EP7...นมอุ่น ๆ มาแล้วค่ะคุณหนู

ระรินอ้าปากหวอ ทำไมแม่รู้ “เปล่าซะหน่อย สวยๆอย่างหนูไม่จำเป็นต้องตบกับใครเพื่อแย่งผู้ชายหรอกจ๊ะ มีแต่ผู้ชายจะต่อยกันแย่งหนู”

“ใครจะหน้าโง่มาชอบม้าดีดกะโหลกอย่างแก”

“แม่อ่ะ ทำไมใจร้าย นี่ลูกแม่นะ”

“เออ ๆ นอนพักเหอะ หวังว่าครูปกครองจะไม่โทรหาฉันนะ ช่วงนี้งานยุ่ง ไม่มีเวลาไปโรงเรียนหรอก”

ระรินหน้าเจื่อน “ไม่มีหรอกแม่ พูดอะไรก็ไม่รู้ ลูกสาวตัวเองออกจะเรียบร้อยน่ารัก”

เมื่อแม่ออกจากห้องไป เธอถอนหายใจพรึด แต่ไม่ใช่เพราะโล่งใจ กลับนึกกังวลขึ้นมา 

“หวังว่ายัยนั่นจะไม่ฟ้องพ่อนะ”

เธอทิ้งตัวนอนบนฟูกหนาอย่างอ่อนแรง ดวงตามุ่งมั่นจ้องมองเพดานที่เต็มไปด้วยดาวปลอม ๆ นับร้อยดวงที่เธอติดไว้

“เพราะฉันอยากเรียนจบ...อยากไปจากบ้านหลังนี้เต็มทีแล้ว...ไม่อยากเป็นคนรับใช้ของใครแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยย”

ระรินมีความฝันอยากเรียนต่อด้านพยาบาล แต่รู้ตัวดีว่าคงสอบไม่ติดแน่ ก็เลยคิดแผนสองเอาไว้ว่าจะเรียนทำอาหารหรือเบเกอรี่ หากในอนาคตสามารถเก็บเงินได้มากพอ เธอก็อยากมีร้านเป็นของตัวเองล่ะ

อ่า...ฝันดีจัง...ฝันว่ากำลังอุ่นนมอยู่...

เธอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มาตื่นอีกทีก็เพราะเสียงเคาะประตูดังขึ้น...

ก๊อก ๆ ๆ  

“ยัยระริน” เสียงแม่ผู้ไม่อ่อนโยน “อย่าลืมอุ่นนมเอาไปเสิร์ฟคุณหนูด้วย จะหนึ่มทุ่มแล้ว เร็ว ๆ เลย!!”

ใช่แล้ว....หน้าที่หลักของเธอก็คือ...อุ่นนม...แล้วนำไปเสิร์ฟให้คุณหนูที่ห้องนอนตอนหนึ่งทุ่มของทุกวัน ก่อนที่เขาจะอ่านหนังสือเพื่อเตรียมสอบแพทย์ เขาจะต้องได้ดื่มนมอุ่น ๆ จากแก้วใบโตที่เธออุ่นให้ !

นับเป็นเกียรติของลูกสาวแม่บ้านอย่างเธอซะจริง!

เพราะนอกจากจะทำหน้าที่อุ่นนมแล้วนั้น เธอยังต้องชิมนมก่อนด้วยนะเออ...

‘กินก่อนคำนึง’

‘อะไรนะคะ’

‘เผื่อเธอใส่อะไรลงไป ต่อไปเธอต้องชิมให้ฉันดูก่อนหนึ่งคำ ฉันถึงจะดื่ม เข้าใจมั้ย?’

‘อะ เข้าใจก็ได้ค่ะ แต่ถ้าไม่ไว้ใจรินขนาดนี้ ให้คนอื่นทำให้สิคะ’

‘ไม่ เธอต้องทำหน้าที่นี้ เธอคนเดียว!’

หลังจากอาบน้ำถูสะบู่กลิ่นดอกมะลิจนหอมสะอาดไปทั้งตัว ระรินก็สวมเสื้อยืดสีขาวตัวหลวมโพรกลายการ์ตูนมิกกี้เม้าส์และกางเกงผ้ายืดสีเทาสั้นเหนือเข่าคล่องแคล่วสบายตัว ซึ่งกลายเป็นแบบฟอร์มชุดนอนของเธอไปแล้ว

“แก้มขวาแดงแจ๋เลย” ขณะแก้มซ้ายขาวนวลเหมือนไข่ปอก ร่องรอยฝ่ามือของชลิดายังไม่จางหายไป  ลายนิ้วมือของนางฟ้ายังคงสลักอยู่บนหนังหน้าของเธอ “ทำไงดีเนี่ย หรือว่าเราจะตบหน้าอีกข้างให้แดงเหมือนกัน จะบ้าเหรอ !”

ระรินเป่าลมออกปากอย่างเซ็ง ๆ ขณะมองหน้าตัวเองในกระจก ดูเหมือนผมสั้นเลยติ่งหูกับหน้าม้ายาวเหนือคิ้วจะไม่สามารถซ่อนเร้นร่องรอยไว้ได้

“ช่างเหอะ พรุ่งนี้น่าจะหาย ถ้าไม่หายก็ค่อยทาแป้งรองพื้นเอาแล้วกัน...แต่ตอนนี้ ไปอุ่นนมให้อีตาคุณหนูจอมโหดก่อนดีกว่า ป่านนี้คงนั่งทำหน้าเหมือนหมาปั๊กแล้ว”

 ระรินรีบออกจากห้องพัก ตรงไปยังห้องครัว จัดการเทนมใส่แก้วใบใหญ่แล้วอุ่นในไมโครเวฟจนร้อนได้ที่ จากนั้นเธอก็วางมันลงบนถาดขนาดเล็ก แล้วรีบขึ้นบันไดไปยังชั้นสองของคฤหาสน์ ตรงไปยังห้องอ่านหนังสือของคุณหนูเหนือภพ ซึ่งเป็นห้องที่เชื่อมต่อกับห้องนอนของเขานั่นเอง

เธอเคาะประตูห้องอ่านหนังสือ พร้อมกับตะโกนเข้าไปบอกเหมือนเช่นทุกวัน

“นมอุ่น ๆ มาแล้วค่ะคุณหนู”

เธอรอเสียงตอบรับจากเจ้าของห้อง แต่เขากลับเงียบกริบ เธอก็เลยส่งเสียงอีกครั้ง

“คุณหนูคะ รินเอานมมาให้แล้วค่ะ รินเข้าไปได้มั้ยคะ คุณหนูอยู่ในห้องรึเปล่า”

เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ เธอตัดสินใจเปิดประตูเข้าไปเพราะคิดว่าเขาอาจยังอยู่ในห้องนอน ตั้งใจจะนำแก้วนมไปวางไว้ให้บนโต๊ะอ่านหนังสือเหมือนเช่นทุกคืน

แต่พอประตูเปิดออก กลับพบว่าเขานอนหลับอยู่บนโซฟาตัวยาว ซึ่งวางชิดฝาผนังด้านหนึ่ง ขณะฝาผนังอีกด้านเต็มไปด้วยชั้นวางหนังสือนับพันเล่ม