อยากได้หมอคนนี้ (18+)

อยากได้หมอคนนี้ (18+)

last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-30
โดย:  หนึ่งมิถุนาจบแล้ว
ภาษา: Thai
goodnovel18goodnovel
คะแนนไม่เพียงพอ
54บท
739views
อ่าน
เพิ่มลงในห้องสมุด

แชร์:  

รายงาน
ภาพรวม
แค็ตตาล็อก
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป

"ไหนเคยบอกว่าอยากได้ผม?" "ตอนนี้ก็ยังอยากได้อยู่" รวีธารสบตาคนตัวสูงนิ่ง ส่งสายตาสื่อความหมายความรู้สึกภายในใจ วันนั้นอยากได้ยังไง วันนี้ก็ยังไม่เปลี่ยน... "แล้วยุ่งกับเพื่อนผมทำไม" "เพื่อนคุณมายุ่งกับฉันก่อนเอง" เธอไม่ได้โกหก ก็เพื่อนเขาเป็นฝ่ายเข้าหาเธอก่อนจริงๆ "อ้อ! ดีนี่ แล้วไอ้ที่ยืนกันอยู่หน้าห้องน้ำเมื่อกี้ได้ทำแบบเดียวกับที่ทำกับผมวันนั้นรึเปล่า" "หมอไทม์!" "ว่าไง? มันได้ทำแบบนี้ไหม" ริมฝีปากร้อนเคลื่อนไหวช้าๆ สัมผัสเบาๆ ที่ติ่งหู กระซิบแผ่วเบาพร้อมลมหายใจอุ่น ก่อนความอุ่นร้อนจากริมฝีปากจะแตะสัมผัสที่ต้นคอ ย้ำเตือนในสิ่งที่เขาเคยทำกับเธอ "มะ...ไม่ได้ทำ" "งั้นไปสานต่อเรื่องคืนนั้นกัน" *************** "ที่ผ่านมาคุณเป็นคนอยากได้ผมเองไม่ใช่รึไง" "หมอไทม์!" "ทำไม? ผมพูดอะไรผิด คุณอยากได้ผมก็แค่สนอง" ส่วนเขา...ก็ไม่ได้รักเธอสักหน่อย ไม่เห็นมีอะไรต้องแคร์!

ดูเพิ่มเติม

บทที่ 1

บทนำ

Judy’s POV

Today was supposed to be the day my fated mate and I got engaged. But now I’m watching him kiss another woman. Marrying her could make him the future Alpha because she’s the daughter of Gavin Landry, the most powerful Lycan chairman in the world.

A couple of months ago, our Alpha died during a battle and now all the candidates are competing for that position, including my mate, Ethan.

Everyone knows the Lycan’s control the werewolf population. And Gavin? He could singlehandedly appoint everyone the new Alpha.

So, Ethan made his choice.

Her, not me.

“Get me a whiskey and a martini for the lady,” A deep voice sounded from nearby. “Is it the future bride, or the future groom that’s got you in a mood?”

“I’m just not into parties,” I decided to say.

“Nor am I,” he murmured. “I’m here out of obligation.”

The bartender placed my drink in front of me and I immediately took a sip, sighing in contentment. I waited for the alcohol to do its job and finish numbing the pain.

Every time Ethan kissed her it killed me a little more.

How had my life taken such a devastating turn? How could my fated mate do this to me? Did our 2 years together truly mean nothing? Did the mark on my neck mean that little to him?

“Thank you for the drink,” I told the man.

I took one last sip of my martini and started to get down from the stool, except my blouse snagged on the corner of the counter and just as I heard a tearing sound, I began to fall to the ground. I closed my eyes, bracing myself for the impact, but it never came.

Instead, I felt strong arms wrapping around my body, lifting me into the air. I opened my eyes and peeked up at the man who caught me, and my breath hitched.

He was so handsome.

He held me with ease as if I weighed nothing and I could tell from the feeling of his arms around me that he was muscular. He smiled down at me and a dimple appeared on his right cheek.

I wanted to lick that dimple.

“Madam, are you falling for me?” He asked teasingly.

I stared at him for a heartbeat longer before I squinted my eyes at him, seeing what he did there.

“You’re a funny one, aren’t you?”

He grinned. Then he looked at my shirt and immediately frowned.

“Let me take you to my suite upstairs,” he said, making my heart skip a beat.

“What?” I said in barely a whisper.

His eyes met mine and I got lost in their beauty for a moment.

Goddess, his good looks were sinful.

“Your shirt is ripped. I have one you can wear upstairs in my VIP suite,” he explained.

I blinked a couple of times and gave a nervous chuckle.

“Oh, alright. Thank you,” I managed to sputter.

He turned to the bartender.

“Charge our drinks to my suite,” he ordered.

“Yes, sir.”

I allowed the man to carry me out of the room.

His arms were so warm that I found myself resting my head against his broad chest, breathing in his minty scent. My wolf was practically purring in my mind. She’d been quiet for most of the evening while she licked the wounds the broken mate bond had caused. But right now, it was as if she had forgotten she was heartbroken.

“Take off your shirt,” he ordered once we were in the suite. He had released me and was walking to the closet.

“Excuse me?” I squeaked.

“So, you can put on a new shirt,” he explained.

“Right,” I breathed.

I lifted my ripped shirt over my head and threw it onto the bed, leaving me in only my bra from the waist up. Once he found a shirt, he turned around to face me, and his entire body froze as his eyes trailed down my body. I was too busy checking him out to notice him staring at me but the longer I stared at him, the more I started to recognize him.

Then, realization struck me, and I gasped.

“It’s you…” I breathed, taking a step back.

His eyes shifted upward and met mine; his brow arched.

“You know me?” He asked.

“I know of you,” I clarified.

The corner of his lips tipped upward as he walked towards me, slowly, as if he were stalking his prey. I could practically hear the sounds of my heartbeat.

“And what do you know of me?”

“Only what I’ve heard…” I admitted.

“And what have you heard?”

“You’re Gavin Landry, Lycan Chairman. You’re a playboy. You have a new woman each week and you never sleep with the same woman twice.”

He raised his brows.

“Is that so?” He asked. “Tell me more about myself.”

Hell, he's the father of the bride and Ethan's future father-in-law? I'm confused, I don't know what I should do. But I'm not surprised I didn't recognize him at first. The Lycan family isn't high profile, they're more used to staying behind the scenes than becoming politicians and celebrities like werewolf Alpha.

Should I tell him who I am? But that would be stupid at this moment.

He continued to walk towards me, and I continued to walk backward until my back hit the wall.

“What more do you want to know?” I asked, my voice coming out breathy.

“Everything.”

I’m not sure if it was the martini speaking or me, but I decided to be bold. If Ethan can indulge himself in someone new, then so could I.

I lifted my gaze to meet his as he neared closer.

“Your eyes…” I started to say. “I’ve heard that they were mesmerizing, and I must agree.”

“What else?”

I swallowed the lump in my throat.

“When you smile, you have this adorable dimple on your cheek…” I whispered.

He was only inches from me now, staring so intently at me that I thought I would burn up under his scrutiny.

He licked his lips, drawing my attention to his mouth.

“And your lips…”

Before I could finish that sentence, his mouth crashed into mine. His kiss was anything but soft and sweet but filled with hunger and possession. I kissed him with just as much eagerness. His tongue made its way between my lips, tasting every inch of me. He lifted me into the air, my body pinned between the wall and him. Instinctively I wrapped my legs around his waist and allowed him to deepen the kiss.

His lips trailed down the nape of my neck and warmth spread across my body as I felt him sucking on my soft flesh.

All self-control and common sense left my mind the moment his lips touched mine. All I could think about was Gavin; he consumed my mind, body, and soul entirely. I pulled at his tie, wanting to take it and his shirt off. He helped me undo his tie and then lifted his shirt over his head, tossing it to the ground.

I let my fingers explore his body; they roamed over his abs and up his broad shoulders.

I moaned into his mouth as his lips found mine again.

“Are you sure you want this?” He asked between kisses.

“Yes,” I rasped out. “We are both willing adults, so why not?”

His lips were on mine again and just as he was about to take off my bra, I received a tearful mindlink from my adoptive mother.

“Judy! Please, come home!” She sounded panicked; my mother never panicked.

Hearing her voice was like cold water being dumped on my head and I gasped. I let my legs fall from around him and I pressed against his chest.

“Stop,” I said breathlessly. “I have to go.”

He frowned.

“I don’t have much patience; stop joking,” he says, a hint of anger in his tone.

“I’m so sorry. But I’m sure you have plenty of other options,” I said and started to run towards the door, but he grabbed my arm, stopping me.

I whirl around to face him, my own anger rushing to the surface but before I can say anything, he points to the bed.

“Your shirt is ripped, remember?”

I looked down at my bra with a frown.

“Oh…”

He sighed, grabbing his shirt and putting it over my head.

I inhaled deeply and warmth spread throughout my body; it smelled like him.

……

The moment I stepped into the house; I could hear my mother sobbing.

“Judy?” My mother sobbed; I could hear that she was in the kitchen and my heart stuttered at the sound of her broken voice. “Your father was taken away by the Gammas tonight.”

แสดง
บทถัดไป
ดาวน์โหลด

บทล่าสุด

บทอื่นๆ

ความคิดเห็น

ไม่มีความคิดเห็น
54
บทนำ
"ฉันจะเอาคนนี้""แกจะบ้ารึไงเพ้นท์ คนนะเว้ยไม่ใช่หมูใช่หมาที่แกจะไปยืนชี้นิ้วเลือกๆ" ตันติกรเอ่ยเตือนสติเพื่อนรักเมื่อเห็นท่าทีหมายมั่นของมัน ใช่อยู่ที่ปกติเวลาเพื่อนมีแอลกอฮอล์เข้าสู่ร่างกาย จะกรึ่มๆ และก๋ากั่นเป็นพิเศษ แต่ไม่เคยถึงขั้นจะร้องอยากได้ผู้ชายแบบนี้ที่สำคัญ...ดูท่าผู้ชายที่มันอยากได้จะไม่ธรรมดา"ก็คนไง คนที่ดูดีด้วย" รวีธารยกแก้วตรงหน้าขึ้นดื่ม สายตาจับจ้องไปยังคนที่เดินกลับมาโต๊ะที่เธอเพิ่งลุกออกมาไม่กี่นาทีก่อน"นั่นไงมาแล้ว บอกแล้วไม่ธรรมดาแกดูรอบๆ ดิไม่ได้มีแค่แกที่อยากงาบ" ตันติกรสะกิดเพื่อนให้ดูรอบๆ เผื่อมันจะได้ตาสว่างขึ้นมาบ้าง"แล้วไง? มันก็ขึ้นอยู่ที่เขาจะอยากงาบใครรึเปล่า" ร่างบางมองคนที่เพิ่งนั่งบนโซฟากว้างโซนวีไอพีอย่างถูกใจ เธอชอบ... ชอบที่เขาเดินกลับมาที่โต๊ะแล้วไม่เห็นเธอ ก็กวาดตามองดูรอบๆ เมื่อเห็นเธอนั่งอยู่ตรงนี้เพียงแค่ยกยิ้มบางๆ พยักหน้าเชิงให้รู้ว่าจะนั่งรออยู่ตรงนี้ ถึงอย่างนั้นเมื่อมีคนเข้ามาหาก็เพียงแค่ตอบรับเป็นมารยาท แต่ก็ปฏิเสธ เรื่องอื่น อย่างสุภาพ"แหม! ไอ้เพ้นท์พูดจาเข้า อย่างกับช่ำชอง อาทิตย์ก่อนยังปักตะไคร้เป็นเพื่อนฉันอยู่เลย""เห้ยเหมย
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-22
อ่านเพิ่มเติม
อยากได้หมอคนนี้ (1)
เกิดมาในชีวิตไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำอะไรบ้าบิ่นขนาดนี้ ถ้าไม่นับตอนที่ทะเลาะกับป๊า ยืนยันว่าจะไม่เรียนหมอตามความต้องการของป๊า แล้วหนีออกจากบ้าน นี่คงจะเป็นการทำอะไรบ้าๆ ครั้งที่สองของเธอและดูท่าจะบ้ากว่าครั้งแรกมากทีเดียว!หลังจากที่เขาถามว่าจะไปรถใคร เขาเหมือนไม่รอเอาคำตอบ หรือคำตอบจากเธอจะช้าเกินไปไม่ทันใจ ลากเธอเดินดุ่มๆ ไปทางด้านหลังที่เป็นโซนจอดรถสำหรับวีไอพีเท่านั้น แปลได้ว่าเขาคงคิดไว้ในใจแล้วว่าต้องไปกับเขานี่แหละแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ลืมที่จะหันไปยิ้มให้คนที่ยืนมองกันอยู่ ยอมรับว่าที่ทำเมื่อกี้เสี่ยงไม่น้อย เธอไม่รู้ว่าคนที่กำลังขับรถอยู่ข้างๆนี้ ปฏิเสธผู้หญิงคนนั้นเพราะถูกจู่โจมแบบนั้นรึเปล่า แต่เธอก็แค่อยากพิสูจน์ให้เห็นไปเลย ถ้าเขาไม่ชอบแบบนั้นเธอก็คงเป็นอีกคนที่โดนปฏิเสธแต่ถ้าเขาไม่ปฏิเสธ....ก็แปลว่ามันเป็นเพราะใครต่างหากที่ทำแบบนั้นซึ่งผลลัพธ์ก็ถือว่าน่าพอใจ...ไม่สิ มันเกินกว่าที่คิดไปมากทีเดียว ถึงแม้เธอจะรู้สึกได้ว่าเขาช่ำชองไม่น้อย แต่ท่าทางตื่นเต้น แววตาคล้ายล่าเหยื่อที่มองมาทางเธอตลอดเวลา ยอมรับว่ามันทำให้เธอหัวใจเต้นแรง และทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าเขาก็ต้องการเธอ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-22
อ่านเพิ่มเติม
อยากได้หมอคนนี้ (2)
เหมือนเป็นปฏิกิริยาอัตโนมัติของเขาเมื่อเธอพูดจบ คนร่างสูงรีบเปิดประตูลงจากรถไปพยุงคุณลุงคนนั้นทันทีในขณะที่เธอวิ่งตามลงไปติดๆ ทั้งยังมึนงงไม่น้อย รู้แต่ว่าเมื่อเห็นความเป็นความตายอยู่ตรงหน้าเธอคงจะนิ่งดูเฉยๆ ไม่ได้แต่กับอีกคนไม่ใช่แค่นั้น เธอเห็นเขาทรุดตัวนั่งลงข้างคนที่เพิ่งล้มตัวลงกับพื้น ตบไหล่ปลุกเรียกคนที่นอนนิ่งอยู่หลายครั้ง ก่อนจะถอดเสื้อแจ็คเก็ตของตนเองแล้วยื่นมือออกไปคล้ายวัดชีพจรคนป่วย มือซ้ายยกข้อมือดูนาฬิกา บ่นพึมพำอะไรสักอย่างแล้วหันมองเธอ"คุณโทรเรียกรถโรงบาลให้หน่อย" เขาจ้องมาทางเธอเป็นสัญญาณบอกให้เธอโทรเมื่อเห็นดังนั้นรวีธารจึงรีบกดเบอร์โทรออกเรียกรถโรงพยาบาลตามที่เขาว่า จัดการบอกข้อมูลสถานที่ และอาการคนป่วยเบ็ดเสร็จ ในขณะที่รอบๆ ที่เกิดเหตุเริ่มมีคนมามุงดูเหตุการณ์เธอเดินเข้าไปใกล้มากขึ้นเผื่อเขาต้องการความช่วยเหลือ ก่อนจะหันหลังกลับไปบอกผู้คนที่เริ่มทยอยเดินมามุงดูเรื่อยๆ"ช่วยออกห่างผู้ป่วยก่อนนะคะ เดี๋ยวจะหายใจไม่ออก" เธอทำหน้าที่กันคนออกห่างจากตรงนั้นให้มากที่สุด เพื่อให้อากาศถ่ายเทรวีธารหันมองเหตุการณ์ตรงหน้าอีกครั้ง เห็นเขาคลายเข็มขัด ปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตคุณ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-22
อ่านเพิ่มเติม
อยากได้หมอคนนี้ (3)
"หมอไทม์คะ" ธารณ์เงยหน้ามองคนที่โผล่หน้าเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นเป็นเพ็ญนภาพยาบาลประจำวอร์ดก็เอ่ยทักทาย"ว่าไงครับพี่เพ็ญ คิดถึงผมเหรอ" "แหมมม มิบังอาจหรอกค่ะ แค่นี้ทั้งหมอทั้งพยาบาลทั้งคนไข้ก็คิดถึงหมอไทม์จนแทบจะตบกันทั้งโรงบาลแล้ว" เพ็ญนภาตอบกลับอย่างอารมณ์ดี รู้ว่าคุณหมอหนุ่มเพียงแค่เอ่ยแซวกันเล่นๆ ตามประสาคุณหมออารมณ์ดี"ว่าไปพี่เพ็ญ ไม่ใช่เพราะคิดถึงแต่คนที่บ้านเหรอ" พยาบาลสาวยิ้มตอบรับเขินๆ เมื่อคนที่บ้านที่ถูกพูดถึงคือคนที่เพิ่งเข้าพิธีวิวาห์กับเธอไปเมื่อสามเดือนที่แล้ว ก่อนจะยื่นแก้วกาแฟมาวางไว้บนโต๊ะ"โอ้โห รู้ใจจริงๆ กำลังอยากได้พอดี" คนที่เพิ่งออกจากห้องผ่าตัดคว้ากาแฟแก้วใหญ่มาดูดอึกใหญ่ ก่อนจะพยักหน้าถูกใจกับรสชาติกาแฟที่คล้ายเคยกินมาก่อน"อะไรกันคะ ก็ตัวเองสั่งไว้ไม่ใช่รึไง""ครับ?""ก็นี่ไงคะ หมอไทม์สั่งไว้ไม่ใช่เหรอ ร้านนี้ที่เพิ่งเปิดใหม่อยู่หลังโรงพยาบาลเรานี่ไง คราวก่อนที่หมอฝากอรซื้อ แล้วได้บัตรสะสมแต้มมาไงคะ" ธารณ์ขมวดคิ้วงุนงงยิ่งกว่าเดิมเมื่อเพ็ญนภาเลื่อนบัตรใบเล็กๆ ส่งมาให้ ในนั้นมีช่องเล็กๆ สิบช่อง โดยช่องสุดท้ายมีรูปกาแฟแก้วเล็กๆ เขียนว่าฟรี น่าจะเป็นโปรโมชั่นข
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-22
อ่านเพิ่มเติม
ร้านเพ้นท์ (1)
"ไอ้เทมส์?" ธารณ์จึงเอ่ยชื่อน้องชายตนเองออกมา เมื่อเห็นพวกมันไม่ตอบอะไร ก็มั่นใจว่าที่ตัวเองคิดไว้ไม่ผิดไอ้น้องเวร!ไม่ต้องสืบเลยว่ามูลที่มันว่ามาจากใคร"ฮ่าๆๆๆ สงสัยจะอดแดกจริงๆ""ทำไงได้หน้าที่ต้องมาก่อนหัวใจ" รพีภัทรเอ่ยขึ้นยิ้มๆ"ถุย! ไอ้พีร์ ทำมาเป็นคมคาย ในผับนั้นที่มึงมาเสือกเรื่องกูประวัติมึงก็ใช่ย่อย ให้กูบอกคุณนาวไหมล่ะ" รพีภัทรหน้าตึงทันที ยักไหล่แสร้งหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาเล่นหน้าตาเฉย"แล้วยังไง อย่าบอกนะอย่างมึงไม่ทิ้งคอนแทกต์อะไรไว้ให้เขาเลย" เมื่ออวัศย์พูดมาแบบนั้นเขาก็ยิ่งหงุดหงิดไม่ทิ้งไว้ให้ยังไม่หงุดหงิดเท่านี้!!นี่อะไรได้ไปไม่คิดจะติดต่อมาเลยความจริงธารณ์เดาไว้อยู่แล้วว่าพวกมันน่าจะรู้เรื่องนี้ไม่ช้าก็เร็ว ก็ผับนั้นน้องชายเขาเป็นหุ้นส่วน อีกอย่างเขาเป็นคนโทรหามันให้ส่งคนมารับผู้หญิงคนนั้นเอง เพราะที่เกิดเหตุอยู่ห่างจากผับไม่เท่าไหร่ความจริงมันก็คงดูเป็นเรื่องธรรมดาทั่วไปถ้าไม่เป็นเพราะผ่านมาสามวันแล้วเธอดันไม่มีวี่แววจะติดต่อกลับมา เขาจึงตัดสินใจโทรหาพิทักษ์คนที่ไปรับเธอวันนั้นเพื่อถามข้อมูล แต่ก็ไม่ได้ประโยชน์อะไร เพราะเธอให้พิทักษ์จอดส่งไม่ไกลจากตรงนั้นและให้เ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-22
อ่านเพิ่มเติม
ร้านเพ้นท์ (2)
"ร้านเพ้นท์สวัสดีค่าาา เชิญนั่งได้เลยค่ะ" ธารณ์กวาดสายตามองรอบๆ ร้านพลางยกยิ้มตอบกลับพนักงานที่ส่งเสียงทักทายต้อนรับก่อนจะเดินเข้าไปนั่งมุมด้านในของร้าน ระหว่างที่รอพนักงานนำเมนูมาให้ก็สำรวจบรรยากาศรอบๆ ที่ร้านเป็นทั้งคาเฟ่และร้านอาหารขนาดกลางๆ ดูอบอุ่นสบายๆ เหมาะแก่การนั่งพักผ่อน เฟอร์นิเจอร์ที่ตกแต่งเป็นโทนสีอ่อน ภายนอกคาเฟ่ร่มรื่นไปด้วยแมกไม้สีเขียวชวนให้รู้สึกผ่อนคลายมีกระถางใส่ต้นกระบองเพชรอันจิ๋วถูกวางประดับไว้ทุกโต๊ะของร้านเรียกความสดชื่น กลิ่นหอมของกาแฟและกลิ่นหวานๆ ของขนมอบใหม่ๆ กรุ่นกระจายอยู่ทั่วร้านชวนให้ท้องหิวร้านน่ารักดีความจริงตรงนี้เขาเห็นเป็นตึกร้างมานาน เห็นไอ้หมอกบอกอยู่ว่าเหมือนจะเป็นที่ของครอบครัวหมอเจตน์เพื่อนร่วมงานของเขาเอง ยังคิดอยู่เลยว่าปล่อยไว้ทำไมตั้งนานที่ทำเลดีขนาดนี้ แต่พอมาเห็นร้านคาเฟ่เล็กๆ แห่งนี้ก็อดรู้สึกดีไม่ได้โรงพยาบาลยอมรับว่าเป็นหนึ่งในสถานที่ที่มีน้ำตามากที่สุด เขาผ่านความรู้สึกของการมองคนที่ทั้งสูญเสีย ทั้งตั้งความหวัง และทั้งหมดหวังมาหมดแล้วอย่างน้อยหากคาเฟ่เล็กๆ แห่งนี้จะพอฮีลใจใครได้บ้างในระหว่างมาเฝ้าไข้ มารอผลตรวจ หรือดูใจ....หา
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-22
อ่านเพิ่มเติม
ร้านเพ้นท์ (3)
"อ่า...ตอบไงดีละคะ" รวีธารยกมือเกาหัวเล็กน้อย ไม่รู้จะตอบคำถามเขายังไงก็ในเมื่อเธออยู่ตรงนี้อยู่แล้ว"...""คือ...คุณเรียกฉันใช่ไหม" เธอจึงบอกสาเหตุที่ออกมาพบ ความจริงรู้อยู่แล้วล่ะว่าเขาจะต้องเรียกพบเธอแน่หลังจากที่เธอวาดรูปแบบนั้นออกไป"ใช่...""..." กลายเป็นต่างคนต่างเงียบมีเพียงสายตาที่มองจ้องกันอยู่"คือ...คุณลุงคนนั้นเป็นยังไงบ้างคะ" เธอจึงถามเขาถึงคุณลุงที่เจอวันนั้นแทน ความจริงก็ทั้งอยากรู้และก็หาเรื่องคุยกับเขา ก็เล่นจ้องกันขนาดนี้ไม่รู้จะให้พูดอะไร"ปลอดภัยแล้วครับ" เขาจึงตอบกลับสั้นๆ เหมือนกัน"คือ...""อันนี้ของคุณใช่ไหม" เขาหยิบบัตรสะสมแต้มขึ้นมาโชว์ตรงหน้าเธอ"ใช่ค่ะ คือวันนั้นคุณน่าจะให้ผิดมา ไม่ใช่นามบัตร" เธอจึงอธิบายให้เขาฟัง"ผมให้บัตรสะสมแต้มคุณ? แล้วก็เป็นร้านคุณเองด้วย""ค่ะ" เธอยกยิ้มตอบรับ ธารณ์จ้องมองใบหน้าหวานสักครู่ ก่อนจะตัดใจเบือนหน้าหนีเมื่อหัวใจคล้ายเต้นแรงไม่มีเหตุผลไม่ได้....คนนี้ไม่ได้!"ยอดทั้งหมดคุณรวมกับค่าอาหารวันนี้ได้เลยครับ""ไม่เป็นไรค่ะ ฉัน...""รวมเถอะครับแล้วอย่าทำแบบนี้อีก" เขาพูดขึ้นเสียงเรียบแม้ว่าเธอยังเอ่ยไม่ทันจบประโยค"คะ?""ไม่ต้อง
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-22
อ่านเพิ่มเติม
ร้านเพ้นท์ (4)
"สวัสดีค่ะคุณเพ้นท์บอกให้คุณสั่งอาหารรอได้เลยค่ะถ้าว่างจะออกมา" ธารณ์ที่เดินเข้ามาถึงเคาน์เตอร์ร้านเดิมที่มาเหยียบเมื่อวานชะงักทันทีเมื่อพนักงานคนเดิมที่เขาเคยให้ไปตามเจ้าของร้านพูดขึ้นทันทีที่เห็นหน้าเขา"ครับ?""รับอะไรดีคะข้าวผัดเหมือนเมื่อวานไหมคะ""เอาเป็นผัดกะเพราปลาหมึกเผ็ดน้อยมาก็ได้ครับ" เมื่อโดนจ้องรอเอาคำตอบแบบนั้น คนตัวสูงจึงสั่งอาหารไปอย่างมึนงง"ไข่ดาวด้วยไหมคะ""ไม่ครับ" คนที่เพิ่งได้รับไข่ดาวรูปหัวใจรีบปฏิเสธทันที"ถ้าอย่างนั้นคุณลูกค้าเชิญนั่งได้เลยค่ะ" ธารณ์เดินไปนั่งโต๊ะตัวเดียวกับเมื่อวานอย่างงงๆ ความจริงเขาควรจะต้องงงตั้งแต่เดินเข้ามาในร้าน จุดประสงค์แรกคือตั้งใจจะมาคุยกับเจ้าของร้านให้รู้เรื่อง แต่ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆ กลับกลายเป็นแบบนี้ซะได้ พนักงานที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์พูดเหมือนรู้ว่าเขาต้องการจะมาพบเจ้าของร้าน ซึ่งเขาคิดว่าเธอน่าจะบอกไว้อยู่แล้วแต่ที่งงยิ่งกว่าคือเขากลับสั่งอาหารไปหน้าตาเฉย แถมยังเดินมานั่งรอที่โต๊ะเดิมอีกต่างหาก คิดไปคิดมาไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นเหยื่อรึเปล่า เหมือนโดนเธอบังคับกินข้าวกลายๆ แต่ก็เอาเถอะเห็นว่าทำกับข้าวอร่อยหรอกนะ ถือซะว่าไม่ได้เสีย
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-22
อ่านเพิ่มเติม
สต๊อกเกอร์สาว (1)
"ร้านเพนท์สวัสดีค่าาา อ้าว! คุณลูกค้าสวัสดีค่ะ วันนี้มาเร็วนะคะ" พนักงานสาวอัธยาศัยดีเอ่ยทักทายลูกค้าหนุ่มที่แวะมาทานอาหารสองวันติด ซึ่งวันนี้คือวันที่สาม"ครับ" คนที่บอกจะไม่มาเหยียบร้านนี้อีกตอบรับสั้นๆ ก่อนจะเดินไปยังโต๊ะใหญ่มุมสุดด้านใน ที่มีเสียงของบรรดาเพื่อนร่วมอาชีพนั่งคุยกันอยู่"อ้าวหมอไทม์ มาเลยๆ นั่งตรงนี้เลย" "ครับอาจารย์" ธารณ์ตอบรับสั้นๆ เดินอ้อมไปนั่งเก้าอี้ว่างที่อาจารย์หมอรุ่นพี่เว้นไว้ให้"ไงมึง" ก่อนจะเอ่ยทักทายหมอเจตน์ที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว "ไม่มีเคสเหรอ""เออ มึงล่ะคอนเซาท์มาอะดิ" เจตน์ตอบรับสั้นๆ ก่อนจะถามกลับเมื่อเห็นท่าทีอิดโรยของเพื่อน"เออ จารย์นพโคตรดื้อเลย ไม่ฟังใครเลย" ธารณ์อดบ่นหมอนพวอร์ดกุมารเวชไม่ได้ รู้ว่าเพื่อนหมอคนนี้เป็นคนไม่ค่อยพูดไว้ใจได้เลยระบายกับมัน"อย่างกับมึงไม่เขี้ยว" เจตน์ตอบกลับแทบจะทันทีเมื่อเพื่อนพูดจบ ทำงานกับมันมาทำไมจะไม่รู้ เห็นมันยิ้มๆ ท่าทางไม่มีอะไร หากเป็นเรื่องงานเรียกได้ว่า เอาเรื่อง ทีเดียว ยังคิดอยู่เลยถ้ามันเอาจริงมีเหรอหมอนพจะดื้อใส่ได้"แล้วนี่ถึงไหนกันแล้ว" หมอไทม์เพยิดหน้าไปยังบรรดาหมอๆ ที่นั่งคุยกันอยู่ นี่ก็ยังไม่เข้าใ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-22
อ่านเพิ่มเติม
สต๊อกเกอร์สาว (2)
"รู้จักเหรอพี่ไทม์" ธิติมาเมื่อเห็นพี่ชายมีท่าทางแปลกๆ จึงเอ่ยปากถาม ไม่แน่ใจว่าพี่ชายรู้จักผู้หญิงคนนั้นรึเปล่า"ก็ประมาณนั้น""อะไรคือประมาณนั้น""แล้วยุ่งอะไรฮะเรา นี่บอกกี่ทีแล้วว่าให้เลิกตามไอ้เจตน์มัน" คนที่โดนน้องซักไซ้เบี่ยงประเด็นมาดุน้องสาวแทน เมื่อยังไม่เลิกตามตื๊อเจตน์สักที"ไม่ได้ตื๊อ...ก็แค่ชวนกินข้าว""นั่นแหละตื๊อ""อะไรเล่าพี่ไทม์อะ ไม่เคยเข้าข้างน้องเลย" ธิติมาหน้าบูดบึ้งบ่นพี่ชาย"ก็เพราะเป็นน้องนี่ไงถึงต้องพูด" ธารณ์เอ่ยขึ้นน้ำเสียงจริงจัง "ไอ้เจตน์มันก็แสดงออกชัดเจนขนาดนั้นว่าไม่สนใจ เราจะไปตามอะไรนักหนา""ก็มันชอบนี่ให้ทำไง พี่ไม่เคยชอบใครมากๆ รึไง" เมื่อน้องสาวพูดแบบนั้น ตัวเขาเองก็ได้แต่นิ่งไปชอบใครมากๆ เหรอ? ความจริงก็เหมือนจะมีคนที่ถูกใจมากๆ อยู่เหมือนกัน แต่ถึงแม้เธอจะเพียรแสดงออกว่าสนใจเขายังไง ตัวเขาเองก็ไม่อยากข้ามกฎของตัวเองอยู่ดี เข็ดแล้วกับคนใกล้ตัวตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัย จนตอนนี้.... เพียงเพราะไปต่อกันไม่ได้ เขาต้องสูญเสียคนใกล้ตัวไปมากทีเดียวธารณ์มองไปยังคนที่เขาเคยถูกใจ... คนที่ออกตัวว่าชอบเขามากๆ ซึ่งตอนนี้กำลังยิ้มหวานคุยกับหมอที่พยาบาลต่างลงความ
last updateปรับปรุงล่าสุด : 2025-05-22
อ่านเพิ่มเติม
สำรวจและอ่านนวนิยายดีๆ ได้ฟรี
เข้าถึงนวนิยายดีๆ จำนวนมากได้ฟรีบนแอป GoodNovel ดาวน์โหลดหนังสือที่คุณชอบและอ่านได้ทุกที่ทุกเวลา
อ่านหนังสือฟรีบนแอป
สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป
DMCA.com Protection Status