บทที่ 2 แน่จริงพูดต่อหน้าสิ

บทที่ 2 แน่จริงพูดต่อหน้าสิ

“หัวเราะอะไรของมึงวะ” ผมหันไปมองไอ้เวย์เพื่อนสนิทที่กำลังนั่งพิมพ์รายงานอยู่หน้าโน้ตบุ๊ก

“เสือกไรด้วย”

“อ้าว ถามดีๆ ไหมเพื่อน”

“ไอ้เวร”

“เวย์ครับเวย์”

“กูมีแฟนแล้ว”

“ฮะ มึงว่าไงนะ” เวย์ถามอีกครั้งอย่างกับไม่อยากจะเชื่อสิ่งที่ได้ยิน

“มึงหูตึงอีกคนหรือไงวะ”

“มึงมีแฟน?”

“เออ”

“ไหนบอกว่ารอขอน้องลูกหมาลูกหมูอะไรเป็นแฟนเปลี่ยนใจแล้ว?” เวย์ถามด้วยความสงสัย

“แฟนกูก็ลูกหมูลูกหมานั่นแหละ”

“เชี่ย มึงไปบอกชอบน้องแล้วเหรอ”

“ไม่ได้บอกชอบแค่ขอเป็นแฟน”

“มึงจะบอกกูว่ามึงขอเป็นแฟนน้องเลยทั้งที่ไม่ได้บอกชอบ?”

“อืม”

“แล้วน้องยอม?”

“อืม”

“เชี่ย ความสัมพันธ์แบบอิหยังวะ ตอบตกลงเป็นแฟนมึงทั้งที่ไม่รู้จักมึงเนี่ยนะแปลกคนฉิบหาย” เวย์ได้แต่คิดในใจว่ามันจะมีคนแบบนี้ด้วยเหรอที่ยอมคบกับคนคนหนึ่งทั้งที่ไม่รู้จัก

“ไม่เห็นแปลกคนหล่อหน้าตาดีแบบกูใครก็อยากได้เป็นแฟน”

“หลงตัวเองเกินไปแล้วมึง แล้วน้องไม่ถามมึงเลยหรือไงว่ามึงเป็นใครทำไมถึงขอเป็นแฟน”

“ถามแต่กูบอกมีธุระเลยไม่ได้คุยต่อ”

“ทำกูรู้สึกผิดเลยที่ธุระของมึงคือมาหากูเนี่ย ไอ้ที่หัวเราะแล้วยิ้มเหมือนคนบ้านี่คือคุยกับน้อง”

“เออ จะให้กูคุยกับใครละ”

“หึ พ่อคนคลั่งรักเพราะแค่เห็นสาวปารองเท้าโดนหัวโจรช่วยคนแก่”

“เลิกพูดมากแล้วมาทำรายงานส่งอาจารย์แม่มึงได้แล้ว”

“ครับๆ ทำแล้วครับ”

ผมก็ยอมรับว่าเหตุการณ์วันนั้นทำให้ผมชอบเธอจริงๆ นั่นแหละ ผู้หญิงตัวกลมๆ วิ่งตามโจรขโมยกระเป๋าเงินคุณยายข้างถนนพอวิ่งไปสักพักเธอก็เริ่มโมโหถอดร้องเท้าปาแม่นอย่างกับจับวางโดนหัวโจรคนนั้นเข้าเต็มๆ ภาพวันนั้นยังติดตาผมไม่หายเลย

“เสร็จสักที”

“เสร็จแล้วกูกลับแหละ”

“เออ กลับให้ถึงบ้านนะมึงไม่ใช่แอบไปหาสาว”

“เสือก”

หกโมงเย็น

ผมออกจากคอนโดของไอ้เวย์ ก่อนจะขับรถเพื่อที่จะกลับบ้าน ไม่ต้องแปลกใจหรอกครับว่าทำไมผมถึงกลับบ้านไม่ได้กลับคอนโดเพราะร้านทองบ้านผมอยู่ใกล้มหาลัยป๊าม๊าเลยให้นอนเฝ้าร้านทองไปเลย

“ตัวเงินไปกินข้าวเย็นกัน” ผมขับรถมาจอดหน้าหอพักของลูกหมูแฟนของผมเพื่อจะชวนเธอไปหาอะไรทานตอนเย็น

“ (ตอนนี้?) ”

“ใช่ ลงมาตัวทองมารออยู่หน้าหอตัวเงินแล้วถ้าช้าจะขึ้นไปลากลงมาเอง” พอมาคิดดูชื่อที่ใช่เรียกกันมันก็แปลกๆ จริงๆ เหมือนผมโดนหลอกด่ายังไงก็ไม่รู้แต่ถ้าเธอว่าดีนนท์ก็ว่าดี

“ (หึ นายไม่รู้ห้องฉันหรอก) ”

“304 ชั้น 3”

“ (เออ กำลังลงไป) ”

เธอคงแปลกใจว่าผมรู้หอรู้เลขห้องเธอได้ยังไง เอ่อ...ผมบอกก่อนนะว่าผมไม่ใช่โรคจิตหรือสโตกเกอร์และที่ผมรู้เพราะหอที่เธอพักเป็นธุรกิจเล็กๆ ของที่บ้านผมเอง

“ไหนบอกพามากินข้าว”

“อยากกินชาบูมากกว่ามาเถอะเดี๋ยวเลี้ยงเอง”

ฉันมองตาหลังนายอินทนนท์ที่กำลังเดินเข้าไปที่ร้านชาบูสุดหรูก่อนจะก้มลงมองชุดตัวเองที่ใส่ออกมาแล้วได้แต่ถอนหายใจออกมาแรงๆ

“บอกว่าจะพามากินข้าวเราก็นึกว่ากินข้าวขาหมูหน้าหอแต่ที่ไหนได้พามาร้านชาบูสุดหรูขนาดนี้ โอ๊ย! ไม่สงสารชุดนอนเก่าๆ ลายม้าโพนี่ที่ฉันใส่เลยหรือไงพ่อคุณ!” หงุดหงิดๆ จนอยากยักแทะกระดูกไก่เล่น

“ยืนทำเซ่ออะไรอยู่เข้ามาสิ”

พลึบ

สุดท้ายฉันก็โดนตัวทองจูงมือเข้ามานั่งกินชาบูในร้านจนได้ และใช่หลังจากที่เข้ามาในร้านทุกโต๊ะต่างมองมาที่ฉันกับเขาอย่างสนใจ

“ทำอย่างกับว่าไม่เคยเห็นคนหน้าตาดีนั่งกินชาบูไปได้”

“เธอเอาน้ำอะไร”

“โค้ก”

“หมายถึงน้ำชาบู” เอ้า แล้วก็ไม่ถามให้ดีใครจะไปรู้

“ต้มยำกับน้ำดำ”

“…” นายนนท์ ขอเรียกอย่างนี้แล้วกันเรียกอินทนนท์มันยาวไปขี้เกียจพูดเยอะเจ็บคอ

นายนนท์สั่งของที่อยากได้ก่อนจะกดสั่งผ่านเครื่องสั่งอาหารที่ทางงานติดตั้งไว้ตามโต๊ะไม่นานของที่สั่งก็มาอยู่บนโต๊ะ ไม่ว่าจะเป็นกุ้ง ปลาหมึก หมูสันนอกสไลด์ หมูสามชั้นสไลด์บางๆ อีกมากมายแล้วก็ผักที่ยกมาเกือบทั้งสวนเลยมั้ง

“นายชอบกินผักงั้นเหรอ” ฉันมองผักที่มากกว่าสี่จานบนโต๊ะก่อนจะถามเขา

“เปล่าสั่งมาให้เธอ”

“เรื่องอะไรสั่งมาก็กินเองสิ ฉันไม่ชอบผัก”

“พามาเลี้ยงอย่าเรื่องเยอะกินๆ ไปเถอะไม่ตายหรอกมันดีต่อสุขภาพ”

“หมูกับเนื้อมันก็ดีต่อสุขภาพเหมือนกันนั่นแหละ”

“เถียงเก่ง”

“ขอบคุณที่ชม” ฉันยิ้มรับคำชมจากหมอนี่กินจะตักหมูที่อยู่ในหม้อชาบูขึ้นมากิน

“งื้ม อร่อยยย” อร่อยจริงๆ สมกับราคาที่แพงหูฉีก โอ้ยอร่อยจนอยากเข้ามานั่งกินทุกวันให้หมดตัว

“ค่อยๆ กินเดี๋ยวก็ติดคอหรอ”

พลึบ!

“…” นิ่งไปเลยฉัน เพราะจู่ๆ นายนนท์ก็หยิบเช็ดชูมาเช็ดปากให้ฉัน

“ปากเลอะ กินอย่างไงของเธอซกม๊กจริง” เอ่อ เมื่อกี้เกือบเขินล่ะ แต่ตอนนี้มันได้หายหายไปหมดเลยความเขินที่กำลังก่อตัวขึ้นมาอย่างกับพายุ

“นั้นปากหรือโถส้วม ปากเสียชะมัด”

“ลองชิมดูไหมละว่าปากฉันเหมือนส้วมจริงหรือเปล่า”

“หยี้ ไม่เอาเลิกพูดเรื่องโถส้วมเถอะเดี๋ยวชาบูแสนอร่อยมันจะไม่อร่อย”

ฉันบอกเขาก่อนจะตักหมูที่นอนแช่ออนเซ็นน้ำดำขึ้นมานั่งพักบนจานราดน้ำจิ้มรสเด็ดของทางร้านและพาพวกหมูทั้งหลายไปทัวร์ในปากก่อนจะลงไปเที่ยวต่อในกระเพาะอาหารของฉัน โอ้ยอูมามิสุดๆ ลูกหมูช๊อบชอบ

“แกว่าผู้ชายหล่อคนนั้นเป็นแฟนของยัยอ้วนนั่นไหม”

“ฉันว่าไม่น่าใช่ผู้ชายหน้าตาดีขนาดนั้นคงไม่ใฝ่ต่ำเอาผู้หญิงอ้วนแบบนั้นมาเป็นแฟนหรอก”

“นั่นสินะแกฮาฮ่าฮา ฉันนี่คิดอะไรเนอะ”

อ้วนแล้วไปหนักหัวพวกหล่อนหรือไงยะ หมดกันชาบูแสนอร่อยของฉันเบื่อจริงๆ พวกบูลลี่คนอื่นเนี่ย ส่วนหมอนี่ก็อีกคนเอาแต่จ้องจะตักผักมาใส่จานฉันอยู่ได้ไม่ได้ยินยัยสองคนนั้นนินทาเลยหรือไงกัน

“ไม่ต้องไปสนใจ” พูดแบบนี้แสดงว่าได้ยินสินะ

“อืม” ถึงแม้ในใจอยากจะยกหม้อชาบูไปราดหน้าหนาๆ ของยัยสองคนนั้นก็ตามเถอะครั้งนี้ปล่อยไปก่อนแล้วกัน

“พอแล้วผักมันจะเยอะกว่าหมูอยู่แล้ว”

ฉันบอกเขาเพราะเห็นว่ากำลังจะลงผักทั้งหลายลงในหม้อชาบูให้อีกเยอะกว่านี้มีหวังฉันอ้วกแน่ๆ คนยิ่งไม่ชอบผักอยู่ถ้าลงหมูเพิ่มก็อีกเรื่องหนึ่ง

“อิ่มจังเลย”

“แน่สิ เธอกินไปตั้งเยอะร้านเขาเองแล้วมั้ง”

“อย่ามาเวอร์มันไม่ได้เยอะขนาดนั้น”

“นาย ขอไลน์หน่อยสิ”

ระหว่างที่ฉันกับนายอินทนนท์กำลังเดินคุยกันไปที่รถจู่ๆ ก็มีผู้หญิงสองคนเข้ามาขอไลน์หมอนี่ที่ตอนนี้เป็นแฟนฉัน พอมองหน้าดีๆ ผู้หญิงสองคนนี้คือคนที่นินทาฉันในร้านชาบูเมื่อกี้ แหมช่างกล้านะยะหล่อนนินทาแฟนเขาแล้วยังมีหน้ามาขอไลน์แฟนฉันต่อหน้าฉันอีก

“มีแฟนแล้ว ไปกันเถอะ” เขาบอกก่อนจะจับมือฉันเพื่อเดินไปที่รถที่จอดอยู่ไม่ไกล

“ด...เดี๋ยวสิไหนล่ะแฟนนายไม่เห็นเลยอย่ามาโกหกเลยดีกว่า” ตาบอดหรือไงแฟนไอ้บ้านี่ก็ยืนหัวโด่อยู่นี่ไงค่ะ

“นั่นสิ อย่ามาโกหกเราสองคนดีกว่า”

“ผู้หญิงคนนี้ไงแฟนฉัน”

“ห๊ะ ยัยอ้วนม่อต้อเนี่ยน่ะนะ”

“ฉันไม่ได้ไปอ้วนบนหัวหล่อนซะหน่อย” หงุดหงิดโมโหอยากถอดรองเท้าช้างดาวห้าดวงตบปากคนโว้ยยย!

“นายอย่ามาโกหกหน่อยเลยพวกฉันไม่เชื่อว่านายจะตาต่ำไปคบกับยัยอ้วนนี่”

พลึบ

จ๊วบ!

“…”

ช็อกสติหลุดไปเลย จู่ๆ นายอินทนนท์ก็จับล็อกหน้าฉันไว้แล้วก้มลงมาจูบฉันดังจ๊วบต่อหน้ายัยสองคนนั้น ไอ้บ้าเอ้ย…จูบแรกของฉันเลยนะโว้ยถ้าจะจูบก็ช่วยบอกกันก่อนสิจะได้เตรียมตัวเตรียมใจก่อน!

“เชื่อหรือยังว่ายัยนี่เป็นแฟนฉันคงไม่ต้องถึงขนาดเล่นหนักสดให้ดูหรอกนะ อ๋อ...แล้วทีหลังอย่าไปเที่ยวพูดดูถูกใครแบบนี้อีกมันน่าเกียจส่อถึงกมลสันดานของพวกเธอที่สมองมีแต่ความคิดต่ำๆ ไร้การศึกษาแบบนี้” อุ๊ย!แรง แรงมากแม่โดนผู้ชายด่าขนาดนี้เป็นฉันวิ่งหนีไปผูกคอตายใต้ต้นถั่วงอกแล้วนะจังหวะนี้

“น...นายกรี๊...”

“หยุด! ไม่ต้องกรี๊ดช่วยหัดเกรงใจคนอื่นเขาบ้างอย่างน้อยมารยาทก็ควรจะมีมากกว่าสมองหน่อย”

“...” นิ่ง ยัยสองคนนั่นนิ่งอึ้งไปเลยที่โดนว่าไปขนาดนั้นเข้าใจเป็นใครก็ช็อก

“ไปกันเถอะ”

“นายไปก่อนเลยฉันขอพูดอะไรกับสองคนนี้นิดหน่อย”

“อืม รีบตามมา”

“ค่ะ คุณแฟน” ฉันตอบรับนายอินทนนท์เสียงหวานพร้อมแน่นคำว่าแฟนชัดๆ ให้ยัยสองคนนี้ได้ยินเต็มสองรูหูของพวกหล่อน

“มองทำไมอีอ้วน!”

“มองพวกที่คิดว่าตัวเองสวยกว่า...”

“แน่นอนพวกฉันสวยกว่าแกอยู่แล้ว”

“อืมใช่ สวยกว่าแต่ผู้ชายไม่เอา”

“กรี๊ดดดด”

“ไม่เอาอย่ากรี๊ดเกรงใจคนอื่นบ้างมารยาทในสังคมนะรู้จักกันไหม”

“แก!”

“ทีหลังจะนินทาอะไรใครแน่จริงพูดต่อหน้าสิ”

“…”

“ทำแบบนี้มันเหมือนพวกดีแต่เห่าแต่กัดไม่เป็น”

“หึ อย่างน้อยฉันสองคนก็สวยกว่าหุ่นดีกว่าแกแหละยะ”

"อุ๊ย...ผอมกว่าสวยกว่าแล้วยังไงสุดท้ายเขาก็เลือกฉัน! โฮโฮ่โฮ" (หัวเราะอย่างผู้ชนะ)

ฉันบอกยัยสองคนนั้นทิ้งท้ายก่อนจะรีบเดินไปที่รถที่มีนายอินทนนท์สตาร์ทรถรออยู่แล้ว ฉันเดินออกห่างไม่นานเสียงกรีดร้องโหยหวนของชะนีร้องหาผัวทั้งสองก็ดังขึ้นจนคนในร้านชาบูหันมามองกันหมด เฮ้อ สุดท้ายสองคนนั้นแม้แต่มารยาทก็ยังไม่รู้จักส้มแล้วที่สมองไม่มีอยู่ในหัว