บทที่ 64. ตอนที่ 1. เด่นนักมักเป็นภัย

เกาฟางเฟยตกตะลึงต่อสิ่งที่เห็น นี่เธอกำลังย้อนวันเวลามาจริง ๆ หรือกินเยอะหลับฝันเห็นเรื่องมหัศจรรย์เพ้อเจ้อไปตามจิตปรุงแต่ง เกาฟางเฟยรู้สึกแปลกใจต่อความคิดของผู้คน ทำไมในยุคอดีตห่างไกล ถึงคิดสร้างท่อส่งน้ำแบบนี้ได้ ช่วงเวลานี้มันน่าจะย้อนมา 1,700 ปี โดยประมาณ

“มีอันใดรึ ดูหน้าเจ้าตอนนี้สิ เหมือนเต็มไปด้วยคำถาม”

ฟางเฟยละสายตาจากท่อส่งน้ำดินเผา ที่มีพืชสีเขียวเกาะจนเขียวและต้นหญ้าต้นเฟิร์นที่งอกงามอยู่บนตัวท่อ

“ข้าแค่รู้สึกแปลกใจ นี่ท่านเป็นคนปั้นท่อพวกนี้งั้นรึ ท่านคิดได้อย่างไรกัน”

"ไม่เห็นแปลก ตามเมืองหรือในบ้านเรือนหรือแม้แต่ในราชสำนัก เราล้วนใช้ท่อดินเผานี่เพื่อการส่งและระบายน้ำกันทั้งสิ้นเพียงแต่ภาคเกษตรชาวบ้านมักคิดทำกันง่าย ๆ อย่างตรงนี้"

โจวซานป๋อชี้นำให้หญิงสาวดูลำไผ่ขนาดใหญ่ที่มีปลายจุ่มหายไปในสายน้ำ ถูกมัดล็อคไว้กับหลักไม้ที่ตอกลงในน้ำ

“นี่ก็คล้ายกันกับท่อส่งน้ำจากระหัดวิดน้ำของท่านเช่นนั้นหรือ”

“ใช่แล้ว”

“แต่แนวเนินดินตรงนั้นสูงกว่าในน้ำ แล้วแบบนี้น้ำจะไหลเข้าในกระบอกไผ่ได้อย่างไง”

โจวซานป๋อยิ้มให้ฟางเฟย ชายหนุ่มค่อย ๆ อธิบายอย่างใจเย็น ยิ่งเกาฟางเฟยให้ความสนใจต่อความตั้ง