ร้านเพ้นท์ (2)

"ร้านเพ้นท์สวัสดีค่าาา เชิญนั่งได้เลยค่ะ" ธารณ์กวาดสายตามองรอบๆ ร้านพลางยกยิ้มตอบกลับพนักงานที่ส่งเสียงทักทายต้อนรับ

ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งมุมด้านในของร้าน ระหว่างที่รอพนักงานนำเมนูมาให้ก็สำรวจบรรยากาศรอบๆ ที่ร้านเป็นทั้งคาเฟ่และร้านอาหารขนาดกลางๆ ดูอบอุ่นสบายๆ เหมาะแก่การนั่งพักผ่อน เฟอร์นิเจอร์ที่ตกแต่งเป็นโทนสีอ่อน ภายนอกคาเฟ่ร่มรื่นไปด้วยแมกไม้สีเขียวชวนให้รู้สึกผ่อนคลาย

มีกระถางใส่ต้นกระบองเพชรอันจิ๋วถูกวางประดับไว้ทุกโต๊ะของร้านเรียกความสดชื่น กลิ่นหอมของกาแฟและกลิ่นหวานๆ ของขนมอบใหม่ๆ กรุ่นกระจายอยู่ทั่วร้านชวนให้ท้องหิว

ร้านน่ารักดี

ความจริงตรงนี้เขาเห็นเป็นตึกร้างมานาน เห็นไอ้หมอกบอกอยู่ว่าเหมือนจะเป็นที่ของครอบครัวหมอเจตน์เพื่อนร่วมงานของเขาเอง ยังคิดอยู่เลยว่าปล่อยไว้ทำไมตั้งนานที่ทำเลดีขนาดนี้ แต่พอมาเห็นร้านคาเฟ่เล็กๆ แห่งนี้ก็อดรู้สึกดีไม่ได้

โรงพยาบาลยอมรับว่าเป็นหนึ่งในสถานที่ที่มีน้ำตามากที่สุด เขาผ่านความรู้สึกของการมองคนที่ทั้งสูญเสีย ทั้งตั้งความหวัง และทั้งหมดหวังมาหมดแล้ว

อย่างน้อยหากคาเฟ่เล็กๆ แห่งนี้จะพอฮีลใจใครได้บ้างในระหว่างมาเฝ้าไข้ มารอผลตรวจ หรือดูใจ....

หากมันพอจะทำให้จิตใจสงบขึ้นมาได้บ้างเขาก็ยินดีจะแนะนำมา

"สวัสดีค่ะคุณลูกค้า นี่จะเป็นเมนูของทางร้านนะคะ อีกสักพักจะกลับมารับออดเดอร์ค่ะ" ธารณ์ยกยิ้มตอบกลับพนักงานอัธยาศัยดีที่เอ่ยทักทายเขาตั้งแต่หน้าร้าน

เขาเปิดดูเมนูคร่าวๆ พบว่าอาหารจะมีทั้งของหวานและของคาวสไตล์ฟิวส์ชั่นง่ายๆ ร่างสูงจึงเลือกสั่งอาหารง่ายๆ อย่างข้าวผัดอเมริกัน และลาเต้เย็นไปหนึ่งแก้วเมื่อพนักงานคนเดิมมารับออเดอร์

"รออาหารสักครู่นะคะ" คนตัวสูงมองตามร่างเล็กของคนที่รับออเดอร์ไป จากที่สัมผัสไม่น่าจะใช่คนนี้ที่ส่งกาแฟมาให้เขา ดูจากการที่เธอสนใจเขาอย่างพนักงานทั่วไป ไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรเป็นพิเศษ

ธารณ์มองไปทั่วร้านเห็นคนนั่งก้มหน้าก้มตาอยู่กับคอมพิวเตอร์ บ้างก็นั่งคุยกันเสียงเบาอยู่สองสามโต๊ะ เมื่อเห็นดังนั้นตัวเขาจึงก้มหน้าดูสมาร์ทโฟนของตนเองบ้าง

สักพักหนึ่งพนักงานคนเดิมก็กลับมาพร้อมกับถาดที่มีเครื่องดื่มและจานอาหาร ธารณ์ที่ติดตอบข้อมูลกับหมออีกคนอยู่จึงพยักหน้าตอบรับเล็กน้อย เมื่อเธอทวนเมนูที่นำมาส่ง พอจัดการกับเรื่องงานเรียบร้อยจึงวางโทรศัพท์ข้างตัว ตั้งใจจัดการกับอาหารที่สั่งไป

แต่เมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ตรงหน้าร่างสูงถึงกับขมวดคิ้วเข้มแปลกใจ เงยหน้าหันมองซ้ายมองขวาแต่ก็ไม่พบใครนอกจากพนักงานคนเดิมที่จัดเรียงขนมอยู่ ก่อนจะก้มใบหน้ามองอาหารในจานอีกครั้ง

ข้าวผัดอเมริกันแบบที่เขาเคยกินก็ไม่ได้ผิดแผกไปจากที่เขาเคยเจอ แต่เป็นไข่ดาวที่เป็นรูปหัวใจ และด้านในที่มีซอสมะเขือเทศวาดเป็นรูปรอยยิ้มต่างหากที่ทำให้เขาแปลกใจ

ร่าสูงรีบยกแก้วกาแฟขึ้นมาดู เมื่อเห็นเป็นรูปวาดรูปเดียวกับเมื่อวานจึงแอบชำเลืองมองดูโต๊ะที่นั่งเยื้องๆ กันอยู่ เมื่อเพ่งดูบนแก้วกาแฟของโต๊ะนั้นไม่มีรูปเหมือนเขาจึงตัดสินใจลุกขึ้นยืน แล้วเดินไปทางหน้าเคาน์เตอร์ทันที

"ขอโทษนะครับ"

"คะ? ต้องการอะไรเพิ่มรึเปล่าคะคุณลูกค้า" วราลีหันหลังกลับมาถามขึ้นอย่างงุนงง

"คือ...ผมจะขอพบคนที่ทำอาหารให้ผมได้ไหม"

"เกิดอะไรขึ้นคะลูกค้า มีปัญหาอะไรรึเปล่า"

"ไม่มีครับ....ไม่มี ผมแค่มีเรื่องจะคุยกับเขานิดหน่อย" ธารณ์รีบอธิบายเมื่อเห็นท่าทีแตกตื่นของพนักงานสาว เข้าใจว่างานบริการและเป็นร้านอาหารแบบนี้ หากลูกค้าขอพบเชฟก็ถือเป็นเรื่องใหญ่เหมือนกัน

"ถ้าอย่างนั้นสักครู่นะคะ" ธารณ์มองตามหลังพนักงานคนเดิมไป ในหัวครุ่นคิดถึงสิ่งที่ได้รับ

ใช่แน่ๆ คนนี้แน่ๆ ที่ส่งกาแฟให้เขา และที่สำคัญเจ้าตัวรู้ด้วยว่าตอนนี้เขาอยู่ในร้านถึงทำแบบนั้นออกมาให้

"เอ่อ...คุณลูกค้าคะ พอดีคุณเพ้นท์ติดทำออเดอร์ เธอแจ้งว่าอีกสักพักจะออกมาให้คุณทานไปก่อนเลย"

เพ้นท์เหรอ? เป็นเจ้าของร้านสินะ

"ถ้าอย่างนั้นรบกวนด้วยนะครับ" เขาจึงตอบรับง่ายๆ ไม่วุ่นวาย เพราะเธอคงจะติดทำออเดอร์อย่างที่พูดจริงๆ ดูจากที่มีคนขับรถเดลิเวอรี่มารอรับอาหาร

เมื่อเป็นแบบนั้นร่างสูงจึงไม่มีทางเลือก เดินกลับมานั่งที่โต๊ะเดิม ลงมือกินอาหารตรงหน้าอย่างรวดเร็วตามวิสัยหมอ แต่สายตาก็ยังสอดส่องไปทางเคาน์เตอร์เป็นระยะๆ โดยไม่รู้ตัวว่าตัวเองกินหมดไปตอนไหน

อร่อยใช้ได้แฮะ

ธารณ์แอบชมในใจแล้วยกกาแฟขึ้นดื่มอึกใหญ่ ก่อนจะสำลักตกใจเมื่ออยู่ๆ มีแรงสะกิดจากด้านหลัง

"แค่กๆ"

"อ้าวหมอไทม์! เป็นอะไรไหมคะ" ธารณ์เงยหน้ามองคนที่เอ่ยเรียกชื่อเขาอย่างสนิทสนม ทีแรกก็รู้สึกว่าคุ้นๆ เสียงแต่เมื่อมองหน้าคนที่มาสะกิดทักจากทางด้านหลังก็ผงะตกใจ

"คุณ!" เขาอ้าปากเหวอมองหน้าเธออย่างตกใจ ดวงตาเบิกกว้างด้วยความไม่แน่ใจกับสิ่งที่เห็น พูดไม่ออกไปชั่วขณะนิ่งอึ้งไปหลายวินาที

"หมอไทม์" คนตัวสูงกะพริบตาสองสามทีอย่างมึนงงเมื่อคนตัวเล็กโบกมืออยู่ตรงหน้า

"คุณ...มาได้ไง"