เลิกคุยทั้งอำเภอเพื่อเธอคนเดียว

ดีเดย์....

ทุกเที่ยงผมจะไปหาเธอที่คณะ ไปช่วยเธอล้างจาน ตอนแรกเธอไม่ยอมให้ช่วย แถมยังไล่ผมอีก แหมมม ผมเลยแซวเธอไปว่ากลัวผมจะมาขอแบ่งรายได้รึไง เธอก็ปฏิเสธ บอกไม่ใช่ เธอไม่อยากให้เขาทำแบบนี้เพราะมีแต่คนมอง แม้แต่อาจารย์เองยังสงสัยว่าผมมาทำอะไรตรงนี้ แต่ผมไม่แคร์ครับ ถ้าใครถามผมก็ตอบว่ามาช่วยแฟนทำงาน

อันที่จริงผมไม่อยากให้เธอทำหรอกนะครับ มันเหนื่อย แค่ผมมาลองยืนล้างไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ขาผมยังล้าเลย ร้อนก็ร้อนเหนื่อยก็เหนื่อย แล้วเธอทำมันได้ยังไงกันผู้หญิงตัวเล็กๆแค่นี้ ผมนับถือน้ำใจเธอเลยครับ เธอทำได้ทุกอย่างจริงๆ เลิกเรียนแล้วยังไปทำร้านกาแฟต่อ (ร้านนี้ที่ผมเคยมีเรื่องนั่นแล่ะ) จากนั้นก็ไปเสริฟร้านบะหมี่ข้าวหมูแดงที่อยู่หน้าปากซอยหอพักของเธออีก จากที่ผมเคยลองถามเธอดูว่าเธอทำงานขนาดนี้รายได้วันนึงกี่บาท เธอบอกไม่ได้เยอะมากแต่ก็ทำให้เธอมีกินมีใช้ไม่เดือดร้อนใคร และเธอก็มีความสุขกับสิ่งที่ได้ทำ ตั้งแต่ผมตัดสินใจจีบเธอผมก็ไม่ได้ยุ่งกับใคร ผู้หญิงที่ผมเคยคั่วเคยคุยผมก็เลิกหมด

เลิกคุยทั้งอำเภอเพื่อเธอคนเดียว ผมเป็นแฟนที่ดีใช่มั้ยครับทุกคนผมพาเธอขึ้นรถมาได้สักพักเธอก็ผลอยหลับไป สงสัยจะเหนื่อยเพราะเมื่อคืนเธอบอกว่าที่ร้านอาแปะคนแน่นเลยปิดร้านช้ากว่าทุกวัน เธอเลยได้นอนไม่เต็มที่และต้องตื่นเช้าอีกเพราะนัดกับผมเอาไว้ ผมเลยปล่อยให้เธอหลับมาตลอดทาง จนขับรถมาถึงหัวหิน เธอก็ยังไม่ตื่นครับ ผมก็ไม่ปลุกนะ ปล่อยเธอนอนไป เพราะคืนนี้....เธออาจจะไม่ได้นอน

*************************************

"นี่บ้านใครเหรอ" คือคำถามที่เธอถามหลังจากผมนำรถเข้ามาจอด ผมก็บอกเธอไปตามความจริงนั่นแล่ะว่าบ้านผมเอง และก็เล่าเรื่องราวให้เธอฟังว่าทำไมผมถึงมาซื้อบ้านไว้ที่นี่

เธอคงเห็นผมเศร้าเมื่อพูดถึงพ่อ พ่อของผมท่านเสียไปหลายปีแล้วครับท่านเป็นโรคหัวใจ ตอนนั้นผมอยู่มอ1อยู่เลย ผมไม่กล้ามาทะเลอีกเลย เพราะถ้ามาคงคิดถึงท่านมาก ส่วนแม่ก็เหมือนกันทำใจไม่ได้ พวกเราไม่ได้มาเที่ยวที่หัวหินนี่อีกเลยตั้งแต่พ่อเสียไป จนผ่านมาหลายปีแม่ผมก็มาบอกว่าอยากทำรีสอร์ทที่นี่ แม่บอกว่ามันเป็นความฝันของพ่อที่อยากมาทำแต่ท่านก็ไม่มีโอกาสได้ทำ แม่จึงคิดว่าจะสานความฝันของพ่อแม้พ่อจะไม่อยู่แล้วก็ตาม

เอาล่ะครับ พักเรื่องเศร้าในอดีตไว้ก่อน

ตอนนี้ผมคิดว่าคนข้างๆคงจะหิวข้าวแล้วล่ะ เพราะตั้งแต่ขับรถมาจากกรุงเทพจนถึงหัวหินเธอยังไม่ได้ทานอะไรเลยผมก็ด้วยแต่ก่อนไป ผมขอทำอะไรบางอย่างก่อน

"ข้าว...."

"หืม ว่าไงเหรอเดย์" เธอตอบผมก็จริงแต่เธอไม่ได้หันมามองเเธอเอาแต่สนใจวิวทะเลด้านนอก

"เดย์หิวข้าว"

"หิวเหรอ งั้นป่ะ เราไปหาอะไรกินกัน ข้าวก็หิวเหมือนกัน"

"เดย์ไม่ได้หมายถึงข้าวที่เป็นอาหารซะหน่อย เดย์หมายถึงข้าวคนนี้ต่างหาก" ผมพูดพร้อมกับเดินไปกอดเธอจากทางด้านหลังและเอาคางเกยไว้ที่ไหล่ซ้ายของเธอ ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่ผมได้ใกล้ชิดเธอแบบแนบชิดตัวติดกันแบบนี้ เพราะที่ผ่านมาถึงเราจะคุยกันมาหลายเดือนแต่เธอแทบไม่เคยให้ผมสัมผัสตัวเธอเลย นอกจากจับมือเท่านั้น วันนี้ผมเลยถือโอกาสตอนเธอเผลอ กอดเธอและจูบแก้มเธอเบาๆ

"อ๊ะ!!! เดย์ หื้มม ทำอะไร" เธอเอี้ยวตัวมาถามผม ดูสิหน้าเธอแดงมาก คงจะเขินที่ถูกผมจูบแก้ม

"ก็กอดแฟน หอมแก้มแฟนไง"

"อย่านะ เดี๋ยวมีคนเห็น ข้าวอาย" เธอคงอายจริงๆแล่ะครับเพราะตอนนี้เราสองคนยืนอยู่ตรงระเบียงหน้าบ้านที่มองออกไปก็เห็นวิวทะเล ลมเย็นๆก็มากระทบผิวหน้า ผมรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่ได้กอดเธอแบบนี้

"ถ้ากลัวใครเห็นงั้นเราไปกอดไปจูบกันในบ้านดีกว่ามั้ย ข้าวจะได้ไม่อาย"

ว่าแล้วผมก็จัดการอุ้มเธอเข้าไปในบ้านทันที จนเธอตั้งตัวไม่ทันกรี๊ดออกมาเบาๆด้วยความตกใจ เธอคงกลัวตกเลยกอดคอผมซะแน่นเลย

ผมอุ้มเธอในท่าเจ้าหญิง วางเธอลงที่โซฟาสีขาวสะอาดตากลางบ้าน เธอยังไม่หายหน้าแดงเลยครับ ฮ่า ฮ่า ฮ่า คงจะยังเขินผมอยู่แล่ะ

"เดย์...."

"หื้มมม ว่าไง"

"เราจะกลับกันเมื่อไหร่เหรอ นี่ก็เย็นมากแล้วนะ กว่าจะถึงกรุงเทพก็มืดพอดี"

"เราจะค้างกันที่นี่ พรุ่งนี้สายๆค่อยกลับ"

"อ้าววว ทำไมเดย์ไม่บอกข้าวก่อนว่าจะค้างที่นี่"

"ลืม"

"ลืม???? "

"แน่ใจนะว่าลืม ไม่ใช่ตั้งใจพาข้าวมาทำอะไรใช่ไหม"

"ถ้าตอบว่าใช่ ข้าวจะโกรธมั้ย"

"ถ้าบอกว่าโกรธล่ะ"

"เดย์มีวิธีทำให้ข้าวหายโกรธ"

พูดจบ ผมก็ดึงตัวเธอเข้ามาหาและจูบไปที่ริมฝีปากบางๆอมชมพูของเธอทันที เธอตกใจทำตาโตเลยทีเดียว พอได้สติเธอก็พยายามเอามือผลักผมออก แต่มีเหรอผมจะยอมถอย ผมใช้มือข้างนึงรวบมือเล็กๆของเธอไว้ทั้งสองข้าง ส่วนมืออีกข้างก็จับไปที่ท้ายทอยของเธอเพื่อไม่ให้เธอหนีจากสัมผัสที่ผมมอบให้