ร้านเพ้นท์ (4)

"สวัสดีค่ะคุณเพ้นท์บอกให้คุณสั่งอาหารรอได้เลยค่ะถ้าว่างจะออกมา" ธารณ์ที่เดินเข้ามาถึงเคาน์เตอร์ร้านเดิมที่มาเหยียบเมื่อวานชะงักทันทีเมื่อพนักงานคนเดิมที่เขาเคยให้ไปตามเจ้าของร้านพูดขึ้นทันทีที่เห็นหน้าเขา

"ครับ?"

"รับอะไรดีคะข้าวผัดเหมือนเมื่อวานไหมคะ"

"เอาเป็นผัดกะเพราปลาหมึกเผ็ดน้อยมาก็ได้ครับ" เมื่อโดนจ้องรอเอาคำตอบแบบนั้น คนตัวสูงจึงสั่งอาหารไปอย่างมึนงง

"ไข่ดาวด้วยไหมคะ"

"ไม่ครับ" คนที่เพิ่งได้รับไข่ดาวรูปหัวใจรีบปฏิเสธทันที

"ถ้าอย่างนั้นคุณลูกค้าเชิญนั่งได้เลยค่ะ" ธารณ์เดินไปนั่งโต๊ะตัวเดียวกับเมื่อวานอย่างงงๆ ความจริงเขาควรจะต้องงงตั้งแต่เดินเข้ามาในร้าน จุดประสงค์แรกคือตั้งใจจะมาคุยกับเจ้าของร้านให้รู้เรื่อง แต่ไม่รู้ทำไมอยู่ดีๆ กลับกลายเป็นแบบนี้ซะได้ พนักงานที่ยืนอยู่ตรงเคาน์เตอร์พูดเหมือนรู้ว่าเขาต้องการจะมาพบเจ้าของร้าน ซึ่งเขาคิดว่าเธอน่าจะบอกไว้อยู่แล้ว

แต่ที่งงยิ่งกว่าคือเขากลับสั่งอาหารไปหน้าตาเฉย แถมยังเดินมานั่งรอที่โต๊ะเดิมอีกต่างหาก คิดไปคิดมาไม่แน่ใจว่าตัวเองเป็นเหยื่อรึเปล่า เหมือนโดนเธอบังคับกินข้าวกลายๆ แต่ก็เอาเถอะเห็นว่าทำกับข้าวอร่อยหรอกนะ ถือซะว่าไม่ได้เสียประโยชน์อะไร

นั่งรอไม่นานก็มีอาหารมาส่งเหมือนเดิม แต่ดันมีนอกเหนือจากรายการที่สั่งไป คือชามะนาวแก้วเล็กที่เสิร์ฟมาคู่กัน เดาได้ไม่ยากว่ามาจากใคร

"เช็กบิลเลยครับ"

"คะ?"

"ผมจ่ายก่อนเลย" เขายื่นธนบัตรสีเทาให้พนักงานที่หน้าเหลอหลาอยู่   สราลียื่นมือไปรับงงๆ ถึงอย่างนั้นก็จัดการเช็กบิลให้ตามความต้องการของลูกค้า

คุณหมอหนุ่มสบายใจขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้จ่ายค่าอาหารก่อนที่เธอจะชิงบอกลูกน้องว่าไม่ให้คิดเงินเขา แล้วเริ่มลงมือรับประทาน แต่เมื่อเห็นหน้าตาผัดกะเพราปลาหมึกในจาน ก็ถอนหายใจอย่างหน่ายๆ

อุตส่าห์ไม่มีไข่ดาวมาให้วาดหัวใจแล้ว เจ้าตัวยังตกแต่งด้วยการเอาปลาหมึกสองวงมาวางไว้ตรงกลาง  เอาถั่วฝักยาวมาบิดโค้งๆ เป็นรอยยิ้ม

นี่คิดว่าทำให้เด็กอนุบาลกินรึไง!

ถึงแม้จะเคืองแค่ไหน แต่เมื่ออาหารหน้าตาน่ากินวางอยู่ตรงหน้า ไหนจะกลิ่นหอมยั่วยวนที่ส่งมาทำให้ร่างสูงลงมือรับประทานอย่างรวดเร็ว ซึ่งใช้เวลาไม่นานทุกอย่างในจานรวมถึงเครื่องดื่มในแก้วก็หมดเกลี้ยง ธารณ์พยักหน้าพึงพอใจ ความจริงตัวเขาไม่ได้กินยากอะไร ด้วยนิสัยหมอต้องรีบกินรีบทำงาน แต่พอระหว่างวันมีอาหารรสชาติอร่อย สะดวกรวดเร็วมาวางตรงหน้าแบบนี้ ก็ดีไม่น้อยสำหรับอาชีพอย่างเขา

"สวัสดีค่ะ" ธารณ์เงยหน้าขึ้นมองตามเสียงอัตโนมัติ เมื่อเห็นใบหน้าหวานคุ้นตาที่ยืนส่งยิ้มมาให้ก็แสร้งเก๊กหน้าขรึมตอบกลับ

"เชิญนั่งครับ" รวีธารยกยิ้มอารมณ์ดีตอบกลับ ก่อนจะนั่งลงตามคำชวนของเขา เมื่อเห็นความว่างเปล่าในจานอาหาร  รอยยิ้มก็กว้างขึ้นกว่าเดิมอัตโนมัติ "ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ"

เขาเปิดประเด็นทันทีเมื่อเห็นเธอนั่งเรียบร้อย

"จะผูกปิ่นโตกับฉันเหรอคะ"

"พูดอะไร!?" ธารณ์สะดุ้งตกใจทันทีเมื่อเธอพูดจบ ถามกลับน้ำเสียงเลิ่กลั่ก หรี่สายตามองอย่างหวาดระแวง

"คะ? ก็นี่ไง คุณอยากจะมาผูกปิ่นโตกับฉันเหมือนคนอื่นรึเปล่า" เธอชี้ไปยังจานข้าวที่ว่างเปล่าของเขา "ฉันรู้นะหมอพยาบาลงานยุ่งจะตาย ที่ร้านรับบริการผูกปิ่นโต จะสั่งไว้แจ้งเวลาแล้วลงมากินที่ร้าน หรือจะให้ทางเราไปส่งก็ได้" เธอรีบขายของตามนิสัยเจ้าของร้าน ดีจะตายได้ทั้งเห็นหน้าเขาทุกวัน ได้ทั้งออเดอร์!

"ผมไม่ได้มาเรื่องนั้น" คุณหมอหนุ่มเมื่อทราบจุดประสงค์ที่แท้จริงของเธอว่าไม่ได้หมายถึงผูกปิ่นโตเดียวกับที่เขาคิดแสร้งพูดเสียงเข้ม ส่งสายตาดุๆ ปรามเธอทันที

"อ้าว แสดงว่าคิดถึง" เธอยิ้มกว้างตอบกลับ 

"ไม่ใช่อีกเหมือนกัน แต่ผมจะมาบอกว่าไม่ต้องส่งมาแล้วกาแฟพวกนี้" เขาพูดจบก็เลื่อนบัตรสะสมแต้มที่มีตราประทับสี่ช่องส่งให้

"ทำไมละคะ"

"เมื่อวานผมบอกไปแล้ว" เขาเสหลบตายกแก้วขึ้นดื่ม พยายามไม่มองตาแป๋วๆ ที่จ้องมองมา

"แค่ให้กาแฟก็ไม่ได้เหรอคะ"

"บอกแล้วให้ถือว่าคืนนั้นไม่มีอะไรเกิดขึ้น" รู้ว่าโคตรเหี้ย แล้วก็เห็นแก่ตัว แต่ทำยังไงได้ ตัดปัญหาตั้งแต่ต้นดีกว่า ไม่อย่างนั้นเขาคงไม่พ้นเจอปัญหาเดิมๆ เหมือนที่ผ่านมา

"เราก็เริ่มต้นกันใหม่ได้นี่"

"...."

"ปัญหาของคุณคือเพราะเราอยู่ใกล้กัน แค่นี้น่ะเหรอ"

"ใช่ แค่ถนนกั้นเนี่ยแหละคือปัญหาของผม ผมไม่อยากยุ่งกับคนใกล้ตัว"

บ้าไปแล้ว!

"ถ้าอย่างนั้นคุณซื้อคอร์สอาหารที่ร้านสิ"

"ห้ะ?" ธารณ์อุทานตกใจ ทั้งงุนงงสับสน ที่อยู่ๆ กลายเป็นมาขายคอร์สอาหารกันเฉย

"ซื้อสิ เอาเป็นรายอาทิตย์ก่อนก็ได้ลองดู"

"แค่นั้นจริงเหรอ" ลูกค้าหนุ่มถามกลับอย่างหวาดระแวง

"ใช่" เมื่อเห็นเธอตอบกลับน้ำเสียงหนักแน่นเขาจึงลอบถอนหายใจ ตัดสินใจสั่งคอร์สกับเธอไป

"งั้นเอาแบบหนึ่งอาทิตย์มาก่อน" เขาตอบรับสั้นๆ ในหัวคิดในแง่ดี ถือว่าข้อเสนอนี้ก็ไม่เลว ยอมรับว่าอาหารร้านเธออร่อยจริงๆ การที่ผูกปิ่นโต  เอ้ย! ซื้อคอร์สอาหารไปก็ถือว่าไม่แย่ ตัวเขาก็ได้ประโยชน์ ตัวเธอก็ได้ลูกค้า

"ถ้างั้นขอไลน์หน่อย"

"หือ?" เขาทำท่าหวาดระแวงอีกหนเมื่ออยู่ๆ เธอขอคอนแทกต์กันหน้าตาเฉย

"ก็จะส่งเมนูให้เลือกไง" เมื่อเธอบอกเหตุผลมาแบบนั้น เขาจึงหยิบปากกาที่เสียบไว้อยู่ตรงกระเป๋าเสื้อ ตามด้วยกระดาษที่วางอยู่บนโต๊ะ จดเมนูอาหารง่ายๆ เป็นเมนูที่เขาผ่านๆ ตาว่ามีแน่นอนส่งไปให้

"อะนี่"

"หวงจัง"  เล่นตัวชะมัด ไม่เห็นเหมือนวันนั้นเลย!

ส่วนคนตัวสูงไม่สนใจที่เธอพูด ลุกขึ้นตั้งท่าจะเดินออกจากร้าน ถึงอย่างนั้นก็ไม่วายออกคำสั่งก่อนไป

"อาทิตย์หน้าผมขึ้นเวรเช้า เอามาส่งช่วงเที่ยงก็ได้ อ้อ! แล้วเอาไปส่งที่วอร์ดได้เลย เพราะผมคงไม่มาเหยียบที่นี่อีก"