EP6...ฉันไม่ได้ชื่อยัยเบ๊อะ

ซึ่งไม่ใช่เรื่องแปลกเลย เพราะเขาเกลียดเธอมาตลอดนั่นล่ะ สายตาที่มองเธอเต็มไปด้วยความรำคาญ นับตั้งแต่เธอย้ายจากต่างจังหวัดมาอยู่กับแม่ที่บ้านใหญ่หลังนี้ตอนอายุสิบสอง เธอจำได้ว่าเขาไม่เคยยิ้มให้เธอเลยสักครั้ง...

“เขารู้ชื่อฉันด้วย”

ระรินยิ้มอย่างอารมณ์ดี ลืมความเจ็บไปเลย ขณะนั่งรถเมย์กลับบ้านในช่วงบ่ายของวันนี้ หลังจากตัดสินใจลาป่วยกะทันหัน   

“หรือว่าเขาสนใจฉันอยู่” ระหว่างกำลังเคลิ้บกับการเข้าข้างตัวเอง อยู่ ๆ เสียงของคุณหนูจอมโหดก็ดังลั่นเข้ามาในหัวว่า...เพราะเธอโง่ที่สุดในชั้นปีไงล่ะ ใครๆก็รู้จักชื่อเธอทั้งนั้นแหละยัยเบ๊อะ

“ยัยเบ๊อะ! ฮึ่ม เมื่อไหร่จะเลิกเรียกเราว่ายัยเบ๊อะสักทีนะ ฉันก็มีชื่อเหมือนกันนะโว๊ย”

จากอารมณ์ดีก็กลายเป็นอารมณ์เสียซะงั้น เพียงแค่คิดถึงเจ้านายขึ้นมา...

เมื่อถึงคฤหาสน์ใหญ่โตของตระกูลก้องกิจธนา ซึ่งเป็นที่ทำงานของแม่เธอมาเกือบทั้งชีวิต คุณหมอธนาและคุณหมอดลฤดีซึ่งเป็นบิดามารดาของเหนือภพ เป็นผู้ก่อตั้งโรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง ซึ่งปัจจุบันมีชื่อเสียงในระดับเอเชียเลยทีเดียว 

เพราะเหตุนี้เอง...เหนือภพจึงตั้งใจจะสอบเข้าแพทย์ตามรอยพ่อแม่และจะเรียนบริหารควบคู่ไปด้วย เพื่อจะได้สานต่อกิจการของตระกูลนั่นเอง 

ระรินใช้ประตูเล็กด้านหลังเพื่อเข้าบ้านหลังใหญ่ ตรงไปยังห้องพักคนใช้ที่เธอกับแม่อาศัยอยู่ ห้องขนาดเล็กซึ่งอยู่ถัดจากห้องครัวไปนั่นเอง ส่วนคนใช้และคนงานอีกประมาณห้าคนจะอาศัยที่เรือนพักซึ่งตั้งแยกออกจากตึกใหญ่ไป

“มือหนักเหมือนกันนะเนี่ย”  เธอนั่งทายาหน้ากระจกเครื่องแป้ง เพื่อบรรเทารอยฟกช้ำและอาการเจ็บ

“ทำไมกลับเร็ว”

เสียงแม่ทำเธอสะดุ้ง

“อุ๊ย! แม่อ่ะ ตกใจหมดเลย พูดเบาๆก็ได้”

“แล้วนั่นเป็นอะไร หน้าไปโดนอะไรมา”

ลูกสาวพยายามทำหน้าไม่ให้มีพิรุธ “อุบัติเหตุนิดหน่อยจ๊ะ แต่ไม่ได้เป็นอะไรมากหรอกแม่ ส่วนทำไมกลับเร็ว เพราะปวดหัวนิดหน่อย เลยอยากกลับมาพักที่บ้าน แม่เข้าใจแล้วนะ ถ้าเข้าใจแล้วก็กลับไปทำงานเหอะ”

รังรองมองลูกสาวอย่างสงสัย “แกโดนตบมาใช่มั้ย ตบแย่งผู้ชายกันสินะ”