เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 120
บทที่เกี่ยวข้อง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 121
เว่ยซวินรีบเตรียมตัวออกเดินทางทันทีหลังจากนั้นไม่นาน ฮ่องเต้หวู่เสด็จมาถึงตำหนักฉางเล่อหลินกุ้ยเฟยกำลังตัดแต่งต้นไม้ ได้ยินว่าฮ่องเต้หวู่กำลังมา ก็กุลีกุจอลุกขึ้นถวายความเคารพ “หม่อมฉัน ถวายบังคมฝ่าบาท!”ฮ่องเต้หวู่ยิ้มและกล่าวว่า “สนมรัก ตามสบายเถอะ!”หลินกุ้ยเฟยก้มหัวลง “หม่อมฉันไม่กล้าเพคะ! หม่อมฉันมีความผิด ...”ฮ่องเต้หวู่ตกใจเล็กน้อย ถามด้วยความไม่เข้าใจ “สนมรัก เจ้ามีความผิดอันใด?”ใบหน้างดงามของหลินกุ้ยเฟยเปลี่ยนเป็นสีแดง “หม่อมฉันไร้ความสามารถ ไม่สอนหวงเอ้อร์ให้ดี! ตอนนี้เขาประพฤติตัวเลวทราม มีนิสัยตะวันพันมังกร[footnoteRef:1] ล้วนเป็นความผิดของหม่อมฉัน! จากนี้ หม่อมฉันจะลงโทษเขาให้ดี ดึงเขากลับมาให้เข้าที่เข้าทางให้ได้เพคะ” [1: ชายรักชาย] “ขอร้องฝ่าบาท อย่าตำหนิโทษเขาเลยนะเพคะ...”ฮ่องเต้หวู่ได้ยินก็นึกขึ้นได้ทันทีข่าวลือที่ว่าเจ้าเก้าชอบพอบุรุษ ไม่เพียงแต่แพร่กระจายในหมู่ประชาและเหล่าทหารเท่านั้น แต่ยังแพร่งพรายมาถึงในวังหลวง กระทั่งเข้ามาถึงหูของหลินกุ้ยเฟยหลินกุ้ยเฟยเข้าใจไปว่า เพราะเรื่องนี้ เขาจะจะลงโทษนาง!ฮ่องเต้หวู่สืบเท้าไปข้างหน้า จับมือหยกของหลินกุ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 122
หลี่หลงหลินเห็นว่าการค้าร้านผ้าตระกูลเฟื่องฟูเช่นนี้ ก็มองไปที่ซูเฟิ่งหลิงด้วยสีหน้าได้ใจ “เป็นอย่างไร? ข้าเก่งกาจมากใช่หรือไม่?!”ซูเฟิ่งหลิงเม้มริมฝีปากแล้วพูดว่า “เก่งกาจกับผีนักสิ! ชื่อเสียงของท่านตอนนี้แย่ยิ่งกว่ากิ้งกือไส้เดือน! ผู้คนหลั่งไหลมาซื้อผ้าก็ล้วนเพราะมาแก้แค้นท่าน! พวกนี้ล้วนแต่เป็นเรื่องกลอุบายเล็กๆ ยากจะต่อยอดทำการใหญ่!”หลี่หลงหลินยิ้มและพูดว่า “เจ้าจะไปเข้าใจอะไร?! แมวดำหรือแมวขาว หากจับหนูได้ล้วนเป็นแมวที่ดี! ขอเพียงการค้ารุ่งเรือง ที่ธุรกิจกำลังเฟื่องฟู สนใจไปใยว่าใช้กลอุบายใด?”ลั่วอวี้จู๋ยืนอยู่ข้างๆ ได้ยินคำพูดของหลี่หลงหลินก็ส่ายหัวเล็กน้อย “องค์ชายเก้า ครั้งนี้ข้าสนับสนุนน้องหญิงเล็ก! ดังคำว่า การค้ามีวิธีการ! หากไม่เลือกวิธีเพื่อให้ได้มา เช่นนั้นจะไปต่างอะไรกับแปดหอการค้าใหญ่เหล่านั้น?”“ในแวดวงการค้า สรรพสิ่งล้วนคาดเดาไม่ได้ แต่อย่าได้หนีออกจากรากเหง้า!”“ไม่ก็สร้างกำไร ไม่ก็สร้างชื่อเสียง!”“ตอนนี้ท่านทำเช่นนี้ กำเงินยังไม่ร้อนดี ชื่อเสียงก็ถูกทำลายสิ้นแล้ว”“แม้ว่าท่านจะใช้กลอุบายเล็กๆ พวกนั้นมายึดตลาดอีก แต่สุดท้ายแล้ว เมื่อหอการค้าใหญ่ทั้งแปดเริ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 123
แน่นอนว่าทั้งหมดนี้ เป็นแผนการของหลี่หลงหลิน!เขาจงใจบอกให้ซูเฟิ่งหลิงแพร่ข่าวลือในกองทัพ ทำให้ชื่อเสียงของตนเสื่อมเสีย โหมกองไฟให้ใหญ่โต และในที่สุด เรื่องก็ไปถึงหูฮ่องเต้ฮ่องเต้ย่อมต้องพิโรธอย่างยิ่ง ยิ่งเมื่อตรวจสอบอย่างละเอียดแล้วพบว่าเจ้าของร้านของแปดหอการค้าใหญ่ เผยแพร่ข่าวลึอ ใส่ร้ายป้ายสีหลี่หลงหลินให้ขายหน้าแก่ธารกำนัลแน่นอนว่า เจ้าของร้านของแปดหอการค้าก็ถูกผูกไว้กับสายลับพวกป่าเถื่อนที่เผยแพร่ข่าวลือ พลอยเดือดร้อนเรื่องนี้ไปด้วยฮ่องเต้จะสั่งปิดแปดหอการค้า เป็นเรื่องธรรมดา!ร้ายกาจ!ร้ายกาจเหลือเกิน!ลั่วอวี้จู๋รู้สึกประหลาดใจ พูดด้วยความนับถือ “องค์ชายเก้า ข้ายอมพระองค์แล้วจริงๆ เพคะ!”ซูเฟิ่งหลิงยังคงเม้มปาก พูดอย่างไม่มั่นใจ “ไม่ใช่แค่กลอุบายสกปรกหรือไร? นับเป็นเรื่องใหญ่อะไรได้กัน? ต่อให้แปดหอการค้าจะล้ม แต่หากพวกเราไม่ได้เงินกลับเข้ากระเป๋าสักตำลึง ก็มีแต่จะเสียขึ้นกว่าเดิม!”แต่ลั่วอวี้จู๋ส่ายหัว พูดด้วยรอยยิ้ม “น้องหญิงเล็ก เจ้าไม่เข้าใจ! นี่ก็คือแผนการขององค์ชายเก้า! แปดหอการค้าใหญ่ถูกปิดแล้ว ส่วนแบ่งการตลาดทั้งหมดที่พวกเขาครอบครองไว้ในตอนแรกจะ ย่อมต้องอาเจ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 124
“ไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาดเพคะ!”ลั่วอวี้จู๋ส่ายหัวเล็กน้อย ท่าทางดูอ่อนแรง แต่กลับเด็ดเดี่ยวอย่างยิ่ง “ถ้าทำตามที่พระองค์พูด สิบตระกูลซูก็มีไม่พอให้เสีย!”หลี่หลงหลินเลิกคิ้วเล็กน้อย “ช่วงนี้ พวกเราเสียเงินไปเท่าไหร่แล้ว?"ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้ว “ยังไม่ได้คำนวณจำนวนที่แน่นอนเพคะ แต่อย่างน้อยก็พันตำลึง”หลี่หลงหลินหัวเราะอย่างโง่เขลา “แต่ข้าทำเงินจากองค์ชายสี่ได้ถึงเจ็ดแสนตำลึงในคืนเดียว! ต่อให้จะใช้วันละพันตำลึง ก็ยังพอให้เสียไปอีกสองปี...”ลั่วอวี้จู๋แย้งว่า “แต่เงินในมือพระองค์ ไม่เอาไปซื้อผ้าก็เอาไปซื้อร้าน ไร้เม็ดเงินให้เห็นเป็นก้อนตำลึง ยิ่งไปกว่านั้น แม้ว่าท่านจะร่ำรวย แต่หากยังขาดทุนต่อไปเช่นนี้ แม้แต่สมบัติเก่าก็ไม่เหลือให้ขายกิน!”“ยกตัวอย่างเช่นราชสำนักในตอนนี้ ที่ไม่อาจหาเงินมาเติมเข้าคลังหลวงได้ ขาดดุลอย่างร้ายแรง”หลี่หลงหลินดูเคร่งขรึม “ราชสำนักไม่มีเงินจริงหรือ?”ลั่วอวี้จู๋พยักหน้า “ไม่มีแน่นอนเพคะ ไม่เช่นนั้น ฮ่องเต้ไหนเลยจะต้องมากลุ้มใจเรื่องเงินอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน...”หลี่หลงหลินพูดอย่างเย็นชา “นับตั้งแต่ต้าเซี่ยก่อตั้งมาก็สามร้อยปีแล้ว ทั้งยังเจริญรุ่งเรืองถึงขีด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 125
หลี่หลงหลินสรุปความ “ทำการค้ากับประชาชน ไม่มีทางเกิดกำไร! หากอยากมีกำไร ก็ต้องทำการค้ากับคนรวย! และสิ่งที่ข้าทำตอนนี้ คือการปล้นคนรวยแจกคนจน...”ดวงตาของซูเฟิ่งหลิงเป็นประกาย “ปล้นคนรวยแจกคนจน เป็นสิ่งที่ผู้กล้าพึงกระทำ! ข้าชอบ...”ลั่วอวี้จู๋ขมวดคิ้วและพูดว่า “ฝ่าบาท ทุกสิ่งที่ท่านพูดข้าเข้าใจดี! อุดมคติของท่านเองก็ยอดเยี่ยมเช่นกัน! แต่ข้าไม่เข้าใจว่าที่ท่านทำในตอนนี้ เกี่ยวกับปล้นคนรวยแจกคนจนอย่างไร?!”หลี่หลงหลินยิ้มอย่างมีเลศนัย “เจ้าจะเข้าใจเอง”ลั่วอวี้จู๋พูดไม่ออกหวังว่าก่อนที่นางจะเข้าใจ ตระกูลซูจะไม่ถูกหลี่หลงหลินถลุงเงินจนล้มละลายไปเสียก่อนแต่หลังจากที่นางกลับมาคิดดูอีกที ก็ไม่กังวลอีกต่อไปดังที่หลี่หลงหลินพูดมา ถ้ามัวแต่คิดคำนวณทุกอย่าง เช่นนั้นหนึ่งวันจะเสียเงินไปสักเท่าใด?อย่างมากที่สุดก็หนึ่งร้อยตำลึงไม่นับทรัพย์สินของตระกูลซู นับเพียงที่หลี่หลงหลินยอมให้ตัวเองเช่าซื้อร้านค้า ที่เกือบจะกว้านซื้อมาทั้งตลาดทักษิณมาด้วยราคาแสนถูกแม้แต่ราคาต้นทุนก็ยังเป็นเพียงเงินห้าแสนตำลึงตราบใดที่พวกคนป่าเถื่อนยังไม่โจมตีเมืองหลวง อาศัยเพียงร้านค้าและอสังหาริมทรัพย์เหล่าน
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 126
ลูกค้าร้านขายผ้าตระกูลเจียมีเพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆเมื่อเห็นว่าเจ้าของร้านและเหล่าลูกจ้าที่เพิ่งได้รับจ้างเข้ามาใหม่เริ่มงานล้นมือ ลั่วอวี้จู๋จึงรีบไปช่วย เหลือไว้เพียงหลี่หลงหลินและซูเฟิ่งหลิง คนว่างงานทั้งสองใบหน้างามของซูเฟิ่งหลิงแดงก่ำ นางเข้ามาใกล้หลี่หลงหลินและกระซิบ “ถึงตอนนั้นที่ท่านทำตัวองอาจ ปล้นคนรวยแจกคนจน นับข้าไปด้วยนะเจ้าคะ! มิฉะนั้น ข้าไม่จบสิ้นกับท่านแน่!”หลี่หลงหลินหัวเราะร่า “เจ้าอยากเป็นวีรสตรีหรือ?”ซูเฟิ่งหลิงเขินอายเป็นที่สุด แต่ก็ยังพยักหน้าหลี่หลงหลินสืบเท้าเข้ามาใกล้ กอดเอวของซูเฟิ่งหลิง แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้น ก็ขึ้นอยู่กับผลงานของเจ้าแล้ว!”ก่อนที่ซูเฟิ่งหลิงจะทันได้โต้ตอบ หลี่หลงหลินก็ฉกลงมาหอมแก้มนางไปเสียก่อนซูเฟิงหลิงตกตะลึง ราวกับสายฟ้าผ่าใส่หัว ในสมองว่างเปล่า!หลังจากนั้นไม่นาน ซูเฟิ่งหลิงก็กลับมามีสติอีกครั้ง กำหมัดแน่นและกัดฟัน “เจ้ากล้าเอาเปรียบมารดา หาเรื่องตายแล้ว!”หลี่หลงหลินสัมผัสได้ถึงเจตนาฆ่า วิ่งหนีไปนานแล้ว ได้ยินเสียงหัวเราะดังขึ้นมา “ตอนนี้ พวกเราก็หายกันแล้ว!”“เจ้าคนสารเลว...” ซูเฟิ่งหลิงกระทืบเท้าด้วยความโกรธวีรส
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 127
อย่างไรเสีย ยังมีองค์ชายองค์อื่นๆ อีกหลายคน ตนเองจะตระหนกไปไย?ตู้เหวินยวนขมวดคิ้ว “แต่ว่าฝ่ายที่ได้รับผลกระทบมากที่สุด ก็เป็นพวกเราจริงๆ! ทว่าภัยคุกคามหาได้มาจากฮ่องเต้ แต่มาจากหลี่หลงหลิน!”หลี่จื้อตกใจ “เจ้าเก้า? เหตุใดถึงเป็นมันอีกแล้ว?! หรือว่าเจ้าเก้าจะเป็นคนที่ยื่นฎีกาใส่ร้ายข้าให้เสด็จพ่อ หลอกให้พระองค์สั่งปิดแปดหอการค้าใหญ่?”ดวงตาของตู้เหวินยวนแลดูน่ากลัว “สถานการณ์โดยละเอียด ข้ายังไม่ทราบชัด แต่ฮ่องเต้สั่งปิดแปดหอการค้าใหญ่ เป็นเพราะเจ้าของร้านแพร่ข่าวลือ! และข่าวลือนี้ มุ่งเป้าไปที่หลี่หลงหลิน!”“สรุปแล้ว เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับหลี่หลงหลินอย่างแยกไม่ออก!”“อีกอย่าง...”“เมื่อคืนก่อน ฮ่องเต้ประทับอยู่ที่ตำหนักฉางเล่อ ทั้งยังมอบไข่มุกทางใต้อันล้ำค่ามากราคาแก่หลินกุ้ยเฟย!”“เกรงว่าทั้งสอง จะมีความเชื่อมโยงกัน!”หลี่จื้อโกรธอย่างยิ่ง กัดฟันกรอด “ต้องเป็นหลินกุ้ยเฟยปีศาจนั่นแน่ ที่ปรุงน้ำแกงยาเสน่ห์ป้อนเข้าปากเสด็จพ่อ! ท่านพ่อถึงได้ลำเอียงระหว่างข้ากับเจ้าเก้านัก! พ่อตา ท่านรีบคิดหาวิธี กำจัดหลินกุ้ยเฟย…”ใบหน้าของตู้เหวินยวนมืดมน “องค์ชาย ระวังวาจา! สนมปีศาจเพิ่งได้เลื่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 128
ท้องพระโรงฮ่องเต้หวู่สวมเสื้อคลุมมังกร ประทับสูงสง่าอยู่บนบัลลังก์มังกรขุนนางร้อยคนเคารพนบนอบ สรรเสริญให้พระชนมายุยืนยาว“ขุนนางทั้งหลาย ตามสบายเถิด!”ฮ่องเต้หวู่แย้มยิ้ม ดูเหมือนจะอารมณ์ดี ไม่เศร้าหมองเหมือนเมื่อไม่กี่วันก่อนแล้วมีเงินอยู่ในมือ ทำให้จิตใจสงบลงได้ฮ่องเต้หวู่ส่งคนไปปิดหอการค้าใหญ่ทั้งแปด ยึดเงินมาได้จำนวนมาก นำใช้ในการช่วยเหลือผู้ลี้ภัยนอกเมือง นี่เป็นความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่เหล่าขุนนางรู้ดีว่า เงินทั้งหมดที่ฮ่องเต้หวู่ใช้ในการตั้งสร้างรกร้างให้ผู้ลี้ภัยใหม่นั้น แท้จริงคือเงินของพวกเขา ทุกคนต่างก็มีหลั่งเลือดอยู่ในใจแต่ภายนอก เหล่าขุนนางแสร้งทำเป็นยินดี กล่าววาจาเทิดทูนและยกย่องความหลักแหลมของฮ่องเต้หวู่พันหมื่นมีให้สวมใส่ เว้นไว้เพียงคำเยินยอ[footnoteRef:1] [1: แปลว่า เสื้อผ้ามีให้สวมมากมาย แต่คำพูดเยินยอไม่อาจเอามาสวมใส่ได้ หรือก็คือ ไม่อาจใส่ใจเกินไปได้] แน่นอนว่า ฮ่องเต้หวู่เองก็รู้ดีว่าเหล่าขุนนางหน้าไหว้หลังหลอก และคำชมที่ไม่ได้มาจากใจจริงนี้ คือกำลังตบตูดม้า[footnoteRef:2]ตนอยู่ [2: ประจบประเจง] แต่เขายังสุขใจอยู่ ดวงตาหรี่ลง ดูเกินงามไปเล็กน
บทล่าสุด
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
