11 ครอบครัวของหนู

ชายหนุ่มที่มีสักเป็นพี่จึงจูงมือน้องสาวที่ยืนร้องไห้ทำอะไรไม่ถูก เดินนำเธอเข้าไปด้านใน แพรไหมก็เดินตามเข้าไปอย่างว่าง่าย ยิ่งเดินเข้าไปใกล้ร่างผู้เป็นบิดาน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมามากขึ้นอย่างห้ามไม่ได้

“พี่ออกไปรอข้างนอกก่อนนะ” หมอหนุ่มบอกเพราะคิดว่าเธออยากบอกลาบิดาเป็นการส่วนตัว

“อย่าไปค่ะ “

เสียงสั่นเครือของหญิงสาวเอ่ยออกมาเบา ๆ พร้อมกับดึงรั้งมือหนาของผู้เป็นพี่เอาไว้ นี่เป็นประโยคแรกที่หลุดออกมาจากปากของหญิงสาวในรอบหนึ่งชั่วโมง

เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่ไปไหนแล้วเธอจึงใช้สองมือปาดเช็ดน้ำตาออกจากแก้มทั้งสองข้างด้วยความรวดเร็ว จากนั้นจึงค่อย ๆ ก้าวเดินเข้าไปหาร่างใหญ่ของบิดาที่ตอนนี้หายใจรวยรินลงเรื่อย ๆ

มือเรียวเล็กโอบรวบมือหนาที่มีรอยเหี่ยวย่นตามกาลเวลาของบิดาขึ้นมาอย่างเบามือ หญิงสาวประคองมือหนานั้นขึ้นมาแนบไว้ที่ข้างแก้มตัวเองอย่างเบามือ

“คุณพ่อคะ ไม่ต้องห่วงแพรนะคะ แพรอยู่ได้แพรจะเข้มแข็งจะไม่เศร้านาน จะกินให้อิ่มจะนอนให้หลับ แพรจะมีความสุขจะทำอย่างที่คุณพ่อต้องการ คุณพ่อได้ไปเจอคุณแม่ก่อนแพรฝากหอมแก้มแม่และฝากบอกแม่ว่าแพรคิดถึงท่านมากด้วยนะคะ ไปอยู่ทางโน้นคอยมองลงมาเวลาที่คิดถึงแพรด้วย