อยากเป็นแฟนหมอ บทที่ 4

“ปกติคุณจินตนาการถึงใครคะ เอ่อ โทษทีค่ะ ไม่ต้องตอบก็ได้” ใบบุญญาบอกกับคนไข้ของเธอ รู้สึกว่าคำถามของเธอจะละลาบละล้วงเกินไปหรือเปล่านะ

         แต่เพราะต้องการเก็บข้อมูลให้มากพอ เธอถึงต้องถามอย่างละเอียด

         “ตอบได้ครับ ก็พวกนางเอกเอวี”

         “กับคนจริง ๆ คุณลองสอดใส่ครั้งสุดท้ายนานหรือยังคะ” เธอมองชายหนุ่มตรงหน้า หูเขาแดง เขากำลังอาย

         “นานมาแล้วครับ ครั้งแรกล่ม ครั้งสองล่ม จากนั้นผมก็ไม่กล้ามีครั้งที่สามแล้ว แค่ลองให้เธอจับ ๆ ถ้าเจอคนที่แข็งก็ค่อยคิดว่าจะไปต่อ แต่เท่าที่ผ่านมาตอนนี้ยังไม่เจอ”

         แม้แต่คนตรงหน้ายังจับแล้วเหี่ยวเลย ทั้ง ๆ ที่เขาสุดจะพึงพอใจในตัวเธอ

         ใบบุญญาพยักหน้าเข้าใจ เธอจดข้อมูลลงในไอแพด เขาเห็นว่าเธอเขียนตรงหัวมุมในโน้ตแอปพลิเคชันว่า ‘ซูเปอร์วีไอพี’ อินน์ยิ้มกับคำเปรียบเปรยของเธอ

         หลังจากนั้นใบบุญญาพูดคุยกับคนไข้ซูเปอร์วีไอพีของเธอเพียงไม่นานก็ขอตัวกลับ ต้องมารักษาเขาถึงบ้าน ไม่เรียกซูเปอร์วีไอพีก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว

         เคสของคุณอินน์มีหลายอย่างที่เธอต้องช่วยเหลือเขา ส่วนหนึ่งเพราะเจ้าป้าของเขาด้วยก็ส่วนหนึ่ง คำขอร้องที่ทำเธอปฏิเสธไม่ได้ แววตาของท่านเหมือนกับเปี่ยมไปด้วยความรักที่มีต่อหลานชายเพียงคนเดียว ซึ่งเวลานี้ไม่สามารถหาทางออกได้ ชื่อเสียงที่ค้ำคอจนไม่สามารถไว้ใจใครได้ในเรื่องการรักษา 

         เงินบริจาคกับค่าเช่าตึกฟรี เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เธอยากจะปฏิเสธ ต้องยอมรับว่าลึก ๆ แล้วเธอก็ยิ่งใจอ่อนเมื่อเห็นหน้าเขาและรับรู้อาการที่เขาเป็น ถ้าจะถามเรื่องความหล่อก็มีผลบ้าง แต่ไม่ได้มาก ไม่มีผลจริง ๆ ไม่มี ไม่มีเลย

          

หลายวันต่อมา

         ใบบุญญามองดูป้ายคลินิกของตัวเองอย่างภาคภูมิใจ ‘คลินิกอยากพักใจ’ คลินิกที่ไม่หวังผลกำไร ผู้มารักษาอยากจ่ายเท่าไรก็ได้ ต้องขอบคุณผู้สนับสนุนหลักอย่างเป็นทางการจากผู้ใหญ่ใจบุญทั้งหลายที่สนับสนุนคลินิกของเธอ

         ‘มูลนิธิโชติภิวรรธ’ เป็นผู้บริจาครายใหญ่ของคลินิกเธอ ใบบุญญาจ้างจิตแพทย์มาช่วยงานอีกหนึ่งคนและนักจิตวิทยาอีกสองคน

         จิตแพทย์ตระการ หรือหมอต่อ คือเพื่อนสนิทของเธอที่เรียนมาด้วยกันทุกระดับชั้น เรียกว่าเพื่อนสนิทในวัยเยาว์ถึงเพื่อนสาวในวัยนี้

         “หน้าบานเชียวนะคะคุณหมอใบ”

         “เออ ดีใจว่ะแก ขอบคุณนะต่อ ไม่มีเพื่อนต่อ ใบไม่รู้จะมาถึงตอนนี้ไหม” เสียงเล็กออดอ้อนคนเป็นเพื่อน ทำให้คุณหมอหนุ่มหัวใจสาวถึงกับต้องดันหัวเพื่อนสาวออกห่าง

         “สระผมครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่” ตระการถามอย่างสงสัย อยู่ไกลไม่ได้กลิ่น แต่ถ้าระยะใกล้แบบนี้กลิ่นชัดเจน

         “ไม่กี่วันเอง” คนไม่ชอบสระผมตอบไม่เต็มเสียง

         “โสโครก!” จิตแพทย์หนุ่มบ่นเพื่อน ก่อนจะเดินสะบัดบ๊อบทิพย์เข้าคลินิกไปอย่างไม่ไยดี

         ภาพของหนุ่มสาวที่หยอกล้อกันหน้าคลินิกแห่งใหม่ ทำให้คนมองขัดหูขัดตาอย่างไรชอบกล ครั้งก่อนเจอกันที่บ้านตอนคุณหมอสาวแวะไปรักษาเขา อินน์ก็รู้สึกถึงคลื่นอารมณ์บางอย่างระหว่างเธอกับเขา

         ความสวยและดวงตาสุกใสของเธอทำเขาหัวใจเต้นแรงเร็ว หน้าท้องหดเกร็งและลำเอ็นชูชัน บ่งบอกความต้องการที่รุนแรง คืนนั้นเขาต้องจัดการตัวเองไปสองรอบ และในเวลาเช้าอีกสองรอบ

         “แฟนคุณหมอเหรอ” อินน์พึมพำเพียงคนเดียว แต่คนนั่งทำหน้าที่คนขับรถกลับรีบตอบทันที

         “ไม่น่าจะใช่แฟนครับ” ทรงยศ หรือพี่ยศของคุณอินน์รีบตอบทันที

         “เนอะ ผมก็ว่าอย่างนั้น” อินน์รีบเห็นด้วย เขาไม่อยากให้เธอมีแฟนเลยให้ตายสิ พูดพลางก็ยกแก้วกาแฟอเมริกาโนไร้น้ำตาลขึ้นจิบ

         เขาชอบดื่มกาแฟเย็น แต่ต้องใช้น้ำแข็งจากเครื่องทำน้ำแข็งที่บ้านซึ่งทำจากน้ำแร่ ดูดอเมริกาโนเข้าเต็มปาก ซึมซับความขมผสมผสานความหอมและความเย็น

         “น่าจะเป็นผัว”

         “แค่ก ๆ ๆ” อินน์สำลักกาแฟที่กำลังกลั้วอยู่ในปากเพราะต้องการซึมซับกลิ่นและรสของกาแฟ แต่เมื่อได้ยินประโยคนั้นของทรงยศทำให้อินน์ลำลักและไอโขลก ๆ

         “พี่ยศ!!!” อินน์ร้องปรามเมื่ออาการไอบรรเทาลง

         “แหม...คุณอินน์ พี่แค่คิดตามสิ่งที่เห็น ผู้หญิงก็สวยเสียขนาดนั้น ส่วนผู้ชายก็หน้าตาดี

         “ผมหล่อกว่าตั้งเยอะ”

         “คุณอินน์ชอบหมอผู้หญิงคนนั้นเหรอครับ” คนขับรถวัยกลางคนหันมามองหน้าเจ้านายอย่างตกใจ

         “เปล่า ชอบหมอผู้ชายคนนั้น”

         “คุณอินน์!!!”

         “ล้อเล่นน่าพี่ยศ ชอบหมอผู้หญิงสิครับ” ถึงจะยังซิง อินน์ก็รู้ตัวว่าชอบผู้หญิง

         “ดูแล้วเขาน่าจะเป็นเพื่อนกันมากกว่านะครับ” ทรงยศว่า

         “รีบเปลี่ยนเลยนะพี่ยศ” อินน์หัวเราะชอบใจกับการเปลี่ยนสีโดยทันทีของพี่ยศ

         “นาน ๆ จะเจอคนที่คุณอินน์ชอบ อย่างไรเสียผมก็ต้องเชียร์อยู่แล้วครับ” คำพูดของคนขับรถวัยกลางคนทำให้คนฟังยิ้มออกมาอย่างชอบใจ