บทที่ 17 กายใกล้ชวนให้หวั่นไหว (2)

จิณณาเดินขึ้นบันไดด้วยฝีเท้าเงียบกริบ รู้จากป้าแววว่าห้องทำงานของอาทิตย์เป็นห้องที่สองซึ่งอยู่ทางปีกซ้าย จนเมื่อเดินไปตามที่ป้าแววบอก หญิงสาวจึงได้รู้ว่าห้องนั้นอยู่ถัดจากห้องนอนที่หล่อนหลงเข้าไปนอนอยู่ทั้งคืน แล้วหนีกลับออกมาในตอนเช้ามืด

แค่นึกถึง ขนอ่อนบริเวณต้นคอของจิณณาก็ลุกชันอย่างหาสาเหตุไม่ได้

หญิงสาวจ้ำฝีเท้าเร็วขึ้นเมื่อต้องเดินผ่านห้องนอนห้องนั้น โดยไม่ยอมแม้แต่จะปรายตามอง แล้วพุ่งตัวไปหยุดอยู่หน้าประตูห้องเป้าหมาย

จิณณายกมือขึ้นเคาะประตูเป็นสัญญาณให้คนข้างในได้ยินเป็นจังหวะสามครั้ง แต่เมื่อเคาะเสร็จ เสียงข้างในก็ยังเงียบกริบ จึงต้องเคาะอีกหน แต่ก็ยังเป็นเหมือนเดิม

“เขาอยู่ในห้องหรือเปล่านะ”

หญิงสาวค่อยๆ ยกมือขึ้นมาทาบบานประตู แล้วออกแรงผลักหวังจะให้มันเปิดออก

“ว้าย!”

ร่างของจิณณาถลาไปข้างหน้าอย่างไร้หลักยึด เมื่อสัมผัสได้ว่าสิ่งที่ออกแรงผลักนั้นกลายเป็นอากาศ คิดว่าตัวเองต้องล้มไปนอนวัดพื้นอย่างแน่นอน แต่เมื่อทุกอย่างหยุดนิ่ง หญิงสาวลืมตาขึ้นมามอง ถึงได้รู้ว่าหล่อนยังยืนทรงตัวอยู่ได้ เพราะลำแขนของใครสักคนโอบรัดไว้&