ตอนที่ 11

บอดี้การ์ดทั้งสองคนจับต้นแขนพริมโรสไว้คนละข้าง พาเดินไปอย่างเร่งรีบจนตัวเธอแทบจะลอยได้ ก้าวเท้าเร็วคล้ายกำลังจะก้าวกระโดด สักพักก็ฝ่าฝูงชนออกมาถึงริมถนนใหญ่ มีรถลีมูซีนกำลังจอดรออยู่ 

คนหนึ่งรีบเดินไปขึ้นข้างหน้า อีกคนเปิดประตูให้เธอขึ้นไปนั่งด้านหลัง ขณะที่กำลังจะก้าวเข้าไป เธอก็ถูกดึงแขนให้ถอยห่างรถออกมาอย่างแรง จนเซไปปะทะร่างแข็งแรงของใครคนหนึ่ง เธอแหงนมองหน้าร่างนั้นอย่างตระหนก

“แก!!” ผู้พันอิฟราอิมเค้นเสียงออกมาอย่างเกรี้ยวกราด แล้วโถมหมัดเข้าใส่บอดี้การ์ดที่ยืนอยู่ตรงนั้นทันที

“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า?” เตวิชกับจอมทัพวิ่งมาขนาบข้างตัว พริมโรสมองอย่างงุนงง ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วพวกเขามาที่นี่กันได้อย่างไร

ยังไม่ทันที่เธอจะไต่ถาม สองหนุ่มข้างตัวก็ถลาไปหาบอดี้การ์ดอีกสองคนที่กำลังงงงันอยู่ข้างรถทันที หญิงสาวยืนมองพวกเขาตะลุมบอนกันอย่างนัวเนีย ทำอะไรไม่ถูกอยู่ชั่วครู่ 

“โรส! หลีกไป!!” ผู้พันอิฟราอิมตะโกนสั่งเสียงดังลั่น ทำให้เธอได้สติ ถอยไปยืนอยู่มุมหนึ่ง ไม่รู้ว่าจะเข้าไปห้ามยังไง

“เดี๋ยวก่อนค่ะ! หยุดก่อน! พวกคุณกำลังเข้าใจผิด!!” เธอพยายามจะอธิบาย แต่ดูเหมือนไม่มีใครอยากจะฟัง

สักพักกลุ่มคนใส่สูทผูกไทค์ชุดดำ ก็กรูกันมาร่วมสิบกว่าคน สามบอดี้การ์ดเห็นดังนั้น จึงรีบผละออกจากการต่อสู้ ต่างคนต่างรีบขึ้นรถ แล้วขับออกไปทันที

“ตามไป!!” ผู้พันตะโกนสั่งลูกน้อง ซึ่งก็กระจายกันขึ้นรถแล้วขับตามรถคันหน้าไป

“เป็นยังไงบ้าง?” เขาหันมาถามหญิงสาวที่กำลังหน้าตาตื่นด้วยความเป็นห่วง

“เอ่อ..พวกคุณมาได้ยังไงคะ แล้วรู้ได้ยังไงคะว่าฉันอยู่ที่นี่?”

“ผมวิ่งอยู่ในสวนเมื่อเช้า เห็นคุณเดินผ่านไปกำลังจะตามไปดู พอดีเพื่อนคุณโทรมาบอกว่าคุณส่งข้อความเข้ามาแต่จะไปที่ไหนไม่ได้บอกไว้ ผมเป็นห่วงเลยตามมา แล้วก็มาทันตอนคุณเจอระเบิดพอดี คนพวกนั้นเป็นใคร ทำไมคุณต้องมากับพวกเขา แล้วมาทำอะไรกันที่นี่?” เขาตั้งคำถามเป็นชุด พริมโรสกลืนน้ำลาย รู้สึกเหมือนกำลังโดนสอบสวน

“เอ่อ..คือ พวกเขาน่าจะเป็นคนของพิพิธภัณฑ์ หรือไม่ก็เป็นคนที่คุณพ่อให้มารับ พอดีว่าฉันต้องมารับของแทนคุณพ่อที่พิพิธภัณฑ์ของชนเผ่าอารเบียค่ะ อีกอย่างพวกเขามีเบอร์โทรฉัน”

“งั้นก็เป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะสิ!” เตวิชอุทาน

“ก็ไม่แน่ ผมรู้สึกว่ามันผิดปกติ แต่ก็ไม่รู้ว่ามีอะไรผิดแปลกไปตรงไหน” ผู้พันอิฟราอิม ยังคงรู้สึกติดอยู่ในใจ แต่ก็ยังหาคำตอบไม่ได้

“แต่ที่แน่ใจคือระเบิดตรงปากทางมันคงไม่ใช่เรื่องบังเอิญแน่ๆ!” จอมทัพพูดขึ้นมาบ้าง

“อ้อ! จริงสิ โทรศัพท์ฉันหาย อยู่ๆ ก็หายไปต่อหน้าต่อตา มองไม่เห็นด้วยว่าใครหยิบไป! บอดี้การ์ดสองคนนั้นยังพูดเลยว่าเหตุการณ์นี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ แล้วเขาก็รีบพาฉันออกมาเลย” ทุกคนมองหน้ากัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

“ไป..รีบกลับบ้าน! พวกเราต้องช่วยกันวิเคราะห์อย่างละเอียด” ผู้พันอิฟราอิมพูดขึ้นมา ทุกคนพยักหน้าออกมาพร้อมกัน 

…………………….

“เรื่องระเบิด เป็นไปได้ไหมว่าเพราะต้องการยับยั้งคุณไม่ให้ไปที่นั่น! แล้วบอดี้การ์ดสองคนนั้นจะมีเอี่ยวหรือเปล่า?” จอมทัพตั้งคำถามขึ้นมา

“ผมไม่รู้ว่าบอดี้การ์ดสองคนนั้นเป็นพวกไหน แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่กลุ่มที่วางระเบิด”

“สองคนนั้นก็ตั้งข้อสังเกตว่าเหตุการณ์วันนี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ต้องไม่ใช่ฝีมือของพวกเขาอยู่แล้ว!” พริมโรสชี้แจง

“แล้วคุณพ่อคุณให้ไปที่นั่นทำไม?” ผู้พันอิฟราอิมเปิดปากถาม พร้อมจ้องเขม็ง นัยน์ตาดำสนิทหรี่ลงเล็กน้อยคล้ายกำลังประเมิน 

“คุณพ่อฉันเขาชอบสะสมของเก่าค่ะ เขาติดตามนักสะสมระดับเอลิสต์ของเปเรซอยู่คนหนึ่ง ติดต่อสอบถามกันมานานแล้ว จนนักสะสมคนนั้นยอมปล่อยของสะสมที่คุณพ่อกำลังสนใจอยู่ คุณพ่อกลัวเขาจะเปลี่ยนใจ เลยให้ฉันรีบไปติดต่อ”

“ของที่ว่านั่นคืออะไร?” เขาคาดคั้น

“ไม่ทราบเหมือนกันคะ คิดไว้ว่าคงได้เห็นและตรวจสอบก่อนที่จะรับมา แต่ก็มาเกิดเรื่องเสียก่อน”

“คุณพ่อพริมเขาชอบสะสมของเก่าโบราณเป็นงานอดิเรกครับ เรื่องนี้รู้กันทั่วไป” เตวิชช่วยชี้แจง

“คุณเห็นว่ามีอะไรผิดปกติหรือคะ?” พริมโรสรู้สึกสงสัยในความคิดของเขา

“อืม.. ไม่รู้เหมือนกัน กำลังค้นหาคำตอบอยู่ แต่ตอนนี้เรามาวางแผนเรื่องติดตามตัวประกันกันก่อนดีกว่า”

…………………….

::สหพันธ์เฮชบุล::

“หัวหน้าสาขา! คนของเรายืนยันแล้วว่าหลักฐานทั้งหมดตรงกับข้อมูลในโทรศัพท์ของผู้ชายคนนั้นครับ” 

“หมายความว่าเขาเป็นแค่คู่รักออนไลน์กันจริงๆ ไม่ใช่คนที่เรากำลังตามหา?” 

“ครับผม! ข้อความในโทรศัพท์ตรงกันทุกประการ แม้ว่าจะเดินทางมาจากทีแลนด์ แต่ก็เป็นเพียงยูทูปเบอร์ทั่วไป มีช่องยูทูปที่เปิดมานาน และทำคอนเทนต์หลากหลายทั่วโลก ไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ เลยครับ แต่ที่น่าสนใจก็คือ...”

“อะไร?”

“เราหาตำแหน่งของปลายทาง ที่ข้อความสุดท้ายส่งไปไม่เจอครับ”

“แล้วนายไปพบผู้หญิงคนนั้นได้ยังไง?”

“เราเจอสัญญาณที่แอบติดไว้ในโทรศัพท์ของผู้ชายคนนั้นเมื่อเช้ามืดวันนี้ แต่ที่น่าสงสัยคือ..ก่อนหน้านี้เรากลับตรวจไม่พบ ผมจึงสั่งให้ทีมงานไปตรวจสอบ จุดที่พบสัญญาณครั้งแรก คาดว่าคงได้คำตอบเร็วๆ นี้”

“เร่งมือหน่อย! เหตุระเบิดวันนี้อาจเป็นฝีมือขององค์กรฮาริรี หรืออาจจะเป็นกลุ่มก่อการร้ายกลุ่มอื่นๆ ก็เป็นได้ แต่ถ้าเป็นองค์กรฮาริรีจริงๆ แสดงว่าพวกเขาอาจรู้แล้ว ว่าพวกเราล่วงรู้โครงการลับของพวกเขา รีบไปรายงานผู้นำสหพันธ์ และแจ้งพันธมิตรให้เตรียมประชุมด่วนพรุ่งนี้ ส่วนเรื่องการตามตัวสองคนนั้น ไปมอบหมายให้ทีมอื่นจัดการแทน แล้วนายก็ไปสืบความเคลื่อนไหวขององค์กรฮาริรี สืบให้รู้แน่ๆ ว่าพวกเขาได้ตัวผู้หญิงคนนั้นไปแล้วหรือยัง?”

“ครับผม!”

…………………….

“อ๊ะ! คุณยังไม่นอนอีกหรือคะ?” หญิงสาวแปลกใจที่ดึกป่านนี้แล้วยังเห็นเจ้าของบ้านเดินเข้ามาในห้องปฏิบัติการ

หลังจากที่เขาได้แสกนมือของทุกคน และเพิ่มสิทธิ์ผู้ที่เกี่ยวข้องเข้าไปในฐานข้อมูลแล้ว  ทำให้พริมโรสและทีม สามารถเข้าออกในห้องปฏิบัติการนี้ได้ตลอดเวลา 

ทั้งยังสามารถเข้าไป ในระบบรักษาความปลอดภัย ของประเทศได้ โดยจำกัดสิทธิ์ ไม่อนุญาตให้เข้าถึงข้อมูลลับสำคัญ ของระบบเท่านั้น ทำให้เธอรู้สึกทึ่งและนับถือเขาที่ให้ความไว้วางใจทีมของเธอได้ขนาดนี้ 

แต่ก็ไม่มีอะไรที่น่ากังวลอยู่แล้ว เพราะทุกครั้งที่เข้าระบบ จะมีทามไลน์ระบุอยู่แล้ว ว่าเข้าไปทำอะไร และจะมีสัญญาณตรวจจับทันทีที่ต้องการหลบเลี่ยง หรือทำอะไรที่เบี่ยงเบนไปในทางที่ส่อแววว่ากำลังกระทำความผิด

“ผมไปเคาะห้องคุณ ฮาน่าบอกว่าคุณอยู่ที่นี่” เขาพูดแล้วลากเก้าอี้มานั่งลงใกล้ๆ

“กำลังตามรอยคนที่วางระเบิด เขาฉลาดมาก ทำลายกล้องวงจรปิดใกล้เคียงไปสามตัว ทำให้ไม่เห็นเหตุการณ์ก่อนและหลังที่จะระเบิด ฉันเลยเข้าไปดูในเซิฟเวอร์ของกรมทางหลวง หาช่วงเวลาที่ผู้ก่อเหตุมาถึง และไล่ย้อนไปตามเส้นทางที่เขาเดินทาง จนมาเจอที่นี่!” เธอพูดแล้วกดเอนเทอร์ ภาพเด้งขึ้นไปที่หน้าจอใหญ่ทันที

“ร้านรถเช่า?”

“ใช่ค่ะ คุณไปตรวจสอบช่วงเวลาที่เขาเข้าไป ทีนี้ก็จะได้รู้ว่าเขาเป็นใคร ฉันส่งภาพสแนพชอทที่ชัดที่สุดเท่าที่จะทำได้ ของผู้ชายคนนั้น กับพิกัดของร้านรถเช่า ไปในมือถือของคุณแล้ว” หญิงสาวปล่อยมือที่จับเมาส์ แล้วหันมามองเขา 

ชายหนุ่มลุกขึ้นหยิบโทรศัพท์มาจากกระเป๋าหลัง เปิดแอพพลิเคชั่นแล้วกดที่หน้าจออยู่ชั่วครู่ จากนั้นก็โทรออกสั่งงานทันที

“เห็นหรือยังที่ส่งไป? อืม..ใช่” เขากดวางสาย แล้ววางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะ หันตัวไปข้างหลัง หยิบถุงกระดาษใบเล็กมาส่งให้ พริมโรสรับมาอย่างแปลกใจ

“อะไรคะ? เอ๊ะ!” หญิงสาวถามด้วยความประหลาดใจในนาทีแรก แต่สายตาเหลือบไปเห็นกล่องขนาดสี่เหลี่ยมผืนผ้าอยู่ข้างในจึงอุทานออกมา แล้วมองเขาแบบงงๆ

“ใช่ โทรศัพท์ แทนเครื่องที่หายไง” หญิงสาวได้ยินดังนั้นก็ตาเป็นประกายขึ้นมาแวบหนึ่ง ก่อนที่จะหลุบตาลง

“อ่า ขอบคุณค่ะ แต่ว่า..”

“ดูเหมือนคุณจะเกรงใจ?” เขาพูดดักคอ

“ก็..ก็เกรงใจอยู่เหมือนกัน แต่คิดอีกทีก็ไม่อยากจะขัดศรัทธา อีกอย่างถึงแม้จะเป็นรุ่นล่าสุด และราคาแพงลิบขนาดไหน ก็คงไม่ถึงกับทำให้ขนหน้าแข้งของคุณกระดิกได้หรอก ปฏิเสธไปก็จะเสียน้ำใจกันเปล่าๆ” หญิงสาวฉีกยิ้มประจบอย่างที่ตัวเองคิดว่าจริงใจที่สุดแล้ว ไม่มากไม่น้อยเกินไป เขาจะได้ไม่คิดว่าเธอเห็นแก่ของฟรี

ชายหนุ่มยกยิ้มที่มุมปาก ดูคล้ายจะชอบใจที่เห็นรอยยิ้มจอมมารยาของจิ้งจอกน้อย 

“ระหว่างนี้ผมไม่อยากให้คุณออกไหนโดยไม่บอก โดยเฉพาะอย่างยิ่งห้ามไปไหนคนเดียวอีก คนของผมแจ้งมาว่า มีคนแปลกหน้ามาป้วนเปี้ยนในละแวกนี้ เข้าใจว่าคงมาซุ่มดูความเคลื่อนไหวของคุณ ผมกำลังแปลกใจมากทีเดียว ว่าคุณเข้าไปเกี่ยวข้องอะไร กับเหตุการณ์วันนี้!”

“ไม่ใช่แค่คุณ ฉันก็กำลังหาคำตอบอยู่เหมือนกัน ของอะไรที่คุณพ่อให้ฉันไปเอากันแน่ และของสิ่งนั้นมันสำคัญสำหรับคนพวกนั้นยังไง ฉันรู้นิสัยคุณพ่อดี และไม่คิดว่าเขาจะมีเรื่องลับลมคมในอะไร”

“ผมก็หวังว่าคุณคงไม่โกหก และคงไม่ทำลายความไว้วางใจของผมง่ายๆ แบบนี้แน่”

“นี่! คุณเห็นฉันเป็นคนหลอกลวง?” 

“ไม่! แต่ถ้าเป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์ล่ะใช่แน่!” ร่องรอยความขบขันพาดผ่านแววตาสีดำสนิท โดยที่อีกฝ่ายไม่ทันสังเกต

มาจนถึงตอนนี้เขาเพิ่งจะรู้ว่า ความเฉลียวฉลาดที่เห็นมาโดยตลอดนั้น แท้ที่จริงคือความเจ้าเล่ห์เพทุบาย และท่าทีที่แสดงออกว่าโอนอ่อนผ่อนตาม มันก็คือความลื่นไหลเอาตัวรอดนี่เอง

“คุณ!..” หญิงสาวพูดได้เท่านั้นก็หยุดชะงัก เธอจะสาดอารมณ์ใส่ผู้มีอุปการะคุณไม่ได้  เห็นแก่โทรศัพท์ราคาแพงลิบลิ่วเครื่องนี้ เธอจะละเว้นเขาไว้ก่อนก็แล้วกัน พอคิดได้ดังนั้นก็ลุกขึ้นสะบัดหน้าเดินหนีเขา 

“ชิ!”