MY MARRIAGE : สามีคนนี้คือแฟนเก่า

Prologue

1/3

Yanin Yaninthida Talk

ตีสามสี่สิบห้า เวลาที่ทุกคนควรจะนอนแต่ฉันยังนั่งจ้องนาฬิกาอยู่โดยไร้ความรู้สึกง่วงนอน เรทมาเกือบสองชั่วโมงสำหรับเวลาที่แฟนบอกว่าจะกลับ

เกือบสองชั่วโมงเลยนะ.....

“ที่รักยังไม่นอนอีกเหรอ” เสียงของแฟนทักเมื่อเห็นฉันนั่งอยู่ที่โซฟาตรงห้องนั่งเล่น เขาที่ดูจะมีท่าทางกรึ่ม ๆ จากเหล่าเดินเข้ามาหาก่อนจะออดอ้อนโดยการนอนราบไปกับโซฟาแล้ววางหน้าไว้ที่หน้าท้องฉัน “ตัวเธอหอมจัง ณินรอเตใช่ไหมคะ”

“อือ” ฉันตอบเสียงเบา

“อืออะไร ไม่อือนะคะ” เขาว่าด้วยเสียงที่ขึ้นจมูกก่อนจะถูแก้มไปกับหน้าท้องฉัน

“เธอกลับช้านะเต” ฉันมองนาฬิกาที่มือถืออีกรอบแล้วพบว่ามันเป็นเวลาเกือบตีสี่แล้ว

“มันติดลมอ่าเธอ เค้าคิดว่าเธอนอนแล้วเลยไม่ได้แชตบอก” ฉันถอนหายใจเสียงดัง เรื่องกลับช้ามันยังพอรับไหวนะเพราะฉันกับเขาก็หยวน ๆ กันได้เนื่องจากว่าเขาไม่ได้ออกมาเที่ยวบ่อย ๆ นี่นา “ถอนหายใจแรงทำไมเนี้ย โกรธเหรอ”

“ไม่ได้โกรธเรื่องกลับช้า” ฉันตอบเสียงเรียบ ๆ แต่มีอารมณ์ไม่พอใจผสมอยู่ ก่อนจะเปิดหน้าจอมือถือที่มีคลิปสตอรีไอจีที่เพื่อนเตถ่ายเอาไว้มาให้เขาดู “ไหนบอกว่าไม่มีผู้หญิงไปด้วยไง แล้วนี่อะไร”

“ไอ้ทริปแม่ง หางานให้กูอีกละ” เขาบ่นก่อนจะลุกขึ้นจากท่านอนหนุนหน้าท้องฉัน

“อ๋อ นี่คือไม่อยากให้ทริปถ่ายลงเพราะกลัวณินรู้เหรอ” ฉันมองเขาแวบหนึ่งก่อนจะเหลือบตาไปทางอื่น “ขอโทษแล้วกันที่เผลอเข้าไปดู”

“ณิน..... ไม่ใช่แบบนั้น” เขาขยับเข้ามาหาแต่ฉันก็ลุกขึ้นยืนแล้วหนีเข้าไปในห้องนอน “ณิน ใจเย็น ๆ มาคุยกันก่อนครับ”

“จะคุยหรือจะแก้ตัว” ฉันกอดอกมองแฟนอย่างเสียอารมณ์

“แค่บังเอิญเจอกัน ไม่ได้มาด้วยกัน แล้วเขาก็เป็นเพื่อนสมัยมัธยม” เขาพูดแล้วก็เข้ามาจับแขนฉัน แต่ฉันสะบัดออกอย่างแรง

“เหรอ ไม่มีอะไรเลย?” ฉันเลิกคิ้วแล้วถามเขาเสียงเข้ม

“ณินมันไม่มีอะไรจริง ๆ” เตเสียงเข้มขึ้นเพื่อพยายามให้ฉันอ่อนลงแต่ฉันก็ไม่

“ไม่มีอะไรแล้วทำไมต้องนัวเนียกันขนาดนั้น” ฉันจ้องเขม็งมองมือถืออีกครั้งซึ่งฉันก็กดกลับมาเพื่อหันหน้าจอไปทางเขาอีก เป็นการถ่ายคลิปบรรยากาศรอบ ๆ ในผับและเห็นเตกำลังคุยกับผู้หญิงคนหนึ่งด้วยท่าทางใกล้ชิด และถ้ามองเผิน ๆ ก็ไม่ต่างอะไรจากหอมแก้มเลย “แทบจะจูบกันอยู่แล้ว”

“บ้าปะ ในนั้นมันเสียงดังก็ต้องคุยกันใกล้ ๆ ดิ ก็บอกแล้ววุ้นเส้นเป็นเพื่อนสมัยเรียนมัธยมไง เตไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลย” เขาจับเอวทั้งสองข้างของตัวเอง ก่อนจะใช้มือหนึ่งเกาหัวอย่างหงุดหงิด

“เออ ณินบ้า แต่เพื่อนกันมันจำเป็นต้องใกล้ขนาดนี้ไหมวะเต แล้วเธอก็เป็นคนบอกเองไหมว่าไม่มีผู้หญิงไปด้วย!” ฉันเท้าเอวตัวเองจ้องมองเขาด้วยแววตาไม่พอใจ

“ก็บอกว่าไม่ได้ไปด้วยกันแต่บังเอิญเจอกันไงวะ เคยไว้ใจเตบ้างปะณิน” เขาเล่นบทนี้อีกแล้ว

“มันไม่ใช่ความไว้ใจหรือไม่ไว้ใจเว้ย คือเตโกหกเค้าไง” ฉันเอียงคอมองเขา “แล้วในคลิปอะก็ไปเต้นกันอยู่สองคนไม่ใช่เหรอเต”

“คนอื่นก็อยู่!” เขาตอบกลับมาเสียงดัง

“แต่ที่เห็นคืออยู่ใกล้กันสองคนไง” ฉันบอกเขาพร้อมกับจ้องเขาอีกครั้งก่อนจะสูดหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ “แล้วที่บอกว่าจะกลับตีสองคืออะไร ล่อไปเกือบตีสี่ ติดลมหรือติดอย่างอื่นกันแน่”

“เออ แล้วแต่จะคิดเหอะณิน อยากจะคิดอะไร อยากจะเข้าใจยังไงก็เชิญ” เขาโวยก่อนจะถอนหายใจ แล้วทำท่าทางฮึดฮัดใส่ฉัน “โคตรเบื่อเลยว่ะ กลับมาทีไรก็ทะเลาะกันเรื่องงี่เง่าไร้สาระตลอดเลย อะไรใจจะไม่ไว้ใจกันขนาดนั้น”

“เออ เบื่อเหมือนกันแหละที่ต้องมานั่งหาเหตุผลอะไรมากมายมาหักล้างให้เธอเวลาที่เธอทำผิดอะ” ฉันกลืนก้อนแข็ง ๆ ลงคอก่อนจะกลั้นน้ำตาเอาไว้ “ถ้าไม่ทำตัวแบบนี้ก็คงไม่ระแวงหรอก”

ฉันรักเตมากนะ แล้วก็พยายามที่จะไม่อะไรกับเขา แต่ก็เพราะรัก เพราะห่วงถึงเป็นแบบนี้ แต่เตก็ชอบทำตัวให้ฉันระแวงเขาตลอดไง

“ถ้าเตมันจะไม่ดี มันจะทำให้ณินระแวงขนาดนั้นก็ห่างกันไหมณิน” เขาโพล่งออกมาราวกับคนเหลืออดทำให้ฉันนิ่ง และอึ้งกับคำพูดของเขา “ตอนนี้เราสองคนแม่งโคตรจะพังเลยว่ะ ห่างกันไหมเผื่ออะไรจะดีขึ้น จะได้ทบทวนตัวเองไปเลยว่ายังอยากมีกันและกันไหม”

“.....” ฉันยืนนิ่งอยู่อย่างนั้นและมองเขาค้างเอาไว้

“เตเหนื่อย เหนื่อยที่ต้องคอยทะเลาะกับเธอเรื่องเดิม ๆ อยู่ได้” คำพูดเขามันทิ่มแทงใจฉันมากจนฉันอยากจะร้องไห้ออกมา แต่ฉันกลั้นมันไว้

“จะเอาอย่างนั้นเหรอ” ฉันถามเสียงเข้ม

“เออ เอาแบบนั้นแหละ!” เขากระแทกเสียงใส่ฉันซ้ำอีกครั้ง “เตรักเธอนะเว้ย แต่เตก็เบื่อที่ต้องมาคอยทะเลาะกับเธอเรื่องไม่เป็นเรื่องตลอด”

“เรื่องไม่เป็นเรื่องตรงไหนเต ในเมื่อเรื่องทั้งหมดมันก็เป็นเพราะเธอที่ไปยุ่งกับผู้หญิงคนอื่นอะ” ฉันน้ำตาร่วงลง เขามองว่าเรื่องที่เราทะเลาะกันมันคือเรื่องไม่เป็นเรื่องเหรอ “ถ้าเค้าไม่รักเธอมากเค้าก็คงไม่ต้องมาคอยกังวลเรื่องพวกนี้หรอก ใครจะเหมือนเธอที่ไม่เคยสนใจเค้าเลยว่าจะรู้สึกยังไง”

“พอเหอะณิน พูดไปก็จะทะเลาะกันเปล่า ๆ เตจะกลับคอนโดเตละ” เขาว่าแล้วเดินไปหยิบของใส่กระเป๋าและถุงกระดาษลวก ๆ รวมถึงใส่อารมณ์ด้วย

“จะห่างจริง ๆ ใช่ป้ะ” ฉันถามย้ำกับเขาอีกครั้ง

“ใช่ ห่างกันไปเลยจะได้รู้ว่าตอนมีกับไม่มีอะไรมันจะดีกว่ากัน”