All Chapters of อยากได้หมอคนนี้ (18+): Chapter 1 - Chapter 10

เกิดมาในชีวิตไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำอะไรบ้าบิ่นขนาดนี้ ถ้าไม่นับตอนที่ทะเลาะกับป๊า ยืนยันว่าจะไม่เรียนหมอตามความต้องการของป๊า แล้วหนีออกจากบ้าน นี่คงจะเป็นการทำอะไรบ้าๆ ครั้งที่สองของเธอและดูท่าจะบ้ากว่าครั้งแรกมากทีเดียว!หลังจากที่เขาถามว่าจะไปรถใคร เขาเหมือนไม่รอเอาคำตอบ หรือคำตอบจากเธอจะช้าเกินไปไม่ทันใจ ลากเธอเดินดุ่มๆ ไปทางด้านหลังที่เป็นโซนจอดรถสำหรับวีไอพีเท่านั้น แปลได้ว่าเขาคงคิดไว้ในใจแล้วว่าต้องไปกับเขานี่แหละแต่ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ลืมที่จะหันไปยิ้มให้คนที่ยืนมองกันอยู่ ยอมรับว่าที่ทำเมื่อกี้เสี่ยงไม่น้อย เธอไม่รู้ว่าคนที่กำลังขับรถอยู่ข้างๆนี้ ปฏิเสธผู้หญิงคนนั้นเพราะถูกจู่โจมแบบนั้นรึเปล่า แต่เธอก็แค่อยากพิสูจน์ให้เห็นไปเลย ถ้าเขาไม่ชอบแบบนั้นเธอก็คงเป็นอีกคนที่โดนปฏิเสธแต่ถ้าเขาไม่ปฏิเสธ....ก็แปลว่ามันเป็นเพราะใครต่างหากที่ทำแบบนั้นซึ่งผลลัพธ์ก็ถือว่าน่าพอใจ...ไม่สิ มันเกินกว่าที่คิดไปมากทีเดียว ถึงแม้เธอจะรู้สึกได้ว่าเขาช่ำชองไม่น้อย แต่ท่าทางตื่นเต้น แววตาคล้ายล่าเหยื่อที่มองมาทางเธอตลอดเวลา ยอมรับว่ามันทำให้เธอหัวใจเต้นแรง และทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าเขาก็ต้องการเธอ

"หมอไทม์คะ" ธารณ์เงยหน้ามองคนที่โผล่หน้าเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นเป็นเพ็ญนภาพยาบาลประจำวอร์ดก็เอ่ยทักทาย"ว่าไงครับพี่เพ็ญ คิดถึงผมเหรอ" "แหมมม มิบังอาจหรอกค่ะ แค่นี้ทั้งหมอทั้งพยาบาลทั้งคนไข้ก็คิดถึงหมอไทม์จนแทบจะตบกันทั้งโรงบาลแล้ว" เพ็ญนภาตอบกลับอย่างอารมณ์ดี รู้ว่าคุณหมอหนุ่มเพียงแค่เอ่ยแซวกันเล่นๆ ตามประสาคุณหมออารมณ์ดี"ว่าไปพี่เพ็ญ ไม่ใช่เพราะคิดถึงแต่คนที่บ้านเหรอ" พยาบาลสาวยิ้มตอบรับเขินๆ เมื่อคนที่บ้านที่ถูกพูดถึงคือคนที่เพิ่งเข้าพิธีวิวาห์กับเธอไปเมื่อสามเดือนที่แล้ว ก่อนจะยื่นแก้วกาแฟมาวางไว้บนโต๊ะ"โอ้โห รู้ใจจริงๆ กำลังอยากได้พอดี" คนที่เพิ่งออกจากห้องผ่าตัดคว้ากาแฟแก้วใหญ่มาดูดอึกใหญ่ ก่อนจะพยักหน้าถูกใจกับรสชาติกาแฟที่คล้ายเคยกินมาก่อน"อะไรกันคะ ก็ตัวเองสั่งไว้ไม่ใช่รึไง""ครับ?""ก็นี่ไงคะ หมอไทม์สั่งไว้ไม่ใช่เหรอ ร้านนี้ที่เพิ่งเปิดใหม่อยู่หลังโรงพยาบาลเรานี่ไง คราวก่อนที่หมอฝากอรซื้อ แล้วได้บัตรสะสมแต้มมาไงคะ" ธารณ์ขมวดคิ้วงุนงงยิ่งกว่าเดิมเมื่อเพ็ญนภาเลื่อนบัตรใบเล็กๆ ส่งมาให้ ในนั้นมีช่องเล็กๆ สิบช่อง โดยช่องสุดท้ายมีรูปกาแฟแก้วเล็กๆ เขียนว่าฟรี น่าจะเป็นโปรโมชั่นข

"ร้านเพ้นท์สวัสดีค่าาา เชิญนั่งได้เลยค่ะ" ธารณ์กวาดสายตามองรอบๆ ร้านพลางยกยิ้มตอบกลับพนักงานที่ส่งเสียงทักทายต้อนรับก่อนจะเดินเข้าไปนั่งมุมด้านในของร้าน ระหว่างที่รอพนักงานนำเมนูมาให้ก็สำรวจบรรยากาศรอบๆ ที่ร้านเป็นทั้งคาเฟ่และร้านอาหารขนาดกลางๆ ดูอบอุ่นสบายๆ เหมาะแก่การนั่งพักผ่อน เฟอร์นิเจอร์ที่ตกแต่งเป็นโทนสีอ่อน ภายนอกคาเฟ่ร่มรื่นไปด้วยแมกไม้สีเขียวชวนให้รู้สึกผ่อนคลายมีกระถางใส่ต้นกระบองเพชรอันจิ๋วถูกวางประดับไว้ทุกโต๊ะของร้านเรียกความสดชื่น กลิ่นหอมของกาแฟและกลิ่นหวานๆ ของขนมอบใหม่ๆ กรุ่นกระจายอยู่ทั่วร้านชวนให้ท้องหิวร้านน่ารักดีความจริงตรงนี้เขาเห็นเป็นตึกร้างมานาน เห็นไอ้หมอกบอกอยู่ว่าเหมือนจะเป็นที่ของครอบครัวหมอเจตน์เพื่อนร่วมงานของเขาเอง ยังคิดอยู่เลยว่าปล่อยไว้ทำไมตั้งนานที่ทำเลดีขนาดนี้ แต่พอมาเห็นร้านคาเฟ่เล็กๆ แห่งนี้ก็อดรู้สึกดีไม่ได้โรงพยาบาลยอมรับว่าเป็นหนึ่งในสถานที่ที่มีน้ำตามากที่สุด เขาผ่านความรู้สึกของการมองคนที่ทั้งสูญเสีย ทั้งตั้งความหวัง และทั้งหมดหวังมาหมดแล้วอย่างน้อยหากคาเฟ่เล็กๆ แห่งนี้จะพอฮีลใจใครได้บ้างในระหว่างมาเฝ้าไข้ มารอผลตรวจ หรือดูใจ....หา

"สวัสดีค่ะคุณเพ้นท์บอกให้คุณสั่งอาหารรอได้เลยค่ะถ้าว่างจะออกมา" ธารณ์ที่เดินเข้ามาถึงเคาน์เตอร์ร้านเดิมที่มาเหยียบเมื่อวานชะงักทันทีเมื่อพนักงานคนเดิมที่เขาเคยให้ไปตามเจ้าของร้านพูดขึ้นทันทีที่เห็นหน้าเขา"ครับ?""รับอะไรดีคะข้าวผัดเหมือนเมื่อวานไหมคะ""เอาเป็นผัดกะเพราปลาหมึกเผ็ดน้อยมาก็ได้ครับ" เมื่อโดนจ้องรอเอาคำตอบแบบนั้น คนตัวสูงจึงสั่งอาหารไปอย่างมึนงง"ไข่ดาวด้วยไหมคะ""ไม่ครับ" คนที่เพิ่งได้รับไข่ดาวรูปหัวใจรีบปฏิเสธทันที"ถ้าอย่างนั้นคุณลูกค้าเชิญนั่งได้เลยค่ะ" ธารณ์เดินไปนั่งโต๊ะตัวเดียวกับเมื่อวานอย่างงงๆ ความจริงเขาควรจะต้องงงตั้งแต่เดินเข้ามาในร้าน จุดประสงค์แรกคือตั้งใจจะมาคุยกับเจ้าของร้านให้รู้เรื่อง แต่ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆ กลับกลายเป็นแบบนี้ซะได้ พนักงานที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์พูดเหมือนรู้ว่าเขาต้องการจะมาพบเจ้าของร้าน ซึ่งเขาคิดว่าเธอน่าจะบอกไว้อยู่แล้วแต่ที่งงยิ่งกว่าคือเขากลับสั่งอาหารไปหน้าตาเฉย แถมยังเดินมานั่งรอที่โต๊ะเดิมอีกต่างหาก คิดไปคิดมาไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นเหยื่อรึเปล่า เหมือนโดนเธอบังคับกินข้าวกลายๆ แต่ก็เอาเถอะเห็นว่าทำกับข้าวอร่อยหรอกนะ ถือซะว่าไม่ได้เสีย

"รู้จักเหรอพี่ไทม์" ธิติมาเมื่อเห็นพี่ชายมีท่าทางแปลกๆ จึงเอ่ยปากถาม ไม่แน่ใจว่าพี่ชายรู้จักผู้หญิงคนนั้นรึเปล่า"ก็ประมาณนั้น""อะไรคือประมาณนั้น""แล้วยุ่งอะไรฮะเรา นี่บอกกี่ทีแล้วว่าให้เลิกตามไอ้เจตน์มัน" คนที่โดนน้องซักไซ้เบี่ยงประเด็นมาดุน้องสาวแทน เมื่อยังไม่เลิกตามตื๊อเจตน์สักที"ไม่ได้ตื๊อ...ก็แค่ชวนกินข้าว""นั่นแหละตื๊อ""อะไรเล่าพี่ไทม์อะ ไม่เคยเข้าข้างน้องเลย" ธิติมาหน้าบูดบึ้งบ่นพี่ชาย"ก็เพราะเป็นน้องนี่ไงถึงต้องพูด" ธารณ์เอ่ยขึ้นน้ำเสียงจริงจัง "ไอ้เจตน์มันก็แสดงออกชัดเจนขนาดนั้นว่าไม่สนใจ เราจะไปตามอะไรนักหนา""ก็มันชอบนี่ให้ทำไง พี่ไม่เคยชอบใครมากๆ รึไง" เมื่อน้องสาวพูดแบบนั้น ตัวเขาเองก็ได้แต่นิ่งไปชอบใครมากๆ เหรอ? ความจริงก็เหมือนจะมีคนที่ถูกใจมากๆ อยู่เหมือนกัน แต่ถึงแม้เธอจะเพียรแสดงออกว่าสนใจเขายังไง ตัวเขาเองก็ไม่อยากข้ามกฎของตัวเองอยู่ดี เข็ดแล้วกับคนใกล้ตัวตั้งแต่ตอนเรียนมหาลัย จนตอนนี้.... เพียงเพราะไปต่อกันไม่ได้ เขาต้องสูญเสียคนใกล้ตัวไปมากทีเดียวธารณ์มองไปยังคนที่เขาเคยถูกใจ... คนที่ออกตัวว่าชอบเขามากๆ ซึ่งตอนนี้กำลังยิ้มหวานคุยกับหมอที่พยาบาลต่างลงความ