Mag-log inShare
บทที่ 1377
Pinakabagong kabanata
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1542
ยามพลบค่ำเมืองซั่วเป่ยซูเฟิ่งหลิงได้ยินเสียงร้องไห้และวิงวอนขอชีวิตดังไม่หยุดภายเมืองภายในนั้นยังมีเสียงโอดครวญด้วยความเจ็บปวดไม่น้อยซูเฟิ่งหลิงมองข้ามเหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่กำลังคุกเข่าอ้อนวอน มองเห็นเพียงซากศพนอนเกลื่อนภายในเมืองอันมืดมนแมลงวันบินว่อน น้ำหนองเจิ่งนองถนนที่เคยสะอาดเป็นระเบียบบัดนี้กลับเต็มไปด้วยร่างของทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่ตายเพราะโรคระบาดนางไม่กล้าคิด ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือภายในเมืองใช้ชีวิตเยี่ยงไร?หรือบางที...นางไม่กล้าจินตนาการเลยด้วยซ้ำ ภายในเมืองซั่วเป่ยแห่งนี้ยังมีคนอีกมากน้อยเพียงใดที่ยังไม่ติดเชื้อโรคระบาดนี้!ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วน้อยๆจู่ๆ เสียงเตือนของหลี่หลงหลินก่อนออกเดินทางก็สะท้อนขึ้นมาในสมอง สันหลังเยียบเย็นขึ้นมาซูเฟิ่งหลิงยกมือขึ้น ตะเบ็งเสียงออกคำสั่ง“กองทัพสกุลซูทั้งหมดฟังคำสั่ง!”“รีบถอนกำลังออกจากเมืองซั่วเป่ยเดี๋ยวนี้!”นางไม่ลังเลแม้แต่น้อย รีบกระตุกบังเหียนม้าหันหลังกลับ ควบม้าพุ่งออกจากเมืองซั่วเป่ยในทันทีเหล่าทหารสกุลซูต่างก็รู้สึกแปลกใจอย่างมากพวกเขาไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดท่าทีของซูเฟ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1541
ในฐานะที่เขาเป็นแม่ทัพลือชื่อของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ต่อสู้มาอย่างยาวนาน ผ่านศึกมาแล้วนับไม่ถ้วนเขาไม่เคยถูกคนเหยียดหยามเพียงนี้มาก่อน!สำหรับเขาแล้ว คำด่าทอด้วยวาจาไม่ใช่ความอัปยศเมินข้ามนั่นต่างหากคือการดูถูกและเหยียดหยามคนอย่างถึงที่สุด!ซูเฟิ่งหลิงไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลยตั้งแต่แรก!เซียวหงถึงขั้นรู้สึกอิจฉาทหารที่เพิ่งถูกฟันตายไปเมื่อครู่เสียด้วยซ้ำอย่างน้อยพวกเขายังมีที่ยืนภายในใจของซูเฟิ่งหลิงส่วนตนเองไม่มีแม้แต่คุณสมบัติที่จะถูกฆ่าทิ้ง!ตึง!เซียวหงคุกเข่าบนพื้น แหงนหน้ามองท้องฟ้าผืนฟ้ายังเหมือนเดิมเขาย้อนนึกถึงปีนั้น ภายใต้ท้องฟ้าสีครามผืนนี้ เขาเป็นคนลงมือสังหารเหล่าผู้ภักดีแห่งตระกูลซูเองกับมือ นั่นสง่างามน่าเกรงขามมากเพียงใดแต่บัดนี้เขาถึงขั้นเทียบสุนัขตัวหนึ่งไม่ได้เป็นครั้งแรกที่ภายในหัวของเซียวหงเกิดความคิดอยากตายขึ้นมามีเพียงความตายถึงจะปลดปล่อยเขาจากความอัปยศภายในใจนี้ได้เซียวหงยกดาบขึ้นมาจ่อที่ลำคอของเขาลำคอรับรู้ถึงไอเยียบเย็นจากคมดาบเพียงเขาออกแรงเล็กน้อยคมดาบอันแหลมคมนี้ก็จะกรีดลงไปที่ลำคอของเขาโลหิตแดงฉานอุ่นร้อนก็จะพวย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1540
เซียวหงหันมองไป ตอนนี้เขายังห่างจากเมืองซั่วเป่ยอีกร้อยจ้าง ในสภาพปัจจุบันของเขา การจะหนีกลับเข้าเมืองก่อนที่ซูเฟิ่งหลิงจะตามมาทัน มันเป็นเรื่องเพ้อฝันอย่างสิ้นเชิง! ม้าที่ซูเฟิ่งหลิงขี่อยู่นั้นเร็วราวสายฟ้าแลบ เพียงชั่วพริบตาก็สามารถพุ่งมาถึงตรงหน้าเซียวหงได้ หากเขาต้องการมีชีวิตรอด ก็เหลือเพียงการสู้ตายกับซูเฟิ่งหลิงเท่านั้น! ชนะก็รอด! แพ้ก็ตาย! เซียวหงไม่ต้องการให้ชีวิตอันรุ่งโรจน์ของเขาต้องจบลงที่ผืนทรายสีเหลืองแห่งนี้! เขายังไม่ได้นำทัพม้าเหล็กบุกใต้ลงไปเหยียบย่ำดินแดนต้าเซี่ย เขายังไม่ได้ใช้เลือดของชาวต้าเซี่ยสร้างอนาคตทางการเมืองของเขา! เขาจะยอมได้อย่างไร! เห็นเพียงซูเฟิ่งหลิงนำทัพตระกูลซูพุ่งเข้าใส่ควันดินปืน ยิ่งเข้าใกล้เขามากขึ้นเรื่อยๆ ร่างกายของเขาเริ่มสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ นี่เป็นอาการที่แสดงออกเมื่อมีความกลัวมากเกินไป เขายังกำดาบในมือไม่แน่นด้วยซ้ำ ตับๆๆ! เมื่อเสียงฝีเท้าม้าใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ซูเฟิ่งหลิงและทัพตระกูลซูเก็บเกี่ยวชีวิตของทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่ยังรอดตายอย่างโหดเหี้ยมไร้ปรานี ดาบฟันลงไป โดยไม่มี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1539
ช่วยข้าด้วย! ช่วยชีวิตด้วย! โสตประสาทของเซียวหงค่อยๆ ฟื้นคืน ในหูมีแต่เสียงครวญครางด้วยความเจ็บปวดของเหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ และเสียงม้าร้องที่ล้มลงบนพื้น… เซียวหงเพิ่งจะตระหนักได้ นี่ไม่ใช่ความฝัน! ทั้งหมดนี้คือเรื่องจริง! รอบกายเต็มไปด้วยควันดินปืน! กองทัพม้าเหล็กชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่เขานำมา พินาศย่อยยับทั้งกองทัพ! ไม่! เขายังมีชีวิตอยู่! เซียวหงพลันตระหนักถึงสิ่งนี้ หนี! รีบหนี! ในสมองของเซียวหงเหลือเพียงความคิดนี้เท่านั้น ความแค้นและความโกรธที่เคยมีอยู่ในใจ ถูกเขาทิ้งไว้เบื้องหลังไปนานแล้ว ฉวยโอกาสที่ต้าเซี่ยยังไม่เริ่มการระดมยิงรอบสอง ขอเพียงหนีกลับไปเมืองซั่วเป่ยได้ แม้จะมีโรคระบาด ก็ยังสามารถรักษาชีวิตไว้ได้! แม้เซียวหงจะเป็นทหารผู้โด่งดังแห่งกองทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ แต่เขาไม่เคยประสบกับความตายอย่างแท้จริง เมื่อความจริงแห่งความตายปรากฏอยู่ตรงหน้าเขาเช่นนี้ กล้าหาญชาญศึก? ความซื่อสัตย์สุจริต? ถูกโยนทิ้งไปไกลสุดขอบฟ้าแล้ว สิ่งที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือการมีชีวิตรอด! แม้จะต้องอยู่เหมือนสุนัขก็ตาม!
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1538
ตับๆๆ! กองทัพม้าเหล็กชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเคลื่อนใกล้เข้ามายังแนวรบต้าเซี่ยเรื่อยๆ อย่างยิ่งใหญ่และเกรียงไกร ฝุ่นควันที่ฟุ้งกระจายจากการบุกของกองทัพม้าเหล็ก บดบังท้องฟ้าและดวงอาทิตย์ หลี่หลงหลินเหลือบมองกงซูหว่าน เห็นเพียงใบหน้าซีดเผือดเมื่อครู่ บัดนี้แดงก่ำไปหมด หลี่หลงหลินตกใจ ถามว่า “พี่สะใภ้สอง ทำไมหน้าถึงแดงอีกแล้ว?” กงซูหว่านเพิ่งจะนึกขึ้นได้ สูดหายใจเข้าลึกๆ “ตื่นเต้นเกินไป จนลืมหายใจ…” หลี่หลงหลินจึงเข้าใจว่า มีคนเป็นๆ ที่สามารถทำให้ตัวเองขาดใจตายได้จริงๆ กงซูหว่านกำมือแน่น แล้วกอดอก “องค์รัชทายาท พวกเราจะจุดไฟเมื่อไหร่?” หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “ปืนใหญ่สายฟ้าเหินเวหานี้ ข้าได้ปรับปรุงแล้ว ระยะยิงสามารถทำได้ถึงหนึ่งร้อยจ้าง!” กงซูหว่านตกใจ คำนวณคร่าวๆ ถึงระยะห่างระหว่างกองทัพม้าเหล็กชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือกับแนวรบต้าเซี่ยในขณะนี้ ไม่มากไม่น้อย หนึ่งร้อยจ้างพอดี กงซูหว่านมองหลี่หลงหลิน “องค์รัชทายาท ตอนนี้ระยะห่างพอดีหนึ่งร้อยจ้าง สั่งจุดไฟเถิด!” “มิฉะนั้นหากรอต่อไปอีก ฝ่ายตรงข้ามก็จะบุกมาถึงหน้าพวกเราแล้ว ถึงตอนนั้นปืนใหญ่สายฟ้าเหินเวหาก็จะใช
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1537
เซียวหงพลันพบว่าสถานการณ์เริ่มผิดปกติ มิใช่เพราะเสียงลมดังเกินไปจนไม่ได้ยินเสียง หากแต่เป็นเพราะสนามรบนั้นเงียบสงัด นอกจากเสียงลมที่พัดผ่านไป ก็มีเพียงเสียงฝีเท้าม้าที่รวดเร็วเป็นระยะๆ กองทัพต้าเซี่ยยืนนิ่งอยู่กับที่ สงบและเคร่งขรึม ไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมา ดูราวกับมีบางอย่างที่แปลกประหลาด เซียวหงหัวเราะเสียงดัง “กลัวแล้ว! พวกมันต้องกลัวแล้วแน่ๆ!” “ชาวต้าเซี่ยถูกกองทัพม้าเหล็กชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือทำให้หวาดกลัวจนไม่กล้าขยับเลยแม้แต่น้อย!” “ในใจพวกมันมีแต่ความหวาดกลัวเท่านั้น!” “รอให้ข้าพากองทัพม้าเหล็กชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเหยียบย่ำต้าเซี่ย ใช้เท้าเหล็กอันแข็งแกร่งเหยียบศีรษะพวกเจ้าให้แหลกละเอียด ให้เลือดของพวกเจ้าเปื้อนทรายสีเหลืองนี้!” “ใช้ชีวิตของพวกเจ้าสังเวยเหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่ล้มตายไป!” ระยะห่างระหว่างสองกองทัพใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เซียวหงนั้นเสียสติไปแล้ว ดวงตาสีแดงก่ำ คิ้วขมวดแน่นเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า! ทันใดนั้น มีศีรษะหลายศีรษะโผล่ออกมาจากหลุมดินหน้าแนวรบต้าเซี่ย จากนั้นพวกเขาก็เดินมาถึงหน้าแนวรบ ดูเหมือนจะเป็นช่างฝีมือหลายคน เซี
Maaari mong magustuhan
รัชทายาทจอมเจ้าเล่ห์
ไห่ตงชิง199.1K viewsรัชทายาทชะตาฟ้า
เมิ่งซานเชียน249.0K viewsจะไม่ทนกับบทบาทนางร้าย [รีไรท์ตอนจบ]
คุณยอดวิทย์108 viewsเขยอันดับหนึ่งของจักรพรรดิ
เฉินเจียเสี่ยวเกอ571.6K viewsสลับชะตาองค์ชายจอมโจร
จูเฉิงกง - อันนา110 viewsผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน
แอปเปิลโซดา748 viewsชีวิตที่สามของหนิงอัน
มายารัตติกาล510 views
