Chapter: บทที่ 4. ตอนที่ 4. โทษทัณฑ์มิอาจลืมรายนามของผู้คน เทพเจ้า ปีศาจ มาร หรือแม้แต่สรรพสัตว์ทั่วพิภพ ต่างกึกก้องสะท้อนนามอยู่ในหัวของเขา จนไม่สามารถฟังออกได้ว่าชื่อใครเป็นชื่อใคร ตงหยางทรุดตัวลง ยกมือขึ้นกุมหัวด้วยความรู้สึกปวดร้าว แล้วเริ่มเปล่งเสียงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด ด้วยสิ่งที่เกิดขึ้น มันรุนแรงเกินกว่าร่างมนุษย์จะรับไหว ก่อนที่ทุกอย่างจะหยุดนิ่งลง เหลือเพียงเสียงหัวใจที่หอบเหนื่อยของเขาเอง“ข้าจำได้…ข้าจำได้ ท่านเยว่เซียนเหล่าเหริน ข้าจำมันได้แล้ว…”“สมแล้วที่เป็นศิษย์เอกหนึ่งเดียวของแดนดาราห้วงเวหา นับได้ว่าซื่อเว่ยต้าตี้โชคดีนัก ที่มีศิษย์ผู้มีปฏิภาณความรู้เช่นเจ้า จดจำได้ก็ดี ตงฉางเวลาไม่เคยคอยท่า หน้าที่ของเจ้าใกล้มาถึงแล้ว ข้าเพียงได้แต่หวังว่า เจ้าจะทำมันได้เป็นอย่างดี”จ้าวตงหยางคุกเข่าลง คำนับต่อเสียงไร้ตัวตน “ข้าจะทำให้สำเร็จ เพียงแต่ข้าจะรู้ได้เช่นไร ว่าผู้ใดคือด้ายแดงสิบเส้นที่มีปัญหา”“ไม่ยากเลยเด็กน้อย ในจิตของเจ้ามันมีบันทึกของข้าที่เจ้าขโมยไป เพียงแต่เวลานี้ร่างมนุษย์ของเจ้า มันไม่มีพลังมากพอที่จะเปิดบันทึกออกมาอ่านได้ แต่เจ้าไม่ต้องกังวลไป ต่อจากนี้เจ้าจงหมั่นฝึกฝนร่างกายและพลังปราณ”“พลังปราณ…เช่น
Last Updated: 2025-10-23
Chapter: บทที่ 4. ตอนที่ 3. โทษทัณฑ์มิอาจลืม“เด็กน้อย ๆ เฉิงวั่งซู ข้าจะบอกเจ้าเอาบุญ เจ้าน่ะมีหน้าที่ ที่ไม่อาจหลีกหนีได้รออยู่ กับคำสาปสิบข้อจากข้า นับแต่นี้ยังมีเหตุการณ์อีกมากมายที่เจ้าต้องเผชิญ อารมณ์แห่งธาตุไฟในกาย รู้จักระงับควบคุมมันบ้าง บิดาของเจ้าไม่อาจดูแลบุตรชายเสเพลเช่นเจ้าไปได้ตลอดชีวิต จำคำข้าไว้ แล้วสำนึกตนให้ดี นับแต่นี้ไป จงเร่งแก้ปัญหาที่ตนทำไว้ ข้ามีเวลาจำกัดหาได้ใจดีเช่นที่เจ้าคิด”พูดจบเขาก็หัวเราะออกมา แล้วเสียงนั้นก็เหมือนค่อย ๆ ถอยห่างออกไป เหมือนดั่งชายผู้มีเพียงเสียง กำลังจะจากไป “ช้าก่อน นี่…เจ้า…กลับมานะ เจ้าทำข้าเจ็บเช่นนี้ แล้วก็จะจากไป กลับมานะ เจ้าคนไร้ชื่อแซ่ กลับมา…" เสียงที่ตอบกลับมามีแค่เพียงเสียงหัวเราะ ที่ไร้นามเฉิงวั่งซูสะดุ้งตื่นขึ้นอีกครั้ง เสียงไก่ขันดังแววมาตามสายลม ฟ้ายังไม่สว่าง แต่ในตอนนี้คงใกล้เช้าแล้ว เขาเปิดม่านมุ้งลุกออกมานั่งอยู่ริมหน้าต่าง ทอดสายตาออกไปภายนอกห้อง มือก็จับลูบแก้มที่ในความฝันเหมือนโดนตบจนรู้สึกได้ถึงความเจ็บและชา แต่เวลานี้กลับไม่มีความรู้สึกอะไรเหลืออยู่บนใบหน้า ตกลงแล้วนี่มันคืออะไรกันแน่ หน้าที่อะไรที่รออยู่ ผู้ชายในฝันคือใคร เหมือนคุ้นเคยแต่ทำไมกลับจำไม่ได
Last Updated: 2025-10-23
Chapter: บทที่ 4. ตอนที่ 2. โทษทัณฑ์มิอาจลืมรอยยิ้มอ่อนหวานบนใบหน้างดงาม กับเสียงหัวเราะของบรรดาสตรีโฉมงามตรงหน้า ทำให้วั่งซูถึงกับเคลิบเคลิ้มราวต้องมนต์สะกด “ซือซง หากเจ้าต้องการตามข้ามา เพียงเพราะได้มาพบเห็นบรรดาเทพธิดาเหล่านี้ เจ้ารั้งรอข้าอยู่ที่แดนปัญจธาตุก็ได้นะ ตามมาเช่นนี้หากท่านอาจารย์รู้เข้า ข้าคงถูกตำหนิ ซือซง…ข้าพูดกับเจ้าอยู่นะได้ยินหรือไม่”เฉิงวั่งซู ได้ยินทุกถ้อยคำ แต่กลับไม่สามารถโต้ตอบกับบุรุษชุดขาวที่อยู่ด้านหน้าตนเองได้ วั่งซูทำได้แค่มองดูเส้นผมสีดำเงางามเรียบสวย หัวไหล่แผ่นหลัง และกลิ่นกายของเขา ที่ช่างแสนคุ้นเคย บุรุษชุดขาวหยุดฝีเท้าที่ก้าวเดินกะทันหัน จนเฉิงวั่งซูต้องรีบหยุดเพื่อไม่ให้ชนเข้ากับคนตรงหน้าบุรุษชุดขาวค่อย ๆ หันหลังมองมายังเขา ด้วยสายตาไม่พอใจ บุรุษขี้บ่นผู้นี้ มีใบหน้าสวยงามอ่อนหวานราวสตรี “เทพเจ้า ตงฉาง…”ภาพทั้งหมดกลับพลิกหมุนเคว้งแล้วสลายหายไป ความรู้สึกของเฉิงวั่งซู เหมือนตนเองกำลังตกจากที่สูง ที่หาจุดสิ้นสุดของพื้นพิภพไม่ได้ “เฉิงวั่งซู จำเสียงข้าได้หรือไม่”“ใคร นั่นใครกัน ข้าไม่เห็นหน้าจะรู้ได้เช่นไรว่าเป็นใคร” เฉิงวั่งซูตะโกนตอบสุดเสียงด้วยรู้สึกถึงแรงลมที่ปะทะร่างกายเสียงหัวเราะด
Last Updated: 2025-10-23
Chapter: บทที่ 4. ตอนที่ 1. โทษทัณฑ์มิอาจลืมลู่เสี่ยนยิ้มเอียงอาย แม้วั่งซูจะเป็นเด็กชายเพียงสิบขวบ แต่คารมและใบหน้าที่งดงาม รูปร่างที่ดูเหมือนจะโตเกินวัย ล้วนเป็นองค์ประกอบที่ทำให้จิตใจของนางสั่นไหว ทุกครั้งที่เห็นรอยยิ้มและดวงตาเช่นนี้“เจ้าค่ะ เช่นนั้นเล่าวีรกรรมของใครก็ได้ ให้ข้าฟังไปด้วยได้หรือไม่”“ลู่เสี่ยน นี่ไม่ใช่เวลาเรียนนะ เจ้าจะให้ข้าท่องจำตลอดเวลาเลยรึไง ไม่เอาหรอก เจ้านั่นแหละทำไปด้วยร้องเพลงให้ข้าฟังด้วย”“ได้อย่างไร เช่นนี้คุณชายกำลังเอาเปรียบข้าอยู่นะ”เฉิงวั่งซู ยิ้มให้นาง แล้วล้วงมือลงไปในถุงผ้าใบใหญ่ ที่วางอยู่ข้างที่นอน “ให้เจ้า แบบนี้เอาเปรียบอยู่หรือไม่”“อะไรเจ้าคะ” หญิงสาวมองถุงผ้าแพรสีชมพูอ่อนด้วยความใคร่รู้“แป้งหอม ข้าซื้อมาให้เจ้า”ลู่เซี่ยนยิ้มกว้าง รีบรับของจากมือเจ้านายด้วยความดีใจ “ขอบคุณเจ้าค่ะ”"ใช้มันเลยสิ ข้าอยากรู้ว่าแป้งนั่นจะหอมมากแค่ไหน ตาแก่เจ้าของร้าน ตื้อให้ข้าซื้อ ดูสิข้าเป็นบุรุษจะมีเหตุผลใดต้องใช้แป้งหอม ของสิ่งนี้เลยเหมาะสมกับเจ้า ลองเลย ตาแก่บอกข้าว่ากลิ่นนี้หอมชื่นใจ”สาวใช้คนสวย รีบล้วงดึงเอาตลับภายในถุงผ้าออกมา ตลับไม้แกะสลักลวดลายดอกไม้สวยงาม ดูภายนอกก็รู้ว่ามีมูลค่ามากเพียง
Last Updated: 2025-10-23
Chapter: บทที่ 3. ตอนที่ 3. ผู้เฒ่าประหลาดหญิงสาวพยักหน้าให้ชายหนุ่มแล้วกลับมากินข้าวที่เหลืออยู่ “ช่วงนี้ฝนตกบ่อย ข้าคิดว่าจะเสริมหญ้าบนหลังคาเพิ่ม ขาเจ้าดีขึ้นแล้วหรือยัง หลิวหยุน”“ดีขึ้นมากแล้ว จะเหลือก็เพียงอาการเจ็บภายใน อาจมีหนองคาในแผล”“เช่นนั้นรึ กินข้าวเถอะ เสร็จแล้วข้าจะทำความสะอาดแผลและใส่ยาให้”“ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ…” หลิวหยุนมีท่าที่เอียงอาย “ขาของข้าเท้าของข้า ข้าดูแลมันได้ ไม่รบกวนท่านดีกว่า อีกอย่างบาดแผลของข้าก็ไม่น่าดู”“ได้เช่นไร ท่านหมอสั่งข้าไว้ ให้ดูแลเจ้าให้ดี หลายวันนี้ข้ามัวแต่ยุ่งเสาะหาเสบียงอาหารเข้ามากักตุน เลยไม่ได้ดูแลเจ้า ให้ข้าช่วยเถอะ ขาของเจ้าเท้าของเจ้าข้าก็เห็นแล้ว หรือหากเจ้าถือสา จะมาเป็นภรรยาของข้า ข้าก็ยินดี”“ไป่เยว่ ท่านพูดอะไรออกมา”“หลิวหยุน รังเกียจข้าหรือ เจ้ารังเกียจแม่ทัพไร้แผ่นดิน ไร้เบี้ยหวัดไร้เกียรติยศวาสนา รังเกียจบ้านเก่าทรุดโทรมหลังนี้หรือ เจ้าจะสู้อดทนต่อความยากลำบากไปกับข้าหรือไม่”“ไม่เลย ท่านไป่เยว่ ข้าหลิวหยุนจากวันนั้นจนถึงวันนี้ ในหัวใจของข้าก็มีเพียงท่านเท่านั้น หากในวันนั้นข้าไม่ได้ท่านช่วยชีวิตเอาไว้ คงจมน้ำเสียชีวิตไปนานแล้ว มาถึงวันนี้ก็เป็นท่านอีก ที่เข้ามาช่ว
Last Updated: 2025-10-22
Chapter: บทที่ 3. ตอนที่ 2. ผู้เฒ่าประหลาด“ฉลาดนักน้องชาย สุรานี้ข้าได้มาจากตาแก่ท่านหนึ่ง วันนี้ขณะที่ข้ากำลังเก็บผัก อยู่ดี ๆ ก็มีตาแก่ชุดสีขาว แต่งกายประหลาด เสื้อของเขามีการตกแต่งไปด้วยด้ายสีแดง เขาล้มลงใกล้ ๆ กับแปลงผัก ข้าเลยช่วยเหลือเขาไว้ สุราในขวดน้ำเต้านี้ เลยเป็นของตอบแทนที่เขาให้ข้ามา”“ฟังจากที่ท่านเล่ามา ตาแก่ผู้นี้ดูแปลกประหลาดอยู่ไม่น้อย หากเป็นชาวบ้านทั่วไป เสื้อผ้าคงเป็นได้แค่ผ้าป่านหรือฝ้ายหยาบ ๆ ย้อมโคลนหรือเปลือกไม้ ผ้าสีขาวเช่นนั้นล้วนเป็นของที่ต้องซื้อหา ภาวะบ้านเมืองเช่นนี้ของแบบนี้จะไปหาได้จากที่ใด”ไป่เยว่และตงหยาง คิดตามการวิเคราะห์ของหลิวหยุน "เอาน่า อย่างไรเสีย ข้าก็ได้สุราเขามาแล้ว กลิ่นก็หอมด้วยสิ มาเถอะ หากจะนับเป็นพี่น้องกันจริง เราควรใช้สิ่งนี้เพื่อร่วมสาบานสุราในขวดน้ำเต้า มีกลิ่นหอมประหลาดเช่นที่ไป่เยว่พูด ตงหยางเหลือบตามองดูท่านแม่ทัพ ที่กระดกสุราในชามเข้าปากแบบรวดเดียวหมด ส่วนหลิวหยุน นางยกแขนเสื้อข้างหนึ่งขึ้นบังหน้า แล้วยกชามสุราขึ้นดื่ม แต่กิริยาของนางสุภาพเรียบร้อยกว่ามากจ้าวตงหยางมองดูเขาทั้งสองแล้วก็ยิ้มขึ้นอย่างชอบใจ “ท่านพี่ทั้งสอง หมดสุราถ้วยนี้แล้ว ต่อจากนี้จะไม่มีองค์ชายจ้าว
Last Updated: 2025-10-22
Chapter: บทที่ 10. ตอนที่ 4. เผชิญหน้า“อย่ามากพิธี กลับมาแล้วรึ นางหนูตระกูลเกาผู้นี้ใช้ได้ทีเดียว งานแรกก็เจอเจ้าเล่นงานซะปางตาย ถนอมนางหน่อย หน้าที่ของนางยังไม่จบ"“ขออภัย ในเวลานั้นข้าไม่สามารถควบคุมตนเองได้ จึงพลั้งมือทำร้ายนาง และข้าไม่รู้ว่านางเป็นเพียงมนุษย์ ปิ่นเมฆาสวรรค์ของท่านซื่อเว่ยต้าตี้ ดูจะปิดบังทุกสิ่งได้มิดชิด จนข้ายังคิดว่านางเป็นเทพบนชั้นฟ้า ด้วยพลังแบบนั้นนางน่าจะรับมือได้ ไม่คิดว่าผลจะเป็นเช่นนี้"“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เรื่องมันผ่านไปแล้ว นางเองตอนนี้ก็ปลอดภัยดี อยู่ในความดูแลของไท่ไป๋จิงซิง เมื่อเช้าข้าได้ส่งเห็ดหลินจือไปให้ อีกไม่นานก็จะกลับมาปกติ ว่าแต่เจ้าเถอะมีอันใดจะบอกข้าอีกหรือไม่”“ข้ามีเรื่องต้องกราบทูล ขอท่านฮั่นยุหวี่ ทรงโปรดอภัย”เทพเจ้ากุ้ยอ้ายป๋อเฉิง วาดแขนทำพิธีคารวะชุดใหญ่ แล้วคุกเข่าลงคำนับ ท่านฮั่นยูหวี่มองดูท่าคารวะแล้วรู้สึกได้ถึงความผิดปกติ ด้านหลังกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง มีเทพธิดามู่ตันว่าที่สะใภ้หลวงที่กำลังอุ้มทารกน่ารักในอ้อมอก “ข้า ใคร่ขอให้ท่านช่วยเหลือ ขอทรงโปรดยุติการเสกสมรสระหว่างมู่ตันกับไท่จื่อไฉเหลี่ยงหวง ด้วยนางเป็นภรรยาของข้า จึงมิอาจแต่งไปเป็นภรรยาผู้อื่นได้”องค์ฮั่นยุหวี
Last Updated: 2025-10-24
Chapter: บทที่ 10. ตอนที่ 3. เผชิญหน้า“ท่านคิดทำสิ่งใด”“พูดความจริง ต่อให้ต้องถูกลงโทษ ข้าก็ต้องยอมรับมัน”“ลงโทษ ความรักระหว่างเรามีโทษด้วยเหรอ ต่อให้วันนี้ท่านไม่มา ข้าก็คิดไว้แล้วว่าวันแต่งงาน ข้าจะบอกความจริงต่อตำหนักสวรรค์ ดินแดนสูงส่งเช่นนั้น คงไม่อยากรับผู้หญิงมีตำหนิไปเป็นชายาหรอก”“ทำเช่นนั้นมิได้ ทุกชีวิตที่นี่จะเดือดร้อน ถ้าความเข้าใจกลับแปลเปลี่ยนเป็นความโกรธเคือง”“แล้วแบบนี้จะทำอย่างไง”“เราจะไปกันสามคน เราจะไปกันเฉพาะครอบครัวของเรา เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับคนอื่น เราสร้างเรื่องนี้ขึ้นมาเราต้องจบมันด้วยตนเอง”กุ้ยอ้ายป๋อเฉินอุ้มลูกชายของเขาในอ้อมอก แขนอีกข้างก็โอบเอวมู่ตันไว้ เสกตัวเองเป็นพญานกยักษ์ บินขึ้นสู่เวหา ทหารแดนบุปผาต่างตกตะลึง กับนกยักษ์ที่โฉบเอามู่ตันกับลูกชายของนางบินขึ้นสู่ท้องฟ้า กว่าจะตั้งสติได้ง้างคันธนูยิงออกไป พญานกยักษ์ก็พาสองแม่ลูกบินไปจนลับสายตาเสียแล้วเกาจางจิ้งยืนมองดูร่างของฟางเฟย ที่ถูกโยงไปด้วยอุปกรณ์ทางการแพทย์ ภาพที่ฟางเฟยสำลักเอาลิ้มเลือดออกมา ยังคงติดตาเขาจนถึงตอนนี้ เสื้อผ้าของเขายังเต็มไปด้วยเลือดของหญิงสาว แม้เขาจะผ่านการเข่นฆ่ามานับไม่ถ้วน แต่กับผู้หญิงคนนี้มันต่างกันออกไป บุ
Last Updated: 2025-10-24
Chapter: บทที่ 10. ตอนที่ 2. เผชิญหน้าซื่อเว่ยต้าตี้วางหญิงสาวลงใต้ต้นไม้ใหญ่ ต้นไม้ที่กำลังแตกใบออกดอกสีชมพูเต็มต้น เหมือนภาพที่เห็นในห้วงฝัน ของกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง ภาพฟางเฟยกระโดดโลดเต้น ร่ายรำท่ามกลางกลีบดอกไม้ที่ร่วงหล่น แต่เวลานี้นางกลับนอนแน่นิ่งใบหน้าเปื้อนไปด้วยเลือด ซื่อเว่ยต้าตี้ดึงร่างของฟางเฟยเข้ามาสวมกอด เขานึกถึงแต่ความสดใสร่างเริงของเธอ ไม่คิดว่าผลจะออกมาเป็นแบบนี้“ท่านซื่อเว่ยต้าตี้ รีบพานางไปหาท่านเทพโอสถเถิด พลังที่ท่านมอบให้นาง จะรักษาพลังของนางได้ชั่วคราวเท่านั้น ท่านควรรีบพานางไปรักษา”“ข้ารู้แล้ว ทั้งหมดก็เป็นเพราะเจ้า ตัวเจ้าเองก็ควรรีบไปแก้ไขเรื่องตัวเองได้แล้ว ข้าบุกแดนบุปผาจนคนที่นั้นเกลียดขี้หน้าไปหมดแล้ว”กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงเปิดประตูมิติให้เขา พานางไปรักษายังแดนโอสถ“เสร็จเรื่องแล้ว ข้าจะไปขอบคุณนางด้วยตนเอง”“ไม่จำเป็น”ซื่อเว้ยต้าตี้อุ้มร่างฟางเฟย เดินหายเข้าประตูแห่งเวลา แล้วประตูก็ปิดลง“นางหนูผู้นี้ดื่มยาไปแล้ว อีกสักครู่อาการจะค่อย ๆ ดีขึ้น”“ขอบคุณ ท่านเทพไท่ไป๋จิงซิง ที่ยอมช่วยเหลือ”“ข้าเป็นหมอก็ต้องรักษา ดีที่ท่านใช้พลังเทพกับนางไม่มาก นางเป็นดวงจิตมนุษย์รับพลังจากท่านมากเกินไป ก็อาจแตกสลายไ
Last Updated: 2025-10-24
Chapter: บทที่ 10. ตอนที่ 1. เผชิญหน้าฟางเฟยรีบพูด เพื่อหวังเตือนสติเทพเจ้าธาตุไม้ แต่เหมือนเขาจะโดนความโกรธครอบงำ จนขาดสติไปแล้ว พลังของเขาที่ปล่อยออกมา เข้าสู่ร่างฟางเฟยโดยตรง หญิงสาวเจ็บปวดจนเกินจะทนรับไหว เริ่มมีเลือดไหลออกจากปากและจมูก ทันใดนั้นปรากฏแสงสว่างเจิดจ้า ส่องผ่านกิ่งไม้ที่แน่นหนา แสงจ้าส่องรอดเข้ามาถึงด้านใน ก่อนที่กิ่งไม้เหล่านั้นจะระเบิดออกเป็นจุน ร่างของกุ้ยอ้ายป๋อเฉิงกระเด็นไปติดผนัง กิ่งไม้ที่เหลือจากการระเบิด หดกิ่งก้านที่เหลือเข้าเป็นปิ่นพฤกษาตามเดิม ร่างของฟางเฟยนอนฟุบอยู่กลางเรือน หญิงสาวสำลักเอาลิ้มเลือดออกมา จนดูน่าสงสาร ภายในห้องนอนบ้านสกุลเกา ฟางเฟยนอนดิ้นทุรนทุราย ก่อนจะสำลักเอาลิ้มเลือดออก จนทั่วทั้งตัวและที่นอนกลายเป็นสีแดง“ฟางเฟย ฟางเฟย เกิดอะไรขึ้น” จางจิ้งเรียกชื่อหญิงสาวด้วยความตกใจเกาจางจิ้งรีบมาประคองร่างฟางเฟย เขาหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมา เช็ดเลือดออกจากใบหน้าของหญิงสาว จนทั้งมือและแขนของเขาเต็มไปด้วยคราบเลือด“ซิน ซิน เร็วเข้า ซินอยู่ไหน” ชายหนุ่มรีบตะโกนเรียกสาวใช้อย่างลนลานตงเจ๋อหน้าตาตื่นเข้ามา“ซินยังคุกเข่าอยู่ที่ศาลเจ้าครับ นายน้อย”ใช่เขาสั่งลงโทษเธอ ลืมเสียสนิท“ไปตา
Last Updated: 2025-10-24
Chapter: บทที่ 9. ตอนที่ 4. ห้วงฝันอันไร้รัก“ข้าอยู่คนเดียว แต่ก็มีเหล่าลูกศิษย์และบริวารรับใช้อยู่ด้วย เพียงแต่เวลานี้พวกเข้าแยกย้ายกันไปทำงานของตน เจ้าจึงเห็นว่าข้าอยู่ลำพัง”“ขออภัย ข้าเพียงแต่แปลกใจ ท่านเป็นบุรุษรูปงาม คิดว่าจะมีหญิงงามรู้ใจเคียงข้าง”“ไม่มี น่าอิจฉาท่านเทพเจ้าดวงดาวที่มีสาวงามเช่นเจ้าเคียงกาย ข้าเป็นเพียงเทพเจ้าดูแลต้นไม้ วัน ๆ หมดไปกับการปลูกขยายพันธุ์และเก็บเกี่ยว ไม้จากแดนพฤกษาจะถูกส่งไปสร้างตำหนักหรือสิ่งปลูกสร้างต่าง ๆ ตามใบเบิกจากสวรรค์ส่งมา”“เป็นแบบนี้นี่เอง ท่านควรมีคนรู้ใจ ชีวิตจะได้ไม่เงียบเหงา”“ข้าไม่เงียบเหงา ข้ามีเหล่าศิษย์ที่เป็นเด็กดี ความรักสำหรับข้าล้วนแต่เป็นเรื่องโกหก ข้าขอมีที่ชีวิตที่ไร้รักเช่นนี้จะดีกว่า ต้องถูกหักหลังหลอกลวง”“ท่านพูดเหมือนคนเคยมีความรัก”กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงเงียบไป เขายกจอกชาขึ้นดื่มด้วยท่าทีที่สงบเยือกเย็น“ท่านกุ้ยอ้ายป๋อเฉิง ข้าจะไม่อ้อมค้อม ข้าต้องการให้ท่านเผชิญความเป็นจริง ท่านต้องออกจากความฝันนี้ ท่านขังตัวและใจตนเองอยู่ที่นี่นานเกินไปแล้ว”กุ้ยอ้ายป๋อเฉิงกระแทกจอกชาลงบนโต๊ะจนจอกแตก เศษกระเบื้องปักโดนนิ้วมือจนเลือดออก “เจ้าเป็นใคร เข้ามาในแดนฝันของข้าทำไม” เทพเ
Last Updated: 2025-10-23
Chapter: บทที่ 9. ตอนที่ 3. ห้วงฝันอันไร้รักเกาจางจิ้งกลับมาถึงบ้านสกุลเกาก็เป็นเวลาเกือบค่ำแล้ว ชายหนุ่มมุ่งตรงไปที่บ้านของฟางเฟยทันที เขานัดเธอเอาไว้ ผิดนัดแบบนี้เธอจะงอนเขารึเปล่า บ้านทั้งหลังเงียบเชียบ มีเพียงไฟอัตโนมัติไม่กี่ดวงที่ติดสว่าง จางจิ้งเริ่มสะกิดใจ ต้องเกิดเรื่องกับเธอแน่ เขารีบเข้าไปในบ้าน เป็นตามที่คิดไว้ ฟางเฟยทิ้งร่างนอนฟุบอยู่บนพื้นกลางห้องรับแขก ในมือมีคันฉ่องทองแดงคาอยู่ เธอเดินทางไปแล้ว จางจิ้งอุ้มร่างของฟางเฟยไปนอนที่เตียง ซินเตรียมอาหารค่ำเดินเข้ามาพอดี“เธอมัวไปทำอะไร ทำไมไม่ดูแลคุณหนู” จางจิ้งตวานสาวใช้ด้วยความโกรธ“นายน้อย ฉันไปเตรียมอาหารค่ะ ตอนแยกกับคุณหนูเธอยังดูปกติดี ทำไมตอนนี้เป็นแบบนี้ไปได้”“ซิน เธอเป็นคนที่ฉันไว้ใจ ถึงเลือกมาดูแลฟางเฟยตั้งแต่แรก เธอไม่ควรปล่อยในคุณหนูคาดสายตา ไปคุกเข่าสำนึกตนที่ศาลเจ้า ไม่มีคำสั่งห้ามลุกเด็ดขาด”“ค่ะ นายน้อย”ซินเดินออกไปรับโทษของเธอ โดยไม่มีสายตาตัดพ้อแต่อย่างใด เกาจางจิ้ง นั่งดูหญิงสาวที่เวลานี้ ดูเหมือนหลับสนิท แต่ความจริง เธอกำลังไปทำหน้าที่ทดแทนคุณสวรรค์ แทนทุกคนในสกุลเกา ซื่อเว่ยต้าตี้ นั่งมองดูร่างกุ้ยอ้ายป๋อเฉิงที่นิ่งสงบ เทพเจ้าหนุ่มรวบรวมสมาธิ เพ
Last Updated: 2025-10-23
LOGIN
