Mag-log inShare
บทที่ 1545
Pinakabagong kabanata
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1546
เซียวหงฝันไปก็คิดไม่ถึงเขาแม่ทัพชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือผู้ยิ่งใหญ่คนหนึ่ง ถึงขั้นไม่มีโอกาสสวามิภักดิ์เพื่อเอาชีวิตรอด ต่อให้ต้องเป็นสุนัขของหลี่หลงหลินก็ยอม!หลี่หลงหลินกลับไม่ยอม!เซียวหงแม่ทัพเลื่องชื่อของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ได้รับคำสรรเสริญเยินยออย่างล้นหลามไม่เคยได้รับสายตาเย็นชาเช่นนี้มาก่อนสายตาของเขาเผยแววเหลือจะเชื่อ!เขาเป็นคนโดดเด่นในชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ!แต่ในสายตาของหลี่หลงหลินกลับคล้ายหนูสกปรกในท่อระบายน้ำ!ต่ำต้อยไม่อาจแหงนหน้าขึ้นได้!ทหารต้าเซี่ยล้วนเผยสีหน้าตกตะลึงพรึงเพริดพวกเขาคาดไม่ถึงเลยว่าเทพสงครามของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือในปีนั้นจะตกต่ำกลายเป็นเช่นนี้ไปได้!คล้ายสุนัขไร้บ้านก็มิปาน คุกเข่าต่อหน้าหลี่หลงหลินทหารทั้งหมดต่างพากันซุบซิบนินทา“เขาเป็นเทพสงครามแห่งชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเลยนะ!”“ปีนั้นผู้ภักดีทั้งตระกูลซูต้องตายไปภายในเงื้อมมือของเขา!”หลี่หลงหลินพูดเสียงเย็นชา “ยิ่งไปกว่านั้น เจ้าเป็นแค่ทหารที่พ่ายแพ้ในเงื้อมมือของข้าเท่านั้น ไม่มีคุณสมบัติเสนอเงื่อนไขกับข้า”ฆ่าคน ต้องแทงที่หัวใจ!เพิ่งสิ้นเสียงเซีย
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1545
เกรงว่าจะต้องเกิดเรื่องใหญ่แน่ตึง!เซียวหงคุกเข่าบนพื้น จับจ้องหลี่หลงหลิน พูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย โปรดไว้ชีวิตด้วยเถิด!”“ข้ายินดีแปรพักตร์ สวามิภักดิ์ต่อต้าเซี่ย!”บัดนี้ขอเพียงสามารถทำให้เซียวหงมีชีวิตรอดอยู่ได้ไม่ว่าเรื่องใดเขาก็สามารถทำออกมาได้ยังไม่ต้องพูดว่าสวามิภักดิ์ต่อต้าเซี่ย ต่อให้เป็นสุนัขตัวหนึ่งข้างกายหลี่หลงหลินเขาก็ยินดี!ภายในกระโจมเงียบกริบไม่มีคนตอบคำพูดของเซียวหงเซียวหงแหงนหน้าขึ้นมองเห็นสายตาเย็นชาทุกคู่ล้วนมองมาทางเขา ภายในสายตาเปี่ยมไอสังหารสันหลังเซียวหงเย็นวาบ เหงื่อเย็นผุดออกมาอย่างสุดระงับ...สายตานี้คมกริบยิ่งกว่าคมมีด ทิ่มแทงหัวใจของเขาโดยเฉพาะหลี่หลงหลิน!สายตาของเขาคมกริบดุจเหยี่ยวก็มิปาน ราวกับมองทะลุใจเซียวหงอย่างไรอย่างนั้น...ทันใดนั้นเซียวหงว้าวุ่นขึ้นมา “รัชทายาท ข้าเป็นแม่ทัพของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ! ข้ามีประโยชน์ยิ่งนัก! ขอเพียงท่านไม่ฆ่าข้า ข้าสามารถบอกสิ่งที่ข้ารู้ทั้งหมดแก่ท่านได้!”ตุบตุบตุบ!เซียวหงพูดจบ ยังไม่ลืมโขกศีรษะให้หลี่หลงหลินหลายครั้งใบหน้าทหารทั้งหมดในกระโจมเผยแววสงสัยคิดไม่ถึงเลยว่าแม่ทัพเลื่องชื่
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1544
หลี่หลงหลินพยักหน้าซูเฟิ่งหลิงไม่เข้าเมืองซั่วเป่ยนั่นถูกต้องแล้วเรื่องนี้มองดูแล้วคล้ายธรรมดามากแต่นี่จำเป็นต้องมีความสามารถในการควบคุมอันแข็งแกร่งหาไม่แล้วหากวู่วามบุกเข้าไปในเมือง ติดโรคระบาด ย่อมเกิดปัญหาหนักหลี่หลงหลินเอ่ยปากถาม “มีทหารภายในเมืองติดโรคระบาดมากน้อยเพียงใด?”ซูเฟิ่งหลิงคำนวณคร่าวๆ “ที่หม่อมฉันเห็น อย่างน้อยก็นับหมื่นนาย หากนับรวมพวกนอนแน่นิ่งเหล่านั้นด้วย น่ากลัวว่ายังมีมากยิ่งกว่านั้นเพคะ...”ได้ยินดังนั้น เหล่าทหารภายในกระโจมต่างหายใจเย็นเฮือกหนึ่งมากกว่าหนึ่งหมื่นคนกระนั้น?เช่นนั้นสภาพภายในเมืองซั่วเป่ยตอนนี้จะโหดร้ายเพียงใด!พูดเพียงว่านรกบนโลกมนุษย์ เดิมทีพวกเขายังนึกภาพไม่ออกแต่เมื่อมีตัวเลขจำนวนผู้คนวางไว้ตรงหน้าภาพในหัวของพวกเขาก็ปรากฏขึ้นในทันทีเหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือนับหมื่นนอนตายเกลื่อนในน้ำหนอง หนอนแมลงตอมร่าง ตายตาไม่หลับเหล่าทหารต้าเซี่ยต่างพากันสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งอย่างสุดระงับ ทอดสายตาเปี่ยมความเลื่อมใสมองทางหลี่หลงหลินคิดไม่ถึงเลยว่าหลี่หลงหลินจะมีจิตใจโหดเหี้ยมเพียงนี้!เพียงดีดนิ้ว ทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทาง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1543
พวกเขาเองก็ยังไม่รู้ตัวเลยว่าโรคระบาดภายในเมืองซั่วเป่ยนั้นน่าหวาดหวั่นมากเพียงใดซูเฟิ่งหลิงพูดน้ำเสียงเคร่งขรึม “ก่อนออกเดินทาง องค์รัชทายาทได้กำชับข้าเป็นพิเศษ”“ไม่ว่าจะเกิดอันใดขึ้น ก่อนจะบุกเข้าเมืองจะต้องตรวจสอบสถานการณ์ภายในให้ถี่ถ้วนเสียก่อน แล้วค่อยตัดสินใจว่าควรทำเช่นไรต่อไป”“พวกเจ้าก็เห็นสถานการณ์ภายในเมืองกันแล้ว ซากศพนอนเกลื่อน พื้นเต็มไปด้วยน้ำเหลืองจากศพ...”“หากวู่วามบุกเข้าไป”“ก็มีเพียงต้องตายสถานเดียว!”ผู้ไม่รู้ย่อมไม่กลัวเหล่าทหารได้ยินคำพูดของซูเฟิ่งหลิง ทันใดนั้นสันหลังเย็นวาบไม่มีความคิดจะเข้าไปในเมืองอีกซูเฟิ่งหลิงพูดด้วยสีหน้าเย็นชา “ตอนนี้ให้เหลือทหารฝีมือดีไว้เพียงหนึ่งร้อยนายเพื่อเฝ้าเมือง ห้ามไม่ให้เกิดความผิดพลาดใดเป็นอันขาด!”“ทหารที่เหลือทั้งหมดตามข้ากลับไปยังค่ายทหารเดี๋ยวนี้ รายงานเรื่องนี้ต่อรัชทายาท!”เรื่องนี้สำคัญยิ่งนักบัดนี้หลี่หลงหลินสามารถตีเมืองซั่วเป่ยกลับคืนมาได้สำเร็จแล้วจริงๆแต่อย่างไรเสียเมืองซั่วเป่ยก็คือคูเมืองแห่งหนึ่งเป็นสถานที่ที่เหล่าราษฎร์ต้องใช้ชีวิตหากจะทิ้งเมืองไว้ในสภาพย่อยยับเช่นนี้ได้อย่างไร?เหล่าทห
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1542
ยามพลบค่ำเมืองซั่วเป่ยซูเฟิ่งหลิงได้ยินเสียงร้องไห้และวิงวอนขอชีวิตดังไม่หยุดภายเมืองภายในนั้นยังมีเสียงโอดครวญด้วยความเจ็บปวดไม่น้อยซูเฟิ่งหลิงมองข้ามเหล่าทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่กำลังคุกเข่าอ้อนวอน มองเห็นเพียงซากศพนอนเกลื่อนภายในเมืองอันมืดมนแมลงวันบินว่อน น้ำหนองเจิ่งนองถนนที่เคยสะอาดเป็นระเบียบบัดนี้กลับเต็มไปด้วยร่างของทหารชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือที่ตายเพราะโรคระบาดนางไม่กล้าคิด ชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือภายในเมืองใช้ชีวิตเยี่ยงไร?หรือบางที...นางไม่กล้าจินตนาการเลยด้วยซ้ำ ภายในเมืองซั่วเป่ยแห่งนี้ยังมีคนอีกมากน้อยเพียงใดที่ยังไม่ติดเชื้อโรคระบาดนี้!ซูเฟิ่งหลิงขมวดคิ้วน้อยๆจู่ๆ เสียงเตือนของหลี่หลงหลินก่อนออกเดินทางก็สะท้อนขึ้นมาในสมอง สันหลังเยียบเย็นขึ้นมาซูเฟิ่งหลิงยกมือขึ้น ตะเบ็งเสียงออกคำสั่ง“กองทัพสกุลซูทั้งหมดฟังคำสั่ง!”“รีบถอนกำลังออกจากเมืองซั่วเป่ยเดี๋ยวนี้!”นางไม่ลังเลแม้แต่น้อย รีบกระตุกบังเหียนม้าหันหลังกลับ ควบม้าพุ่งออกจากเมืองซั่วเป่ยในทันทีเหล่าทหารสกุลซูต่างก็รู้สึกแปลกใจอย่างมากพวกเขาไม่เข้าใจเลยว่าเหตุใดท่าทีของซูเฟ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1541
ในฐานะที่เขาเป็นแม่ทัพลือชื่อของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือ ต่อสู้มาอย่างยาวนาน ผ่านศึกมาแล้วนับไม่ถ้วนเขาไม่เคยถูกคนเหยียดหยามเพียงนี้มาก่อน!สำหรับเขาแล้ว คำด่าทอด้วยวาจาไม่ใช่ความอัปยศเมินข้ามนั่นต่างหากคือการดูถูกและเหยียดหยามคนอย่างถึงที่สุด!ซูเฟิ่งหลิงไม่เห็นเขาอยู่ในสายตาเลยตั้งแต่แรก!เซียวหงถึงขั้นรู้สึกอิจฉาทหารที่เพิ่งถูกฟันตายไปเมื่อครู่เสียด้วยซ้ำอย่างน้อยพวกเขายังมีที่ยืนภายในใจของซูเฟิ่งหลิงส่วนตนเองไม่มีแม้แต่คุณสมบัติที่จะถูกฆ่าทิ้ง!ตึง!เซียวหงคุกเข่าบนพื้น แหงนหน้ามองท้องฟ้าผืนฟ้ายังเหมือนเดิมเขาย้อนนึกถึงปีนั้น ภายใต้ท้องฟ้าสีครามผืนนี้ เขาเป็นคนลงมือสังหารเหล่าผู้ภักดีแห่งตระกูลซูเองกับมือ นั่นสง่างามน่าเกรงขามมากเพียงใดแต่บัดนี้เขาถึงขั้นเทียบสุนัขตัวหนึ่งไม่ได้เป็นครั้งแรกที่ภายในหัวของเซียวหงเกิดความคิดอยากตายขึ้นมามีเพียงความตายถึงจะปลดปล่อยเขาจากความอัปยศภายในใจนี้ได้เซียวหงยกดาบขึ้นมาจ่อที่ลำคอของเขาลำคอรับรู้ถึงไอเยียบเย็นจากคมดาบเพียงเขาออกแรงเล็กน้อยคมดาบอันแหลมคมนี้ก็จะกรีดลงไปที่ลำคอของเขาโลหิตแดงฉานอุ่นร้อนก็จะพวย
Maaari mong magustuhan
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่
ชวินเป่ยอี๋655.2K viewsเจเจ๊ออกพระผู้นี้คือว่าที่สามีฉัน
นรินทร์ลดา565 viewsผู้ไม่เป็นที่โปรดปราน
แอปเปิลโซดา753 viewsองค์ชายหกผู้ไร้เทียมทาน
เหลียงซานเหลากุ่ย352.4K viewsองค์รัชทายาทแห่งต้าเหยียน
ใบไม้ร่วงในเมืองร้าง162.1K viewsรัชทายาทชะตาฟ้า
เมิ่งซานเชียน249.1K viewsชีวิตที่สามของหนิงอัน
มายารัตติกาล515 views
