ร้านเพ้นท์ (3)

"อ่า...ตอบไงดีละคะ" รวีธารยกมือเกาหัวเล็กน้อย ไม่รู้จะตอบคำถามเขายังไงก็ในเมื่อเธออยู่ตรงนี้อยู่แล้ว

"..."

"คือ...คุณเรียกฉันใช่ไหม" เธอจึงบอกสาเหตุที่ออกมาพบ ความจริงรู้อยู่แล้วล่ะว่าเขาจะต้องเรียกพบเธอแน่หลังจากที่เธอวาดรูปแบบนั้นออกไป

"ใช่..."

"..." กลายเป็นต่างคนต่างเงียบมีเพียงสายตาที่มองจ้องกันอยู่

"คือ...คุณลุงคนนั้นเป็นยังไงบ้างคะ" เธอจึงถามเขาถึงคุณลุงที่เจอวันนั้นแทน ความจริงก็ทั้งอยากรู้และก็หาเรื่องคุยกับเขา ก็เล่นจ้องกันขนาดนี้ไม่รู้จะให้พูดอะไร

"ปลอดภัยแล้วครับ" เขาจึงตอบกลับสั้นๆ เหมือนกัน

"คือ..."

"อันนี้ของคุณใช่ไหม" เขาหยิบบัตรสะสมแต้มขึ้นมาโชว์ตรงหน้าเธอ

"ใช่ค่ะ คือวันนั้นคุณน่าจะให้ผิดมา ไม่ใช่นามบัตร" เธอจึงอธิบายให้เขาฟัง

"ผมให้บัตรสะสมแต้มคุณ? แล้วก็เป็นร้านคุณเองด้วย"

"ค่ะ" เธอยกยิ้มตอบรับ ธารณ์จ้องมองใบหน้าหวานสักครู่ ก่อนจะตัดใจเบือนหน้าหนีเมื่อหัวใจคล้ายเต้นแรงไม่มีเหตุผล

ไม่ได้....คนนี้ไม่ได้!

"ยอดทั้งหมดคุณรวมกับค่าอาหารวันนี้ได้เลยครับ"

"ไม่เป็นไรค่ะ ฉัน..."

"รวมเถอะครับแล้วอย่าทำแบบนี้อีก" เขาพูดขึ้นเสียงเรียบแม้ว่าเธอยังเอ่ยไม่ทันจบประโยค

"คะ?"

"ไม่ต้องเอากาแฟมาให้ผมแล้ว" เขาอธิบายรวบรัดให้เธอรับรู้

"เดี๋ยวนะคะ...ฉันไม่เข้าใจ" รวีธารทั้งมึนงงและสับสน ไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่ๆ เรื่องราวมันกลับเป็นแบบนี้ไปได้

"เอาเป็นว่าตามนั้นครับ" เขาหยิบแบงก์สีเทาวางไว้บนโต๊ะคู่กับบัตรสะสมแต้มที่เธอให้เขาไปทั้งหมด ก่อนจะเดินออกจากร้านไป คนตัวเล็กถึงแม้จะยังงุนงงไม่หายแต่รีบสาวเท้าตามไปทันที

"คุณ...เดี๋ยวก่อนสิ หมอไทม์!" เมื่อเธอเรียกเสียงดังขึ้น คนตัวสูงจึงหยุดเดิน หันมาประจันหน้า

"ครับ"

"ฉันยังไม่เข้าใจ คือ...ฉันทำอะไรผิด"

"ไม่ได้ผิด แต่... ผมมีเหตุผล"

"เหตุผลคืออะไรคะ ฉันคิดว่าถ้ามันเกี่ยวกับฉันคุณก็ควรบอกกัน" เธอถามเหตุผลกลับอย่างไม่ยอมแพ้

"ผมไม่ยุ่งกับคนใกล้ตัว"

"ห้ะ!"

"คุณเป็นเจ้าของร้านใช่ไหม" 

"ค่ะ" เธอพยักหน้าช้าๆ ตอบรับเขาอย่างมึนงง ยังสับสนไม่หายกับสิ่งที่เขาพูด

"คุณย้ายร้านได้ไหม"

"อะไรนะ!" จะบ้ารึไงเธอเพิ่งมาไม่ถึงเดือน!

"นั่นแหละคุณก็ทำไม่ได้ เพราะฉะนั้นถือซะว่าเรื่องคืนนั้นไม่เคยเกิดขึ้น"

เกิดขนาดนั้นแล้วจะให้ลืมไปง่ายๆ ได้ไง!

"คุณฉันว่า..." เธอที่กำลังจะท้วงกลับต้องหยุดพูดเมื่อเขามีสายเรียกเข้า คนตัวสูงรีบกดรับสายอย่างรวดเร็วเธอคาดว่าน่าจะเป็นเรื่องด่วน

"ครับ" รวีธารยืนมองเขาคุยโทรศัพท์ท่าทางจริงจัง ในหัวก็ยังคิดถึงเรื่องที่เพิ่งคุยกัน "ซีพีอาร์รึยัง" เขาหันหลังกลับสาวเท้าเดินอย่างรวดเร็ว

แต่ระหว่างข้ามถนนทางม้าลายเล็กๆ ก็ไม่วายช่วยยกมือเพื่อให้รถที่กำลังขับมาหยุด ก่อนจะจูงมือพาคุณยายที่ยืนเก้ๆ กังๆ อยู่ข้ามถนนไป มืออีกข้างก็ยังไม่วางหูจากโทรศัพท์ เธอเห็นเขาวิ่งเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างรวดเร็วเมื่อพาคุณยายข้ามไปยังอีกฝั่งเรียบร้อย

"ก็เป็นซะอย่างนี้จะให้เลิกชอบได้ไง" รวีธารบ่นพึมพำสายตามมองตามหลังคนตัวสูงอย่างหมายมั่น

ใกล้ตัวแล้วไง? จะใกล้ จะไกล เธอจะไม่ปล่อยหมอไทม์ไปเด็ดขาด

"ไงมึง เดี๋ยวนี้ผูกปิ่นโตรึไง"

"ผูกห่าอะไร" คนที่เข็ดขยาดจากการเคยผูกปิ่นโตถามกลับน้ำเสียงหวาดระแวง

"ก็นี่ไง" ธารณ์เพ่งมองถุงใส่อาหารโลโก้คุ้นตาที่รพีภัทรเดินถือตามหลังเข้ามา ในขณะที่อวัศย์วางแก้วกาแฟลงบนโต๊ะเขาเช่นกัน

"พี่เพ็ญกำลังจะเอาเข้ามาให้ กูก็เลยถือโอกาสเป็นเพื่อนที่แสนดีเอามาให้แทน" อวัศย์ยกยิ้มตอบกลับอย่างอารมณ์ดีในขณะที่สายตาจดจ้องมองเพื่อนสนิทคล้ายจับผิด

จะเสือกสิไม่ว่า!

"อะไร?" ธารณ์สบตามองเพื่อนกลับ ท่าทางขึงขังไม่ให้ดูมีพิรุจ ซึ่งนั่นทำให้เพื่อนสนิททั้งสองคนยิ่งสนใจ เพราะท่าทางที่แสดงออกมายิ่งโคตรมีพิรุจ!

"กูไปลองมาแล้วร้านนี้เมื่อวาน กับไอ้พีร์"

"แล้ว?" ความจริงพวกมันก็แชทมาชวน แต่เขาตั้งใจจะไปเองช่วงบ่ายมากกว่าเลยปฏิเสธไป

"แล้วบังเอิญได้เจอเจ้าของร้าน สเปคมึงเลยเนอะว่าไหม"

"ไม่รู้" เจ้าของห้องเบือนสายตาหนียกแก้วกาแฟขึ้นมาดื่ม

"ไม่รู้ได้ไง เมื่อวานมีคนเห็นมึงคุยกับเขาอยู่หน้าร้าน"

กูว่าแล้ว!

คิดอยู่แล้วว่าพวกมันจะมาซักไซ้อะไรนักหนา ถ้ามันไม่ได้ข้อมูลอะไรมาก่อน

"ก็ไม่มีไรนี่"

"อ้อ ไม่มีเลย แต่ส่งข้าวส่งน้ำผูกปิ่นโตกันขนาดนี้"

"มึงจะมาไล่บี้กูทำไม อย่างกับกูเป็นเมียมึง"

"ฮ่าๆๆๆ บี้เมียไม่สนุกเท่าบี้มึงหรอก" อวัศย์หัวเราะอย่างอารมณ์ดีในขณะที่รพีภัทรยกยิ้มมุมปากท่าทางถูกใจ

"เออดี กูจะบอกไห้เพื่อนไอ้เทมส์ไปลงเรียนกับใบชา" เพียงแค่เอ่ยถึงเมียมัน ไอ้คนที่หัวเราะอยู่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นบึ้งตึงทันที

"อย่ากวนตีนไอ้ไทม์"

"มึงจะได้ไปไล่บี้เมียมึงไง" เมื่อเพื่อนพูดแบบนั้นอวัศย์จึงเงียบทันที ปากขมุบขมิบคล้ายบ่นแต่ไม่มีเสียงออกมาให้ได้ยิน ในขณะที่รพีภัทรหยิบสมาร์ทโฟนออกมาไถหน้าจอเล่นทันที 

เมื่อเหตุการณ์กลับสู่ความสงบ คุณหมอหนุ่มเจ้าของห้องจึงเบนสายตาไปยังแก้วกาแฟที่ถูกวางทิ้งไว้ ข้างแก้วมีรูปหัวใจประดับรอยยิ้มไว้เช่นเดิม ในขณะที่ว่างข้างๆ มีบัตรสะสมแต้มที่เขาเพิ่งส่งคืนไปเมื่อวานวางไว้อยู่ คราวนี้ช่องเล็กๆ มีตราประทับถึงสี่ช่อง

เมื่อวานคิดว่าคุยกันเข้าใจแล้วซะอีก วันนี้คงต้องไปคุยกันให้เคลียร์....