีสองชั้น บิวต์อินอย่างลงตัว เฟอร์นิเจอร์ต่างๆ หรูหราเกินกว่าที่คนอย่างเธอจะได้ครอบครองในชาตินี้ ชีวิตความเป็นอยู่ของคนเราช่างแตกต่างกันเสียเหลือเกิน ชีวิตเขาเหมือนอยู่บนสวรรค์ ส่วนเธอเป็นเพียงต้นหญ้าเทียมดิน“นั่งสิ”วันวิวาห์ทรุดกายลงนั่งบนโซฟาหลุยส์นุ่มนิ่มแสนสบาย เธอปลดกระเป๋าผ้าสีขาวแสนธรรมดาลงจากบ่า เธอเลือกที่จะเป็นคนอินดี้สะพายกระเป๋าผ้าเพื่อตัดปัญหาเรื่องแบรนด์เนม สวมรองเท้าผ้าใบ แตกต่างจากเพื่อนๆ ที่มักจะสวมรองเท้าส้นสูงแบรนด์เนมราคาหลักพัน ทุกคนต่างรู้ดีว่าเธอยากจนแค่ไหน และดวงตาคู่คมก็คงกำลังมองเธอเช่นนั้น“หนูไวน์เรียนที่...เหรอ”คนถูกถามพยักหน้าลง เขาคงสังเกตจากเข็มสัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัย ดวงตาบวมช้ำเหลือบมองเขาอีกครั้ง เธอรับรู้ถึงแววตาเคลือบแคลงสงสัย ไม่แปลกหรอก ก็เธอมาหาเขาในสภาพทรุดโทรม ใบหน้าหมองเศร้าซีดเซียว เครื่องสำอางที่ตกแต่งเบาๆ เมื่อเช้าได้มลายหายไปหมดแล้ว มีเพียงความมันวาวให้เขาได้ยลเท่านั้น ส่วนดวงตาก็ไม่ต้องพูดถึง ใต้ตาทั้งดำคล้ำและบวม เชื่อว่าเขารู้ว่าเธอร้องไ