บทที่ 68. ตอนที่ 4. สายตาวิหค

“ข้าให้นางไปเอง”

“ทำไมไม่บอกกันบ้างเลย”

ซื่อเว่ยต้าตี้มองดูใบหน้าบึ้งตึงของหญิงคนรัก เทพเจ้ามังกรกวักมือเรียกหญิงสาวให้มานั่งข้าง ๆ เกาฟางเฟยแม้จะไม่พอใจ แต่ก็ยอมเดินกลับไปนั่งข้างเทพเจ้าหนุ่ม “ที่ข้าไม่ได้บอกเจ้า เป็นเพราะเห็นเจ้ากำลังมีสมาธิกับการฝึกซ้อม สิ่งที่เจ้ากำลังจะทำก็มีความเสี่ยง มีความสำคัญไม่ต่างกัน ข้าไม่อยากให้เจ้าเป็นกังวล รู้หรือยัง”

ฟางเฟยพยักหน้าทั้งที่ยังบึ้งตึง หญิงสาวหันมามองเฟิ่งหวาง “ท่านเทพให้เจ้าไปที่ไหนมาบ้าง เจ้าพบเห็นอะไรมาบ้าง”

“ท่านโจวซานป๋อ มักจะเก็บตัวทำงานอยู่ในห้องส่วนตัว ของโรงปั้นหลวง หรือไม่ก็ไปคุมพวกชาวบ้านและทหารทำฝายกันน้ำ ส่วนตำหนักบูรพากลับดูปกตินอกจากความวุ่นวายที่ต้องการจัดเตรียมงานสำคัญ นอกนั้นก็ไม่มีอะไรน่าสนใจเจ้าค่ะ”

“ข้ามั่วแต่ห่วงการฝึกซ้อมตรงนี้ ไม่รู้เลยว่าเพียงไม่กี่วัน โจวซานป๋อได้งานถึงสองอย่างพร้อมกัน”

"ท่านโจวซานป๋อ เป็นผู้ที่มีความมุ่งมั่นสูงมาก บางวันที่พวกเรากลับจวนกันแล้ว แต่เขากลับนอนที่โรงปั้น เร่งงานอยู่แต่ในที่ของตน"

เกาฟางเฟยมองออกไปด้านนอกศาลารับรอง ภายในสำนักนาฏศิลป์ มีต้นไม้ใหญ่ที่ออกดอกสีขาวเต็มต้น กลีบดอกเริ่มโรยร