ВойтиShare
บทที่ 199
Related chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 200
องค์ชายสี่หลี่จือเป็นคนหยิ่งทะนงมากคนหนึ่งเขาสะบัดมือนางตู้ออก เดินขึ้นไปข้างหน้าเพียงลำพัง รักษาความน่าเกรงขามขององค์ชายเอือมระอา บาดแผลสี่สิบไม้โบยหนักมากเกินไป จนกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่หายดี ฝีเท้าของเขาตุปัดตุเป๋ กะโผลกกะเผลก เห็นได้ชัดว่าน่าขันอยู่บ้าง“เจ้าเก้า!”“เจ้าคนสารเลว!”องค์ชายสี่ได้รับสายตาสงสารของเหล่าขุนนางใหญ่ ไอแค้นเกิดขึ้นภายในใจ ดุจเพลิงโทสะกำลังแผดเผาทั้งหมดล้วนต้องตำหนิหลี่หลงหลิน!ทำร้ายตนเองจนกลายเป็นเช่นนี้จากองค์ชาย กลายเป็นตัวตลก ความน่าเกรงขามหมดสิ้น!“ล้างแค้น!”“ข้าจะต้องล้างแค้น!”หลังองค์ชายสี่เดินเข้าใกล้ มองเห็นเงาร่างของหลี่หลงหลินแล้ว ดวงตาแดงก่ำอย่างอดไม่ได้ มือกำหมัดแน่น เส้นเลือดบนหน้าผากกระตุกริก!เผชิญหน้ากับศัตรู ตาแดงก่ำมากเป็นพิเศษ!องค์ชายสี่อยากถลันขึ้นไป กัดคอหลี่หลงหลินให้ขาดในคำเดียว!แต่ เขาไม่กล้า!มิใช่เพราะไม่มีฝีมือ!ตลกหรือไร!เขาฝึกยุทธ์มาตั้งแต่เด็ก ขี่ม้ายิงธนูไม่มีสิ่งใดไม่เชี่ยวชาญ โดยเฉพาะวิชาต่อสู้ในระยะประชิด!หลี่หลงหลินนับเป็นตัวอะไรตั้งแต่หัวจรดเท้าเป็นตัวไร้ประโยชน์คนหนึ่ง!องค์ชายสี่มั่นใจในตนเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 201
ถ้าไม่มีองค์ชายสี่!ตู้เหวินยวนหัวหน้าขุนนางทั้งหลายเหล่านี้ก็ไม่มีค่าอะไรเลย!ตู้เหวินยวนเป็นเจ้าวางแผน ย่อมเข้าใจเหตุผลนี้ดี ด้วยเหตุนี้เองเขาถึงได้ยกตู้ซื่อลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของตนให้แต่งงานกับองค์ชายสี่ที่อาจได้เป็นรัชทายาทในอนาคตหากองค์ชายสี่มีโอกาสได้ขึ้นครองบัลลังก์เป็นฮ่องเต้เช่นนั้นตู้ซื่อก็จะได้เป็นฮองเฮาตู้เหวินยวนจะได้เป็นพ่อตาฮ่องเต้!อำนาจของเขาก็จะก้าวหน้ายิ่งกว่าตอนนี้แน่นอน!ดังนั้นตู้เหวินยวนจึงเคารพองค์ชายสี่มาโดยตลอดโดยเฉพาะต่อหน้าขุนนางอาวุโส เขาให้เกียรติองค์ชายสี่มาก!หลี่จือเหลือบมองตู้เหวินยวนและบรรดาขุนนางอาวุโส รอยยิ้มเย้ยหยันก็ปรากฏขึ้นที่มุมปากเจ้าเก้า!ในราชสำนัก ขุนนางทั้งหมดต่างก็ยืนอยู่ข้างข้า!เจ้าจะเอาอะไรมาสู้กับข้า?หลังจากที่ข้าขึ้นครองบัลลังก์ ข้าจะออกราชโองการประทานความตายให้เจ้าเป็นคนแรก!ส่วนแม่ที่ให้กำเนิด ข้าก็จะสั่งฝังไปพร้อมกับเสด็จพ่อ!หลี่หลงหลินยกยิ้มเล็กน้อย ทักทายหลี่จือ “พี่สี่! เรือนหลังนั้น อยู่สบายมากหรือ?”ม่านตาของหลี่จือหดเล็กลงทันที ความเดือดดาลพลันทวีคูณขึ้น!พูดอะไรไม่พูดดันพูดสิ่งที่ไม่ควรพูด?เจ้าเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 202
หลี่จือเงยหน้าขึ้น แล้วกล่าวด้วยเสียงเคร่งขรึม “น้องชาย? ข้าขอบอกเจ้าตามตรง! ตั้งแต่วันที่ข้ารู้ความแล้ว ข้าก็ไม่เคยถือว่าเจ้าเป็นน้องชายเลย! เจ้าพูดถูก ราชวงศ์มันไร้ความปรานีที่สุด!”“น่าเสียดายที่เจ้าเข้าใจความจริงนี้ช้าไป!”“คนที่รู้จักดูทิศทางจะรีบคุกเข่าขอโทษ!” “ข้าจะพิจารณาไว้ชีวิตของเจ้าได้!”ต่อให้จะเป็นเวลานี้ หลี่จือยังคงหยิ่งผยองในความเห็นของเขา หลี่หลงหลินไม่มีคุณสมบัติที่จะเรียกว่าน้องชายกับตัวเอง!ตนอยากเป็นฮ่องเต้!เจ้าเก้าก็เหมือนกับคนทั่วไปที่ไม่ได้ต่างอะไรจากผงธุลีที่อยู่ใต้เท้าของตน!รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของหลี่หลงหลิน “ดีมาก!”หลี่จือผงะก่อนจะเอ่ยอย่างไม่เข้าใจ “ดีอะไร?”หลี่หลงหลินพูดอย่างเย็นชา “ในเมื่อท่านไม่เคยถือว่าข้าเป็นน้องชาย เช่นนั้นนับตั้งแต่นี้เป็นต้นไป พวกเราถือว่าตัดขาดกันโดยสมบูรณ์ ถือว่าเป็นเพียงคนแปลกหน้า! หากวันหนึ่งพวกเราต่อสู้กันและต้องใช้สงครามแก้ปัญหา ข้าจะไม่มีทางออมมือเป็นอันขาด”หลี่จือตะลึงงัน แล้วพูดด้วยความโกรธ “น้องเก้า เจ้า...”หลี่หลงหลินมีสีหน้าเย็นชา “น้องเก้า ชื่อนี้ เจ้าไม่คู่ควรจะเรียก! นับแต่นี้ไป เรียกข้าว่าองค
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 203
หลี่จือแจกแจงเหตุการณ์ตายมากมายออกมาในคราวเดียวแต่ละอย่างนั้นน่าตกใจและยากจะป้องกัน!ที่สำคัญวิธีการตายเหล่านี้ หลี่จือไม่ได้พูดขึ้นมาลอยๆ เท่านั้นหลังจากที่ฮ่องเต้หวู่ขึ้นครองบัลลังก์ เหล่าสนมในวังหลังก็เกิดอุบัติเหตุมากมาย และอุบัตินั้นก็เหมือนกับที่หลี่จือพูดทุกอย่าง!“หรือว่า...”หลี่หลงหลินหายใจเข้า แล้วมองหลี่จือด้วยความประหลาดใจอุบัติเหตุทั้งหมดที่เกิดขึ้นในวังหลังหลายปีมานี้ ล้วนเป็นฝีมือของหลี่จือหรือ?ไม่สิ!อุบัติเหตุที่เหล่าสนมประสบอยู่บ่อยครั้งส่วนใหญ่เกิดขึ้นมาร่วมสิบปีแล้วในเวลานั้น หลี่จือยังเด็กอยู่ อย่างไรก็ร้ายกาจเช่นนี้ไม่ได้ และไม่มีทางมีความสามารถมากมายเช่นนั้นได้ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ใช่หลี่จือแต่คือแม่แท้ๆ ของเขาฉินกุ้ยเฟย!สตรีชั่วร้ายใจยักษ์ใจมารผู้นี้ ใช้วิธีที่น่ารังเกียจ และสองมือของนางก็เปื้อนเลือดคนมาไม่น้อย ถึงได้ก้าวขึ้นตำแหน่งกุ้ยเฟยได้!แม่เป็นอย่างไร ลูกก็เป็นเช่นนั้น!มิน่าล่ะ เจ้าสี่และเจ้าหก สองพี่น้องคู่นี้ถึงได้ใจคอโหดเหี้ยมขนาดนี้!ที่แท้สาเหตุก็มาจากฉินกุ้ยเฟย!ตอนนี้ ฉินกุ้ยเฟยอิจฉาริษยาหลินกุ้ยเฟยแม่ของตนเพราะเรื่องตำหนักฉ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 204
แต่ในความจริงแล้วหลี่หลงหลินและเว่ยซวินติดต่อกันเพียงเล็กน้อยหลี่หลงหลินไม่สามารถเรียกว่าเป็นคนของกลุ่มขันทีได้อีกอย่างหลี่หลงหลินยังหลอกเว่ยซวินอยู่หลายครั้ง แทนที่จะบอกว่าพวกเขาสองคนมีความสัมพันธ์ที่ดีต่อกัน ควรจะบอกว่ามีความแค้นต่อกันดีกว่า!ทว่าเป็นไปไม่ได้ที่หลี่จือจะรู้รายละเอียดเหล่านี้หลี่หลงหลินใช้วิธีเอาสุนัขจิ้งจอกมาแอบอ้างบารมีเสือ ใช้ชื่อของเว่ยซวินทำให้หลี่จือหวาดกลัว ให้เขาและฉินกุ้ยเฟยที่อยู่เบื้องหลังไม่กล้าทำอะไรหุนหันพลันแล่น!กลยุทธ์ของหลี่หลงหลินถือว่าสำเร็จมากหลี่จือตกใจจนสีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวในหัวของเขาพลันปรากฏใบหน้าซีดขาวของท่านแม่ที่ตายอย่างอนาถผุดขึ้นมา!ชั่วขณะนั้น ในใจของหลี่จือเกิดแรงกระตุ้นอยากคุกเข่าต่อหน้าหลี่หลงหลิน อยากขอร้องให้เขาอย่าทำร้ายแม่ของตน! “องค์ชายสี่!”ตู้เหวินยวนสังเกตเห็นความผิดปกติของหลี่จือ จึงก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็วเพื่อพยุงเขา “อย่าไปเชื่อคำโกหกของหลี่หลงหลิน! แม่ของท่านเป็นกุ้ยเฟย ในวังหลัง สถานะของนางเป็นรองแค่ไทเฮาและฮองเฮาเท่านั้น...”“ข้าไม่เชื่อหรอกว่าเว่ยซวินที่เป็นเพียงขุนนางจะกล้าทำอะไรฉินกุ้ยเ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 205
ตู้เหวินยวนเดือดดาลอย่างหนัก ความโกรธปะทุขึ้น แทบจะเป็นลมไปแล้วองค์ชายสี่เป็นคนไร้ประโยชน์ มีเพียงแค่นี้เท่านั้น!ฉินกุ้ยเฟยก็เช่นกัน!ไม่มีความฉลาดเลยแม้แต่น้อย ไม่รู้จักมองสถานการณ์โดยรวม!ในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อเช่นนี้ ก็ยังไปมีปัญหากับฮ่องเต้?แขนที่อ่อนแอจะสามารถบิดขาใหญ่ได้อย่างไร?วุ่นวายจนสุดท้ายฮ่องเต้เดือดดาล ต้องการจับเจ้าเข้าตำหนักเย็น!คราวนี้จะจัดการอย่างไร?ต้องรู้ว่าสิ่งที่เจ้าทำลายนั้น ไม่เพียงแต่เป็นเส้นทางของตนเอง!แต่ยังเป็นการตัดเส้นทางขององค์ชายสี่ด้วย!ยังคิดว่าเขาจะเป็นรัชทายาทได้อยู่หรือไม่?เป็นได้กับผีน่ะสิ!ตู้ซื่อก็เริ่มกังวล รีบจับแขนเสื้อของตู้เหวินยวนแล้วกล่าวว่า “ท่านพ่อ ตอนนี้ควรทำอย่างไรดี?”ตู้เหวินยวนสะบัดแขนเสื้อแล้วพูดว่า “ยังไม่รีบหามองค์ชายสี่กลับไปอีก เดี๋ยวก็อับอายขายขี้หน้าคนอื่น... ส่วนฉินกุ้ยเฟย ตอนนี้ทำได้แค่ค่อยๆ คิดแผนไปก่อน...”องค์ชายสี่หมดสติไปแล้ว ตู้เหวินยวนสั่งให้คนหามเขาออกไปขุนนางอาวุโสที่เหลือไม่มีข้อแนะนำอันใด จึงพากันแยกย้ายทันทีด้านหน้าเขาทิศประจิมที่เดิมทีวุ่นวาย เพียงชั่วครู่ก็ว่างเปล่า และกลับคืนสู่ความเงี
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 206
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหนซูเฟิ่งหลิงถึงได้ผลักหลี่หลงหลินออกไป กล่าวด้วยใบหน้าแดงเรื่อ “องค์ชายเก้า ที่นี่เป็นที่รกร้างนะ เจ้าไม่กลัวว่าจะมีคนมาเห็นหรือ?”หลี่หลงหลินมองไปที่ใบหน้างดงามของซูเฟิ่งหลิง ก่อนจะกล่าวด้วยรอยยิ้ม “บนถนนคนพลุกพล่าน เจ้ายังไม่กลัว! พื้นที่รกร้างเช่นนี้เจ้ากลับกลัว...”ซูเฟิ่งหลิงกล่าวด้วยใบหน้าแดงเรื่ออย่างเขินอาย “จะเหมือนกันได้อย่างไร? บนถนนพลุกพล่านเช่นนั้น ไม่มีใครรู้จักข้า! แต่ที่นี่เป็นที่ตั้งค่ายทหารพ่ายศึก ถ้าเกิดว่าพวกเขาเห็น...”ขณะนี้ ซูเฟิ่งหลิงได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักเป็นพักๆ ดังมาจากด้านหลังนางหันหน้าไปมอง ก็เห็นพวกทหารพ่ายศึกหลายคนหนีออกมาจากพุ่มหญ้าพร้อมกับปิดตาเอาไว้ “พวกเราไม่เห็นอะไรทั้งนั้น...ไม่เห็น...”“น่าอายชะมัดเลย! ต่อไปข้าจะใช้ชีวิตอย่างไรล่ะ!”ซูเฟิ่งหลิงยกมือทั้งสองข้างปิดหน้าที่ร้อนผ่าวของตน แล้ววิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว!หลี่หลงหลินมองแผ่นหลังของซูเฟิ่งหลิง มุมปากก็เผยรอยยิ้มออกมาหลังเขากลับมาจากเรือนตากอากาศเขาทิศประจิม ไม่นานนัก ซูเฟิ่งหลิงก็กลับไปที่ค่ายทหารใบหน้าของนางเคร่งขรึม ดูท่าไม่มีความสุขเมื่อเห็นทหารรวมตัวกั
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 207
แต่ลั่วอวี้จู๋คือใคร?ไม่ว่าจะเป็นเครื่องหยกโบราณ หรือภาพวาดตัวอักษรของคนที่มีชื่อเสียง นางมองเพียงปาดเดียวก็สามารถบอกได้ว่าราคาเท่าไหร่นอกจากนี้ ลูกน้องทุกคนในร้านผ้าสกุลซูทุกคนล้วนฉลาดและมีความสามารถ ลูกคิดในมือก็ส่งเสียงดังไม่หยุดค่ำคืนก็ผ่านไปโดยไม่รู้ตัวรุ่งอรุณมาเยือนลั่วอวี้จู๋เคาะประตูห้องของหลี่หลงหลินด้วยใบหน้าที่เหนื่อยล้า ดวงตาก็เต็มไปด้วยเส้นสีแดง ยื่นใบรายการให้เขา “คำนวณคร่าวๆ! ไม่นับอาคารก่อสร้างของเรือนตากอากาศเขาทิศประจิม ทรัพย์สินทั้งหมดประมาณห้าล้านตำลึง...”“ในจำนวนนี้มีเงินสดสองล้านตำลึง ส่วนภาพวาดตัวอักษรและเครื่องประดับต่างๆ มีมูลค่าสามล้านตำลึง!”“ถ้ารวมอาคารก่อสร้างด้วย ถ้าประเมินแบบอนุรักษนิยมก็จะอยู่ที่สิบล้านตำลึงขึ้นไป!”หลี่หลงหลินถึงกับสูดหายใจเข้า “สิบล้านตำลึง...”แม้แต่องค์ชายอย่างหลี่หลงหลิน เงินสิบล้านตำลึงก็ยังเป็นจำนวนตัวเลขทางดาราศาสตร์!เรือนตากอากาศเขาทิศประจิมเพียงแห่งเดียวก็ซ่อนเงินเอาไว้มากมายขนาดนี้แล้วนอกจากเรือนตากอากาศเขาทิศประจิมแล้ว ตู้เหวินยวนสุนัขแก่ตัวนี้ยังมีทรัพย์สินอยู่อีกเท่าไหร่?ไม่มีใครบอกได้ชัดเจน!พระเจ้าร
Latest chapter
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1284
เหล่าขุนนางในราชสำนักต่างส่งเสียงฮือฮาผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนหาใช่จำนวนน้อยๆ ไม่!ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย ใบหน้าเย็นชาเจ้ากรมกลาโหมเอ่ยเสียงเนิบนาบ “ฝ่าบาท ตามที่กระหม่อมเห็น ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนนี้คือภัยร้ายที่ซ่อนอยู่ในเมืองหลวง หากจัดการไม่เหมาะสม ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนก่อการจลาจลขึ้น เกรงว่า...”เจ้ากรมกลาโหมไม่กล้ากล่าวอะไรต่อหากเขากล่าวอะไรต่อไปอีก จะต้องทรงพระพิโรธเป็นแน่ แต่ก็จำเป็นต้องทูลเตือนฝ่าบาท ไม่ว่าก่อนหน้านี้หลี่หลงหลินจะเคยทูลรับรองสิ่งใดต่อหน้าฝ่าบาทก็ตาม ก็จำเป็นต้องทำให้ฝ่าบาททรงตระหนักถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ผู้ลี้ภัยหนึ่งแสนคนส่วนใหญ่เป็นพวกที่ควบคุมได้ยาก คนเหล่านี้รวมตัวกันอยู่นอกเมืองหลวงได้สร้างผลกระทบเลวร้ายไม่น้อยแล้ว หากถูกผู้ไม่ประสงค์ดีปลุกปั่น ย่อมเกิดความวุ่นวายครั้งใหญ่เป็นแน่!แม้ว่าตอนนี้จางไป่เจิงจะนำทัพกลับราชสำนักแล้ว กำลังทหารในเมืองหลวงจะเข้มแข็ง ก็ยังคงเป็นปัญหาที่จัดการได้ยากอยู่ดีเหล่าขุนนางต่างเห็นพ้องต้องกัน“ฝ่าบาท เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับชะตาของแคว้นต้าเซี่ย โปรดอย่าได้ทรงประมาทเป็นอันขาดพ่ะย่ะค่ะ!”“ใช่พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท ขณะนี้
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1283
“อะไรนะ!”ฮ่องเต้หวู่ทรงพระพิโรธอย่างยิ่ง!เขาไม่เคยคาดคิดว่าหลี่หลงหลินจะกล่าววาจาเหลวไหลถึงเพียงนี้ นี่มันยิ่งกว่าการเห็นชีวิตคนเป็นผักปลาเสียอีก! ยามนี้ราษฎรยากจนถึงขั้นไม่มีปัญญาซื้อหาธัญญาหาร แล้วจะมีเนื้อที่ไหนให้กินกัน?เจ้ากรมคลังลดเสียงลง กล่าวว่า “ฝ่าบาท วาจาเหลวไหลเช่นนี้ออกมาจากโอษฐ์ขององค์รัชทายาทจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ ทีแรกกระหม่อมคิดว่าเป็นเพราะตนเองตาฝ้าฟางไป แต่ฎีกาหลายฉบับล้วนรายงานตรงกัน เกรงว่าวาจานี้คงเป็นสิ่งที่องค์รัชทายาทตรัสจริงๆ...”เหล่าขุนนางต่างส่งเสียงฮือฮาคาดไม่ถึงว่าหลี่หลงหลินจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้!ไม่เพียงแต่สร้างความเยือกเย็นในใจของราษฎร ยังสร้างความเยือกเย็นในใจของขุนนางในราชสำนักอีกด้วย นี่คือการกระทำชั่วร้ายที่ยากจะสาธยายให้หมดสิ้น อาลักษณ์จะต้องบันทึกเรื่องนี้ลงในพงศาวดารเป็นแน่ ทำให้ชื่อเสียงของหลี่หลงหลินฉาวโฉ่ไปชั่วกาลนาน!ฮ่องเต้หวู่ส่ายพระพักตร์ ทรงครุ่นคิดในพระทัยไม่ใช่ เจ้าเก้าไม่น่าจะทำเรื่องเหลวไหลเช่นนี้ได้ อย่างน้อยในเมืองหลวง ราษฎรส่วนใหญ่ก็เคยได้รับความเมตตาจากเขา หรือว่าก่อนหน้านี้เป็นเพียงการแสดง?ฮ่องเต้หวู่ตรัสเสียงเย็น “
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1282
ณ ท้องพระโรงบรรดาขุนนางทั้งหลายต่างสงบเสงี่ยม ก้มหน้าคารวะถวายบังคมฮ่องเต้หวู่ทอดพระเนตรกวาดสายตาไปยังหมู่ขุนนาง พลางตรัสเรียบเรื่อย “เหล่าขุนนางทุกท่าน หากมีเรื่องก็กราบทูล หากไม่มีเรื่องก็เลิกประชุมเถิด”นับตั้งแต่หลี่หลงหลินเดินทางไปยังตงไห่ ราชสำนักก็ดูสงบขึ้นไม่น้อย ฮ่องเต้หวู่ซึ่งแต่เดิมก็เอนเอียงไปทางเก็บตัวเงียบๆ ก็เริ่มชินกับจังหวะสงัดเช่นนี้ ยิ่งตอนนี้จางไป่เจิงนำทัพกลับสู่เมืองหลวง ปัญหากำลังพลไม่พอในเมืองหลวงก็คลี่คลายลง บรรดาขุนนางที่เคยซ่องสุมคิดร้ายในเงามืด ก็พากันลดราวาศอกแต่แล้ว เจ้ากรมคลังก็ก้าวออกมา สีหน้าเคร่งเครียด “ฝ่าบาท กระหม่อมมีเรื่องจะกราบทูลพ่ะย่ะค่ะ”ฮ่องเต้หวู่เห็นเป็นกรมคลัง จึงขมวดคิ้วเบาๆ กล่าวว่า “ว่ามา”แม้ปัญหาเรื่องทหารจะคลี่คลาย แต่เงินในท้องพระคลังก็ยังร่อยหรอ หากกรมคลังเสนอฎีกาเมื่อใด มักไม่พ้นเรื่องเงินไม่พอใช้ ซึ่งเป็นสิ่งที่เขากลัดกลุ้มมาเนิ่นนาน เจ้ากรมคลังกล่าวด้วยเสียงหนักแน่น “ฝ่าบาท ขณะนี้เขตตงไห่ประสบภาวะขาดแคลนเสบียงจนเกิดทุพภิกขภัย ราษฎรอดอยากปากแห้ง ร้องทุกข์ระงม แต่ละเขตในตงไห่ต่างก็ส่งฎีกาขอความช่วยเหลือจากราชสำนัก...”ฮ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1281
กงซูหว่านมองดูแบบร่าง โครงสร้างเรียบง่ายมาก แต่นางไม่รู้ว่าควรจะเรียกมันว่าอะไรหลี่หลงหลินเอ่ยเสียงเรียบ “นี่คือกระป๋อง”“กระป๋อง? มันสามารถถนอมอาหารได้หรือเพคะ?”หลี่หลงหลินยิ้มเล็กน้อย “แน่นอน หากสภาพแวดล้อมเหมาะสม แม้เวลาจะล่วงเลยไปแปดปี สิบปีก็ยังไม่เสีย”“นานขนาดนั้นเชียวหรือเพคะ?”กงซูหว่านเบิกตากว้าง อ้าปากค้าง ราวกับไม่เชื่อสิ่งที่ได้ยินในความเข้าใจของกงซูหว่าน การเก็บรักษาอาหารได้นานสักไม่กี่เดือนก็ถือว่าน่าทึ่งแล้วหลี่หลงหลินยิ้มบางๆ “ยิ่งไปกว่านั้น ขนาดของกระป๋องยังเล็กกระทัดรัด เหมาะแก่การพกพาในยามออกศึกยิ่งนัก”“หากพี่สะใภ้รองสามารถทำมันขึ้นมาได้ ข้าก็ตั้งใจจะเปิดโรงงานกระป๋องที่ตงไห่ แปรรูปปลาหวงฮื้อใหญ่จำนวนมหาศาลที่จับขึ้นมาโดยเฉพาะ”หลี่หลงหลินยิ้มบาง หากผลิตกระป๋องได้สำเร็จ ก็ไม่ต้องหวั่นไหวต่อภัยแล้งและความอดอยากอีกต่อไปกงซูหว่านยังคงตกตะลึง “โรงงานกระป๋องหรือเพคะ? ถึงข้าจะทำตามแบบได้เป๊ะๆ แล้วจะไปหาคนงานจากที่ใด?”ยามนี้ชาวเมืองตงไห่ต่างก็แย่งกันออกทะเลหาปลา กำลังคนขาดแคลนเป็นอย่างยิ่งหลี่หลงหลินตอบด้วยรอยยิ้ม “ไม่ต้องห่วง ให้ชาวตงไห่เขาหาปลากันต่อไ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1280
วันต่อมา ห้องหนังสือจวนอ๋องหลี่หลงหลินยกมือนวดหว่างคิ้ว มือวาดบางอย่างบนกระดาษกงซูหว่านขมวดคิ้วแน่น ใบหน้าเต็มไปด้วยความเศร้าหมอง “องค์ชาย หม่อมฉันอิงตามวิธีของท่านแล้ว วันนี้ตั้งใจไปตั้งร้านแผงลอยในบริเวณคนพลุกพล่านเป็นพิเศษ เผยแพร่วิธีทำน้ำแข็งออกไป เหล่าราษฎร์สามารถใช้งานได้ ทุกคนต่างโห่ร้องด้วยความยินดี เพียงแต่บัดนี้เกลือหมางเซียวในร้านขายยาทุกแห่งของตงไห่ไม่เพียงพอ”หลี่หลงหลินพยักหน้า “เผยแพร่ออกไปก็ดีแล้ว เช่นนี้เนื้อปลาของเหล่าราษฎร์ก็สามารถเก็บรักษาได้นานขึ้น ไม่ต้องสิ้นเปลือง”“พี่สะใภ้รองเหนื่อยแล้ว หากนี่คือเมืองหลวง เพียงตีพิมพ์เรียงความในหนังสือพิมพ์ก็เพียงพอแล้ว แต่อยู่ที่ตงไห่ยังต้องให้พี่สะใภ้ออกแรงเหน็ดเหนื่อยด้วยตนเอง”ภายในคำพูดหลี่หลงหลินเปี่ยมความห่วงใย อย่างไรเสียกงซูหว่านก็เป็นสตรีมีพรสวรรค์ไม่ออกนอกบ้าน อยู่แต่ในห้องหอ จู่ๆ ขอให้นางไปสอนวิธีทำน้ำแข็งแก่ราษฎร์ ช่างทำให้อึดอัดคับข้องใจโดยแท้แต่หลี่หลงหลินคิดไปคิดมา ในบรรดาพี่สะใภ้มีเพียงพี่สะใภ้รองเข้าใจวิธีใช้เกลือหมางเซียวทำน้ำแข็ง ทำได้เพียงมอบหน้าที่สำคัญนี้ให้กงซูหว่านหัวเราะเบาๆ “ไม่ลำบากเพคะ จะ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1279
ทุกคนสูดลมหายใจเย็นเฮือกหนึ่งโจรสลัดแคว้นโวกั๋วและชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเป็นปัญหาแถบชายแดนต้าเซี่ยมานานนับร้อยปี ไม่ใช่ปัญหาที่สามารถจัดการได้อย่างง่ายดายมองออกว่าครั้งนี้เจตจำนงของหลี่หลงหลินยิ่งใหญ่อย่างมาก!หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “หากต้องการกำจัดปัญหาภายนอกจะต้องกำจัดปัญหาภายในก่อน หากต้องการเดินทางบนมหาสมุทร จะต้องจัดการปัญหาตรงหน้าให้เรียบร้อย หาไม่แล้วแผนการเดินเรือจะต้องได้รับผลกระทบแน่”“เป้าหมายสำคัญในการมาตงไห่ครั้งนี้คือพัฒนาศาสตร์ต่อเรือของต้าเซี่ย บัดนี้เรือเหล่านี้ไม่สามารถตอบสนองความต้องการการเดินทางไกลได้ ความแข็งแกร่งหรืออ่อนแอของเรือต้าเซี่ยก็เป็นเหตุผลที่โจรสลัดแคว้นโวกั๋วตงไห่สร้างความวุ่นวาย ได้รับผลประโยชน์มากมายในสงครามทางทะเล ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่สามารถกวาดล้างโจรสลัดแคว้นโวกั๋วที่บุกมาในคราวเดียวได้”“หากยังปล่อยให้เป็นเช่นนี้ต่อไป โจรสลัดแคว้นโวกั๋วก็จะยิ่งกำเริบเสิบสาน อาละวาดอย่างไร้ขอบเขตในทะเลตงไห่ ราษฎร์ตงไห่ก็จะได้รับความเดือดร้อนอย่างหนัก!”“ดังนั้นตราบใดที่สามารถเพิ่มระดับการต่อเรือของต้าเซี่ยได้ โจรสลัดแคว้นโวกั๋วย่อมหายไป ชนิดที่ว่าปราบตงอิ๋
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1278
ปากแดงของเหล่าสะใภ้ขยับเบาๆ ดวงตาสะท้อนความแปลกใจ “เป้าหมายคือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่?”แม้เหล่าสะใภ้ไม่รู้ว่ามหาสมุทรอันกว้างใหญ่คือที่ใด แต่ได้ยินหลี่หลงหลินอธิบาย จะต้องเป็นสถานที่อันงดงามแน่!ซูเฟิ่งหลิงเอ่ยถาม “องค์ชาย มหาสมุทรกว้างใหญ่มากถึงเพียงนี้ เป้าหมายของพวกเราคือที่ใด?”กงซูหว่านพยักหน้า “ใช่แล้วองค์ชาย ยิ่งไปกว่านั้นระดับการเดินเรือในตอนนี้มากที่สุดก็ไปได้ถึงตงอิ๋ง หากยังไปทางทิศตะวันออก กลับยังไม่มีตัวอย่างมาก่อน”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เป้าหมายของพวกเราก็คือทวีปใหม่! ต้าเซี่ยและทวีปใหม่ห่างกันเพียงมหาสมุทรกั้น ลักษณะทางภูมิศาสตร์ได้เปรียบโดยธรรมชาติ สิ่งที่ต้องทำในตอนนี้คือคิดหาทางพัฒนาเรือของต้าเซี่ย ขนวัวม้าสัตว์ใช้แรงงานจำนวนมากเพียงพอไปยังทวีปใหม่”“ขอเพียงมีวัวม้าสัตว์ใช้แรงงาน ต้องการผืนดินมากน้อยเพียงใดก็ย่อมได้ มีผืนดินนับพันลี้ให้ราษฎร์ได้ใช้!”เหล่าสะใภ้ได้ยินภาพที่หลี่หลงหลินอธิบาย ใบหน้าเผยรอยยิ้มเปี่ยมความหวังออกมาสถานที่ที่ไม่มีสงครามและไม่มีความหิวโหยอยู่ห่างเพียงมหาสมุทรกั้น กำลังโบกมือต้อนรับตนเองหลี่หลงหลินเปล่งเสียงเคร่งขรึม “ขอเพียง
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1277
“เป็นไปไม่ได้! ดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ ไฉนเลยจะไม่มีคน?”หลี่หลงหลินหัวเราะเบาๆ และพูดว่า “เหตุที่มีคนน้อยมีเพียงข้อเดียว ตอนนี้พวกเขายังกินไม่อิ่ม”ถ้อยคำนี้ของหลี่หลงหลินดุจฟ้าผ่ากลางวันแสกๆเหล่าพี่สะใภ้ได้ฟังแล้ว คิดว่านี่คล้ายเรื่องเพ้อฝันยามราตรี ดินแดนอุดมสมบูรณ์ถึงเพียงนี้ ถึงขั้นยังมีคนกินข้าวไม่อิ่มท้องอีกหรือ?กงซูหว่านมองหลี่หลงหลินด้วยความตกตะลึง เอ่ยถามว่า “องค์ชาย ท่านไม่ได้กำลังล้อพวกเราเล่นหรอกกระมัง? อิงตามคำพูดของท่าน ทวีปใหม่จะต้องอุดมสมบูรณ์อย่างมากแน่ เหตุใดจึงเกิดเหตุการณ์คนกินข้าวไม่อิ่มท้องได้เล่า?”“ใช่แล้วองค์ชาย หม่อมฉันไม่เชื่อ”“หรือว่าดินแดนที่ดีถึงเพียงนี้ พวกเขาไม่สามารถเพาะปลูกได้กันเล่า?”เหล่าพี่สะใภ้ฟังจนอารมณ์ดำดิ่งลงไป ต่างขอให้หลี่หลงหลินพูดออกมาให้ชัดเจน หลี่หลงหลินพูดเรียบๆ “ไม่ใช่พวกเขาไม่เพาะปลูก ทวีปใหม่ดีมากเยี่ยงไร มีเพียงข้อเดียวที่ไม่ดี ก็คือไม่มีวัวไม่มีม้า ไม่มีสัตว์ใช้แรงงาน”ดวงตาของเหล่าสะใภ้ทอประกายระยับ ประคองใบหน้างดงามรับฟังเงียบๆ“ดังนั้นตอนนี้พวกเขายังหยุดอยู่ที่ใช้มีดถางป่าเผาไร่เพาะปลูก ใช้วิธีการพื้นฐานที่สุดในการ
องค์ชายอ่อนหัด หวนคืนชะตากลับมาแก้แค้น บทที่ 1276
“ตงอิ๋ง? ก็แค่แคว้นเล็กๆ เท่านั้น ไม่ควรค่าให้เอ่ยถึง!”สายตาหลี่หลงหลินเผยแววหมิ่นแคลน“ตงอิ๋งเล็กๆ เป็นเพียงเกาะแห่งหนึ่งเท่านั้น เดิมทีก็ไม่คู่ควรต่อคำว่าทวีปใหม่สองคำนี้”ทุกคนตกตะลึงภายในความรู้ของเหล่าสะใภ้ ตงอิ๋งก็คือจุดสิ้นสุดของมหาสมุทรอันเวิ้งว้าง เหนือตงอิ๋งก็ไม่มีอันใดอีกคำพูดของหลี่หลงหลินทำให้ความรู้ที่พวกนางมีอยู่เปลี่ยนไปทั้งหมด!กงซูหว่านพูดเสียงสั่นๆ “องค์ชาย ความนัยของท่านคือนอกจากตงอิ๋งแล้วยังมีทวีปใหญ่อีกหรือ?”หลี่หลงหลินพยักหน้าและพูดว่า “ไม่เพียงมีทวีปใหญ่ แต่ยังเป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์อย่างมากอีกด้วย!”พูดไป สายตาหลี่หลงหลินก็ทอดมองไปยังทิศทางหนึ่งกงซูหว่านพูดด้วยความแปลกใจ “อุดมสมบูรณ์อย่างมาก? อุดมสมบูรณ์มากเพียงใด เทียบกับต้าเซี่ยแล้วเป็นเช่นไร?”สายตาทุกคนล้วนเปี่ยมความแปลกใจ วางตะเกียบและชามข้าวในมือลงรับฟังหลี่หลงหลินเล่าเรื่องทวีปใหม่เงียบๆหลี่หลงหลินส่ายหน้าและพูดว่า “แผ่นดินต้าเซี่ยกว้างใหญ่และอุดมสมบูรณ์ มีผลผลิตและทรัพยากรมากมาย เป็นดินแดนอันอุดมสมบูรณ์แห่งหนึ่ง แต่ทวีปใหม่มีที่ราบมาก แผ่นดินอันอุดมสมบูรณ์ทอดยาวนับพันลี้ ทุกหนแห่งล้วนค
