อยากเป็นแฟนหมอ บทที่ 3

“อืม แล้วคุณมีอารมณ์ตอนไหนบ้างคะ บ่อยไหมคะ” จิตแพทย์สาวประเมินจากสายตาแล้ว เขาน่าจะมีอารมณ์ไม่บ่อยมั้ง หรือว่าเขาใกล้จะเป็นโรคตายด้าน

         “มีทุกวันแหละครับ ตอนนี้ผมก็มีกับคุณ แต่ถ้าคุณจับมัน มันจะเหี่ยวทันที อยากลองพิสูจน์ไหม จะได้รู้ว่าผมไม่ได้โกหก”

         เจอหน้ากันครั้งแรก คนไข้ก็ให้เธอจับของลับเสียแล้ว ใบบุญญามองหน้าคนไข้ซูเปอร์วีไอพีอย่างจับผิด ถ้าจับแล้วไม่หดละน่าดู เธอจะหักมันคามือเลย

         รู้จักนักเทควันโดสายดำ อดีตทีมชาติอย่างเธอน้อยไปแล้ว

         หมับ!

มือบางของคุณหมอจับที่เจ้านั่นของคนไข้ทันที เขาคิดว่าเธอไม่กล้าเหรอ บอกไว้เลย คนอย่างหมอใบไม่เคยกลัวอะไรอยู่แล้ว เมื่อเผลอตัวจับไปแล้ว เธอก็ได้แต่ด่าตัวเองในใจ เธอเป็นจิตแพทย์นะ ต้องรักษาระยะห่างระหว่างเธอกับคนไข้ ไม่ควรทำตัวแบบนี้ แบบเจอกันครั้งแรกก็จับ แต่คิดได้ตอนนี้ก็สายไปเพราะจับไปแล้ว

         ทันทีที่มือของเธอโดนเจ้านั่น ความแข็งขึงที่มีก่อนหน้านั้นก็ฟีบลงทันที ยิ่งกว่าลูกโป่งที่โดนปล่อยลม

         ทั้งสองมองหน้ากันค้าง

         “ปล่อยได้รึยัง” คนโดนจับ ถึงจะจับนอกเสื้อผ้า แต่อินน์ก็ไม่สะดวกให้ใครไม่รู้มาจับของเขาค้างแบบนี้

         “ขอโทษค่ะ” ใบบุญญาเองก็เพิ่งเคยจับของผู้ชายเช่นกัน เธอทั้งตกใจทั้งแปลกใจที่เจ้านั่นของเขาจากที่มีอารมณ์และแข็งอยู่ดี ๆ ทำไมจู่ ๆ ฟีบลงอย่างง่ายดาย ไม่น่าเชื่อ แต่ก็เป็นไปแล้ว

         “เชื่อหรือยังว่าผมยังจิ้น” คนที่ยังไม่เคยได้กับคนจริง ๆ ถามคนฟังอย่างเป็นต่อ ที่ตัวเองไม่ได้โกหก

         “ค่ะ เป็นอย่างนี้ตลอดเลยเหรอคะ” เธอเชื่อที่เขาพูด แต่ตอนนี้เธอจะแก้ปัญหาของเขาได้อย่างไรกันนะ ในเมื่อปัญหานี้มันมีมาอย่างยาวนาน

         “เป็นอย่างนี้ตลอดเลย” เขาตอบเศร้า ๆ

         “คุณให้คนจับมาเยอะก็เป็นแบบนี้เหรอคะ”

จะว่าใช่ก็ใช่ เวลาเดตกันถึงระดับหนึ่ง เวลานัวกันพวกเธอก็จะจับเจ้านั่นของเขา และพวกมันก็อ่อนลงอย่างไม่น่าเชื่อ

         “อืม ก็ไม่ได้เยอะมาก ผมไม่ได้ไล่เอาไปให้ใครจับมั่วซั่วหรอกนะ” เวลาเมา ๆ ซุก ๆ นัว ๆ มือไม้ผู้หญิงก็เลื้อยไม่ต่างกันกับมือผู้ชายหรอก บางทีเขายังไม่ทันจะแข็ง พอพวกเธอจับ เขายิ่งอ่อนตัวลงอย่างไม่น่าเชื่อ เหี่ยวยิ่งกว่ามะเขือเผามันมีอยู่จริง

         “คุณเคยรักษาไหมคะ” จิตแพทย์สาวถามอย่างห่วงใย ปีนี้เขาอายุสามสิบแปด แต่ยังไม่เคยได้ลิ้มลอง มันก็น่าสงสาร 

         “อืม เคยบ้าง” เขารักษามาหลากหลายรูปแบบ ขนาดเดินทางไปรักษาถึงเมืองนอกเมืองนามาแล้ว แต่ก็ไม่ได้ผล

         ‘เมื่อคุณอินน์อายุสามสิบแปดจะมีหมอมารักษาให้เอง’ นั่นคือคำทำนายที่ป้าของเขาบอก และใครจะเชื่อว่าเธอเดินเข้ามาในวันที่เขาอายุครบสามสิบแปดปีบริบูรณ์จริง ๆ

         ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ

         เรื่องเหลือเชื่อบนโลกใบนี้มีมากมาย

         “ขอดูได้ไหม” คำพูดของจิตแพทย์สาวทำคนฟังถึงกับขึงตา เธอเป็นจิตแพทย์นะ ไม่ใช่ศัลยแพทย์

         “นี่คุณหมอ ด้านร่างกายผมปกติ ผมตรวจมาทุกอย่างแล้ว อุมงอุโมงค์ก็มุดมาแล้ว” อุโมงค์ที่เขาว่าคือระบบการตรวจแบบ MRI[1] ถือว่าเป็นการตรวจซึ่งเป็นที่นิยมในปัจจุบัน

         “ไม่ให้ดูก็ไม่ให้ดู ทำไมต้องเสียงดังด้วย ให้จับได้ แต่ไม่ให้ดู ดุจัง” เธอบ่นพึมพำ จริง ๆ อยากบันทึกวิดีโอตอนที่มันเหี่ยวไว้ด้วยซ้ำ เผื่อจะได้เอาไปวิเคราะห์

         “ผมไม่ได้ดุ” พอเห็นใบหน้างามของจิตแพทย์สาว อินน์ก็ต้องมองออกไปนอกหน้าต่างของห้องตรวจ เพราะกลัวว่าจะใจอ่อนให้คนตรงหน้าดูของลับที่เขาไม่เคยเปิดให้ใครดูมานานแล้ว

         ถ้าจับแล้วไม่แข็ง คุณก็ไม่ได้ไปต่อ ไม่มีสิทธิ์ดู

         “ไม่ดูก็ได้ค่ะ ปกติคุณช่วยตัวเองวันละกี่ครั้งคะ” คำถามของเธอทำเขาหน้าร้อนวูบวาบ ท่าทีขยับกรอบแว่นยิ่งทำเอาเขาหัวใจเต้นระส่ำ

         มึงเขินเหรอวะไอ้อินน์

         “วันละครั้ง หรือบางทีก็หลายครั้ง” อย่างเช่นวันนี้ อินน์คงต้องทำไม่ต่ำกว่าสองหรือสามครั้ง เพราะคุณหมอตรงหน้าทำให้ร่างกายเขาพลุ่งพล่านเหลือเกิน

[1] MRI หรือ การตรวจด้วยคลื่นแม่เหล็กไฟฟ้า คือ เทคนิคการสร้างภาพทางการแพทย์ที่ใช้ในรังสีวิทยาเพื่อการตรวจทางกายวิภาค และสรีรวิทยาของร่างกายทั้งในด้านสุขภาพและโรคต่าง ๆ โดยเครื่องตรวจที่ใช้สนามแม่เหล็กและคลื่นวิทยุความเข้มสูงในการสร้างภาพเหมือนจริงของอวัยวะภายในต่าง ๆ ของร่างกายโดยเฉพาะ สมอง หัวใจ กระดูก กล้ามเนื้อ และส่วนที่เป็นมะเร็ง ด้วยคอมพิวเตอร์รายละเอียดและความคมชัดสูง เป็นภาพตามระนาบได้ทั้งแนวขวาง แนวยาวและแนวเฉียง เป็น 3 มิติ ภาพที่ได้จึงชัดเจนกว่าการถ่ายภาพรังสีส่วนตัดอาศัยคอมพิวเตอร์ หรือ CT Scan ทำให้แพทย์สามารถตรวจวินิจฉัยความผิดปกติในร่างกายได้อย่างแม่นยำ การตรวจทางการแพทย์ด้วยเครื่องมือชนิดนี้ไม่ก่อให้เกิดความเจ็บปวดใด ๆ แก่ร่างกาย และไม่มีอันตรายจากรังสีตกค้าง