6

​ร่างบอบบางขาวผ่องเดินออกมาจากห้องน้ำ หลังจากกลับมาจากไปข้างนอกมาทั้งวันแล้ว เธอก็ต้องมาเก็บของที่ซื้อมาใช้ส่วนตัว แล้วก็เลยเข้าไปอาบน้ำ ก่อนจะได้ยินเสียงแว่วๆว่าโทรศัพท์ดัง เบอร์แปลกๆโทรเข้ามา ทำให้อดโทรกลับไปไม่ได้

"สวัสดีค่ะ ไม่ทราบใครคะ " เสียงเธอถามออกมา รณพีร์มองดูโทรศัพท์ก่อนจะนับ123แล้วกดรับสาย เสียงเธอโทรเข้ามาทำเอาเค้าตื่นเต้นมากเหลือเกิน

"อาจารย์เอง " เค้าทำเสียงเรียบ แล้วถามออกไป

"นับดาวใช่ไหม "

"ค่ะ " "ผมอยากคุยด้วย แล้วจะโทรกลับไป "

เค้ากดตัดสายแล้วทำมือเยสสสส ออกมาด้วยความดีใจ อย่างน้อยเธอก็รู้แล้วว่าเป็นเค้า

"นับดาวค่ะ "

เธอรับสายอีกครั้ง แล้วเงียบ รณพีร์กระอมออกมา

"อืม ถึงบ้านหรือยัง " เค้าถามคำถามไม่เป็นเรื่องออกไป "คือผมคิดว่าคุณอาจจะยังไม่ถึงบ้านเท่านั้น เลยโทรมาถาม "

"หนูถึงบ้านนานแล้วค่ะ " เธอตอบออกมา เค้ายิ้มกับคำตอบเด็กดีสินะ "แล้วทานข้าวหรือยัง "

"ทานแล้วค่ะ " "อาจารย์มีอะไรหรือเปล่าคะ "

"คือผม......."

"คะ อะไรคะ "

"เปล่านับดาว ไม่มีอะไร เท่านี้นะ " รณพีร์กดวางสายทันที แล้ววางโทรศัพท์ให้ห่างจากตัว เค้ากำลังบ้าไปแล้วให้ตายเถอะ

นับดาวนั่งดูโทรศัพท์ที่เพิ่งตัดสายไป แล้วยิ้มออกมา เธอจะคิดมากไปไหมว่าเค้าสนใจเธอ หรืออาจเป็นเพราะว่าเค้าแค่เป็นห่วงในฐานะลูกศิษย์เท่านั้น

"ไม่เอาน่านับดาว เธออย่าคิดเลยเถิดไปไกล อย่างอาจารย์รณพีร์หรอจะมาชีกอใส่เธอ เป็นไปไม่ได้หรอก "

หญิงสาวรีบลุกขึ้นแต่งตัวชุดนอนทันที วันนี้เธอเหนื่อยมากแล้ว เธออยากนอนมากๆๆ

รณพีร์นั่งมองดูเวลาที่โทรออกแล้วถอนหายไป แค่ไม่ถึงนาทีที่ได้ยินเสียง ทำไมเป็นเอามากขนาดนี้วะ ชายหนุ่มวัย35 ถอดแว่นสายตาออกแล้วลูบหน้าตัวเอง ทำไมนะทำไมถึงสลัดภาพเธอไม่หลุดสักที ยิ่งวันนี้เธอสวยหวานในชุดไปรเวททำเอาเค้าใจสั่นระรัวเหมือนหนุ่มๆที่เพิ่งแอบรักสาวๆ เค้าเคยมีเมีย เคยแต่งงานมาแล้ว เคยเจ็บแทบตาย แต่พอมาเจอนับดาวแล้ว กลับทำให้เค้าไม่กลัวอะไรอีกเลย เธอเหมือนดาวบนฟ้าที่เค้าเพิ่งจะได้เห็นว่าเวลามันสว่าง มันสวยแค่ไหน

ปากกาลายโดเรม่อนสีฟ้าถูกยื่นมาให้ในเช้าวันจันทร์ วันนี้เธอไม่มีเรียนแต่มาทำงานช่วยเค้า ตามที่นัดกันเอาไว้

"หนูไม่กล้าโทรไปถามว่าอาจารย์มีสอนไหม เลยรีบมาแต่เช้า"

เค้ามาถึงห้องก่อนคาบสอนเล็กน้อยก็เห็นว่าเธอมานั่งรออยู่แล้ว

"วันนี้ผมสอนเก้าโมงเช้าถึงเที่ยง " เค้าบอกเสียงเรียบออกมา แล้วมองปากกาในมือ

"หนูเห็นว่าอาจารย์ชอบโดเรม่อนเลยซื้อมาฝากค่ะ" รณพีร์ยิ้มออกมาแล้วรับเอาไว้ ปลายนิ้วสัมผัสกันเบาๆจนเค้าและเธอตกใจพร้อมกัน

"ขอบคุณนะ "

"วันนี้คุณช่วยเช็คงานรุ่นน้องให้ผมแล้วกัน สองห้องเลยนะ " เค้าวางกระดาษการบ้านหนึ่งปึกพร้อมกับสมุดเช็คชื่อ

"ผมจะสอนพรุ่งนี้ คุณช่วยเร่งให้ผมได้ไหม "

"ได้ค่ะ ก่อนเที่ยงเสร็จแน่นอน "

รณพีร์หยิบปากกามาถือเอาไว้แล้วเหน็บไว้กับกระเป๋าเสื้อของตัวเอง ปากกาธรรมดาราคาไม่กี่บาทแต่มันทำให้เค้าดีใจเหลือเกิน เธออาจจะไม่คิดอะไรกับเค้าหรอก แต่เค้าคิด คิดมากด้วย ใบหน้าสดใสที่เห็นในเช้าวันจันทร์ทำเอาเค้ามีแรงขึ้นมาทันที เอาเป็นว่าเช้าวันนี้มันดีที่สุดเลย

แทนยืนรอสาวสวยที่เค้าเฝ้าตามมาสักพักแล้ว หลายๆคนในมหาวิทยาลัยเคยตามจีบเธอมาหลายคน แต่ไม่มีใครจีบติดเลย เค้าจะเป็นคนแรก ที่จีบเธอเป็นแฟนให้ได้

"เราทำงานอยู่นะแทน ยังไม่เสร็จเลย" เธออ้างงานตลอดเวลา ทำให้คนอื่นๆที่มาจีบถอยกลับไป

"ไม่เป็นไรเรารอได้ นับทำงานไป พออาจารย์มาตรวจงานแล้ว เราค่อยไปกินข้าวด้วยกันนะนับ "

เค้ายังคงยืนยันที่จะรอ รณพีร์เห็นเธอยืนอยุ่กับนักศึกษาหนุ่มหน้าตาดี แล้วถอนหายใจออกมา เป็นไงละไอ้พีร์ หน้าแหกไหม แฟนเค้ามาเฝ้าอยู่โน่น สีหน้าเงียบขรึมของเค้าทำเอาคนทั้งคู่ต้องหยุดคุยกัน

"ถ้างานเรียบร้อยก็ไปทานข้าวเถอะนับดาว แฟนคุณมารอแล้ว พรุ่งนี้เช้าก่อนเก้าโมงนะ ผมจะให้คุณทำงานอีก " เค้าบอกเสียงเรียบ แล้วเปิดประตูเข้าห้องไป