All Chapters of ห่วงรักผูกใจ: Chapter 1 - Chapter 10

รวงข้าว.....เรา3คนนั่งรถสองแถวมาลงหน้าซุปเปอร์มาเก็ตแห่งหนึ่งในตัวเมืองเชียงใหม่เพื่อแวะซื้อของใช้และของสดเพื่อนำไปทำอาหารที่บ้านเพราะปรกติแล้วถ้าไม่จำเป็นฉันจะไม่ค่อยให้เด็กๆ ทานอาหารนอกบ้านน้องเดมี่จะแพ้อาหารทะเลค่ะ ส่วนน้องเดลี่ทานได้ทุกอย่าง เพราะแบบนี้ฉันจึงต้องทำอาหารทานเองมันสบายใจค่ะ"แม่ขาาาา น้องอยากกินไอศครีมชอคโกแลตค่ะ" น้องเดมี่บอกขณะที่เรากำลังเดินผ่านร้านไอศครีม"น้องก็อยากกินไอศครีมรสสตรอเบอรี่ค่ะแม่ขาาาา" พี่อยากกินน้องก็อยากกินด้วย ^ _ ^"ได้ค่ะ แต่ให้แค่คนละถ้วยนะคะ"ที่บอกแบบนั้นเพราะมีครั้งหนึ่งฉันพาพวกเด็กๆ มาซื้อของที่ห้างนี่แล่ะค่ะแล้วก็เจอกับพี่ริว รุ่นพี่ที่เคยเรียนด้วยกันสมัยมัธยมเราไม่ได้เจอกันหลายปีแล้วค่ะ มาเจอกันอีกทีฉันก็เป็นคุณแม่เลี้ยงเดี่ยวไปซะแล้วตอนนั้นพี่ริวเจอเด็กครั้งแรกค่ะ เลยเลี้ยงไอศครีมเด็กทั้งสองคน รู้มั้ยคะว่าเด็กๆ ทานไปคนกี่ถ้วย??? ....... คนละ3ถ้วย!! กลับบ้านไปคือเด็กๆ ไม่ทานอาหารเย็นเลยค่ะ ครั้งนี้ฉันเลยต้องบอกเด็กๆ ไว้ก่อน"ได้ค่าาา น้องสัญญา น้องจะกิน1ถ้วย"เดมี่บอกพร้อมกับยกนิ้วชี้ขึ้นมา1นิ้ว"น้องก็สัญญาด้วยค่าแม่ขา"เดลี่ก็ทำตามพ

ดีเดย์......ผมจำใจต้องไปรับและพาจัสมินมาพักที่โรงแรมซึ่งเป็นธุรกิจอีกอย่างหนึ่งของแม่ผมแม่ผมทำธุรกิจหลายอย่างมาก ไม่รู้จะทำอะไรนักหนาและชอบบ่นเหนื่อยกับผมตลอด แค่เงินฝากกับอสังหาริมทรัพย์และสังหาริมทรัพย์ทีมีก็กินก็ใช้ไม่หมดอยู่แล้วนอกจากบริษัทนำเข้ารถยนต์ที่ทิ้งให้ผมดูแลแล้วยังมีบริษัทส่งออกเสื้อผ้าอีก อันนี้พี่สาวของผมที่อยู่เชียงใหม่เป็นคนดูแลอยู่ และเท่านั้นยังไม่พอ แม่ของผมยังเปิดโรงเรียนอนุบาลไว้ให้หลานชายฝาแฝดสุดที่รักอีกต่างหาก ท่านบอกว่าห่วงหลานกลัวหลานจะโดนเพื่อนๆแกล้งเลยสร้างโรงเรียนไว้ให้ซะเลยหลานๆจะได้อยู่ในสายตา มีคนที่ไว้ใจได้ดูแล ท่านจะได้ไม่ห่วง โดยแม่ของผมได้ขอให้น้ำฝนซึ่งเป็นน้องสาวของพี่นที สามีพี่เดียร์น่าพี่สาวผมมาช่วยดูแลเพราะน้ำฝนเรียนจบมาทางด้านนี้โดยตรง แม่ผมน่ะพยายามชงผมให้กับน้ำฝนซึ่งถ้าถามว่าน้ำฝนเธอดีมั้ยเธอเป็นคนดีครับ แม่ผมชอบเธอมากอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้ แต่ผมไม่อยากหยุดที่ใคร เลยบอกท่านไปตรงๆว่าผมอาจจะทำให้คนโปรดของคุณแม่เสียใจก็ได้นะเพราะนิสัยผมเป็นยังไงแม่ผมรู้ดีที่สุดจัสมินตะลึงในความหรูหราของโรงแรมแห่งนี้ อยู่สักพักก่อนจะเดินตามเขาและพนักงานของเ

รวงข้าว............ตอนนี้เป็นเวลาแปดโมงครึ่ง ฉันพาเด็กๆ มาถึงโรงเรียนพอดีเลยค่ะ มีคุณครูสองท่านยืนรอนักเรียนตัวน้อยๆ อยู่ตรงประตูโรงเรียน สักพักก็เจอคุณครูน้ำฝนเดินมาหาและทักทายฉันกับสองแฝด"สวัสดีค่ะคุณรวงข้าว สวัสดีค่ะน้องเดมี่น้องเดลี่ วันนี้ใส่ชุดน่ารักมากเลยนะคะเนี้ย เหมือนเจ้าหญิงเลยค่ะ""ชุดนี้คุณแม่ตัดให้น้องกับพี่มี่มะวานค่าาาา" น้องเดลี่รีบอวดคุณครูคนสวยทันที"โห นี่คุณข้าวตัดชุดให้น้องใส่เองเลยเหรอคะเนี้ยน่ารักมากๆ เลยค่ะ ว่าแต่เปิดร้านด้วยรึเปล่าคะฝีมือดีขนาดนี้""ข้าวขายแต่ในไอจีค่ะ ไม่มีหน้าร้านหรอกค่ะคุณน้ำฝน""แล้วตัดชุดผู้ใหญ่ด้วยรึเปล่าคะเนี้ยฝนจะได้ไปอุดหนุนบ้าง""ส่วนมากข้าวจะทำแค่ชุดเด็กๆ ค่ะ แต่ก็มีบ้างที่ลูกค้าสั่งทำชุดคู่คุณแม่คุณลูก ข้าวก็จะทำให้เป็นกรณีพิเศษค่ะ""มีของเด็กผู้ชายด้วยมั้ยคะ คืออยากสั่งตัดให้หลานชายค่ะ""เด็กผู้ชายข้าวไม่ค่อยถนัดเลยค่ะ ส่วนใหญ่จะเป็นชุดเด็กผู้หญิง ยังไงคุณฝนลองร่างแบบชุดมาให้ข้าวดูว่าอยากได้แบบไหน ข้าวจะลองทำให้ค่ะ""ขอบคุณนะคะ""ไม่เป็นไรค่ะ เอ่อ ว่าแต่ ข้าวต้องมารับเด็กบ่ายโมงใช่มั้ยคะ""อ้อ ใช่ค่ะ มารับได้ตั้งแต่บ่ายโมงเลยค่

รวงข้าว...ฉันเห็นอาการของลูกสาวแล้วก็เศร้าตามลูกไปด้วยอีกคน จึงตัดสินใจที่จะบอกเรื่องพ่อให้เด็กๆ ได้รับรู้ พวกแกจะได้ไม่รู้สึกแย่และเสียใจแบบนี้ฉันเดินไปที่ห้องนอน และเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบกล่องไม้ที่อยู่บนหลังตู้ลงมาฉันมองมันก่อนจะถือมันออกไปและเดินมานั่งข้างๆ ลูกๆ ที่ตอนนี้หยุดร้องกันแล้วค่ะแต่ก็ยังมีเสียงสะอื้นเบาๆ อยู่"ลูกอยากรู้ใช่มั้ยคะว่าพ่อของพวกหนูคือใคร ชื่ออะไร"เด็กทั้งสองมองหน้าฉันพร้อมกันพร้อมกับพยักหน้าเป็นคำตอบ"เอาล่ะค่ะ แม่จะบอกเรื่องพ่อของลูกทั้ง2คน"ฉันเปิดกล่องไม้สีขาวที่ตอนนี้มันกลายเป็นสีเทาไปซะแล้วเพราะมันเก่ามาก ในกล่องนั้นมีรูปถ่ายของใครคนนึงอยู่หลายใบ และมีสิ่งของบางอย่างที่ฉันไม่เคยลืมมัน แค่ไม่ได้หยิบมันออกมาใช้แค่นั้นเอง ฉันหยิบรูปถ่ายขึ้นมา1ใบและยื่นให้กับลูกๆ ดู เด็กๆ ก้มมองดูรูปในมือก่อนจะใช้มือน้อยๆ ลูบไปมาเบาๆ บนรูปถ่ายใบนั้น"นี่รูปพ่อของน้องกับพี่มี่ใช่มั้ยคะแม่ขา"ใช่ค่ะ ฉันตอบเดลี่ไปตามความจริง"แล้วพ่อชื่ออะไรคะแม่ขา""พ่อของลูกชื่อ พ่อเดย์ค่ะ ชื่อดีเดย์""พ่อเดย์/พ่อเดย์" เด็กๆ เรียกชื่อพ่อพร้อมกัน"ใช่ค่ะลูก พ่อชื่อเดย์

รวงข้าว....ฉันเดินมายืนที่โต๊ะ แต่เขาก็ยังไม่ยอมลุกให้อยู่ดี"เอ่อ ขอโทษนะ ตรงนี้ที่ของเรา""เธอซื้อไว้เหรอที่ตรงนี้อ่ะ""ห๊ะ???? " งง ค่ะ อะไรของเขาเนี้ยะ"ฉันถามว่าโต๊ะตัวนี้ที่ฉันนั่งอยู่ตอนนี้เธอซื้อไว้เหรอถึงบอกว่ามันเป็นที่ของเธอ" เขากวนฉันใช่มั้ย??"เฮ้ยไอ้เดย์มึงจะแกล้งข้าวทำไมวะ แม่งทำตัวเหมือนเด็กประถม ลุกเลยมึงอ่ะเดี๋ยวอาจารย์กูจะเข้าสอนละ มึงก็กลับคณะมึงไปได้ละไป๊" แต่มีเหรอที่เขาจะสนใจที่เซย์พูด"รวงข้าว" เขาหันมาเรียกชื่อฉันทำไม"เอ่ออ อะไร เรียกชื่อเราทำไม""ถ้าอยากให้ลุกก็เอาเบอร์มาแลก""เบอร์???? ""อืม ใช่ เบอร์โทรอ่ะ ไม่งั้นไลน์ก็ได้""แล้วทำไมเราต้องให้""ถ้าไม่ให้ก็ไม่ลุกนะ""นี่นาย""ว่าไง จะให้ดีๆรึเปล่า""แม่ง เชื่อมันเลยว่ะ มุกขอเบอร์สาว55555" คนที่หัวเราะคือหมอกค่ะ เพื่อนของดีเดย์นั่นแล่ะ และฉันตกใจมากที่จู่ๆเขาก็มาขอเบอร์ขอไลน์ แม้ฉันจะชอบเขาแต่ใช่ว่าฉันต้องให้นี่คะ แล้วนี่เขาคิดยังไงมาขอเบอร์ฉัน ทั้งที่เราไม่เคยคุยกันเลยด้วยซ้ำ ฉันเจอเขาแบบนับครั้งได้เลยค่ะตั้งแต่ปี1ยันปีสุดท้าย พูดตรงๆนะ ฉันน่ะรู้จักเขา แต่เขาอ่ะรู้จักฉันรึยังไงกันถึงกล้ามาขอเบอร์กันซึ่งๆ